เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 413

ตอนที่ 413 หยาดน้ำตาที่ปรากฏในนัยน์ตา1

เธอส่งสายตาให้สัญญาณหวีหรูเจี๋ยว่าอย่าเอ่ยเรื่องเหล่านี้ต่อหน้าตัวน้อย

เพราะว่าตั้งแต่ต้นจบนั้นเธอบอกตัวน้อยเพียงแค่ว่า เป่หมิงโม่เป็น เทพเจ้าแห่งสุขา เป็นคนสารเลวคนหนึ่ง

“......” หยาดน้ำตาเอ่อคลอนัยน์ตาในชั่วพริบตา มองไปยังตัวน้อยอย่างตื่นเต้นชั่วครู่แล้วเอ่ยตอบว่า “เธอ......เธอมีชื่อว่าอะไร”

“กู้จิ่วจิ่วค่ะ”

“คืนวันนี้เธอพาเธอมาที่นี่......” เห็นได้อย่างชัดเจนว่าหวีหรูเจี๋ยเดาอะไรบางอย่างออก

กู้ฮอนพยักหน้า “ฉันพาจิ่วจิ่วมาเยี่ยมเขา ไม่มีอะไรมาก......ยิ่งไปกว่านั้น เขายังคงไม่รู้จักจิ่วจิ่ว ดังนั้นคุณป้าหวีหรูเจี๋ยจะช่วยฉันรักษาความลับนี้ไว้ได้หรือไม่คะ”

หวีหรูเจี๋ยไม่เข้าใจ มองไปยังแววตาอันแน่วแน่ของกู้ฮอนแล้ว เธอก็ทำได้เพียงแค่พยักหน้า “แม้ว่าฉันจะรู้สึกเสียดายแทนโม่ แต่ฉันคิดว่าที่เธอทำแบบนี้จะต้องมีเหตุผลของเธออย่างแน่นอน......กู้ฮอน ให้ฉัน......กอดเธอหน่อยได้ไหม”

กู้ฮอนลังเลไปชั่วขณะ จากนั้นก็ยิ้มบางพลางปล่อยมือ

“จิ่วจิ่วเด็กดี ให้คุณย่ากอดหน่อยได้ไหมคะ”

“อือ......” จิ่วจิ่วตอบตกลงด้วยน้ำเสียงง่วงนอนราวกับลูกสุนัขตัวน้อยจอมขี้เกียจ ตัวขี้เซาเกาะเต็มตัวไปหมดอย่างเธอนั้น ขี้เกียจจะสนใจว่าใครอยากจะกอดเธอกัน

กู้ฮอนพูดไปพลาง ส่งจิ่วจิ่วให้กับหวีหรูเจี๋ยไปพลาง

หวีหรูเจี๋ยอ้าแขนเทียม อุ้มตัวน้อยแน่น นัยน์ตาเอ่ยคลอไปด้วยหยาดน้ำตา......

“กู้ฮอน......ขอบคุณเธอ......” หวีหรูเจี๋ยพึมพำออกมา

ประโยคขอบคุณประโยคนี้ ทำให้กู้ฮอนนัยน์ตาแดงในชั่วพริบตา

เธอรู้ว่าหวีหรูเจี๋ยเอ่ยขอบคุณเธอที่คลอดลูกสาวให้แทนเป่หมิงโม่ แต่สิ่งที่หวีหรูเจี๋ยไม่รู้ก็คือ แท้จริงแล้วเธอยังคลอดลูกชายฝาแฝดคู่หนึ่งให้กับเป่หมิงโม่ด้วย

และนี่ก็คือสิ่งที่โม้จิ่งเฉิงปิดบังหวีหรูเจี๋ยอย่างสุดความสามารถ

เพราะโม้จิ่งเฉิงเคยพูดไว้ว่า ถ้าหากหวีหรูเจี๋ยรู้ว่าที่เมืองAยังมีหลานชายที่น่ารักอีกคู่หนึ่งแล้วล่ะก็ เธอจะต้องกลับไปเมืองAโดยไม่สนใจสิ่งใดอย่างแน่นอน!

นี่เป็นเรื่องที่โม้จิ่งเฉิงไม่ยินยอมที่จะเห็นเป็นอย่างมาก!

*

ภายในห้องที่เต็มไปด้วยความมืดมิด มีเพียงแค่ริมหน้าต่างที่มีแสงจันทร์สลัวๆส่องเข้ามา

เป่หมิงโม่นอนอยู่บนเตียง ข้างเตียงยังมีเสาเหล็กที่ห้อยขวดน้ำเกลืออยู่ขวดหนึ่ง สายน้ำเกลือสีใสลากยาวจากขวดน้ำเกลือมายังหลังมือข้างหนึ่งที่วางอยู่นอกผ้าห่มของเป่หมิงโม่

ดวงตาคู่นั้นของเขาปิดสนิท หลับลึกเป็นอย่างมาก

ไม่เหมือนกับตอนตื่น ที่มีลักษณะท่าทางยิ่งยโส คิดว่าตัวเองใหญ่ที่สุด

เขาในตอนนี้นั้น ดูผ่อนคลายและใจดีมาก

ราวกับว่าหลายปีมานี้ ไม่เคยได้นอนหลับอย่างสงบสบายใจแบบนี้มาก่อน

ความเกลียดชังที่สะสมมาเป็นเวลายาวนานทำให้เขารู้สึกไร้เรี่ยวแรง

ทว่ากลับถูกตาข่ายแห่งความอาฆาตแค้นร้อยรัดพันแน่น หมดสิ้นหนทางที่จะปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระ......

*

ทันใดนั้น ประตูภายในห้องก็ถูกผลักให้เปิดออกอย่างเงียบงัน

กู้ฮอนอุ้มตัวน้อยเดินเข้ามาอย่างหลบๆซ่อน ๆ

แอนนิก็ตามหลังมาติดๆ

“หม่าม้า......มืดจังค่ะ......” ตัวน้อยทำปากจู๋เอ่ยเสียงกระซิบ

“ชู่” กู้ฮอนรีบปิดปากจิ่วจิ่ว มองไปทางแอนนิแล้วเอ่ยว่า “เธออุ้มตัวน้อย ฉันจะไปดูเขาก่อน”

เธอเอ่ยพูดแล้วส่งจิ่วจิ่วให้แอนนิ จากนั้นก็ย่องเบาไปจนถึงข้างเตียงของเป่หมิงโม่

กู้ฮอนตกตะลึง!

แอนนิลนลาน

“อือ......” เป่หมิงโม่เหมือนกับว่ามีปฏิกิริยาตอบโต้เล็กน้อย

“หม่าม้า......ห้อง......ห้องน้ำ......อุ๊บ......” ตัวน้อยเบิกนัยน์ตาหวาดกลัว ยังไม่ทันจะเอ่ยคำว่า เทพเจ้าสุขา สี่คำนี้จบ ก็ถูกกู้ฮอนปิดปาก ลนลานอุ้มขึ้นมา......

ในเวลาเดียวกัน เป่หมิงโม่ที่หลับลึกก็ขมวดคิ้วนิดๆ

ราวกับว่ากำลังอยู่ในฝันอันยาวนาน

เขาฝันเห็นว่าตัวเองตกลงไปในทะเล ถูกปลาหมึกน้อยตัวหนึ่งรัดพันใบหน้าแน่น ทำให้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเปียกชื้น เขาอยากจะยกมือดึงมันออกไป แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีแรง......

ทันใดนั้น เหมือนกับว่าได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กอันน่าฟังจากปลาทะเลประเภทหนึ่ง เขาตะลึงจนใจสั่น

จากนั้น ปลาหมึกตัวน้อยที่แปะอยู่บนใบหน้าเขาก็คลายออกอย่างรวดเร็ว ในที่สุดเขาก็ได้รับอิสรภาพกลับคืนมา......

เขาพยายามลืมตาขึ้น เพื่อค้นหาปลาทะเลน้อยที่ส่งเสียงร้องไห้ราวกับเด็กทารกตัวน้อย ทว่าไม่ว่าอย่างไรก็หาไม่เจอ......

ตามองน้ำทะเลที่กำลังจะท่วมมิดเขา ของเขาสำลักในลำคอทันที แล้วนัยน์ตาคมปลาบดุจเหยี่ยวก็เปิดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

เขาสูดลมหายใจลึกเย็นเฮือกใหญ่!

ไม่เห็นปลาหมึกตัวน้อย ไม่เห็นปลาทะเลตัวน้อย ยิ่งไปกว่านั้นไม่เห็นมหาสมุทร

ที่แท้ก็เป็นแค่ฝันตื่นหนึ่ง!

แสงสลัวอันเลือนรางปรากฏในนัยน์ตา

เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย ทันใดนั้น ความเจ็บปวดก็ลุกลามไปตามเส้นปลายประสาทหลังจากได้รับบาดเจ็บ “ซี๊ด......” เขาร้องโอยออกมาตามจิตใต้สำนึก

“คุณตื่นแล้วหรือ” น้ำเสียงนุ่มสั่นดังขึ้นข้างหูของเขา