เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 462

ตอนที่ 462 จะแทะนิ้วท้าวผมทำไม2

กู้ฮอนลืมตาขึ้นโดยสัญชาตญาณ แล้วลุกลงจากเตียง จากนั้นหยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่แล้วเดินไปเปิดประตู......

“ฉิงฮัว?”

“คุณกู้ครับ......เจ้านายผมล่ะ......” ฉิงฮัวถามยังไม่ทันจบก็ยื่นหัวเข้าไปในห้องนั้น แล้วเห็นเป่หมิงโม่อยู่บนเตียงพอดี......

ฉิงฮัวรู้สึกตกใจเล็กน้อย

เพราะเห็นเจ้านายที่เย็นชาคนนั้น ในขณะกำลังโอบกอดคนทั้งแขนซ้ายและขวา คนที่เขากอดอยู่นั้นไม่ใช่ผู้หญิงเช่นที่ผ่านมา แค่กลับเป็นนายน้อยทั้งสองคน

ไม่ ถ้าจะอธิบายให้ถูกคือ......

นายน้อยเฉิงเฉิงม้วนตัวนอนอย่างเงียบ ๆ ในอ้อมแขนของเจ้านาย

แล้วนายน้อยหยางหยางนอนท่ากางขาออกสองข้างอย่าสบายตัว ขาข้างหนึ่งทาบไว้ตรงไหล่ของเจ้านาย ส่วนอีกข้างทาบไว้บนใบหน้าที่หล่อเหลาอันเป็นเสนห์ชวนหลงใหลของสาว ๆ เป็นหมื่น ๆ คนอย่างไม่เกรงใจ......

“หา เจ้านายผม......” ฉิงฮัวถึงกับพูดไม่ออก

กู้ฮอนก็หันมองย้อนกลับไป แล้วเห็นภาพนี้ จึงทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา......

เป่หมิงโม่ทำหน้าสงสัย แล้วค่อย ๆ ลืมตามองฉิงฮัวกับกู้ฮอนที่ยืนอยู่นอกประตูนั้น แล้วถามด้วยเสียงแหบแห้ง “มีเรื่องอะไร”

“คือว่า......นายท่านครับ เมื่อสักครู่นี้ผู้ช่วยของคุณลั่วโทรหาผม แล้วบอกว่าหาคุณลั่วไม่เจอครับ ไม่รู้แกไปไหน......”

“ลั่วเฉียวหายตัวไปเหรอ” กู้ฮอนตกใจ “เมื่อคืนเธอนั่งรถไฟความเร็วสูงกลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ”

สีหน้าฉิงฮัวเริ่มไม่ดี “โทรศัพท์เธอโทรไม่ติดครับ......”

“อย่าเพิ่งตื่นเต้นสิ ฉิงฮัว โทรศัพท์เฉียวเฉียวอาจจะแค่แบตหมด เธอชอบขี้เล่นแบบนี้ ถ้าไม่วางใจ ก็กลับไปหายเธอสิ”

“แต่ว่า นายท่าน…...” ฉิงฮัวไม่กล้าทิ้งเป่หมิงโม่ไป

“เจ้านายเธอเป็นอะไรไปเหรอ ก็รอเธอมาให้นมให้อาหารเขาใช่ไหม เธอไม่ต้องสนใจเขา” กู้ฮอนสะบัดมือ “รีบไป ๆ เจอเฉียวเฉียวแล้วโทรมาแจ้งฉันก็พอ เข้าใจไหม”

ไม่ต้องรอคำสั่งจากเป่หมิงโม่ ฉิงฮัวเหมือนได้รับคำสั่งจากฮองเฮา เขายืดหน้าอกให้ตรง พยักหน้าเล็กน้อย “ขอบคุณครับคุณกู้ ถ้างั้นผมถือว่าเป็นการขอร้องคุณแล้วครับ”

ฉิงฮัวหันหลังแล้วเดินออกไป......

เป่หมิงโม่ได้แต่มองอย่างหัวร้อน แล้วค่อยตะโกนว่า “ไอ่ฉิงฮัว กูสั่งให้มึงไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

ฉิงฮัวหันหลังแล้วเดินจากไป แล้วทีนี้จะเอายังไงกับเด็กแสบสองคนนี้ล่ะ ต้องให้เป็นนกเป็นกาคอยรบกวนเวลาสวีทระหว่างเขากับกู้ฮอนแบบนี้ไปตลอดเหรอ

เสียงบ่นของท่านโม่ ทำให้ลูกชายทั้งสองตื่นขึ้นมา

เฉิงเฉิงขยี้ตา แล้วเพิ่งสังเกตว่าตัวเองตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนของพ่อ แล้วพูดอย่างมีมารยาท “อรุณสวัสดิ์ครับคุณพ่อ”

หยางหยางเตะเท้าที่วางอยู่บนใบหน้าของเป่หมิงโม่อย่าหงุดหงิด แล้วบ่น “โอ้ย เสียงดังจัง......”

ท่านโม่ตื่นขึ้นมากะทันหัน

มองหยางหยางอยู่ที่ด้านซ้าย แล้วมองเฉิงเฉิงอยู่ด้านขวา......แล้วหันมองกู้ฮอนที่กำลังแต่งตัวอยู่......

ไอ่ตัวแสบสองตัวนี้มาอัดนอนอยู่ข้างเขาได้ยังไง

เขาจำได้อย่างชัดเจนเมื่อคืนนี้ค่อย ๆ คลานไปนอนอยู่ข้างกู้ฮอนแล้วถึงจะนอนหลับไป......

“เป่หมิงซีเฉิง เป่หมิงซีหยาง ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยนะ”

กู้ฮอนเหลือบมองรอยช้ำบนใบหน้าของเขา “ถ้าคุณไม่ไร้เดียงสา แล้วจะตีกันเหมือนเด็ก ๆ อนุบาลได้ยังไง”

แผลของชายคนนี้ที่ถูกยิงครั้งก่อนยังไม่หายดี แล้วยังจะหาเรื่องให้เจ็บตัวอีก เขาทำเพื่ออะไรกัน ไม่รู้จักดูแลรักษาร่างกายตัวเองจริง ๆ

ท่านโม่รู้สึกอึดอัดมาก

“ดีจังเลย ไอ่พ่อนกคนนี้ยังสู้เด็กอนุบาลไม่ได้ หยางหยางเรียนประถมแล้ว ในที่สุดก็มีคนเด็กกว่าหยางหยางแล้ว คุณแม่ครับ......” หยางหยางตบมือหัวเราะชอบใจไป......

เฉิงเฉิงมองด้วยสายตาเย็นชาไปที่หยางหยาง “คุณแม่หมายถึง EQ ของคุณพ่อนั้นไร้เดียงสา ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ แต่ความไร้เดียงสาของเด็กอนุบาลนั้นคือ IQ หมายถึงความฉลาดยังไร้เดียงสาอยู่ เป่หมิงซีหยาง นายคิดว่า IQ ของคุณพ่อจะต่ำกว่าของนายเหรอ”

หยางหยางเบะปาก “เหอะ EQ ผมสูงมาก ฉะนั้นผมจีบสาวเก่งที่สุด EQ ของไอ่พ่อนกต่ำมาก ฉะนั้นถึงจีบแม่ไม่ติดสักที”

เป่หมิงโม่หัวร้อนขึ้นมาทันที

เฉิงเฉิงยังคงพูดต่อด้วยสีหน้าที่เฉยชา “EQ ต่ำก็แค่จีบหญิงไม่ติด แล้วต้องเป็นโสดไปจนแก่เฒ่า แต่ IQ ต่ำนี่สิน่ากลัวมาก รู้ไหมว่าหมูต้องตายยังไง”

“ถูกคนฆ่าไง” หยางหยางแสดงสีหน้าไร้เดียงสา

“ไม่หรอก” เฉิงเฉิงส่ายหัว “มันโง่ตายเอง”

“เป่หมิงซีเฉิงนายหมายความว่าไงเนี้ย หรอกด่าข้าเป็นหมูใช่ไหมเนี้ย......” หยางหยางกระโดดขึ้นมาเหมือนอยากฆ่าเฉิงเฉิงทิ้งยังไงยังงั้น

เป่หมิงโม่และเฉิงเฉิงมองหน้ากัน หลังจากที่ได้คุยกันเมื่อคืน ความสัมพันธ์ของสองพ่อลูกนั้นก็ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างไม่รู้ตัว

แต่ว่า “เป่หมิงซีเฉิง ที่บอกว่า EQ ต่ำแล้วต้องโสดไปจนแก่เฒ่านายหมายถึงอะไร จะแช่งพ่อของนายเองใช่ไหม”

“เหอะ ไอ่พ่อนก เรามาช่วยกันอัดมัน อัดมันนนน”