เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 369

ตอนที่ 369แขกที่ไม่ได้รับเชิญ1

กู้ฮอนไม่ได้คัดค้านเหมือนกัน เพราะลูก ๆ ของเธอนอกจะมีแม่คนนี้แล้ว ยังมีญาติผู้อาวุโสอื่น ๆ อีก พวกเขาจำเป็นต้องรู้จักเข้าสังคม เพื่อให้เขาได้มีพัฒนาการที่ดีขึ้น

อีกอย่าง เธอไม่อยากให้เป่หมิงโม่ใช้เด็กเป็นข้อผูกมัดเธอเอาไว้ เพราะมันไม่ยุติธรรมสำหรับเด็กเลย และเด็ก ๆ ไม่ใช่เครื่องไม้เครื่องมือของใคร

เพียงแต่ว่า ถ้าในบ้านขาดสองตัวแสบนั้นไป เธอก็คงต้องเหงาแย่เลย

ขาดเสียงของเฉิงเฉิงและหยางหยางไป ในบ้านคงจะเงียบสงบจนเธอต้องกลัว

แต่เธอรู้ดี ว่าจำเป็นต้องอยู่ให้ได้......

แอนนิโทรหาเธอ เพราะถูกอดีตสามีของเธอห้ามไว้ จึงไม่สามารถไปไหนได้

“ฮอนฮอน ใกล้ตรุษจีนแล้วนะ ฉันคงไปไหนไม่ได้แล้ว หรือไม่งั้น เธอมาหาฉันดีไหม ลูกสาวฉันบ่นหาเธอแล้วนะ......” แอนนิคุยกับเธอทางโทรศัพท์

ตรุษจีนใกล้เข้ามาแล้ว ครอบครัวเป่หมิงก็กำลังยุ่งอยู่กับการจัดงานเลี้ยง เฉิงเฉิงและหยางหยางก็จำต้องอยู่แต่ในบ้านเพื่อไหว้บรรพบุรุษ

ช่วงตรุษจีนนี้ คิดว่าคงไม่ได้ใช้เวลากับลูกชายทั้งสองคนแล้ว

ดังนั้น กู้ฮอนคิดไปคิดมา สุดท้ายเธอตัดสินใจบินไปมาเลเซียเพื่อไปเยี่ยมสาวน้อย

เมื่อเธอซื้อตั๋วเครื่องบินและเตรียมสัมภาระกระเป๋าเดินทางเสร็จเรียบร้อยแล้ว ในคืนก่อนหน้าที่จะบินไปมาเลเซีย......

เป่หมิงโม่ที่หายไปตั้งแต่งานหมั้นในครั้งก่อน ก็ไม่เคยปรากฏตัวออกมาให้เธอเห็นเลย แต่วันนี้ก่อนหนึ่งวันที่เธอเตรียมตัวบินต่างประเทศ เขากลับโผล่ออกมา

แกรก ๆ ......

เสียงปลดล็อกกลอนประตูดังขึ้น

เป่หมิงโม่เดินเข้าไปในห้องนอนเธอด้วยกลิ่นเหล้าที่ฉุนอยู่ ทันใดนั้น ภาพนี้ก็เข้าไปในการมองเห็นของเธอ

กู้ฮอนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ร่างกายเธอหลบอยู่ใต้ผ้าห่มนั้น ด้วยผมยาวและเปียกยังคงกระจัดกระจายอยู่บนแผ่นหลังของเธอ มือถือแล็ปท็อปไว้ กำลังเขียนหนังสือเล่มนั้นที่เกี่ยวกับผู้ชายเลว ๆ อยู่

เธอไม่รู้ตัว ว่าเธอในตอนนั้นก็เหมือนดอกบัวที่ลอยอยู่บนน้ำ กำลังยั่วยุสายตาของเขา

ด้วยผิวกายที่ขาวเนียนเปล่งประกายและผมยาวสลวยเงางามของเธอ

ใบหน้าเรียวสวย คิ้วสีเข้มเรียวได้รูปกำลังทำหน้าไม่พอใจ ดวงตาใหญ่รูปเม็ดอัลมอนด์ ขนตางอนระยับ จมูกโด่งรับกับปากที่อิ่มอ่วม มันช่างดึงดูดความสนใจของเขาเหลือเกิน......

บวกกับความต้องการทางร่างกายของเขาที่ขาดหายมานานหลายวัน......

เธอจ้องมองที่เขา

ชัดเจนเลยว่า เธอไม่พอใจอย่างมากกับการมาโดยที่ไม่ได้ขออนุญาตแบบนี้

ยิ่งเปิดประตูบ้านโดยใช้กุญแจของเขาเอง มันทำให้เธอหัวร้อนมากขึ้น

“ออกไป” เธอตะโกนกราดเกรี้ยวด้วยเสียงที่โมโห

น่าแปลกใจเหมือนกัน คุณชายรองตระกูลเป่หมิงไม่ได้พูดอะไร แต่กลับเดินตรงออกไป

กู้ฮอนทำหน้าสับสน แล้วนำสมาธิกลับไปยังหนังสือที่เธอกำลังแต่งอยู่......

ความจริงแล้ว หนังสือเล่มนี้ไม่ได้เขียนแบบราบรื่นเลย

เนื้อหาหนังสือผู้ชายเลวเล่มนี้ เธอพยายามจะไม่เอาเป่หมิงโม่มายุ่งเกี่ยว ไม่ใช่เพราะว่าเป่หมิงโม่เป็นผู้ชายดี เพียงแต่เธอไม่ต้องการใช้เป่หมิงโม่เป็นเครื่องมือในการเขียน

แม้แต่ความคิดยังไม่อยากพึ่งพาเขาเลย

“คุณจะทำอะไรเนี่ย ออกไป ไม่ต้องมาเสแสร้งหรอก”

เธอยกมือสองข้างขึ้น แล้วใช้แรงผลักเขาออกไป

แต่เส้นผมยังติดที่นิ้วของเขา แล้วเขาดึงออกไป จนทำให้เธอรู้สึกเจ็บ

“ฮอนฮอน หยุดหาเรื่องได้แล้ว......” เขาพูดด้วยความใจเย็น แล้วกลับมาเป่าผมให้เธอต่อ

ฝ่ามือที่หนาและกว้างของเขา ค่อย ๆ จับเส้นผมสีดำของเธอไว้ ด้วยดวงตาที่ลึกซึ้ง

“หาเรื่องงั้นเหรอ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอยากมาก “ใครไปหาเรื่องคุณไม่ทราบ คุณเข้ามาหาเรื่องฉันมากกว่าไหม ออกไปให้พ้น อย่าแตะต้องผมฉัน......”

เธอยังคงพยายามต่อต้านเขา ยิ่งดิ้นรนเส้นผมก็ยิ่งยุ่งเหยิง

เขาทำสีหน้าจริงจัง ถอนหายใจเบา ๆ และยังไม่ยอมหยุดความตั้งใจที่จะเป่าผมให้เธอ “งานหมั้นก็ยกเลิกไปแล้ว คุณยังไม่หายโกรธอีกเหรอ”

เธอหัวเราไม่พอใจ “ฉันมีอะไรต้องโกรธเหรอ เป่หมิงโม่ คุณเอาทองไปปิดหน้าของคุณน้อย ๆ หน่อย คุณจะหมั้นกับใครก็เรื่องของคุณ อย่าโยนมาที่ฉัน”

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง “หยุดประชดผมแล้วไปตอบรับการขอแต่งงานจากหยินปู้ฝันได้แล้ว......ฮอนฮอน สิ่งที่เขาให้คุณได้ ผมก็สามารถให้คุณได้ คุณเป็นของผมนะ......”

“.…..” เธอช่างยอมใจไอ่สองนี่จริง ๆ เธอปิดปากไว้ ไม่อยากคุยเรื่องนี้กับเขาอีก

เพราะสิ่งที่เขาให้ได้คือสิ่งที่เธอไม่เคยต้องการในชีวิต

แต่สิ่งที่เธอต้องการนั้น เขากลับไม่เคยให้ได้เลย

เสียงของไดร์เป่าผมยังคงดังอยู่ในห้องนั้น