เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 495

ตอนที่ 495 โชคชะตาลึกโชคชะตาตื้น1

ทันใดนั้น เธออึกอักเล็กน้อย “ขอโทษ ยี่เฟิง...”

ขอโทษ!

ในดวงตาของกู้ฮอนมีม่านหมอกบางๆหนึ่งชั้น หัวสมองปรากฏสิ่งต่างๆที่ผ่านมาเหล่านั้นกับเป่หมิงยี่เฟิง...

เด็กผู้ชายที่เคยให้ความอบอุ่นในยามที่เธอมืดมน ในตอนนี้ ภายใต้แสงอาทิตย์กลับมีเงามาปกคลุมอีกชั้น

ละอองน้ำในดวงตาของเธอหายไป

“...” ใบหน้าของเป่หมิงยี่เฟิงซีดขาว

รอยยิ้มที่จงใจนั้นมีความแข็งแกร่งอยู่บนใบหน้าที่หล่อเหลา

ทันใดนั้น ความเจ็บปวดแพร่กระจายจากหัวใจ

เขาพูด: “ฮอน ระหว่างเราไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องขอโทษต่อกัน มีเพียงโชคชะตาลึกโชคชะตาตื้น...”

หากโชคชะตาลึก ทำไมเขาและเธอถึงต้องจากกันครั้งแล้วครั้งเล่า?

รอยยิ้มของยี่เฟิงยังคงเหมือนเดิม เพียงหลังจากฉีกหน้ากากเจ้าเล่ห์ออกไป เขาพบว่าต่อหน้าฮอน แม้แต่ความสามารถพื้นฐานในการปิดบังก็ทำไม่ได้...

เธอใช้ดวงตา มองเค้าโครงของผู้ชายที่กลายเป็นผู้ใหญ่แล้ว หัวใจเงียบดุจน้ำ...

“แม่—”

เสียงใสแจ๋วดังขึ้น

เฉิงเฉิงถือกล่องเค้กเล็กๆที่ประณีตไว้ในมือ

กู้ฮอนหันไปมอง รีบเดินไปจูงมือของลูกชายทันที นั่งลง พูดอย่างจริงจัง “ลูกรัก เมื่อกี้ลูกเกือบทำให้แม่ตกใจ คราวหลังไม่ควรดึงมือออกจากมือของผู้ใหญ่ วิ่งไปเองอีกนะ!”

“อืม แม่ผมรู้แล้ว” เฉิงเฉิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “อันนี้ซื้อให้คุณกิน...หยางหยางบอกว่าคุณชิบรสบลูเบอร์รี่ ผมถามพนักงานของร้าน อันนี้พวกเขาเพิ่งทำเสร็จออกมาเชียวนะ”

กู้ฮอนมองดูสองมือที่ยื่นเค้กมาให้ของลูกชาย อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน

“เมื่อกี้ที่หนูวิ่งไป ก็เพื่อซื้อเค้กให้แม่?”

ในตอนเช้านั่งรถของเป่หมิงโม่จากเมืองSกลับไปเมืองAให้ทัน แล้วก็ตรงไปที่โรงพยาบาล จนถึงตอนนี้ข้าวสักคำก็ยังไม่ได้กิน

กลับไม่คิดไม่ถึงว่าเฉิงเฉิงลูกคนนี้จะใส่ใจละเอียดมาก

เอาใจใส่จนทำให้คนไม่สามารถต้านทานได้

“อืม” เฉิงเฉิงเม้มริมฝีปากเล็กน้อย

ด้วยความตื่นเต้นกู้ฮอนกอดลูกชายไว้ในอ้อมแขน อย่างแน่นหนา ในปากกลับสำลักพึมพำ:

ลูกรักเด็กดีของแม่ คราวหลังไม่อนุญาตแล้วนะ...หากถูกรถชนจะทำยังไง? หากถูกคนร้ายพาตัวไปจะทำยังไง...แม่ไม่ขอกินเค้ก แม่เสียหนูไปไม่ได้...”

“เฉิงเฉิงรู้แล้ว...” เด็กน้อยถูกแม่กอดไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าที่ขาวและอ่อนโยน เผยรอยยิ้มที่เขินอายเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่า เขายังคงปรับตัวให้เข้ากับจังหวะของการโอบกอดนี้

แม้ว่าใบหน้าเล็กที่หล่อเหลายังเป็นอารมณ์ที่สงบนิ่งไม่เปลี่ยน ดวงตาใสๆก็เปล่งประกายขึ้นมา จ้องมองไปที่เป่หมิงยี่เฟิงไม่ละสายตา

ในไม่ช้าร่างของสองแม่ลูกก็หายเข้าไปในฝูงชนที่เดินไปมา

ยี่เฟิงยืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับรอยยิ้ม คำว่าพี่ชายของเฉิงเฉิง ให้คำตอบที่โหดร้ายที่สุดกับเขา...

ผู้หญิงที่รักมากที่สุด กลับต้องคลอดลูกออกมาเพื่ออาสองของตัวเอง

ในโลกใบนี้มีอะไรที่น่าขันไปมากกว่าเขารึเปล่า?

ทั้งๆที่เขารู้จักก่อนอาสอง เพียงแต่เสียดายช้าไปหนึ่งก้าว แพ้ไปหนึ่งก้าว และก็แพ้ในทุกๆก้าว...

ความรักนั้นลึกซึ้ง ทำไมโชคชะตาถึงตื้น...

*

สวนสาธารณะริมถนน

“แม่...คุณกินเถอะ...ผมไม่ชอบกินรสเปรี้ยวหวาน...” เฉิงเฉิงชำเลืองมองกู้ฮอนที่ยื่นเค้กหนึ่งช้อนเล็กมาให้ แล้วก็ขมวดคิ้ว

เมื่อกี้สองแม่ลูกเดินจนเหนื่อยแล้ว ก็นั่งพักผ่อนอยู่บนเก้าอี้ยาวของสวนสาธารณะริมถนน

พอดีที่กู้ฮอนหิวจนท้องร้องจ๊อกๆ จึงลวดนำเค้กที่ลูกชายซื้อมาแกะกิน

“น่าแปลก หยางหยางเจ้าตัวเล็กนั่นชอบกินรสเปรี้ยวหวานเหมือนฉัน...” กู้ฮอนกินเค้กไปหนึ่งช้อน ยัดเข้าเต็มปาก และบ่น: “หนูนะ เหมือนพ่อของหนูมากเลย กินอาหารเหนือไม่ให้ใส่ซอส กินอาหารเสฉวนไม่ให้ใส่พริก กินอาหารเซี่ยงไฮ้ไม่ใส่น้ำตาล กินอาหารกวางตุ้งไม่ใส่ซุป! มีใครที่เรื่องมากเหมือนพ่อของหนูอีกไหม? กินน้ำผสมข้าวไปเลยดีกว่า!”

“...” เฉิงเฉิงเบิกตากวางน้อย มองท่าทางกินเค้กของแม้อย่างจริงจัง ฟังแม่บ่นถึงเรื่องของพ่ออย่างเงียบๆ เขาชอบช่วงเวลาแบบนี้

“ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนที่เป็นเลขาให้พ่อของหนู พ่อของลูกเอาใจยากมาก!” กู้ฮอนกินไปด้วย มองหน้าลูกแล้วยิ้มไปด้วย จากความคาดหวังในสายตาของลูกชาย เธอรู้ ว่าเจ้าตัวเล็กต้องการรู้เรื่องของคุณพ่อให้มากกว่านี้ “เขา บีบให้ฉันเป็นวัวเป็นม้าให้เขาทุกวัน ไม่เพียงแค่ทำงานหนัก ยังต้องกินข้าวด้วยกันกับเขา ให้ความบันเทิงกับเขาหลากหลายรูปแบบ...ตอนนั้น แม่รู้สึกว่าพ่อของหนูเป็นเพียงแค่นายทุนที่ชั่วร้าย เกลียดจนต้องผูกเชือกสีขาวไว้บนหน้าผาก เขียนว่า ‘ระบบทุนนิยม’...”