เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 544

บทที่ 544 นักท่องเที่ยว ทั่วโลก

นี่เป็นครั้งแรกที่หยางหยางเห็นรถยนต์ที่เหมือนบ้านแบบนี้ ตื่นตาตื่นใจมาก เขามองไปรอบๆ วิ่งไปที่ช่องคนขับ วิ่งไปที่ห้องนอน

คุกเข่าบนเตียงมือเล็กๆจับที่หน้าตาแล้วมองทิวทัศน์ด้านนอกรถ

สุดท้าย เขาหันมาพูดกับกู้ฮอนว่า “แม่ ฉันก็อยากได้รถแบบนี้สักคัน”

Notonมองมาด้านจากช่องคนขับ ยิ้ม “เช่นนั้นคุณต้องสู้นะ ตั้งใจเรียนเมื่อโตขึ้นมีรายได้ ก็จะสามารถซื้อรถคันนี้ได้ เมื่อถึงเวลานั้นก็จะสามารถพาแม่ไปท่องเที่ยวรอบโลกได้”

กู้ฮอนก็หัวเราะ “Noton อย่าไปฟังเขาพูดเลย เขาก็ตื่นเต้นแค่หนึ่งนาที ไม่กี่วันก็ลืมแล้ว”

“ทุกคนพร้อมหรือยัง พวกเราจะออกเดินทางแล้วนะ”

“จือ.....”เห็นประตูรถค่อยๆปิด กันสาดเหนือประตูก็ถูกดึงกลับเข้าไปในรถโดยอัตโนมัติ

กู้ฮอนนั่งบนม้านั่งเล็ก ๆ ข้างโต๊ะอาหาร สามารถเห็นด้านนอกผ่านหน้าต่าง

รถบ้านค่อยๆเคลื่อนตัว กลับรถ ตามเส้นทางที่ปกคลุมด้วยต้นไม้และกิ่งไม้แล้วขับรถออกไป

ถนนในป่าขรุขระ แต่Notonขับรถนิ่มมาก

กู้ฮอนมองต้นไม้สีเขียวที่กำลังเคลื่อนถอยหลังจากหน้าต่าง เธอเห็นกระดานไม้เล็ก ๆ วางอยู่ด้านข้างตู้โดยไม่ได้ตั้งใจ มีรูปติดอยู่กระจัดกระจายซ้อนๆกัน

เธออดไม่ได้จึงเดินเข้าไปดู

“Noton ดูเหมือนคุณจะชอบการท่องเที่ยวมากใช่ไหม” กู้ฮอนค่อยๆเป็นดูอย่างระมัดระวังไปด้วย และถามไปด้วย

“ฮาๆ ใช่ๆ คุณสังเกตเห็นด้านหลังของรูปถ่ายไหม มีรถคันนี้อยู่ด้วยตลอด” Notonทักเธอ

ในเวลานี้หยางหยางก็วิ่งเข้าไปดูรูปถ่ายพร้อมกู้ฮอน

“โอ้ เท่มาก คุณอาNoton คุณขับรถคันนี้ไปเที่ยวทั่วโลกใช่ไหม” สายตาหยางหยางแสดงถึงความอิจฉาและใฝ่หา

“ฮาๆ แน่นอน”

มือน้อยๆของหยางหยางเปิดดูทีละใบ ปารีสทาวเวอร์ ใต้ภูเขาไฟฟูจิในญี่ปุ่น อุทยานแห่งชาติเยลโลว์สโตน ในถิ่นทุรกันดารออสเตรเลีย และทะเลทรายสีเหลืองของแอฟริกา.......ทั้งหมดมีร่องรอยของNotonและรถบ้านของเขา

หยางหยางเกาหัว ถามอย่างสงสัยว “คุณอาNoton ฉันเคยได้ยินคุณครูบอกว่า ห้าทวีปของโลกบางแห่งไม่ได้เชื่อมต่อกันด้วยแผ่นดิน

เมื่อถามคำถามนี้ กู้ฮอนก็ตะลึง เพราะโดยปกติหยางหยางจะไม่ค่อยตั้งใจเรียนเธอก็จะปวดหัวกับเรื่องนี้มาก แต่ไม่คาดคิดจริงๆว่าเขาจะรู้จักห้าทวีปและสี่มหาสมุทรด้วย

Noton แกล้งหายใจลึก ๆ “คำถามที่คุณถามทำให้ฉันจนมุม ถ้างั้นฉันถามคุณหนึ่งคำถาม ถ้าคุณจะไปหาแม่ แต่มีแม่น้ำกั้นเป็นอุปสรรคต่อเส้นทางของคุณ คุณจะทำอย่างไร”

หยางหยางรีบตอบทันที “นี่ไม่ถือว่าเป็นคำถาม เรื่องนี้ไม่ยาก ฉันก็เดินผ่านสะพานไป”

“ถ้ามันกว้างมากๆ และไม่มีสะพานจะทำอย่างไร” Notonถามต่อ

หยางหยางเกาหัวอีกครั้ง “ฉันก็จะพายเรือข้ามไป”

กู้ฮอนยิ้มแล้วถาม “งั้นคุณว่าสถานที่ที่ไม่เชื่อมต่อกันนี้ คุณอาNotonข้ามไปได้อย่างไร”

“เขาก็ต้องพายเรือข้ามไปแน่นอน” หยางหยางพูดออกมา

หยางหยางตอบแบบไร้เรียงสา ทำให้Notonอดหัวเราะไม่ได้ “ฮาๆ......ทะเลที่กว้างใหญ่ขนาดนั้น ฉันคงจะไม่มีแรงสามารถพายเรือข้ามไปได้”

กู้ฮอนลูบหัวของหยางหยาง “นอกจากพายเรือไปเอง ในทะเลยังมีเรือลำใหญ่ๆสามารถข้ามไปได้ คุณอาNotonก็นั่งเรือใหญ่นี้ข้ามไปไง”

หยางหยางเหมือนยังมีคำถามอื่นๆอยากจะถามอีก แต่ถูกขัดจังหวะโดยกู้ฮอนก่อน “พอแล้ว โดยปกติคุณไม่เข้าใจอะไรก็ทำเป็นเข้าใจได้ ทำไมวันนี้ถึงมี คำถามเพราะอะไรมากมายเป็นแสนคำถามได้ อย่ารบกวนสมาธิในการขับรถของคุณอาNotonเลย”

Notonขับรถอยู่ มองดูแม่และลูกในรถผ่านกระจกมองหลัง ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

***

ตามตำแหน่งและชื่อถนนที่ฉิงฮัวบอก รวมกับการนำทางของGPSในรถ Notonใช้เวลาในการขับรถไม่นานก็เข้าใกล้สถานที่ที่ฉิงฮัวบอกแล้ว

“คุณกู้ พวกเราใกล้ถึงสถานที่ที่นัดเพื่อนคุณไว้แล้ว” Notonพูด

ขณะนี้กู้ฮอนกำลังอุ้มหยางหยางนั่งอยู่ข้างคนขับ พวกเขาเริ่มมองหาฉิงฮัวตามข้างทาง

ผ่านไปห้านาที

“แม่ ดูสิคุณอาหัวฟูอยู่ตรงข้างหน้า ยังมีเฉิงเฉิงกับ ‘เชี่ย’ด้วย” มือน้อยๆของหยางหยางชี้ไปข้างหน้าข้างทาง มีผู้ใหญ่หนึ่งคน เด็กหนึ่งคนและสุนัขอีกหนึ่งตัว

“‘เชี่ย’ ชื่อนี้ ชื่อนี้ฟังดูน่าสนใจมาก” Notonกล่าว

กู้ฮอนยิ้ม “ความจริง เป็นชื่อที่หยางหยางตั้งไปเรื่อยให้สุนัข ชื่อของมันคือเบลล่า”

Notonพยักหน้า “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง”

พูดจบ เขาก็ปล่อยคันเร่ง เบรกเบา ๆ

รถเริ่มช้าลงเรื่อย ๆ ในที่สุดก็หยุดอยู่หน้าฉิงฮัวกับเฉิงเฉิง

“จือ.......” ประตูเปิดออกอีกครั้ง หยางหยางวิ่งลงรถอย่างรวดเร็ว จากนั้นกู้ฮอนก็ลงจากรถด้วย

“แม่......” เมื่อเฉิงเฉิงเห็นกู้ฮอน กางแขนเล็กๆของเขาออก วิ่งเข้าหาเธอ

คิดว่าจะไม่ได้เห็นเฉิงเฉิงอีกในชีวิตนี้ ในขณะนี้แม่ลูกเจอกันอีกครั้ง ตาของกู้ฮอนเปียกชุ่ม

เอนกายลงกอดเฉิงเฉิงอย่างรวดเร็ว

หยางหยางตอบว่า “อย่างที่หนึ่ง ฉันรู้สึกว่าเรียกเขาคุณอาNoton มันออกเสียงยาก อย่างที่สอง คุณไม่รู้สึกว่าเขาหล่อเหรอ หล่อกว่าอาสาม หล่อกว่า ไอ้พ่อนกอีก คนหล่อขนาดนี้ฉันรู้สึกว่าควรเรียกเขาคุณอาคนหล่อ”

เกิดอะไรขึ้นกับหยางหยาง รู้จักNotonแค่ไม่กี่ชั่วโมง เวลาพูดดูมีเหตุมีผล และไม่สามารถหาจุดผิดๆได้เลย

แล้วก็ หยางหยางย่อตัวลงลูบหัวเบลล่า “‘เชี่ย’ วันนี้ทำได้ดีมาก กลับไปฉันจะเลี้ยงขนมปังกรอบแกนะ”

“วังวัง......” เบลล่าดีใจส่ายหางไปมา

หลังจากนั้นหยางหยางพูดอย่างจริงจังว่า “‘เชี่ย’ คุณควรจะพิจารณาเรื่องการลดความอ้วนด้วยไหม เมื่อครู่โยนแกขึ้นมา แกรู้ไหมฉันต้องใช้แรงมากแค่ไหน และฉันจะเตรียมแกให้พร้อมที่จะเปลี่ยนแปลงอย่างสมบูรณ์ ให้แกกำจัดภาพลักษณ์ของสุนัขทั่วไปอย่างสมบูรณ์”

หางของเบลล่าหล่นลงมาทันทีที่ได้ยิน “แอ่ว”

คนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินกลับไปที่บ้านพักตากอากาศ

“แม่ เกิดอะไรขึ้นในช่วงที่คุณไล่เบลล่า” เฉิงเฉิงอดไม่ได้ที่จะถาม

กู้ฮอนยังไม่ทันอ้าปาก หยางหยางก็แย่งตอบ “เรื่องนี้มันยาว ผู้ค้ามนุษย์สองคนนี้จะไปกิน ‘เชี่ย’ ยังจะขายแม่กับฉันให้เป็นภรรยาและลูกชายของคนอื่น ต่อมาดีที่ฉันมีไหวพริบ ล่อให้ไอ้อ้วนนั้นตกลงไปในหลุม แล้วฉันก็โยน‘เชี่ย’ออกมาเพื่อส่งข้อความถึงพวกคุณ ต่อมาแม่ก็กลายเป็นนักมายากล เหมือนเดวิด คอปเปอร์ฟิลด์ในทีวี มีเทคนิคการหลบหนี ในที่สุดแม่และฉันก็หนีออกมาได้ มาเจอกับคุณอาคนหล่อ”

“หยางหยาง คุณมานี่” กู้ฮอนเรียกหยางหยางมาข้างๆ โน้มตัวใช้มือแตะหน้าผากของเขา แล้วแตะของตัวเอง พูดกับตัวเองว่า “เด็กคนนี้เป็นอะไร ไม่ได้เป็นไข้นี่”

ไม่แปลกที่กู้ฮอนเป็นแบบนี้ หยางหยางสรุปเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นง่ายๆและกระชับ ไม่มีเรื่องไร้สาระแม้แต่น้อย “แม่ ทำไมเหรอ” หยางหยางถามด้วยความไม่เข้าใจ

กู้ฮอนส่ายหัว “ไม่มีอะไร พวกเรารีบกลับบ้านกันเถอะ คาดว่าพ่อของคุณจะกำลังกังวลมากเดือดเป็นฟืนเป็นไฟแล้ว”

ประโยคนี้พูดไม่ผิด ขณะนี้เป่หมิงโม่ที่อยู่ห้องใต้ดินคงจะเดือดเป็นฟืนเป็นไฟแล้ว แต่ไม่ใช่เพราะกังวล แต่เพราะโกรธ

คำพูดนี้ต้องเริ่มจากที่ก็ฮอนออกจากร้านอาหารแล้ว

เฟยเอ๋อทำให้กู้ฮอนโกรธจนออกจากร้านอาหารได้สำเร็จ และหยางหยางกับเฉิงเฉิงก็วิ่งตามออกมาด้วย

ตอนนี้ในร้านอาหารก็เหลือเฟยเอ๋อกับเป่หมิงโม่สองคน

เฟยเอ๋อรู้สึกเหมือนมีดอกไม้บานในใจ เธอทานข้าวไปด้วย พูดคุยเรื่องงานแต่งกับเป่หมิงโม่ไปด้วย

ณ เวลานี้เป่หมิงโม่จะมีอารมณ์คุยได้อย่างไร ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวถามคำตอบคำ

หลังจากนั้น เขารู้สึกรำคาญ เพราะใจของเขาไม่ได้อยู่ที่เรื่องแต่งงานของเฟยเอ๋อ แต่อยู่ที่เรื่องที่เกิดขึ้นในฟาร์มและที่ตัวของกู้ฮอน

เขารีบทานให้หมด ทิ้งเฟยเอ๋อไว้ที่ร้านอาหารเพียงคนเดียว

***

เป่หมิงโม่เดินออกจากร้านอาหาร หลังจากเช็ดเศษอาหารออกจากปากด้วยผ้าเช็ดปากแล้ว นั่งอยู่บนโซฟาในห้องโถง แล้วหยิบหนังสือมาดูสักพัก