เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 35

บทที่ 35 สมุดบันทึกของเลขา1

“อะแฮ่มอะแฮ่ม... ...”

เป็นเวลานาน ในที่สุดกู้ฮอนก็ได้อิสระ ไอจนแก้มทั้งสองกลายเป็นสีแดง

เธอกัดฟันมองผู้ชายร่างสูงและหล่อเหลาตรงหน้า อา รูปร่างก็เหมือนมนุษย์ แต่ข้างในกลับเหมือนปีศาจร้ายจริงๆ!

เธอตะโกนด้วยความโกรธไปที่เขา “เป่หมิงโม่ คุณมันอันธพาลที่ไม่มีคุฯธรรม... ...”

เป่หมิงโม่เย็นชาจนแม้แต่ขนตาก็ยังไม่กะพริบ

หลังจากที่จัดสูทจนเรียบร้อย ดวงตาที่ดำลึกของเขาเหลือบมองเธอ

ทันใดนั้นก็ยิ้มอย่างชั่วร้าย “เป็นยังไงบ้าง ได้ลิ้มรสนกของผมแล้ว รสชาติเป็นยังไง?”

กู้ฮอนสั่นไปทั้งตัว แก้มทั้งสองข้างแดงเป็นตูดลิงแล้ว

“เหอะ! คนเลว คุณทำฉันอยากอ้วก... ...” เธอทำท่าทางคลื่นไส้ไปด้วย ทำท่าทางอาเจียนไปด้วย

เป่หมิงโม่หัวเราะอย่างเย็นชา ยิ่งเห็นเธออึดอัดใจมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกได้แก้แค้น

ค่อยๆผูกเนคไทให้เข้าที่ แล้วหันหลังทันที ก่อนที่จะจากไปยังทิ้งประโยคน่าขนลุกไว้----

“กู้ฮอน ขอบคุณสำหรับชาหลงจิ่งในถุงน่องของคุณนะ!”

จากนั้น ปัง

ร่างสูงของเขาหายไปจากสายตาของเธอทันที... ...

สายตา กู้ฮอนหยุดชะงัก

ตกใจจนสูดหายใจเข้าลึกๆ!

นี่เป็นการแก้แค้นเรื่องก่อนหน้านี้ที่เธอให้เขาดื่มชาหลงจิ่งในถุงน่องหรอ!

เมื่อนึกถึงตรงนี้กู้ฮอนก็รู้สึกเบื่อขึ้นมา

นั่นมันควรเรียกว่าเสียใจที่ไม่ได้ทำตั้งแต่ต้นหรือเปล่า

โถ่เอ้ย ชาหลงจิ่งในถุงน่องอะไรกัน มันก็แค่เรื่องที่เธอแต่งขึ้นมาทั้งนั้น!

น้ำชาแก้วนั้นเธอก็แค่ บีบน้ำมะนาวใส่ลงไปนิดหน่อยเอง!

กลับคิดไม่ถึงเลยว่า จะทำให้เกิดการแก้แค้นที่บ้าคลั่งแบบนี้ขึ้น!

เสียใจที่ไม่ได้ทำตั้งแต่ต้นจริง!

เธอเสียใจที่ไม่ได้ทำตั้งแต่ต้น ที่ทำไมไม่ถอดถุงน่องมาชงชาให้เขาจริงๆซะ !

คนเลว!

*

เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องน้ำ

สุดท้ายกู้ฮอนก็ขอลางานหนึ่งวันเพราะรู้สึกไม่สบายตัว

เธอทำหน้าเย็นชา และส่งจดหมายลางานให้ลินดา

ลินดาจงใจถามเหตุผลที่จะลางานเพื่อทำให้เธออึดอัด

เธอหน้าเสียขึ้นมาทันที พูดไม่ออกเลย

จากนั้น หยิบสัมภาระขึ้นมา และไม่สนว่าลินดาจะอนุญาตไหม เธอออกจากอาคารใหญ่ของตระกูลเป่หมิงอย่างเอาชีวิตรอด... ...

*

หลังจากนั้น ตอนที่จดหมายลางานของกู้ฮอน ได้ถูกเสนอถึงโต๊ะทำงานของเป่หมิงโม่

ตัวอักษรที่บิดไปบิดมาไปไม่กี่คำ มีความรู้สึกกัดฟันขบเขี้ยวของตัวหนังสือแทรกเข้าไปในสายตาของเขา----

เหตุผลที่ลางาน: ทำความสะอาดฟันเพื่อฆ่าเชื้อโรค!

มองประโยคไม่กี่คำที่เรียบง่าย กลับแฝงความรู้สึกที่รังเกียจไว้

คุณชาย เป่หมิงสองที่ผู้หญิงหลายคนใฝ่ฝัน แต่เมื่ออยู่ในปากของกู้ฮอนกลับรังเกียจจนจะไปฆ่าเชื้อ!

เสียงดัง แควก~

ใบหน้าของเธอที่ไม่แต่งหน้าแดงก่ำ บริสุทธิ์ และสวยราวกับนักเรียน

แม้ตอนที่เดินผ่านเพื่อนร่วมงานไปตั้งหลายคน อีกฝ่ายแทบจะจำเธอไม่ได้

แม้กระทั่งลินดาที่คิดจะขวางเธอ เมื่อเห็นท่าทางที่ไร้สติสัมปชัญญะของเธอ ก็ตกใจจนลืมทำเรื่องทำร้ายเธอเลย

ติดติดกัน ปึก----

ดังขึ้น

เธอชนประตูห้องทำงานของท่านประธานออกอย่างบ้าคลั่ง

ด้วยหัวที่วิงเวียนเพราะพิษไข้ โพล่งออกมาเสียงดัง: “เป่หมิงโม่ ต้องทำให้ฉันตายคุณถึงจะพอใจใช่ไหม!”

ทันทีที่คำพูดชัดแจ๋วของเธอสิ้นสุดลง

ก็มองเห็นบนโซฟานั้น นอกจากอันธพาลเป่หมิงโม่แล้ว ยังมีผู้ชายที่สง่างามอีกคนนั่งอยู่ด้วย

ความหล่อเหลาของผู้ชายคนนั้นคล้ายกับเป่หมิงโม่เลย ที่จะแตกต่างก็แค่ความเย็นชาสุขุมของเป่หมิงโม่เท่านั้น บนร่างของผู้ชายคนนี้รู้สึกถึงความสนิทใกล้ชิด ราวกับว่าความสนิทใกล้ชิดที่สามารถดึงดูดหญิงสาวมากมายนั้นมีมาตั้งแต่เกิด

กู้ฮอนถึงกับประหลาดใจ

ริมฝีปากที่อ้าค้างไว้พูดอะไรไม่ออก

เธอรู้จักเขา!

ราชาแห่งดาวยูเรนัสแอนโทนี่!

“ว้าว เป่หมิงสอง คนนี้ก็คือเลขาส่วนตัวของนายในตำนานที่ชื่อกู้ฮอนหรอ? ได้พบกันดีกว่าฟังข่าวลือจริงๆด้วย!”

เสียงที่ขี้เล่นปลิวมาเบา ๆ

ทำเอาหัวใจเล็กๆของกู้ฮอนสั่นไหว... ...เธอใกล้จะหายใจไม่ออก

ทำไมรอบๆตัวเป่หมิงโม่ถึงได้สามารถพบเจอกับเหล่าคนดังที่หน้าตาดีแบบนี้ได้อยู่เสมอเลย?

โอโห แอนโทนี่ตัวจริงดูดีกว่าในจออีกนะเนี่ย ว้าว... ...