เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 419

ตอนที่ 419 ทริปท่องเที่ยวดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ในโลกแห่งความฝัน1

หวีหรูเจี๋ยคิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้น เหมือนกับว่าแค่ดีดนิ้วก็ผ่านไปหลายปีแล้ว......

“บางที โม่ในตอนนั้นก็คงได้รับอิทธิพลจากฉันไปล่ะมั้งนะ......” ในที่สุดหวีหรูเจี๋ยก็ยิ้มทั้งน้ำตา “ฉันนึกว่า เขาน่าจะเกลียดจนถึงกับว่าถ้าเห็นเปียโนก็จะพังมันซะอีก......”

“......” กู้ฮอนทอดถอนใจเงียบๆ เดินเข้ามานั่งข้างหวีหรูเจี๋ย ปลายนิ้วสั่นระริก กดไปตามท่วงทำนองของหวีหรูเจี๋ย กดตัวโน๊ตเสียงต่ำออกมา ยิ้มจืดๆ “ฉันคิดว่า เขาน่าจะทั้งเกลียดคุณ และในเวลาเดียวกันก็รักคุณมาก......”

มือทั้งคู่ของหวีหรูเจี๋ยสั่นระริก กดตัวโน๊ตผิดไปสองสามตัว

น้ำตารินไหลอาบแก้ม หวีหรูเจี๋ยฟุบอยู่บนเปียโน ร้องไห้โฮพูดอย่างไม่เป็นภาษา.......

“กู้ฮอน......ฉันเสียใจมาก.......ฮือๆๆ......ฉันเสียใจที่ในปีนั้นทำร้ายโม่ขนาดนั้น.......เสียดายที่สายไปแล้ว เขาคงจะไม่สามารถให้อภัยฉันได้ตลอดไป.......และจะไม่เรียกฉันว่าแม่อีกตลอดไปแล้ว......”

กู้ฮอนขอบตาแดงระเรื่อ ตบไปที่ไหล่ของหวีหรูเจี๋ยเบาๆ ไม่รู้ว่าควรจะปลอบเธออย่างไรดี

จู่ๆก็รู้สึกว่า จริงๆแล้วเป่หมิงโม่นั้นรักมารดาของเขามากๆ รักมากจริงๆ ไม่อย่างนั้นจะเกลียดได้อย่างลึกล้ำขนาดนั้นได้อย่างไรกัน

ยิ่งรักอย่างลึกซึ้ง ก็เจ็บปวดอย่างแท้จริง เกลียดก็ยิ่งลึกล้ำ.......

คิดถึงคืนวันสิ้นปี เขาพึมพำประโยคนั้นข้างหูเธอ ‘ผมรักคุณ’ แท้จริงแล้วมันคือความจริงหรือเรื่องโกหกกันแน่

ถ้าอย่างนั้นเป่หมิงโม่

เฟยเอ๋อของคุณล่ะ

คุณ.......ก็พูดคำนี้กับเธอเหมือนกันใช่หรือไม่

*

ฉิงฮัวมองแกรนด์เปียโนแกะสลักจากไม้สนแดงตัวใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้า อดไม่ได้ที่จะตะลึง

“คุณกู้เรียกผมขึ้นมา......คือต้องการให้ผมส่งเปียโนตัวนี้จากเมืองซาบาห์กลับเมืองAไปทางอากาศใช่ไหมครับ”

“แน่นอน! คุณป้าหวีหรูเจี๋ยมอบให้เลยนะ! ไม้สนสีแดงด้วย! แกะสลักอีก! ทั้งยังแกะสลักเป็นภาพหงส์ร่อนมังกรรำด้วย! ของชิ้นนี้ราคาไม่เบาเลยนะ!” หางคิ้วกู้ฮอนไม่ยกขึ้นเลยแม้แต่น้อย “ยิ่งไปกว่านั้น นี่เป็นของที่คุณแม่ของเจ้านายคุณมอบให้ คุณว่ามันล้ำค่าหรือไม่ล้ำค่าล่ะ”

“เอ่อ......” ฉิงฮัวหนังศีรษะชาวาบอยู่บ้าง “ไม่ใช่ว่าผมไม่ยินยอม แต่ผมกลัวว่าเจ้านายจะอารมณ์ไม่ดี......”

“คุณว่าที่นี่ นอกจากเจ้านายโง่ของคุณแล้ว ยังมีใครอีกที่จะได้ใช้เปียโนตัวนี้”

“......” ฉิงฮัวส่ายหน้า

“อย่างนั้นก็จบแล้วไง!” เธอเอ่ยเสียงเด็ดขาด “ส่งกลับไป ฉันจะเก็บรักษาไว้ให้ก่อนชั่วคราว......อาจจะมีสักวันหนึ่งที่พวกเขาแม่ลูกปรับความเข้าใจให้อภัยกันได้ เปียโนตัวนี้ยังสามารถมีที่ให้มันแสดงความสามารถได้อยู่!”

“......” ฉิงฮัวมองอย่างไม่รู้จะพูดอะไร ทำได้เพียงแค่ยินยอม

*

เป่หมิงโม่นั่งรออยู่ในรถตั้งนานแล้ว

หลังจากกู้ฮอนบอกลากับสามีภรรยาตระกูลโม้แล้ว ก็เข้ามานั่งในรถอย่างยิ้มกริ่ม

มองใบหน้ามึนตึงของเป่หมิงโม่่้ “เฮ้เป่หมิงโม่ ขอถามคุณอีกครั้งนะ สรุปว่าคุณโยนเพชรที่คุณป้าหวีหรูเจี๋ยรักเป็นอย่างมากทิ้งไปแล้วหรือยัง”

เป่หมิงโม่เหลือบมองเธอรอบหนึ่ง ขมวดคิ้วอย่างอารมณ์ไม่ดี ยังคงเอ่ยตอบสองคำด้วยน้ำเสียงเย็นชารังเกียจว่า “ทิ้งแล้ว!”

กู้ฮอนจุ๊ๆสองรอบ “คุณทำร้ายคนไม่เบาเลยจริงๆ ทำร้ายฉันชั่วชีวิตนี้ให้ต้องติดค้างคุณป้าหวีหรูเจี๋ย......”

เขาเลิกคิ้ว

เธอเอ่ยต่อไปว่า “แต่ว่าช่างมันเถอะ! อย่างไรก็เป็นลูกชายของตัวเองที่โยนทิ้งไป ดังนั้นคุณป้าหวีหรูเจี๋ยคงไม่เอาความอะไรกับฉันหรอก!”

เธอลากเขาไปเดินที่มัสยิดลอยน้ำ ซึมซับวัฒนธรรมของศาสนาอิสลาม

ฉิงฮัวรับหน้าที่เป็นช่างถ่ายภาพประจำตัว เก็บภาพบันทึกความหวานซึ้งของพวกเขาไม่หยุด

“ฉิงฮัว รีบมาถ่ายรูปให้พวกเราเร็วเข้า!” เธอคล้องแขนเป่หมิงโม่อย่างใกล้ชิด “ฉันต้องการวิวทิวทัศน์ทั้งหมดของมัสยิดลอยน้ำแห่งนี้นะ!”

แชะ

ในเลนส์กล้อง เธอยิ้มแย้มแจ่มใส ทว่าเป่หมิงโม่กลับมีใบหน้าแข็งทื่อหล่อเหลาราวกับเป็นอัมพาต เพียงแต่ว่า มุมปากของเขามีร่องรอยยกขึ้นบางๆ

พวกเขาเดินผ่านตรอกซอกซอยเล็กน้อยของเขตโคตาคินาบาลู เพลิดเพลินไปกับของกินขึ้นชื่อของมาเลเซียหลากหลายชนิดที่อยู่เบื้องหน้าจนลืมกลับบ้าน

“เป่หมิงคนโง่ คุณรู้หรือไม่ว่า ร่างกายมีบาดแผล กินอาหารทะเลจะมีอาการแพ้นะ!”

“ไม่สน ผมอยากให้คุณป้อน（เสียงพ้องกับคำว่า ฮัลโหล/สวัสดี ในภาษาจีน）!”

“ฮัลโหลๆๆ（เสียงพ้องกับคำว่า ป้อน ในภาษาจีน）!”

“ไม่ใช่ให้คุณเรียก ต้องการให้คุณ......” พูดไป ก็ครอบครองริมฝีปากของเธออย่างกะทันหัน จูบกลางถนน “ป้อนแบบนี้......”

แชะ

ฉิงฮัวรีบจับภาพที่ทำให้ผู้คนหน้าแดงในชั่ววินาที

ผ่านไปชั่วครู่ เธอผลักเขาออกอย่างแรง ใบหน้าแดงก่ำอย่างโมโห แต่ก็ไม่กล้ามองสบสายตาผู้คนที่เดินไปมาบนถนนมองมา

“เป่หมิงโม่ คุณกินเต้าหู้（กินเต้าหู้ แต๊ะอั๋ง ลวนลาม）ฉันอีกแล้ว! มีการป้อนแบบนี้ที่ไหนกัน!”

เขากลับส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกสัพยอก “ดูคุณสิ ใบหน้ารูปไข่แดงก่ำราวกับกุ้งต้มสุก ถึงแม้ว่ากินแล้วจะมีอาการแพ้ ผมก็อยากจะกินแล้วกินอีก......”