เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 410

ตอนที่ 410 เธอเป็นคนที่ฉันยืนยันให้เป็นลูกสะใภ้ของฉัน2

“เธอ......” เขาหายใจแรงๆ หน้าผากเป็นแค่เหงื่อ กัดฟัน “เธอมัน....นาง...นางมารยา....รอไว้เถอะ ....เดี๋ยวฉันจะมาจัดการ....”

ท่านโม่พูดอย่างยากลำบากเสร็จ ก็หลุดเข้าไปที่แห่งความมืดมน สลบลงไป....

*

สถานที่แก๊งสามจู๋

กู้ฮอนเดินวนเวียนอยู่ที่ระเบียงเดิน กุมมือไว้แน่น

โม้จิ่งเฉิงและหวีหรูเจี๋ยนั่งรออยู่ข้างๆ

ห้องนี้ปิดประตูไปตั้งหลายชั่วโมงแล้ว หมอกำลังอยู่ในห้องทำแผลให้เป่หมิงโม่ ไม่มีการตอบสนองอะไร

“คุณท่านพ่อโม้ ..... เขาไม่เป็นไรแน่นอน ใช่มั้ย....” กู้ฮอนยิ่งรอใจยิ่งยุ่งไปหมด

โม้จิ่งเฉิงตบไหล่ปลอบโยนหล่อนเบาๆ “ไม่ต้องเป็นห่วง โม่จะต้องไม่เป็นอะไร..... เพราะฉันทำให้พวกเธอแบบนี้.....ช่วงนี้ในแก๊งเริ่มมีคนตุกติก 1ฉันก็ควรออกจากตำแหน่งเพราะอายุมากแล้ว 2 ฉันหาคนที่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้ไม่เจอก็เลยมีบางคนตุกติกจะแย่งตำแหน่งฉัน....ถึงขั้นข่าวลือยังบอกว่า ใครได้หัวฉันไป คนนั้นก็แทนที่ฉัน!”

“งั้นคุณท่านพ่อโม้ ก็อันตรายสิ?”

กู้ฮอนไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้เท่าไหร่ ดูจากวันนี้แล้ว2ปีก่อนที่เห็นเขารับบาดเจ็บ คนที่ใช้ชีวิตอยู่ปากมีด สู้จริงๆ

ถึงแม้โม้จิ่งเฉิงจะนับหล่อนเป็นลูกบุญธรรม แต่ก็ยังเว้นระยะกับหล่อนไว้ตลอด จริงแล้วก็แค่ไม่อยากให้หล่อนได้รับอันตราย

“ฮอน เธอไม่ต้องเป็นห่วง พวกเราชินแล้ว.....” คำนี้หวีหรูเจี๋ยเป็นคนพูด หล่อนจับมือกู้ฮอนอย่างอ่อนโยนและตาที่ร้องไห้จนบวมแดง มองกู้ฮอนอย่างจริงใจ “ฮอน จริงแล้ว ฉันควรขอบคุณเธอ.....”

กู้ฮอนอึ้ง ก้มหน้ามองไปที่มือปลอมของหวีหรูเจี๋ย จู่ๆก็รู้สึกบีบใจ “ป้าหรูเจี๋ย ทำไมต้องขอบคุณหนู? จริงๆแล้วหนูไม่ได้ช่วยอะไรเลย แล้วยังทำให้เป่หมิงโม่บาดเจ็บอีก...”

“ไม่ ลูก....” หวีหรูเจี๋ยส่ายหัว “หลายปีมานี้โม้จิ่งเฉิงช่วยฉันสืบข้อมูลของโม่ตลอด ฉันเพิ่งรู้ว่าเขานั้นกลายเป็นคนเย็นชาและโหดเหี้ยม ไม่มีความเป็นมนุษย์ นี้ทำให้ฉันรู้สึกผิดมาก....ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน โม่คงไม่กลายเป็นแบบนี้...แต่วันนี้ เขาดันปกป้องเธอ ทำให้ฉันซึ้งใจมาก.... ในที่สุดโม่ก็มีคนที่แคร์......”

“ไม่! หนูทำได้!” หวีหรูเจี๋ยมองอย่างเชื่อมั่น มองกู้ฮอนไว้ “ลูก ฉันเชื่อว่าลูกทำได้! สายตาที่โม่มองหนู ถึงแม้จะโกหกทุกคนได้ แต่โกหกฉันไม่ได้.... ฮอน สิ่งที่ป้าหรูเจี๋ยเสียดายที่สุด ก็คือตอนวัยรุ่นเอาแต่คิดแค่ความรัก แล้วละเลยความรักในตัวไป เพราะว่าความรักที่แท้จริงนั้น ไม่ใช่ยึดติด ไม่ใช่บ้าคลั่ง แต่ความรักสามารถโอบอุ้มทุกอย่างยอมทุกอย่าง และรับการทดสอบของเวลาได้.....”

หวีหรูเจี๋ยยิ้มๆ น้ำตาก็ตก “ที่ผ่านมา ฉันเกลียดเป่หมิงเจิ้งเทียน แล้วเอาความโกรธระบายไว้ที่โม่ พอคิดๆแล้ว คุณแม่อย่างฉันจะไปเหมาะอะไรกับคำว่ารัก? พอแก่แล้ว คิดได้แล้ว ถึงแม้จะรู้ว่าตัวเองนั้นรักลูกตัวเองไปนานแล้วแต่มันก็สายเกินไป....ฮอน หนูเข้าใจความสำนึกผิดและความหวังของฉันมั้ย?”

“.....”กู้ฮอนเข้าใจ หวีหรูเจี๋ยสำนึกผิดที่ตอนแรกทำแบบนั้นกับเป่หมิงเจิ้งเทียน และยังหวังว่าอยากให้เขาสามารถเดินออกมาจากปม....

“ฉะนั้น ฮอน รอโม่ตื่นขึ้นมา แล้วไปหลังจากเมืองซาบาห์ อาจจะทั้งชีวิต เขาคงจะไม่ก้าวขาเข้ามาเหยียบตรงนี้อีก.....” หวีหรูเจี๋ยหายใจเข้ารู้สึกคันจมูก “งั้นป้าหรูเจี๋ยฝากลูกชายไว้กับหนูด้วยนะ....เธอเป็นคนที่ฉันยืนยันให้เป็นสะใภ้ของฉัน!”

กู้ฮอนอึ้งค้าง รีบเอามือออกจากมือของหวีหรูเจี๋ย มองอย่างกังวล :“ ป้าหรูเจี๋ย ....หน้าที่สำคัญขนาดนั้น หนูต้องรับไว้ไม่ได้หรอก ....อีกอย่าง สะใภ้ของท่านในอนาคตเป็นเฟยเอ๋อ...”

“เฟยเอ๋อ？ ใครคือเฟยเอ๋อ？” หวีหรูเจี๋ยขมวดคิ้ว

โม้จิ่งเฉิงส่งสายตาให้กู้ฮอน บ่งบอกว่าอย่าพูดอะไรเยอะ เพราะว่าเรื่องบางเรื่องเขาไม่อยากให้หรูเจี๋ยเครียด ฉะนั้นก็เลยปิดบังไว้