เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 518

ตอนที่ 518 สองพ่อลูกทำให้ไม่สบายใจ2

แม้ว่าเธอจะรู้จักกับคุณป้าฟางเพียงช่วงเวลาสั้นๆแค่ไม่กี่วัน แต่ทุกวินาทีกับเธอมันคือความทรงจำ โดยเฉพาะ ตอนที่อยู่บนโต๊ะอาหารและตอนที่ตกปลาตอนกลางคืน

ทุกคำพูดของคุณป้าฟางยังคงก้องอยู่ในหูของเธอ และนึกถึงจี้มงคลที่มอบให้พวกเด็กๆและตัวเธอเอง...

คุณป้าฟางมีความจริงใจให้ตัวเองเป็นเหมือนญาติของตัวเองคนหนึ่ง ทำไมคนดีๆแบบนี้แค่ค่ำคืนเดียว ก็แยกจากกันแล้ว...

“ปัง...” เสียงที่ไม่ชัดเจน ดังขึ้นจากข้างหลังของเป่หมิงโม่แล้วกู้ฮอน

กู้ฮอนปล่อยมือของเขาออก หันมองไปที่ประตู เห็นเพียงเฟยเอ๋อที่ยืนลอยๆอยู่ตรงประตูห้องครัว ข้างเท้าของเธอมีแอปเปิ้ลหล่นลงมาจากมือของเธอ แต่มือของเธอยังคงค้างท่าจับแอปเปิ้ลไว้อยู่

ในขณะนี้ ดวงตาที่เธอมองคนทั้งสองดูค่อนข้างขุ่นเคือง ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย

เวลาก็หยุดอยู่เพียงไม่กี่วินาทีในตอนนี้

“กริ๊ด...” เสียงกรีดร้อง สองมือของเธอกุมหัวไว้แล้วหันวิ่งออกไปจากห้องครัว

***

จริงๆเลยเรื่องนี้ยังไม่สงบ เรื่องนั้นก็เกิดขึ้นอีก

ตามองเฟยเอ๋อวิ่งออกไป สีหน้าของกู้ฮอนเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เธอรู้ เพราะความสนิทสนมเช่นนี้ของพวกเขา ทำให้เฟยเอ๋อยอมรับไม่ได้

เหลียวไปถลึงตาใส่เป่หมิงโม่ที่อยู่ข้างกาย ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ทำให้ลำบากใจลดน้อยลงจริงๆ

แต่ผู้ชายคนนี้ทำเหมือนคนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

กู้ฮอนกังวลว่าเฟยเอ๋อจะเกิดเรื่อง จึงตะโกนเรียก: “เฟยเอ๋อ ฟังฉันอธิบาย...” จากนั้น เธอก็ไล่ตามออกไป

ภายในห้องครัว เหลือเพียงเป่หมิงโม่ที่ยังยืนอยู่ที่เดิม

เฟยเอ๋อในตอนนี้น้ำตาคลอเบ้า เธอต้องการออกไปจากบ้านหลังนี้ ที่นี่แค่วินาทีเดียวเธอก็ไม่ต้องการอยู่ สองวันมานี้เกิดแต่เรื่องมากมาย ได้บอกกับเธอทุกวินาทีว่า:เธอเป็นคนภายนอก...

“ปึก...”

เสียงดังมา เห็นเพียงเฟยเอ๋อและกระทบโดนคนที่เข้ามาจากข้างนอกแล้วร่วงลงพื้น

แต่ร่างผู้ชายคนนั้นแข็งแรงกำยำ ยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

เขาโน้มตัวลง สองมือพยุงเฟยเอ๋อขึ้นมา

“คุณเฟยเอ๋อ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม”

เป็นฉิงฮัว

มองเฟยเอ๋อที่ร้องไห้ตาแดง ก็ไม่ได้รู้สึกสงสัย

เธอแอบบ่น หยางหยางนะ หยางหยาง หนูไม่ควรมีแมลงเม่าออกมาในตอนนี้ ทำไมสองพ่อลูกนี้ถึงไม่ลดความลำบากใจให้ฉันบ้างเลย

คลายมือของเฟยเอ๋อลง รีบไปขวางตรงบันไดอย่างรวดเร็ว

เธอมองใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นชาของเป่หมิงโม่ คิ้วขมวดเล็กน้อย:

“ไม่ใช่ว่าคุณไม่รู้ว่านิสัยของหยางหยาง เมื่อวานถูกคุณตี เขายังจำฝังใจ หากคุณยังตีเขาอีกครั้ง หยางหยางก็จะเนื้อเสียแต่ปากไม่เสีย พ่ออย่างคุณทำไมถึงไม่ร่าเริงหน่อย”

ทุกสิ่งในโลก ของสิ่งหนึ่งสามารถหยุดอีกสิ่งหนึ่งไว้ได้ สิ่งที่สามารถหยุดเป่หมิงโม่ ก็มีแต่กู้ฮอนแล้ว

คำพูดสั้นเพียงไม่กี่คำของเธอ ทำให้ไฟในตอนแรก ทันใดนั้นก็ลดลงไม่น้อย

ความโมโหของเป่หมิงโม่แม้ว่าจะกะทันหันไปหน่อย แต่ก็ต้องหาจุดลงบ้าง โดยเฉพาะในตอนที่ยังมีคนอื่นอยู่ในสถานการณ์

เขาชี้นิ้วขึ้นไปตรงบันได จ้องกู้ฮอนอย่างรุนแรง: “นี่ก็คือเด็กที่เธอสั่งสอนมาเหรอวันนี้หากไม่ได้มีเหตุการณ์กะทันหัน แม้ว่าฉันจะไม่ต้องการลูกชายคนนี้ ก็จะสั่งสอนให้เขาได้รู้การเคารพผู้ใหญ่ ไม่ควรพูดไปเรื่อย!”

แน่นอนกู้ฮอนรู้ว่าเขากำลังมองหาจุดลง อีกอย่างก็รู้นิสัยของเขา พูดได้ก็ทำได้

ใจเย็นๆ และให้ช่องว่างกับเขา

เธอหันมองขึ้นไปตรงบันได แสร้งทำเป็นพูดโดยใช้อารมณ์: “หยางหยาง รีบไสหัวลงมาขอโทษพ่อเดี๋ยวนี้! สักวันจะทำติดเป็นนิสัย หากครั้งหน้าได้ยินว่าพูดไปเรื่อยอีก ระวังฉันจะฉีกปากให้ขาด!...ได้ยินไหม!”

พูดเสร็จ เพื่อให้มั่นใจว่าจะสามารถไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เธอรีบจับแขนของเป่หมิงโม่ไว้ ดึงเขาเข้าไปในห้องนั่งเล่น