เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 500

ตอนที่ 500 ที่บ้านนายรู้ไหมว่านายซ่าไหม2

เฟยเอ๋อขดตัวบนที่นั่งอย่างเหนื่อยล้า เฉิงเฉิงหลับไปในอ้อมแขนของคุณแม่แล้ว

กู้ฮอนมองวิวนอกหน้าต่างเงียบๆ ใช้ความคิด รถวิ่งออกไปไกลเรื่อยๆ เมื่อลงจากทางด่วน ได้เลี้ยวเข้าถนนในชนบท

มีไฟสว่างขึ้นบนริมถนนของหมู่บ้าน

ได้ยินเสียงหมาเห่าเป็นครั้งคราว

ในที่สุด ก็ได้เลี้ยวเข้าไป บ้านไร่ของ “ประชาคมเจียงหนาน”

หน้าโรงพยาบาลมีรถราคาแพงจอดอยู่ไม่กี่แถว

ยังมีรถทหารไม่กี่คัน

โคมไฟย้อนยุคสีแดงประดับทั่วบ้านไร่

ราวกับได้กลับมาในยุคปฏิวัติ ทำให้รู้สึกสดชื่น

เป่หมิงโม่เพิ่งดับเครื่องยนต์ แล้วตามมาด้วยเสียงสุนัขเห่า “โฮ่งโฮ่งโฮ่ง”!

สุนัขขนเหลืองกางเล็บพุ่งออกมา

ข้างหลังของมันยังมีสุนัขผิวยับอ้วนหนาขาสั้นตามมาหนึ่งตัว

พร้อมด้วยเสียงที่ชัดเจน กรีดเมฆสีชมพูในยามค่ำคืน มีร่างเล็กๆไล่ออกมาจากด้านหลังของบ้านไร่—

“เฮ้ย! เชี่ย หยุดเดี๋ยวนี้! จริยธรรมไม่มีขีดจำกัดจริงๆ...สุนัขตัวเมียนั้นก็น่าเกลียดไปหน่อยไหม แกให้สุนัขน่าเกลียดนั่นลองผสมพันธุ์ดูสิ! ดูว่าฉันจะไม่ตีขาให้เป๋ก็ให้ทันรู้ไป รีบไสหัวกลับมา!! ได้ยินไหม!!”

เสียงเด็กที่ใสแจ๋ว และมีน้ำหนักก้องกังวาน ดังเข้ามาในรถไม่ตกหล่นสักคำ

กู้ฮอนตกตะลึง รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนมุมปาก แล้วสบตากับเฉิงเฉิง

เฉิงเฉิงไม่เพียงขมวดคิ้ว มีความรู้สึกมองไปตรงๆอย่างทนไม่ได้ ไม่อยากให้ใครได้มาเห็นใบหน้าของหยางหยางที่เหมือนเขาอย่างกับแกะ ป้องกันไม่ให้ขายหน้า....

เป่หมิงโม่ก้าวลงจากรถ เท้าเพิ่งเหยียบลงบนดินเหลือง หมาขนเหลืองผอมโซตัวหนึ่งก็พุ่งตรงมา เกือบจะชนโดนขาเรียวยาวของเป่หมิงโม่แล้ว—

คาดว่าน่าจะเป็นสุนัขนอกหมู่บ้าน มักจะเร่ร่อนไปมา หันมาอย่างสวยงาม ถูขาของเป่หมิงโม่

ใครจะไปรู้ สุนัขตัวอ้วนขาสั้นที่ไล่อยู่ตามหลังของเจ้าขนเหลือง กลับไม่ได้โชคดี ตัวกลิ้งมา “ปึก”

“อาววู้—“ ชนใส่กระดูกขาของเป่หมิงโม่อย่างจัง!

กระดูกบนหัวของเจ้าสุนัขอ้วนเวียนอยู่ครู่หนึ่ง โอ้แม่เจ้า เจ้าตัวดี กระดูกบ้านใครแข็งขนาดนี้ อาววู้...

สุนัขเงยหน้าขึ้น แม่เจ้า ท่านโม่...

ทันใดนั้นสุนัขก็ร่วงโรยทันที รีบหดหางทันที ตัวสั่นถอยหลังไปกี่ก้าว...

“เชี่ย...” ร่างเล็กไล่ตามเจ้าสุนัขอ้วนอยู่ข้างหลัง หลังจากที่ได้เห็นร่างที่ใหญ่ตรงงดงามของเป่หมิงโม่ หนึ่งในพันวินาที เอี๊ยด— รถเบรกเก้าสิบองศากะทันหัน!

“เป่หมิง ซี หยาง!” สรุป ใบหน้าน้ำแข็งของผู้ชายบางคนค่อยๆแตกเป็นเสี่ยงๆ!

เป่หมิงโม่และหยางหนางไม่ถูกกันไม่ใช่เรื่องแค่วันสองวัน เธอรับอ้อมไป บังอยู่ตรงหน้าของหยางหยาง จ้องเป่หมิงโม่ “คุณไม่พอใจอะไร ก็มาที่ฉัน มาลงที่ลูกทำไม?!”

เป่หมิงโม่เม้มริมฝีปาก มองกู้ฮอนที่เหมือนแม่ไก่ ที่ปกป้องลูกไก่ของตัวเอง

ทันใดนั้นสายตาภายใต้แว่นกันแดดก็อ่อนลง...

เพียงแต่ มือยังคงกำไว้แน่น เกรงว่าตัวเองจะทนไม่ไหวดึงผู้หญิงคนนี้เข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน อย่างแรง!

“เธอคิดว่าฉันเป็นคนที่อารมณ์เสียใส่ลูกอย่างนั้นเหรอ?” เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว

“หรือไม่ใช่?” เธอทำจมูกฟุดฟิต

คราวนี้ เป่หมิงโม่รู้แล้วว่านิสัยหยางหยางเด็กคนนี้ได้มาจากใคร

“คุณแม่...” มือเล็กของเฉิงเฉิงดึงเสื้อของกู้ฮอนไว้ คลอเคลียอยู่ในอ้อมแขนของคุณแม่ “เฉิงเฉิงรู้สึกว่า คุณพ่อไม่ใช่คนแบบนั้น...เป็นหยางหยางที่ทำให้ตระกูลเป่หมิงต้องขายหน้า...”

หยางหยางเปื้อนดินไปทั่วร่างกาย ดูสกปรก เหมือนเด็กป่า

ยิ่งอุกอาจไปกว่านั้น ร่างกายของเด็กคนนี้ยังมีกลิ่นป่า...ใครจะไปรู้ว่าที่แท้เป็นองค์ชายน้อยผู้สูงส่ง?

กู้ฮอนสีหน้าแข็งทื่อ

เป่หมิงโม่รักความสะอาด เฉิงเฉิงก็รักความสะอาด...เธอโชคดีที่หยางหยางไม่ได้ติดนิสัยรักความสะอาด

แต่...แต่เจ้าเด็กนี่ก็ไม่รักความสะอาดเกินไปหน่อย...