เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 47

ตอนที่ 47 ออกโรงพยาบาลไปซื้อของอย่างบ้าระห่ำ1

เขาไม่พอใจกับคำพูดหยาบคายของเธอ “กู้ฮอน เธอเลือกใช้คำพูดให้มันดีๆหน่อยไม่ได้หรือไง”

“อ๋อ ใครจะไปพูดดีเหมือนเป่ยใต้เอ๋อล่ะ ทำอะไรก็ดีไปหมดนิ คุณจะให้เธอพาไปไหมล่ะ” เธอพูดสบายๆเพื่อหยุดคำพูดเขา

เขารู้สึกเวียนหัว เขาก้มหน้าลง จริงๆแล้วถ้าไม่ใช่เพราะเขาเวียนหัวกลางดึก เขาคงไม่เรียกเธอให้มาประคองหรอก

เขาค่อยขยับขาที่ถูกเข้าเฝือกไว้อย่างช้าๆ

กู้ฮอนพยุงเขาจนมาถึงหน้าประตูห้องน้ำ

เธอเปิดประตู เปิดไฟให้เขา “นี่ เรียบร้อยแล้ว”

เป่หมิงโม่เดินเข้าไปโดยไม่พูดอะไร……

กู้ฮอนหมุนตัวหาว พร้อมจะกลับไปนอนบนเตียงอุ่นต่อ แต่นึกไม่ถึงว่าเพิ่งเดินไปได้ครึ่งทาง ก็มีเสียงดังออกมาจากห้องน้ำ——

“นั่นมัน……” ในน้ำเสียงมีความลังเลปนอยู่ ในที่สุด ก็ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “มานี่หน่อย——”

“ทำไมอีก ท่านประธานผู้ยิ่งใหญ่” กู้ฮอนอดถอนหายใจยาวไม่ได้ เธอเดินกลับไปพร้อมกับพูดแหย่ “คงไม่ได้จะให้ฉันช่วยทำเสียง ฉี่ฉี่ ถึงจะปัสสาวะออกหรอกนะ อายุเท่าไรแล้วห้ะเด็กน้อย”

จากนั้น พอเดินเข้าไปในห้องน้ำ

กู้ฮอนถึงพบว่า ร่างสูงแข็งแรงของเป่หมิงโม่ ถึงแม้ได้รับบาดเจ็บและยืนอยู่หน้าโถปัสสาวะ ยังคงดูดีและสมบูรณ์แบบ อย่างกับเป็นรูปร่างที่ฟ้าประทานให้

เธอถอนหายใจยาว ผู้ชายแบบนี้เกิดมาพร้อมกับความโกลาหลมากกว่า ไม่ต้องเอ่ยปากพูดอะไร แค่ยืนเปล่งออร่าอยู่ตรงนั้น ก็สามารถฆ่าผู้หญิงให้ตายได้แล้ว……

“ช่วยควักน้องชายสุดรักให้ฉันที มือของฉันไม่ว่าง” ผู้ชายคนนั้นพูดอย่างสบายๆ

ฉี่~~

ควัก ควักน้องชายสุดรัก

กู้ฮอนสูดลมหายใจเข้าลึก

เบิกตาโตเหมือนไข่ห่าน จ้องมือทั้งสองข้างที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลของเป่หมิงโม่อย่างนึกไม่ถึง……

เธอกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เห็นได้ชัดว่าเธอยังไม่เข้าใจคำพูดที่น่าตกใจของเขาเมื่อครู่เท่าไร

เป่หมิงโม่ยักคิ้วขึ้น มีรอยยิ้มที่ชั่วร้ายปรากฏบนริมฝีปากของเขา “เธอมัวชักช้าอะไรอยู่ เงื่อนไขเพิ่มเติมคือ ต้องฟังคำสั่งทุกอย่างของฉัน ลืมแล้วรึไง”

ความสำเร็จปรากฏขึ้นในดวงตาสีดำ

กู้ฮอนรู้สึกว่าหัวใจดวงน้อยของเธอเต้นดังตุ้บตุ้บ ไม่เป็นจังหวะ

“ฉันก็เคยบอกแล้วนี่ ไม่อนุญาตให้คุณใช้อำนาจป่าเถื่อน……”

จนมีเสียงดังปลุกเธอตื่น

หมอและพยาบาลเข้ามาในห้องผู้ป่วยVIP

ยืนอย่างระวังและเป็นระเบียบรอบเตียงของเป่หมิงโม่

พยาบาลรีบพันแผลให้เป่หมิงโม่

หมอรีบตรวจอย่างละเอียดให้เขา

“คุณเป่หมิง ตอนนี้ร่างกายคุณทุกส่วนเป็นปกติดี ถึงแผลบนตัวจะไม่ร้ายแรง แต่ต้องระวังไม่ให้ปากแผลโดนน้ำ เพื่อหลีกเลี่ยงการอักเสบ นอกจากนี้ร่างกายของคุณได้รับบาดเจ็บที่ขาร้ายแรงที่สุด เราหวังให้คุณอยู่โรงพยาบาลเพื่อตรวจอีกสองสามวัน คุณเป่หมิง คุณแน่ใจหรือครับว่าจะออกจากโรงพยาบาล”

คำพูดของหมอ ยังไม่ได้รับการตอบกลับจากเป่หมิงโม่ ก็ถูกเสียงแหบปนตกใจแทรกขึ้น

“ออกจากโรงพยาบาล”

กู้ฮอนเด้งตัวออกจากโซฟาพร้อมกับทรงผมยุ่งเหยิง รีบเหยียบรองเท้าแตะแล้ววิ่งไปข้างเตียงของเป่หมิงโม่

เธอลืมตาที่กำลังสะลึมสะลือ จ้องคนที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ราศีดูเปล่งปลั่ง ความสง่าที่ส่องประกายออกมาจากตัวของผู้ชายคนนี้ เขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลือเกิน

“เป่หมิง……” เธอเหลือตามองคุณหมอและพยาบาลรอบๆ และรีบเปลี่ยนคำพูดทันที “ท่านประธาน จะออกจากโรงพยาบาลแล้วหรือคะ”