เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 395

ตอนที่ 395 หลายปีมานี้รบกวนเธอด้วย1

อีกอย่าง หลัง1เดือน ก็ยังสามารถเอาลูกชายคนหนึ่งกลับมาได้ด้วย!

หล่อนหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้ามอง แล้วจ้องกับเป่หมิงโม่—-

“ได้! เป่หมิงโม่! ตอนนี้ฉันสามารถไปแต่งงานแทนและเป็นในฐานะภรรยาเธอได้ ตอนนี้ฉันขอสั่งให้เธอโทรไปหาเพื่อนเธอเดี๋ยวนี้! ช่วยแก้ปัญหาของแอนนิ!”

ฉิงฮัวยื่นข้างประตู แล้วอึ้ง อยากยิ้มแต่ก็ต้องกั้นไว้

ในสายตาของเป่หมิงโม่เหมือนมีความหวังเล็กๆเกิดขึ้น แต่ก็ไม่แน่ใจว่าใจเขา เวลาที่หล่อนพูดคำว่าภรรยานั้นก็แอบสั่นสะเทือน ตามด้วย กระตุกยิ้มมุมปาก—

“เป็นคำขอร้อง ไม่ใช่คำสั่ง!”

ตากลมคู่สวยของกู้ฮอนเหมือนกำลังมองเขาแล้วพูดว่า นายมันก็แค่นั้น อย่ามาได้ใจ

เป่หมิงโม่ก็ได้คลายคิ้ว ยื่นมือไปจับมือเล็กของหล่อน....

หล่อนยังไม่ทันหลบ

เขาก็จูงมือหล่อนเดินออกไปที่หน้าประตู....

“เห้ย! เธอปล่อยสิ! เธอยังไม่ได้โทรเลย....”

“ฉิงฮัว รีบไปโทรเดี๋ยวนี้ จำไว้ ทำเรื่องนี้ให้สวยๆงามๆ” เขาพูดเสียงต่ำ และรู้สึกสบายใจแล้วดีใจ จูงมือเล็กของหล่อนเดินออกไป

“เห้ย! เธอจะลากฉันไปไหน? ฉันไม่ไป.... แอนนิ.... ”

เป่หมิงโม่หันไป “คุณแอนนิ คนฉันพาไปละ 2ปีมานี้รบกวนละ ขออภัย” นิ่งสักพัก ในขณะที่แอนนิกำลังอึ้งอยู่นั้น เขาก็พูดอย่างมีมารยาท “สุขสันต์วันตรุษจีน”

แอนนิอึ้งมาก จนหาเสียงตัวเองไม่เจอไปชั่วครู่....

นี่ คนที่มีมารยาทและสง่าผ่าเผยแบบนี้ทำให้คนรู้สึกดีอย่างคุณชาย เป็นคนที่ฮอนฮอนบอกว่าเลวชั่ว เป่หมิงโม่หรอ?

กู้ฮอนยุ่งเหยิงไปหมด!

เป่หมิงโม่นายมันปีศาจ เมื่อกี้พูดอะไรนะ

อะไรเรียกว่าสองปีนี้รบกวนแอนนิ?

“เห้ย! เธอจะลากฉันไปไหน...ปล่อย ...ฉันไม่ไป...”

ยังไม่ทันคิด เป่หมิงโม่ก็ดันหล่อนเข้าไปในลิฟต์

“.....” หล่อนดึงประตูไว้แน่นไม่ยอมเข้าไป!

หล่อนจะอยู่กับตัวน้อย หล่อนไม่อยู่คนเลวนี้หรอก!

“เธอบอกเอง ตอนนี้เธอเป็นภรรยาฉัน ถ้าไม่อยู่กับฉันแล้วจะไปไหน?”

“เป่หมิงโม่ เธอพอได้ละ! พวกเราไม่ใช่สามีภรรยาจริงๆ ...เธอไม่สามารถ...”

“ทำไมฉันจะทำไม่ได้? ฮอนเอ๋อ ฉันจริงจัง.....”

คำว่าจริงจังของเขา แทงใจหล่อนมาก

เขาเงียบแล้วอุ้มหล่อนพาดไหล่ เข้าลิฟต์ไป....

ตรงนี้ ฉิงฮัวก็ได้พูดลาอย่างมีมารยาท :“ คุณแอนนิ ถ้ามีสถานการณ์ใหม่ ผมจะรีบมาบอกนะครับ”

พูดจบ ฉิงฮัวก็เดินออกไป

เป่หมิงโม่ไม่มีสีหน้าอะไรทั้งนั้น ใบหน้ายังคงนิ่งและหล่อเหมือนเดิม

เมื่อหล่อนเพิ่งรู้จักเขา ผู้ชายคนนี้ก็ชอบทำแต่หน้าแบบนี้!

“เห้ย เป่หมิงโม่ เธอได้ยินมั้ย?!”

นานกว่าเขาจะพูดคำหนึ่งขึ้น

“โม่”

“อะไร?” หล่อนไม่ทันตอบสนอง

“ฉันอนุญาตให้เธอ ตั้งแต่นี้ไป เรียกชื่อฉัน เธอสามารถเรียกฉัน โม่、โม่ หรือไม่ก็.....” เขามองหล่อนด้วยสายตาเป็นประกาย แล้วพูดต่อ “หรือว่าสรรพนามที่ลึกซึ้งมากกว่านี้ ฉันไม่อะไร”

ในที่สุดกู้ฮอนก็เข้าใจ สายตาแบบนี้มารยาแค่ไหน....

แต่——

“ซึดด....” หล่อนจาม “ใครจะไปเรียกเธอแบบนั้น? เธอไม่เลี่ยนขนลุกหรอ?”

เขาดันกระตุกยิ้ม “ขนลุกหรอ? ฉันไม่ได้รู้สึก”

“เห้ย เป่หมิงโม่ เธอพอได้ละ! ตกลงว่าเธอจะทำให้เป็นไงเนี่ย?” สายตาแบบนั้น จ้องสะทำให้คนขนลุก หล่อนขมวดคิ้ว ยื่นมือไปจับหน้าผากเขา “เป็นไข้หรอ?”

ไม่นิ!

“เรียกฉันว่าโม่!” เขาพูดขึ้นอีกรอบ เสียงอ่อนโยนแบบนี้ยังมีความมุ่งมั่นไว้

หล่อนนิ่ง จู่ปาก หึ ส่ายหัว “ไม่ ฉันไม่เอา!”