เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 43

ตอนที่ 43 เป็นคนรักของเขา1

“ก็ได้ ยังไงนายก็ไม่ตายแล้ว” ชูหยุนเฟิงกลับไม่ค้าน เขากลับดึงแขนกู้ฮอนออกไปข้างนอกอย่างมีความสุข “ฮอนฮอน ไปเถอะ ฉันจะพาเธอไปบ้านของฉัน……”

กู้ฮอนตะลึงเล็กน้อย ตามอารมณ์ของชูหยุนเฟิงไม่ทัน

คำพูดน่ากลัวก็ถูกเปล่งออกมา “กู้ฮอน เธอควรจะรู้จักหน้าที่ของตัวเองนะ”

เอาล่ะ ต้องยอมรับว่าวิธีกดดันของเป่หมิงโม่ สามารถหยุดกู้ฮอนได้สำเร็จ

เธอชะงัก หันกลับไปมองเป่หมิงโม่แวบหนึ่ง รู้สึกว่าวันนี้เขาไม่เหมือนกับทุกๆวัน

“เป่หมิงสอง นายบ้าไปแล้วหรือไง ฮอนฮอนไม่ใช่พี่เลี้ยงของนายนะ เธอเป็นแค่เลขา”ชูหยุนเฟิงตะโกนอยู่ข้างๆอย่างไม่สะทกสะท้าน

เป่หมิงโม่เลิกคิ้วขึ้น เหลือบมองกู้ฮอน เหมือนจะสื่อความเป็นนัยนัยว่า ถ้าไม่อยู่นี่เธอตายแน่

เธอถอนหายใจเบาๆ กู้ฮอนทำได้แค่ส่ายหัวปฏิเสธชูหยุนเฟิง พูดขอโทษ “ขอโทษนะหยุนเฟิง ฉันต้องรายงานเกี่ยวกับงานวันนี้ให้เขาด้วย”

สีหน้าชูหยุนเฟิงเศร้าทันที เขารู้สึกเหมือนน้อยใจ ชำเลืองมองเป่หมิงโม่ด้วยความแค้นใจ “ฮอนฮอน เมื่อไรที่เธอไม่ได้เป็นเลขาแล้ว ก็มาทำงานที่ไนต์คลับของฉันเป็น……”

“ชูหยุนเฟิง” เสียงเย็นของเป่หมิงโม่ตำหนิอย่างแรง ราวกับมีดที่ตัดคำพูดของชูหยุนเฟิง

ไอ้เลวคนนี้เหมือนจะพูดให้เธอลองไปทำงานขายบริการดู

เห็นได้ชัดว่ามีคนเริ่มโกรธ และเขากดปุ่มบนหัวเตียงทันที

มีบอดี้การ์ดสองสามคนเข้ามาในห้องทันที

“จับไอ้คนนี้โยนออกไปทีสิ”

“ได้ ประธานเป่หมิง。”

ดังนั้น ชูหยุนเฟิงจึงถูกบอดี้การ์ดลากออกมาจากห้องผู้ป่วย

เขาดิ้นพลางตะโกนใส่กู้ฮอนอย่างไม่กลัว “ฮอนฮอน มาเป็นเถ้าแก่เนี้ยที่ไนต์คลับของฉันเถอะ……เห้ย เบาๆหน่อยไม่ได้หรือไง……”

ปัง ประตูปิดลง

ทันใดนั้นในห้องผู้ป่วยขนาดใหญ่ ก็เหลือเพียงเขาและเธอ

เธอแอบหลบสายตาของเป่หมิงโม่ หัวใจของกู้ฮอนจู่ๆก็เต้นผิดจังหวะ

จากนั้น ก็ได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของเขาถามขึ้น “อาการหวัดดีขึ้นแล้วหรือ”

ความอบอุ่นไหลเข้าไปในหัวใจของกู้ฮอน ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย

“ค่ะ” เธอตอบเสียงพึมพำ เธอสังเกตอาการบาดเจ็บของเขา “เมื่อวาน……คุณ……เรื่อง……”

จริงๆแล้วเธอรู้สึกแปลกใจมาก ผู้ชายรอบคอบอย่างเขา ทำไมถึงเกิดอุบัติเหตุได้ และในตอนนั้นในรถก็มีผู้หญิงอีกคนนั่งอยู่ด้วย……ผู้หญิงคนนั้นคือใครกัน

เขามองมา แล้วกวักมือเรียกเธอเหมือนลูกสุนัข “มานี่”

เขากอดเธอแน่นไว้ในอ้อมแขน คางที่วางอยู่บนไหล่ของเธอ ได้กลิ่นหอมจากคอเธอโชยออกมา ในที่สุดเขาถอนหายใจยาว เสียงแหบเล็กน้อย——

“กู้ฮอน มาเป็นคนรักของฉัน ได้ไหม”

มาเป็นคนรักของฉัน ได้ไหม”

คำพูดสบายๆ แต่กลับเหมือนเป็นลูกระเบิดที่โยนเข้าไปในใจของกู้ฮอน

หลังจากนั้นก็เหมือนมันระเบิดดังตูม

“หา”

หน้าของเธอซีดทันที ระเบิดสองลูกระเบิดติดต่อกันภายในหัวของเธอ เหมือนดอกไม้กำลังเบ่งบานในหัวใจเธอ เธอเริ่มรู้สึกราวกับเรื่องทั้งหมดนี้คือความฝัน

คนที่หยิ่งยโสและเจ้าระเบียบอย่างเป่หมิงโม่ ทำไมถึงพูดออกมาว่า มาเป็นคนรักของเขาได้ไหม

เธอกลืนน้ำลายลงคอ รีบออกจากอ้อมกอดของเขา ดวงตาใสจ้องไปที่เขา ผ่านไปครึ่งวัน ริมฝีปากสั่นจึงเริ่มปริปากพูดออกมา “คะ คะ คุณ……คงไม่ได้ประสบอุบัติเหตุจนสมองกลับหรอกนะคะ”

เขามองเธออย่างลึกซึ้ง เม้มริมฝีปาก ใบหน้าหล่อเหลายังคงสงบนิ่งเหมือนเดิม

เพียงแต่ว่า ภายในดวงตาที่ดำสนิทมีความเหนื่อยล้าแอบแฝงอยู่

“สมองฉันปกติดี” เขายื่นนิ้วที่ถูกพันด้วยผ้าพันแผลออกมา แล้วลูบไปที่หน้าผากของเธอเบาๆ “ไม่ว่าเธอจะคิดยังไงฮอน อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธฉันเร็วขนาดนี้เลยนะ”

คำว่า‘ฮอน ’ที่เขาพูด มันทั้งแผ่วเบาอ่อนโยน และสามารถยึดครองหัวใจที่เปราะบางของเธอได้อย่างง่ายดาย