เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 556

บทที่ 556 ดอกกล้วยไม้สองช่อ

ฉิงฮัวคนน้ำเป็นทุกอย่าง แต่พอเจอผู้หญิงก็กลายเป็นคนไร้ประโยชน์ไปเลย

เขายื่นมือไปผลักเฟยเอ๋อออกจากตัวเอง ก้มหน้าดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ: “ก็ผมกลับมาแล้วไม่ใช่หรอ ตอนนี้คุณกลับไปพักผ่อนก่อน ผมเหนื่อยแล้ว มีอะไรพรุ่งนี้ค่อยคุยก็ได้”

“ใช่ค่ะ คุณเฟยเอ๋อ ดึกขนาดนี้แล้วก็อย่าไปรบกวนคุณชายเป่ยหมิงพักผ่อนเลยค่ะ” สาวใช้คนหนึ่งรีบเดินเข้ามา ประคองเฟยเอ๋อไว้อย่างระมัดระวัง พูดไปด้วยพาเธอเดินเข้าไปในห้องนอนช้าๆ ด้วย

เฟยเอ๋อเดินไปยังหันหน้ากลับมาดูเป่ยหมิงโม่อีกด้วย

แต่เป่ยหมิงโม่ไม่ได้มองเธออีก แค่ขมวดคิ้วเดินเข้าไปในห้องอ่านหนังสือของตัวเอง

ฉิงฮัวก็ตามเป่ยหมิงโม่เข้าไปในห้องอ่านหนังสือ

*

กู้ฮอนและลูกๆ นั่งรถของNotonกลับมาถึงในเมืองแล้ว เธอไม่ได้ให้Notonส่งพวกเขากลับบ้าน แต่กลับมาถึงหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง

กู้ฮอนบอกNotonว่า: “Noton ครั้งที่แล้วไม่มีเวลาขอบคุณคุณ ครั้งนี้ยังต้องรบกวนคุณมาส่งเราอีก แบบนี้ได้ไหม ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณที่นี่ ถือว่าแสดงความขอบคุณของฉันที่มีต่อคุณก่อนละกันนะ”

มุมปากของNotonโค้งขึ้น มีรอยยิ้มน่าดึงดูดโผล่ออกมา: “ได้สิ ถ้าคุณจะเลี้ยง งั้นผมก็ไม่ปฏิเสธแล้ว”

นี่คือร้านอาหารจีนร้านหนึ่ง ถึงแม้ว่าไม่ได้ใหญ่มาก แต่ก็มีสองชั้นอยู่ ตกแต่งแบบมีจุดเด่นมาก เหมือนกับว่าย้อนกลับไปถึงสมัยยุคหกศูนย์

สี่คนเลือกที่นั่งที่ใกล้กับน้าต่างและนั่งลง พนักงานเสิร์ฟหญิงที่ใส่ชุดทหารคนหนึ่งเดินมา ในมือยังถือเมนูและสมุดจดบันทึกอีกด้วย

พอเธอเห็นNotonแวบแรกก็อึ้งอยู่กับที่แล้ว สงสัยเธอน่าจะไม่เคยเห็นผู้ชายที่สวยขนาดนี้

***

Notonยิ้มให้เธอ พนักงานเสิร์ฟหญิงคนนั้นอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

“คุณครับ ขอถามหน่อยว่าผมสั่งอาหารได้หรือยังครับ” น้ำเสียงของเขาเหมือนกับลมเย็น และก็เหมือนแสงแดดอบอุ่นอีกด้วย

พนักงานเสิร์ฟหญิงก็รู้ว่าตัวเองทำตัวผิดแล้วเหมือนกัน หน้าแดงยื่นเมนูให้กับNoton: “เชิญ เชิญสั่งค่ะ”

Notonยิ้มพยักหน้าให้เธอ รับเมนูมาอย่างสง่า จากนั้นก็ยื่นเมนูให้กับกู้ฮอนที่นั่งอยู่ข้างหน้า: “ในสถานการณ์แบบนี้ ควรให้ผู้หญิงเป็นคนสั่ง”

กู้ฮอนยิ้มรับเมนูมา: “Noton คุณอยากกินอะไร ฉันคิดว่าคุณท่องเที่ยวอยู่ข้างนอกบ่อยๆ น่าจะเคยกินอาหารทั่วโลกแล้วใช่ไหม”

Notonเอาแขนสองข้างตั้งอยู่บนโต๊ะ นิ้วมืออันเรียวยาวขาวใสแตะปลายคางของเขา

ยักคิ้วเล็กน้อย: “ความจริงผมเอนจอยกับการท่องเที่ยวมากกว่า ส่วนด้านอาหารการกินผมไม่ค่อยเท่าไหร่”

พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ กู้ฮอนก็สั่งทั้งอาหารเจและไม่เจมา บวกกับซุปอีกหนึ่งอย่าง จากนั้นคืนเมนูให้กับพนักงานเสิร์ฟ

หลังจากที่พนักงานเสิร์ฟไปแล้ว กู้ฮอนดูNoton: “คุณบอกว่าคุณไม่ค่อยอะไรกับอาหารเท่าไหร่ แต่อาหารสองครั้งนี้ที่กินอยู่บนรถของคุณมันดีมากเลยนะ”

Notonหัวเราะและพูดว่า: “ฮาๆ คุณกู้ก็พูดเกินไป นั่นก็แค่ขนมเล็กๆ น้อยๆ ที่ผมทำเอง ไม่ใช่อะไรหรอก”

หยางหยางนั่งอยู่บนเก้าอี้ ดูNotonและพูดว่า: “ลุงคนสวยครับ เมื่อไหร่จะสอนผมทำปีกไก่ครับ”

Notonยื่นมือไปสัมผัสหัวของหยางหยาง: “ช่วงนี้ฉันยังอยู่ที่นี่อยู่ ถ้าเธออยากเรียนก็ให้แม่เธอติดต่อฉัน ฉันสอนเธอได้ทุกเมื่อ”

พูดจบ เขาเอาบัตรว่างออกมาแผ่นหนึ่ง จากนั้นเขียนเบอร์มือถือของตัวเองลงไป ยื่นให้กู้ฮอน: “โทษทีนะ ผมไม่ค่อยใช้นามบัตรเท่าไหร่ แค่โทรเบอร์นี้ก็จะติดต่อผมได้แล้ว”

กู้ฮอนรับนามบัตรมา ตัวหนังสือที่Notonเขียนก็สวยอย่างกับหน้าตาเขา

“Noton พวกเรารบกวนคุณมากเกินไปแล้ว” หน้าของกู้ฮอนเริ่มเกรงใจขึ้นมา

Notonส่ายหัว: “ความจริงที่ผมกลับมาจากต่างประเทศก็แค่อยากมาเจอเพื่อนเก่า มาเที่ยวเล่น รบกวนผมซะที่ไหนแล้ว”

หยางหยางดีใจมาก “เย้ ผมสามารถให้ลุงคนสวยสอนผมทำอาหารอร่อยต่างๆ ได้แล้ว”

ไม่นาน อาหารที่สั่งก็มาครบแล้ว

สี่คนคุยกันอย่างมีความสุข กินอาหารให้สะอาดทุกจานเลย

Notonเอากระดาษทิชชูออกมาเช็ดปากอย่างสะอาด: “ขอบคุณคุณกู้ที่เลี้ยงข้าวเที่ยงนะครับ รสชาติดีมากเลย”

ทุกคนออกไปจากร้านอาหาร Notonเปิดประตูรถ: “คุณกู้ ให้ผมส่งพวกคุณกลับบ้านไหม”

กู้ฮอนส่ายหัว: “Noton คุณไปทำธุระของคุณเลย เกรงใจมากเลยที่รบกวนคุณทั้งเช้า เพิ่งกินข้าวเสร็จ ฉันอยากไปเดินเล่นกับลูกๆ สักหน่อย”

“ก็ได้ งั้นผมไปก่อนนะ ถ้าหยางหยางอยากเรียนอะไรก็โทรหาผมได้ตลอดเลยนะ” Notonพูดจบก็ทำท่าโทร จากนั้นรถก็หายไปในฝูงรถแล้ว

กู้ฮอนพาลูกๆ เดินกลับบ้านไปช้าๆ หยางหยางที่กินอิ่มแล้วยิ่งมีพลังงานขึ้นมา แค่เฉิงเฉิงจะดูไม่ค่อยมีพลังงานสักเท่าไหร่

กู้ฮอนมองลูกชาย: “ที่รัก เป็นอะไรหรอ”

เฉิงเฉิงขมวดคิ้ว ท่าทางดูเศร้ามาก เงยหัวขึ้นบอกกับกู้ฮอนว่า: “ผมคิดถึงคุณย่าและคุณยายแล้ว”

***

พอได้ยินเฉิงเฉิงบอกว่าคิดถึงคุณย่าและคุณยายแล้ว กู้ฮอนใจสั่นเล็กน้อย เธอก็คิดถึงพวกท่านแล้วเหมือนกัน

พอนึกถึงตรงนี้ กู้ฮอนหายใจเข้าลูกๆ จากนั้นผลักประตูออก

***

มาเป็นครั้งที่สองแล้ว พยาบาลที่ที่อยู่ในห้องสังเกตก็รู้จักเธอแล้ว เลยไม่ได้ไปห้ามพวกเขาหข้ามา

เป่หมิงเจิ้งเทียนที่เคยมีอำนาจเหนือกว่าใครๆ เป่หมิงเจิ้งเทียนที่เคยสร้างบริษัทเป่หมิงด้วยมือตัวเอง เขาเคยรู้บ้างไหมว่าวันหนึ่งเขาจะมีสภาพแบบนี้

กู้ฮอนเห็นท่านปู่เป่หมิงนอนอยู่บนเตียงเงียบๆ หลับตาลงแน่นๆ ใบหน้าแก่ไม่ค่อยเห็นสีเลือดแล้ว…

หลังจากที่เธอทำท่ามือเงียบให้ลูกๆ สามคนมาถึงข้างเตียงของเป่หมิงเจิ้งเทียนเบาๆ

เธอเอาดอกไม้ไว้ที่บนโต๊ะข้างเตียงของท่านปู่เป่หมิง จากนั้นก็คิดจะพาลูกอยู่ตรงนี้เงียบๆ สักพักแล้วค่อยไป

เขาพูดกันว่าแม่ลูกใจอยู่ด้วย พ่อลูกเป็นธรรมชาติ คนเป็นปู่เป็นหลานก็ยิ่งมีจิตสัมผัสที่พิเศษอีกแล้ว

เมื่อดวงตากลมๆ ดำๆ เล็กๆ มองตัวเองอยู่ เป่หมิงเจิ้งเทียนค่อยๆ ตื่นมาจากในฝัน

“คุณปู่ตื่นแล้วหรอครับ…” หลังจากที่เฉิงเฉิงเรียกเบาๆ คำหนึ่ง ร่างน้อยก็นอนที่ข้างเตียงของเขา ท่านปู่เป่หมิงแค่เอียงหัวนิดหน่อยก็เห็นเขาได้แล้ว

“คุณปู่ครับ…” หยางหยางก็นอนอยู่ข้างเตียงเหมือนกับเฉิงเฉิง

อาจจะเป็นเพราะท่านปู่เป่หมิงลืมตาขึ้นก็ได้ยินเสียงหลาน ตาที่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยตอนแรกๆ จู่ๆ ก็มีสีสันขึ้นมาเล็กน้อย

เขาพยายามเอียงหัวไปทางเฉิงเฉิงและหยางหยางเล็กน้อย เห็นหลายอายุน้อยสองคน ใบหน้าแก่ยิ้มขึ้นมาทันที

“เฉิง…หยาง…”เขาพยายามเรียกชื่อหลานออกมา

และพยายามยื่นมือแห้งๆ ของเขาออกมาอย่างสั่น เขาน่าจะอยากจะสัมผัสหน้าเล็กๆ ของหลาน

ช่วงที่ผ่านมานี้ เขาอยู่ในห้องเงียบเหงามากจริงๆ เงียบเหงาจนเขาต้องนับเป่หมิงโม่ไปจากที่นี่กี่วันแล้ว…

กู้ฮอนทนดูไม่ไว้แล้ว เธอเดินไปที่ข้างๆ ลูก: “เฉิงเฉิง หยางหยาง ตอนนี้คุณปู่ป่วยอยู่ ไม่มีแรงยื่นมือออกมาได้ รีบไปจับมือคุณปู่เลย”

เฉิงเฉิงและหยางหยางฟังแล้วก็ยื่นมือเล็กไปที่ข้างๆ มือของท่านปู่เป่หมิงอย่างเชื่อฟัง

ในที่สุดมือของสามคนนี้ก็จับด้วยกันแล้ว

พอกู้ฮอนเห็นถึงตรงนี้ ก็มีรอยยิ้มซึ้งใจโผล่ขึ้นมา

ในเวลาเดียวกัน เป่หมิงเจิ้งเทียนก็เห็นกู้ฮอนที่อยู่ด้านหลังของลูกๆ