เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 478
ตอนที่478ถ้าไม่ใช้กำลังก็จะไม่ร่วมมือด้วย
ร่างกายเสียหลักทันที เธอล้มลงไปตามพรม......
“......”ในขณะที่ตกใจจะกรี๊ดออกมา เธอยังไม่ทันได้เปิดปาก “อื้อ......”
ก็ถูกกลิ่นไอของผู้ชายที่เย็นชาครอบไว้ หลังจากนั้น ริมฝีปากที่เรียวบางปิดปากเธออย่างถูกที่......
จูบนี้——
มาอย่างกะทันหัน และร้อนแรงแบบนี้ ราวกับพายุสายฟ้าที่ดุเดือด ไม่มีลางเตือนใดๆ!
กลิ่นที่คุ้นเคยลอยเข้าจมูกเธอทันที ปลุกเร้าเซลล์ประสาททุกตัวที่เธอปิดกั้นในร่างกาย......
เป่หมิงโม่!
จนคำสามคำที่เย็นชานี้จะผลุขึ้นในสมองของเธอ ร่างกายที่แข็งทื่อของเธอก็ผ่อนคลายลง
ในโลกนี้นอกจากเป่หมิงโม่ผู้ชายที่เย็นชาคนนี้แล้ว ก็ไม่มีใครทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยแบบนี้
เธอไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ผู้ชายคนนี้ก็เข้าสู่ร่างกายเธออย่างเงียบๆ จากนั้นกลมกลืนไปกับเลือดของเธอ ไม่ว่าจะแค่ลมหายใจของเขา กลิ่นของเขา ก็สามารถปลุกเร้าทุกเซลล์สัมผัสใต้ผิวหนังของเธออย่างง่ายดาย
ในความมืดมน ลมหายใจที่หยาบกร้านของเขาสัมผัสผิวเธอเสียววาบ กลิ่นไอความโกรธที่รุนแรงของเขาทำร่างกายเธอปวดไปหมด!
เขา——คืออุปสรรคทั้งชีวิตของเธอ!
คิดถึงจุดนี้ทันทีเลย เธอก็รีบตั้งสติขึ้นมา รวบแรงทั้งหมดมาขัดขืน......
จนกระทั่งยังไม่ทันผลักเขาออก ก็ถูกริมฝีปากที่อยู่ในความมืดนั้นประกบ......
เป่หมิงโม่แสดงความก้าวร้าวที่เอาแต่ใจ พยายามแงะปากเธอเปิดออก!
“อ๊ะ......”
เธอตกใจจึงเปล่งเสียงออกมา แต่ก็เปิดโอกาสให้เขาบุกเข้ามาพอดี......
เขาที่เอาแต่ใจไม่เหลือพื้นที่ให้เธอขัดขืน
บรรยากาศดิ่งลงสู่จุดเยือกแข็งทันที!
แต่ในพริบตา แต่ปลุกความร้อนแรงเป็นไฟขึ้นมา......
ในอากาศหมุนเวียนไปด้วยความคลุมเครือ และเหมือนปะปนไปกับกลิ่นเลือดจางๆ
เธอจะรู้ไหม กลิ่นเลือดนั้นมาจากผู้ชายคนนี้ที่ต่อสู้กับหมาป่ากลับมา?
เธอจะรู้ได้ยังไงว่า หลังจากผู้ชายคนนี้ที่ผ่านการต่อสู้ชีวิต แล้วต้องมาเจอฉากที่เธอกับผู้ชายคนอื่นพูดคุยสนุกสนานกัน
ความหึง ความหึงเริ่มออกฤทธิ์เพิ่มขึ้นเรื่อยๆในความมืดนั้น......
เขาโกรธจนบ้าแล้ว!
“อื้อ......ไม่......”เธอตั้งสติขัดขืน ร่างกายที่เหนื่อยล้ารับความเอาแข็งกร้าวของเขาไม่ไหว
ทั้งอาทิตย์นี้ เธอดูแลคุณแม่ที่ไม่ได้สติ ก็เหนื่อยล้าไปหมดแล้ว ยังจะมีอารมณ์ที่ไหนมารองรับผู้ชายคนนี้อีก?
“อย่า......”เธอออกแรงผลักเขา
ไม่ว่าเขาจะทำอะไรบนร่างกายเธอ เธอก็ปฏิเสธเขาห่างไกลเป็นพันลี้
นี่เป็นการเอาน้ำมันราดบนไฟอย่างไม่ต้องสงสัย ยิ่งปลุกความโกรธของเขามากขึ้น!
ทันใดนั้น เขาปล่อยเธอออก ตะโกนเสียงต่ำ “อย่าปฏิเสธผม!”
น้ำเสียงตุ้มต่ำนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ
ดวงตาสดใสคู่นั้นเปล่งประกายแวววาวที่ตกใจในความมืด
เขาพยายามกดขี่ความใจร้อนที่อยากจะฉีกเธอให้ขาด
เธอหายใจเบาๆ ใช้เวลาพักหนึ่งกว่าจะผ่อนลง “นายมาได้ยังไง?”
คำพูดที่รู้สึกห่างเหิน เกือบทำให้เขารู้สึกอยากบีบเธอตาย!
หนึ่งอาทิตย์แล้ว เขาทนมาหนึ่งอาทิตย์ที่ไม่มาเจอเธออย่างลำบาก แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้คำพูดห่างเหินที่ว่า‘นายมาได้ยังไง?’จากเธอ
“ทำไม?ไม่ต้อนรับ?”ในความมืด ดวงตาของเขาเผยสายตาที่ผิดหวัง
“ฉันไม่ได้บอกว่าไม่ต้อนรับ!”เธอแอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้าไปทีหนึ่ง ขี้เกียจทะเลาะกับเขา “รบกวนนายช่วยลุกขึ้นได้ไหม นายนี่หนักมาก......ทับจนฉันแทบหายใจไม่ออกแล้ว......”
“ไม่ลุก!”เขาตอบอย่างหยิ่งยโส หุ่นที่บึกบึนไม่ขยับเลยสักนิด
“เป่หมิงโม่!ในเวลานี้ฉันไม่มีอารมณ์มาทะเลาะกับนาย นายรู้ไหมว่าฉัน......”แม่ยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาลในตอนนี้?!
เธออดไม่ไหวที่จะตะโกน แต่ก็ยังคงไม่ได้พูดคำหลังออกมา
เธอไม่จำเป็นต้องอธิบายสิ่งเหล่าให้เขา
เพื่อเรื่องของแม่ เธอกินอะไรไม่ลงเลย เกือบจะเป็นโรคซึมเศร้าแล้วด้วยซ้ำ ยังจะไปมีอารมณ์ไหนมาทะเลาะนั่นทะเลาะนี้กับเขาอีก!
เธอคิดไว้ว่า ยังไงทดแทนการแต่งงานก็เหลือแค่อาทิตย์เดียวแล้ว!
หลังจากหนึ่งอาทิตย์ผ่านไป เขาก็จะคืนลูกให้กับเธอคนหนึ่ง จากนั้นเธอกับเขาก็เดินตามเส้นทางของตัวเอง ต่างฝ่ายต่างไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก!
คำว่า‘ฉัน’คำนั้น ก็ถูกเธอกลั้นไว้ในลำคอ และแฝงไปด้วยความก้ำกึ่ง เธอรู้สึกกลัวจริงๆกลัวว่าคุณแม่จะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก กลัวว่าครั้งนี้ เธอจะสูญเสียแม่ที่เธอไม่เคยมีมาก่อนไปจริงๆ......
ทางด้านลูกชายเธอไม่อยากยอมแพ้ กัดฟันไว้ อาทิตย์สุดท้ายเธอก็ต้องผ่านมาให้ได้
แต่ในขณะนี้——
เธอระบายความคับแค้นใจออกมา:“เป่หมิงโม่ ตอนนี้ฉันเหนื่อยมาก ไม่มีอารมณ์มารองรับนายจริงๆ รบกวนนายลุกขึ้นได้ไหม ฉันรู้สึกไม่สบายตัว......”น้ำเสียงของเธอที่หมดแรง ในความมืดนั้น ได้ยินเพียงลมหายใจที่หยาบกร้านของเขา
ผู้ชายคนนี้เย็นชาจนทิ่มแทงใจแท้ๆ แต่ก็ร้อนแรงราวกับไฟ
เป่หมิงโม่รู้สึกร่างเล็กที่นุ่มนวลนี้ ตึงขึ้นมาทันที!
ไม่ใช่ว่าเขาฟังไม่ออกว่าในน้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความอ่อนแอ แต่ว่า......ความอ่อนแอของเขาล่ะจะไปบอกกับใคร?
ในสมองก็โผล่มองด้วยคู่นั้นที่ขุดขึ้นมาจากหลุมฝังศพ เขากระตุกไปทีหนึ่ง
ใครจะรู้ว่า เมื่อเขาต่อสู้กับหมาล่าเต็มกำลัง เก็บมือคู่นั้นที่เขาเกลียดขึ้นมาไม่รู้กี่รอบ ใจเขาเจ็บปวดขนาดไหน?
มือคู่นั้นที่ถูกฝังมายี่สิบปี มือคู่นั้นที่เคยเอามีดมาทิ่มแทงอกของเขา มือคู่นั้น......ที่มาจากคุณแม่ของเขา......
แม้ว่าในขณะนี้ ยังคงทิ่มแทงใจเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาก็ยังเก็บกลับมา!
โธ่เอ้ย สุดท้ายเขาก็ใจร้ายไม่ลง และได้เก็บกลับมา!
“กู้ฮอน......”น้ำเสียงที่แหบของเขา ยังคงไม่ได้ลุกขึ้นมา “อย่าปฏิเสธผมเลย......”
พูดขึ้น ก็ก้มริมฝีปากลง......
“อื้อ......ไม่เอา......”เธอตบตีเขาอย่างมั่วซั่ว ผู้ชายคนนี้นอกจากจะเป็นแค่ระบายอารมณ์บนตัวเธอ เขายังทำอะไรเป็นอีก?
“ให้ผม......กู้ฮอนให้ผมนะ......”
อาจจะเป็นเมื่อสองปีก่อน เขาเคยคิดที่จะขอลูกคืน แต่ตอนนี้ เขาพบว่าที่แท้ตัวเองได้ลูกคืนแล้วไม่ได้มีความสุข เขาอยากได้มากกว่านี้......
นิ่งเงียบไปพักหนึ่ง ในความมืดนั้นราวกับประกายแสงที่เฉียบคมในตาของเขา จากนั้น น้ำเสียงที่นิ่งเย็นชาก็พูดขึ้นอีกครั้ง——
“กู้ฮอน ก็เป็นอย่างที่คุณพูดแหละ ทดแทนการแต่งงานเหลือแค่สัปดาห์เดียวเท่านั้น และสิ่งที่ผมอยากได้ ก็คือสัปดาห์นี้ ทำไมถึงเวลานี้แล้วคุณยังต้องปฏิเสธผมอีก?”เขาถอนหายใจเบาๆ “ช่วยอยู่เคียงข้างผมอีกหนึ่งสัปดาห์ หลังจากหนึ่งสัปดาห์ ผมสัญญา......ปล่อยคุณเป็นอิสระ......”
อาจเป็นเพราะเป่หมิงโม่คิดไม่ถึงเลยว่า ทั้งชีวิตนี้พูดคำว่า‘ปล่อยคุณเป็นอิสระ’สี่คำนี้ จะพูดยากแบบนี้!
ราวกับว่ามีก้างปลาติดคอ คำพูดแต่ละคำ ทิ่มแทงได้เจ็บปวดมาก
เธอเงียบไปพักหนึ่ง มองตาเขาไม่ชัดในความมืด กัดริมฝีปากล่างโดยไม่รู้ตัว “’งั้น......นายประกันว่านายจะทำตามสัญญาเหมือนในตอนนั้น คืนลูกให้ฉันคนหนึ่ง?”
“ใช่ ผมรับประกัน!”จุดนี้เขาไม่ลังเลเลยสักนิด
“......”เธอเงียบอีกครั้ง ความตรงไปตรงมาของเขาทำให้เธอไม่รู้จะตอบเขายังไงในครู่หนึ่ง
“ถ้างั้น พวกเราก็อย่าเสียเวลาอีกเลย กู้ฮอน......”
เขาพูดไปด้วย ริมฝีปากก็ก้มลงอีกครั้ง......
เขาทนมานามแล้ว จนกระทั่งรู้สึกว่าความอดทนที่เขาทนในสัปดาห์นั้นเสียไปเปล่าๆ...... ถังเทียนจื๋อดูความในใจของเขาออก ไอ่สารเลวนั้นดูออกว่าผู้หญิงที่เขาอยากปกป้องคือใครกันแน่!
เมื่อเป็นแบบนี้......สิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้ ก็คือการปล่อย
แต่ทำไมในใจขณะนี้ เจ็บปวดเหมือนถูกสัตว์ป่ากัดแทะอย่างนั้น?
ความสยิวของคนที่อยู่ใต้ร่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เขาเกือบจะเหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งจะเปิดซิงครั้งแรก ความคาดหวังที่เร่งรีบและท่าทีที่หยาบกระด้าง......
“ฉัน......อื้อ......”
เธอถูกความร้อนแรงของเขารุกอีกครั้ง......
ดิ้นรน ต่อต้าน หรือว่ายอมรับ อดกลั้น?
สมองของเธอสับสนไปหมด
หนึ่งสัปดาห์ หลังจากหนึ่งสัปดาห์เธอก็จะสามารถอยู่กับลูกและกลับสู่ความสงบเหมือนก่อน
เป็นเงื่อนไขที่ดึงดูดมาก......
เธอคิดถึงช่วงเวลาที่อยู่กับหยางหยางจริงๆ แต่ว่า เฉิงเฉิงล่ะ?
ใบหน้านิ่งเงียบเชื่อฟังเหงาหงอยดูเศร้าของเด็กคนนั้น ก็โผล่เข้ามาในสมองของเธอ ในใจก็เกิดปวดขึ้นมา
เฉิงเฉิง ลูกของเธอ เธอจะปล่อยไปได้ไง?
ทันใดนั้น ในสมองก็มีความคิดหนึ่งวาบผ่าน เธอดิ้นรนโดยไม่คิด
“อื้อ......เป่หมิง......เป่หมิงโม่......”
หลีกหนีออกจากริมฝีปากของเขา เธอหายใจหอบ แล้วพูดว่า “ทั้งสอง......ลูกรักทั้งสองให้ฉัน......ได้ไหม......”
ข้อเสนอนี้ช่างกล้าเกินไปจริงๆ!
หลังจากเธอพูดเสร็จก็ตกใจเบาๆ!
ตุบ!
ราวกับเสียงของเวลาหยุดนิ่ง
เขาหยุดท่าทางทุกอย่าง นอนบนตัวเธอ ลมหายใจเย็นๆพัดผ่านใบหน้าของเธอ ราวกับขวางทางหายใจของเธอ......
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เดิมพันรักยัยตัวแสบ