เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 569

บทที่ 569 เป่หมิงเอ้อที่ผิดปกติ

เป่หมิงยันยืนขึ้นแล้วตอบอย่างเป็นเรื่องเป็นราวมาก “คือแบบนี้ครับ บางวันผมจะเลิกงานดึกเกินไป พอกลับบ้านแล้วไม่อยากรบกวนใคร จึงต้มมาม่ากินเองครับ”

“ถ้างั้น คุณแอนโทนี่ก็เป็นคนขยันทำงานมากเลยสิคะ”

เป่หมิงยันหัวเราะแล้วเกาหัวตัวเอง “แฮะ ๆ ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ” เขาพูดต่อด้วยสีหน้าจริงจัง “ผมคิดว่าความสุขของผมคือการได้แสดงหนังให้ทุกคนดู ฉะนั้นต่อให้ผมต้องลำบากมากแค่ไหนก็คุ้มค่าสำหรับมันครับ”

เมื่อคำพูดคำนี้ออกจากปากของเขา ซึ่งก็นำมาสู่เสียงปรบมือจากผู้ชมในงาน “แอนโทนี่ เรารักคุณ”“แอนโทนี่ เราสนับสนุนคุณ”

บางคนชอบใจเกินเหตุ แล้วตะโกนพูดว่า “แอนโทนี่ ฉันต้องการมีลูกกับคุณ”

เมื่อเป่หมิงยันหันไปมองเสียงนั้น ก็เห็นสาวอ้วนใส่แว่นตาแล้วมีหนวดที่ปากเล็กน้อย

￣□￣｜｜

*

มันช่างไร้สาระเลยจริง ๆ เป่หมิงโม่คงไม่ยอมเสียเวลากับเรื่องแบบนี้เหมือนเขาหรอก

เมื่อมองดูนาฬิกา เข็มชั่วโมงก็ชี้อยู่ที่เลขหนึ่งแล้ว

เช้าที่วุ่นวายนี้ นอกจากได้ทานอาหารเช้ากันมา ก็ไม่ได้ทานอะไรกันอีกเลย

เขานั่งอยู่กับที่แล้วจัดระเบียบเสื้อของเขา จากนั้นพูดกับกู้ฮอนว่า “เราไปจากที่นี่กันเถอะ” จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปยังทางออก

ฉิงฮัวที่อยู่ข้างหน้าก็ได้เปิดทางให้พวกเขาเดินไปยังทางออก

***

“ลูกรัก เราไปกันเถอะ” กู้ฮอนพูดจบแล้วรีบจุงมือลูกชายทั้งสองตามเป่หมิงโม่ไป

“คุณแม่ครับ ผมยังให้สัมภาษณ์ไม่จบเลย” หยางหยางมุ่ยปากพูด

“นายพูดให้น้อยลงหน่อยจะดีกว่านะ ไม่งั้นต้องเสียหน้าทั้งครอบครัวของเราแน่” เฉิงเฉิงไม่ได้พูดผิด เพราะหยางหยางเป็นคนซื่อ และเขาจะเล่าทุกความลับที่เขารู้โดยไม่ต้องมีใครถาม

“พี่รอง รอผมหน่อยสิ” เป่หมิงยันตะโกนเรียกเป่หมิงโม่ แล้วหันไปยิ้มพูดกับนักข่าว “ต้องขออภัยนะครับ ผมต้องไปก่อนแล้ว” เมื่อพูดจบเขาก็ส่งสัญญาณให้เหล่าบอดี้การ์ด

เหล่าบอดี้การ์ดก็เปิดทางให้เขาเดินตามเป่หมิงโม่ไป

แต่พวกนักข่าวก็ยังไม่ปล่อยเขา พยายามเดินตามไป “คุณแอนโทนี่คะ เราขอถามคำถามสุดท้ายค่ะ......”

*

โรลส์-รอยซ์ แฟนทอมสีดำของเป่หมิงโม่ได้ขับออกจากโรงเรียน

“คุณพ่อไม่รถอาสามกลับบ้านคุณปู่ด้วยกันเหรอครับ” เฉิงเฉิงหันกลับไปมองโรงเรียน

“เรายังไม่กลับ” เป่หมิงโม่ตอบอย่างเย็นชา

กู้ฮอนมองเป่หมิงโม่จากที่นั่งแถวหลัง “เราไม่กลับบ้าน แล้วจะไปไหนกัน”

“คุณจะพาเราไปไหน” กู้ฮอนมองออกไปบนท้องถนนที่รถขับผ่านตึกอาคารและยานพาหนะของผู้คน

“ไปทานข้าว”

*

เสียงเปียโนนุ่มนวลและไพเราะซึ่งกำลังบรรเลงอยู่ในภัตตาคารฝรั่งเศสที่ตกแต่งอย่างหรูหรา

และมีพนักงานแต่งชุดเดรสสีดำมือไขว้หลังไว้ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างถือถาดเงินแล้วกำลังเดินเข้ามาโต๊ะที่นั่งใกล้เสียงดนตรีนั้น เพื่อให้บริการอย่างมีมารยาท

โต๊ะอาหารปูด้วยผ้าปูโต๊ะสีขาวและด้านข้างของโต๊ะเป็นชั้นวางขวดไวน์ที่มีรูปทรงรถม้าพร้อมไวน์ลาเฟตตั้งอยู่ข้างใน

แต่ขวดนี้ไม่ได้ผลิตในปี 82 เพราะไวน์ลาเฟตปี 82 ที่วางขายในท้องตลาดนั้นมากกว่าจำนวนที่ผลิตในปีนั้น

ข้างขวดไวน์แดงนั้นยังมีขวดไวน์คริสทัลวางอยู่ ซึ่งด้านในขวดบรรจุของเหลวสีแดงเข้ม และข้างขวดสองด้านก็มีแก้วไวน์คริสทัลสวยงามวางอยู่สองใบ

เป่หมิงโม่ที่ใส่ชุดสูทแล้วนั่งตัวตรงเหมือนเจ้าชายเย็นชาที่หล่อเหลาอยู่หัวโต๊ะ ส่วนหยางหยางนั่งอยู่ข้าง ๆ ซึ่งการแต่งตัวและบุคลิกของเขาทั้งสองเหมือนกันไม่มีผิด

ส่วนอีกด้านกู้ฮอนแต่งชุดกระโปรงเดรสสีสันสวยงามซึ่งมีหยางหยางนั่งอยู่ด้านข้าง

ก่อนหน้านี้พวกเขาออกมาอย่างกระทันหัน เด็ก ๆ ทั้งสองจึงต้องเปลี่ยนชุดในรถ

“คุณผู้ชายครับ หอยทากเอสคาโก้ เดอ บูร์กอญที่ท่านสั่งได้แล้วครับ” เมื่อพูดจบเขาก็นำอาหารที่ใส่ในถาดเงินนั้นวางบนโต๊ะ แล้วค่อย ๆ เปิดฝาออก ทันทีก็มีกลิ่นหอมลอยออกมา

จากนั้นพนักงานเริ่มเสิร์ฟอุปกรณ์อาหารด้วยความระมัดระวัง แล้วนำคีมวางไว้ข้างจานของทุกคน

“คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง ขอให้รับประทานอย่างมีความสุขนะครับ” เมื่อพูดจบพนักงานเสิร์ฟก็เดินจากไป

วันนี้หยางหยางถูกเฉิงเฉิงแกล้งจนหาที่ระบายไม่ได้

“กิ้ง ๆ ๆ......” เสียงตีจานดังขึ้นอย่างชัดเจนจนได้ยินทั้งภัตตาคาร

สายตาเย็นชาของเป่หมิงโม่มองไปที่หยางหยาง แต่ยังไม่ได้พูดอะไร

กู้ฮอนจึงรีบหยิบคิมในมือของหยางหยางมา แล้วพูดเสียงเบา ๆ “เราไม่ได้อยู่ในบ้านนะ รักษาความสงบหน่อย ได้ยินไหม”

หยางหยางมุ่ยปาก แล้วเหลือบมองไปรอบ ๆ ในภัตตาคารนั้นนอกจากสายตาของเฉิงเฉิงและพ่อนกของเขาไม่ได้มองมาที่ตัวเขา แต่สายตาของคนทั้งภัตตาคารก็หันมองมาที่ตัวเขา จึงทำให้เขารู้สึกตกใจจนต้องหดตัวลง

กู้ฮอนจึงยิ้มให้คนรอบข้างด้วยความรู้สึกผิด

เฉิงเฉิงมองไปที่หยางหยางแล้วส่ายหัว

หยางหยางมองดูหอยทากเอสคาโก้ เดอ บูร์กอญในจานนั้น แล้วเอื้อมมือไปหยิบมาตัวหนึ่ง จากนั้นก็เอาเข้าปากแล้วดูดมันด้วยความแรง

“ซี๊ด ซี๊ด ซี๊ด......”

***

นอกจากต้องไปโรงเรียนแล้ว เขายังต้องเข้าโรงเรียนสอนพิเศษอีกด้วย ส่วนที่เฉิงเฉิงฉลาดและเรียนรู้ไวกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันก็เพราะสิ่งนี้ แต่ไอคิวที่เหนือกว่าเพื่อน ๆ นั้น ได้มาจากตัวเขาเองเพียงแค่ครึ่งเดียว ส่วนอีกครึ่งหนึ่งนั้นก็ล้วนได้มาจากเป่หมิงโม่คนนี้

วันนี้ไม่รู้จริง ๆ เลยว่าเป่หมิงโม่ไปกินยาตัวไหนมา หรือว่าเพราะผู้ชมต่างพากันชื่นชมการแสดงที่สมจริงของเฉิงเฉิงและหยางหยางส่งผลทำให้เป่หมิงโม่คิดมากจนเป็นบ้าไป

ไม่เพียงแต่กู้ฮอนคนเดียวที่รู้สึกสงสัยแบบนี้ นอกจากเป่หมิงโม่แล้ว ทุกคนก็สงสัยแบบนี้เหมือนกัน

ทั้งสี่คนอยู่หน้าประตูแล้ว แต่ไม่กล้าเดินเข้าไป นอกจากเป่หมิงโม่ที่ยังคงหล่อเหลาเหมือนนายแบบแล้วได้ก้าวเข้าประตูนั้นเป็นคนแรก

***

เป่หมิงโม่เดินเข้าไปในสวนสนุกได้เพียงสองก้าว ก็สังเกตเห็นว่าไม่มีใครเดินตามเขาเลย จึงหันหลังกลับมามองสี่คนนั้นที่ยังคงยืนลังเลอยู่หน้าประตู

เขาทำหน้าสงสัย แล้วก้มมองตัวเอง มันก็ไม่มีอะไรผิดปกตินี่นา

เกิดอะไรขึ้นกับสี่คนนี้ เขาจึงโบกมือแล้วตะโกนเรียก “เข้ามาให้หมดเลยนะ”

การพูดเสียงดังก็มีประโยชน์เหมือนกันนะ สามารถสั่งให้เขาทั้งสี่คนเข้ามาอย่างเชื่อฟังได้

ไม่จริง ต้องมีบางอย่างผิดปกติแน่นอน กู้ฮอนกระซิบคุยกับฉิงฮัวเบา ๆ “นายลองไปถามเจ้านายดูสิ สรุปว่าฉันหรือลูก ๆ หรือว่าใครทำอะไรผิดต่อเขารึเปล่า ถ้าจะด่าจะว่าก็ตามใจ แต่อย่าทำแบบนี้ มันรู้สึกใจไม่ดีเลย”

สีหน้าที่ขมขื่นของฉิงฮัวได้แต่ทำตามคำสั่ง จากนั้นค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเป่หมิงโม่แล้วกระซิบพูดกับเขา “นายท่านครับ วันนี้มีเรื่องไม่สบายใจรึเปล่าครับ ที่มาแบบนี้ ทำให้คุณนายหญิงกับนายน้อยทั้งสองรู้สึกไม่ดีเลยครับ”

เป่หมิงโม่หันมองเขาแล้ว แต่ไม่ได้พูดอะไรแล้วเดินต่อไป

ฉิงฮัวหันหลังแล้วรีบกลับไปบอกกู้ฮอน นายท่านของเขาเหมือนไม่อยากคุยด้วย

ดูเหมือนว่าเธอต้องไปคุยกับเป่หมิงโม่ให้เข้าใจด้วยตัวเองแล้วล่ะ กู้ฮอนจึงรีบเดินเข้าไปดักหน้าเขาไว้

เมื่อเป่หมิงโม่เห็นเธออยู่ข้างหน้า เขาก็หยุดเดิน

“นายท่านครับ ผมไปดูแลนายน้อยทั้งสองก่อนนะครับ” ฉิงฮัวฉวยโอกาสนี้พาเฉิงเฉิงและหยางหยางเดินออกห่างจากพวกเขา

กู้ฮอนมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีคนอื่นแล้ว เธอจึงเดินเข้าไปหาเป่หมิงโม่ “คุณจะเอายังไงกันแน่ ตั้งแต่จบการแสดงแล้วนะ คุณไม่พอใจเรื่องอะไรก็รีบระบายออกมาให้หมด ที่คุณทำแบบนี้มันทรมานคนอื่นนะรู้ไหม”

เป่หมิงโม่มองหน้ากู้ฮอนที่กำลังรู้สึกโกรธอยู่ แต่เขากลับยิ้มตอบเธอ จากนั้นเดินเข้าไปหากู้ฮอนแล้วยื่นมือออกมา

“คุณคิดจะทำอะไร!” กู้ฮอนมองเขาด้วยความกลัว หรือว่าเขาโกรธจนจะลงไม้ลงมือทำร้ายผู้อื่นหรือ ร่างกายของเธอรู้สึกเกร็ง แล้วค่อย ๆ เดินถอยหลังไป

แต่เป่หมิงโม่ไม่ได้พูดอะไร เขาก้าวตามเธอไปสองก้าว แล้วเอื้อมมือไปแตะที่เส้นผมของเธอเบา ๆ จากนั้นเขาก็เข้าไปกระซิบข้างหูเธอ “คุณลืมไปแล้วเหรอ ว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของสัญญาการเป็นคู่สมรสชั่วคราวของเรา ผมแค่อยากทำหน้าที่สามีที่ดีและเป็นพ่อที่ดีเท่านั้นเอง”

เมื่อพูดจบ เขาก็จับมือกู้ฮอนไว้เบา ๆ

และเมื่อกู้ฮอนได้ยินคำพูดจากเขา ก็รู้สึกตกใจจนยืนอยู่กับที่ วันนี้เป็นวันอะไรนั้นเธอจำได้อย่างแน่นอน และอีกอย่างเธอยังหวังให้วันนี้ผ่านพ้นไปให้เร็วที่สุด

ถ้าอย่างนี้ เธอจะได้หลุดพ้นจากเป่หมิงโม่สักที และเธออยากกลับไปมีชีวิตที่เรียบง่ายเหมือนก่อน ชีวิตที่ไม่มีอะไรสบายใจมากกว่านั้นแล้ว

แต่คิดไม่ถึงเลย เป่หมิงโม่จะกลายเป็นคนที่หวงแหนทุก ๆ วินาทีที่เขาได้ใช้เวลากับเธอและลูก ๆ นี่ก็เป็นสาเหตุที่เขาค่อย ๆ ขยับที่นั่งเข้าไปหากู้ฮอนในเวลาที่ดูการแสดงอยู่