เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 542

บทที่ 542 มีผู้ชายแบบนี้ด้วย

จากนั้นก็นั่งคุกเข่าด้วยกัน “พี่เขย ฉันสงสัยว่าผู้หญิงคนนี้กับลูกของเธอไม่ใช่คน ต้องเป็นสุนัขจิ้งจอกแปลงกายมา ไม่เช่นนั้นจะหนีไปได้อย่างไร”

“ไม่ว่าจะแปลงร่างมาจากอะไร เงินที่พวกเราจะได้ก็หายไปหมดแล้ว........”

*

ในเวลานี้ ในป่ามีแม่ลูกที่ไม่รู้จุดหมายวิ่งไปอย่างรวดเร็ว สีหน้าของพวกเธอตึงเครียดมาก และไม่สามารถหยุดพักได้เลย

“แม่ พวกเราจะไปไหน ฉันวิ่งไม่ไหวแล้ว......” หยางหยางวิ่งไปด้วยถามไปด้วย

กู้ฮอนหยุดวิ่ง สีหน้ากังวลมองดูทางที่วิ่งมาว่ามีใครตามมาหรือไม่

หลังจากยืนยันความปลอดภัยใช้มือเช็ดดินบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาด้วยความรัก ปัดฝุ่นบนหัวและร่างกายของเขา

หลังจากนั้นก้มลงให้เขาขี่หลัง มองไปที่ป่าที่ไร้ขอบเขต คิดอย่างรอบคอบแล้วพูดว่า “ลูกรัก ขอแค่เราออกจากป่านี้ได้ พวกเราก็จะปลอดภัย”

หยางหยางมองไปรอบๆ “แม่ แล้วเมื่อไหร่เราถึงจะออกจากที่นี่ได้”

กู้ฮอนก็ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าใด แต่เธอไม่อยากให้หยางหยางมีความกังวล จึงยิ้มให้เขาแล้วพูดว่า “จะได้ออกไปเร็วๆนี้นะ”

กู้ฮอนแบกหยางหยางแล้วเดินไป ซึ่งไม่รู้ว่าเดินไปนานแค่ไหนแล้ว

“แม่ฟังสิ มีเสียงมาจากที่ไกลๆ” หยางหยางพูดอยู่ เงยหน้าขึ้นสูดดม “แม่ มีกลิ่นปิ้งย่างด้วย” เอื้อมมือน้อยๆชี้ไปทางขวาของกู้ฮอน

เด็กคนนี้ไม่ใช่เกิดภาพหลอนแล้วมั่ง กู้ฮอนเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้างกลั้นหายใจและฟังอย่างตั้งใจ

มีเสียงเพลงดังมาจากที่ไม่ไกลจากพวกเธอจริงๆ และ ยังได้กลิ่นหอมของอาหารด้วย

มีเสียงเพลง มีกลิ่นอาหาร แสดงว่าจะต้องมีคนอาศัยอยู่แถวนี้

แต่เพื่อความปลอดภัยกู้ฮอนไม่ได้พาหยางหยางเข้าไปทันที ถึงแม้ตอนนี้พวกเขาจะต้องการความช่วยเหลือมาก แต่เนื่องจากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เธอเริ่มที่จะระมัดระวังตัวมากขึ้น

“ลูกรัก ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป คุณต้องเชื่อฟังคำสั่งของฉัน ไม่ต้องส่งเสียงดัง เข้าใจไหม” กู้ฮอนตักเตือนหยางหยาง

หยางหยางพยักหน้าอย่างจริงจัง “ครับแม่”

เธอแบกหยางหยางแล้วเดินไปในทิศทางที่เสียงเพลงและมีกลิ่นอาหารอย่างระมัดระวัง

ในขณะที่เสียงเพลงค่อยๆชัดขึ้นพวกเขาค่อยๆเข้าใกล้เป้าหมายของพวกเขาหลังจากดึงกิ่งไม้ออกอย่างระมัดระวัง ก็เห็นพื้นที่โล่งกว้างอยู่ด้านหน้า

ในพื้นที่โล่งมีรถบ้านสีขาวจอดอยู่หนึ่งคัน ช่วงกลางของรถมีประตูเปิดอยู่หนึ่งบาน บนประตูมีที่บังแดด

จุดที่ห่างจากรถบ้านไม่ถึงสองเมตร มีโต๊ะไม้สีน้ำตาลเข้มตั้งอยู่หนึ่งตัว ข้างโต๊ะมีเตาปิ้งย่างอยู่หนึ่งเตา

ในเตาปิ้งย่างมีถ่านแดงๆอยู่ไม่กี่ก้อน ด้านบนมีปีกไก่และน่องไก่เสียบด้วยไม้ที่เป็นโลหะ

ควันสีฟ้าอ่อนและกลิ่นหอมของปิ้งย่างลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า

กู้ฮอนกำลังสังเกตอย่างเอาใจใส่เขาไม่สามารถตัดสินได้ว่าคนที่นี่จะเป็นอันตรายต่อพวกเขาหรือไม่ แต่ทันใดนั้นเธอก็ขมวดคิ้ว รู้สึกเหมือนมีน้ำหยดบนคอ

เงยหน้าขึ้นมองแต่ฝนก็ไม่ได้ตก เธอหันไปมองหยางหยาง ทันใดนั้นมีเส้นสีดำปรากฏขึ้นที่หน้าผากที่แท้ก็เด็กตะกละคนนี้นี่เอง เห็นของกินน้ำลายก็ไหล

กู้ฮอนใช้มือตีก้มหยางหยางเบาๆหนึ่งที

“โอ๊ย.......” ก้นหยางหยางหลังจากถูกตีบวมแล้ว กลายเป็นจุดอ่อนโยน ถึงแม้จะเป็นการตีที่เบาๆ แต่สำหรับหยางหยางแล้วเป็นความรู้สึกความเจ็บพอสมควร

เขาทนไม่ได้จึงร้องออกมาอย่างดัง

ในเวลาเดียวกัน เสียงเพลงที่ลอยออกมาจากรถหยุดกะทันหัน

กู้ฮอนจ้องยางหยาง หยางหยางรีบเบ้ปาก ความหมายของเขาคือ แม่ นี่ไม่ใช่ฉันอยากส่งเสียงดังนะ แต่เป็นเพราะแม่ตีก้นฉันเจ็บเกินไป

กู้ฮอนรีบซ่อนตัวตามกิ่งไม้และต้นไม้ สังเกตความเคลื่อนไหวของตรงข้ามอย่างเงียบ ๆ

เห็นแค่ ประตูรถเปิดออก มีชายคนหนึ่งสวมใส่ชุดสีขาวเดินออกมา

เขามีรูปร่างที่สมบูรณ์แบบ รูปร่างตัว ‘T’

ขาที่เรียวยาวสามารถโยนขายาวของโอปป้าประเทศเกาหลีออกจากถนนหลายสายได้เลย

ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกแม้ว่าเขาจะดูไม่แข็งแรงมากแต่ก็ไม่ได้ผอมเกินไป มีความสง่างามของชนชั้นสูง

ทำให้ผู้หญิงอิจฉาความงดงามของรูปหน้าตัว‘V’ บนจมูกที่สูงโด่งมีแว่นตากรอบเลนส์สีฟ้าเหมือนทะเลสาบอยู่

ผมสีน้ำตาลถูกหวีไปด้านหลังของศีรษะด้วยการถักเปียดูทันสมัย มีเส้นผมสองสามเส้นย้อยลงทั้งสองข้างของหน้าผาก

กู้ฮอนหลบอยู่หลังกิ่งไม้ มองผู้ชายที่อยู่ด้านหน้าอย่างตะลึง

***

เธอไม่เคยคิดว่า บนโลกนี้นอกจากผู้ชายแบบเป่หมิงโม่ ภายนอกของลักษณะที่แข็งแกร่งเต็มไปด้วยความเป็นชายแล้ว ยังมีผู้ชายที่สง่างามดูอ่อนโยนทั้งตัวดูดีเช่นนี้อีก

หยางหยางเห็นอาหารวางเต็มโต๊ะตาก็สว่างทันที เขาบิดตัวไปมาเพื่อให้กู้ฮอนวางเขาลง

กู้ฮอนจำเป็นต้องย่อตัวลง แล้ววางหยางหยางลง ในขณะเดียวกัน เธอย้ำเตือนหยางหยางว่า “ทานของของคนอื่นได้ แต่อย่างแรกคือต้องขอบคุณคนอื่นก่อน อย่างที่สองอย่ากินทิ้งกินขว้าง อย่างที่สามนั่งอย่างมีมารยาท ทานอย่างมีมารยาท”

“รู้แล้ว รู้แล้ว......” ท้องเล็กๆของหยางหยางเริ่มเร่งเขาแล้ว

กู้ฮอนยิ้มอย่างเกรงใจให้กับชายคนนั้น “ขอโทษ ที่ลูกชายของฉันเสียมารยาท อย่าถือสานะ”

Notonมองหยางหยางที่กำลังปีนขึ้นบนเก้าอี้ “ไม่เป็นไร เด็กน้อยน่ารักดี เห็นเขาก็เหมือนเห็นตัวผมตอนเด็กๆ.....” ดวงตาของเขาเริ่มหลงใหล

แม้ว่าหยางหยางจะดูน่ารัก แล้วยังกินเก่ง แต่กู้ฮอนก็เคยได้ยินเป็นครั้งแรก มีคนพูดว่าเหมือนเขาตอนเด็ก

กู้ฮอนรู้สึกสนุกกับคำพูดของเขา “คุณNotonกล่าวเกินไปแล้ว คุณดูอ่อนโยนสง่า คิดว่าตอนเด็กๆคุณก็ไม่น่าจะเหมือนคุณในตอนนี้มากกว่า แต่ลูกชายฉันไม่ยึดติดในเรื่องเล็กๆน้อยๆ เป็นปีศาจน้อยที่ซุกซน จะไปเทียบกับคุณได้อย่างไร”

“ฮ่าๆ คุณกู้ชมเกิดไปแล้ว คุณเรียกฉันNotonก็ได้ เช่นนี้ฉันจะได้รู้สึกฟังสบายขึ้น ถ้ารู้ว่า เรียกคุณผู้ชาย คุณผู้ชายฉันก็จะนึกถึงนักวิชาการเก่าในชุดเสื้อคลุมแจ็คเก็ต” Notonพูดแล้วหยิบน้ำผลไม้หนึ่งขวดจากโต๊ะ ปิดแล้วยื่นให้กู้ฮอน

Notonอธิบายความหมายของคำว่า”คุณผู้ชาย” ทำให้กู้ฮอนหัวเราะ

เธอยิ้ม หลังจากนั้นเอื้อมมือรับน้ำผลไม้ที่ยื่นมา “ขอบคุณ”

Notonก็หยิบมาอีกหนึ่งขวด หลังจากจิบไปหนึ่งคำคิ้วหนาของเขาก็ขมวดเล็กน้อย แสดงสีหน้ากังวลออกมา “คุณกู้ พวกคุณแม่ลูกหลงเข้าไปในป่า คิดว่าคนที่บ้านของคุณจะต้องกังวลมากแน่ๆ ฉันมีโทรศัพท์ คุณโทรแจ้งพวกเขาว่าคุณปลอดภัยดีไหม”

คำพูดทำให้คนที่อยู่ในฝันตื่นขึ้นมา ใช่สิ ตอนนี้ตัวเองกับหยางหยางก็ถือว่าปลอดภัยแล้ว ส่วนคนอื่นๆนั้นยังไม่รู้เลย

ไม่รู้ว่าเบลล่ากลับไปอยู่ข้างกายของเฉิงเฉิงแล้วหรือยัง

มันจะพาฉิงฮัวไปหรือยัง หรือว่ายังมีเป่หมิงโม่ไปตามหาตัวเองในป่าแล้ว

ถ้าพวกเขาหาตัวเองไม่เจอ เช่นนั้นไม่ยิ่งเป็นกังวลเหรอ

คิดถึงจุดนี้แล้ว กู้ฮอนวางน้ำผลไม้บนโต๊ะอย่างเร็ว มองNotonอย่างเกรงใจแล้วพูดว่า “ขอโทษนะคะ ฉันยืมโทรศัพท์ของคุณโทรได้ไหม”

Notonพยักหน้า “ได้แน่นอน” เขาพูดอยู่ ก็หยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเสื้อของเขา ยื่นให้กู้ฮอน

กู้ฮอนรับโทรศัพท์มา เดินห่างออกไปสองสามก้าว เปิดโทรศัพท์ มองที่แป้นพิมพ์ เธอเริ่มลังเลว่าจะโทรหาใครดี เป่หมิงโม่หรือฉิงฮัว

สุดท้ายก็โทรหาฉิงฮัว

*