เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 586

ตอนที่ 586 วิธีการเรียน

ฟังที่คุณยายพูด หยางหยางรู้สึกไม่สบายใจ คุณยายใช้สิทธิ์อะไรเอาการเรียนไม่ดีของตัวเขามาพูดว่าเป็นความรับผิดชอบของแม่เขา?

ยังมีอีก เพราะอะไรถึงชื่นชมเฉิงเฉิงต่อหน้าเขาด้วย พูดถึงตัวเองอย่างกระอักกระอ่วน กลายเป็น “ตัวอย่างในเชิงลบ”?

ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความไม่เบิกบานใจ

อารมณ์ของหยางหยางเปลี่ยนไป ซึ่งอยู่ในสายตาของโล่ฮาน

เขาก้มลงมองนาฬิกาจากนั้นพูดกับเจียงฮุ่ยซิน : “ท่านนางเป่หมิง ถ้าคุณไม่ถือสา ผมขอพาหยางหยางไปที่ห้องของเขา พึ่งเจอหน้ากันครั้งแรก ทุกคนก็อยากทำความคุ้นเคยไม่ใช่หรือครับ”

ท่านนางเป่หมิงตอนนี้ไว้ใจโล่ฮานเต็มร้อย ข้อแรกเพราะเป่หมิงเป็นคนหามา ข้อสองครอบครัวของโล่ฮานก็มีชื่อเสียงไม่น้อย

เธอพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม : “คุณโล่ หยางหยางของครอบครัวเราต้องรบกวนคุณด้วยแล้ว” ขณะพูด เธอเรียกคนใช้หนึ่งคน : “พาคุณโล่กับคุณชายหยางหยางกลับไปที่ห้องเขา”

*

เมื่อถึงห้องของหยางหยาง คนใช้ก็จากมา

ภายในห้องเหลือเพียงแค่โล่ฮานและหยางหยางสองคน

โล่ฮานมองห้องของหยางหยางอย่างลวกๆ สุดท้ายใช้สายตามองมาที่ร่างของหยางหยางซึ่งกำลังนั่งอยู่ขอบเตียง ก้มหน้าไม่พูดไม่จา

เขาเพียงแต่ยิ้มเล็กน้อย ไม่พูดอะไร

จากนั้นหยิบม้านั่งเข้ามานั่งข้างเตียง

โทรทัศน์บนกำแพงหยุดภาพเกมที่หยางหยางเล่นค้างไว้

เขาหยิบจอยเกมขึ้นมาหนึ่งอัน จากนั้นทิ้งอีกอันไว้ข้างๆ หยางหยาง : “เอาไงสองคนมาเล่นหนึ่งรอบ?”

ครั้งแรกที่หยางหยางกลับมาที่ห้องนอน ยังนึกว่าครูคนนี้จะเหมือนครูที่โรงเรียน ไม่พูดไม่จาเรื่องกฎเกณฑ์และเหตุผล จากนั้นหยิบหนังสือแล้วเริ่มพูดถึงบทเรียนที่น่าเบื่อจนอยากให้เขาหลับ

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ครูคนนี้ขอเล่นเกมกับตัวเขา

นี่เป็นความต้องการที่แอบแฝงอยู่ในใจของหยางหยาง

เกมต่อสู้ที่เขาเล่นนี้ อาจกล่าวได้ว่าไม่มีที่คู่ต่อสู้ในชั้นเรียน

เขารีบหันกลับมาทันที ในมือถือจอยเกม มองโล่ฮานด้วยใบหน้าดูถูกเหยียดหยาม

เกมเริ่มต้นขึ้นอย่างรวดเร็ว สีหน้าของหยางหยางเปลี่ยนเป็นจดจ่อมุ่งมั่นทันที สองมือกดปุ่มอย่างรวดเร็ว ร่างกายบิดไปบิดมา

โล่ฮานมองหยางหยางพร้อมรอยยิ้ม เขากลับไม่ได้แสดงสีหน้าท่าทางมุ่งมั่น แต่กลับแสดงออกอย่างสบายๆ

บางครั้งคนสองคนในภาพโทรทัศน์ออกหมัดชกต่อ บางครั้งก็กระโดดเตะตัวลอย

อาจกล่าวได้ว่าหยางหยางใช้ความสามารถที่มีอยู่ทั้งหมดแสดงออกมา แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดทั้งหมดถูกโล่ฮานแก้ไขอย่างง่ายดาย และเขาก็ค่อยๆ อัพเลเวล

หลังจากที่สุดท้ายบนจอภาพปรากฏKO สีแดง โล่ฮานก็เอาชนะขาดลอยอย่างยอดเยี่ยมเด็ดขาด

หยางหยางอารมณ์เสีย : “รอบนี้จบแล้วยังมีอีกสองรอบ ต้องชนะสองในสามรอบ”

รอบที่สองเริ่มต้นขึ้น คราวนี้หยางหยางเลือกตัวคนที่เชี่ยวชาญในการควบคุมที่สุด

เขาซึ่งมีความมั่นใจอดไม่ได้ที่แสดงรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจ

ส่วนโล่ฮาน เขาเลือกตัวคนที่ธรรมดา

การต่อสู้เริ่มขึ้น

รอบแรกหยางหยางแพ้ นั่นเป็นเพราะเขาประมาทคู่ต่อสู้

รอบนี้เขาใช้พลังทั้งหมด เขาใช้ท่าทางทั้งหมดอีกรอบ ตัวร้ายในจอภาพก็พลิกลอยขึ้นลง

***

ส่วนโล่ฮานกลับดูเหมือนวางตัวตามสบายอย่างผ่อนคลาย สามารถแก้ไขกระบวนท่าทางของหยางหยางได้อย่างสบายๆ ทุกครั้ง อีกทั้งยังโต้กลับได้อย่างมีประสิทธิภาพ

รอบที่สองจบลงอย่างรวดเร็ว ในที่สุดหยางหยางก็พ่ายแพ้อีกครั้ง

เขาเหมือนไก่ที่พ่ายแพ้ เดินคอตกคอพับ ไร้ซึ่งจิตวิญญาณ

โล่ฮานเห็นท่าทางของเขาแล้วก็ยิ้มนิดๆ : “เกมนี้ฉันเคยเข้าร่วมการแข่งขันระดับนานาชาติมาแล้ว”

หยางหยางได้ยินกลับมามีชีวิตชีวา เขาเงยหน้ามองโล่ฮาน : “คุณได้ที่เท่าไร?”

โล่ฮานยักไหล่ ท่าทางผ่อนคลายสบายๆ : “ได้ที่หนึ่ง”

“ว้าว...” หยางหยางประหลายใจจนอ้าปากค้าง ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความเลื่อมใสศรัทธาในตัวโล่ฮาน “คุณสอนฉันเล่นได้ไหม?”

โล่ฮานยิ้มเล็กน้อย : “แน่นอนได้อยู่แล้ว”

“ดีจัง ตอนนี้คุณสอนฉันเลยซิ ถึงตอนนั้นฉันจะได้เหมือนคุณได้ที่หนึ่งตอนแข่งขันระดับนานาชาติ ดูซิใครจะมาพูดว่าเฉิงเฉิงฉลาดกว่าฉัน เก่งกว่าฉัน” หยางหยางพูดถึงตรงนี้ สายตาของเขาดูเหมือนเห็นแสงแห่งความหวัง

“หยางหยาง ทำไมคุณต้องเปรียบตัวเองกับเฉิงเฉิงด้วย อีกอย่างฉันยังเห็นคุณย่าของคุณดูเหมือนจะภูมิใจในตัวเขา?” โล่ฮานถามคำถามนี้ เขาอยากเห็นปฏิกิริยาของหยางหยางว่าเป็นอย่างไร

ใบหน้าที่ตื่นเต้นของหยางหยางเปลี่ยนแข็งทื่อชั่วพริบตา : “ฉันกับเฉิงเฉิงเป็นฝาแฝด แต่ฉันโตมากับแม่ เฉิงเฉิงโตมาที่นี่” เขาพูดถึงประสบการณ์ของเขาและเฉิงเฉิงอย่างคร่าวๆ

“คุณบอกซิ ฉันควรเข้าไปอย่างไร?” เป่หมิงยี่เฟิงตอนนี้จำใจต้องฟังพวกเขา

ชายสวมหมวกเบสบอลพยักหน้า : “โตแล้วสอนได้ ถ้าคุณคิดจะเข้าไป แน่นอนวิธีที่ดีที่สุดคือเตะคนหนึ่งออกไป คุณชายเป่หมิง คนฉลาดอย่างคุณไม่ต้องบอกก็รู้นะว่าต้องทำอย่างไร”

“พอแล้ว ฉันรู้แล้วว่าต้องทำอย่างไร คุณรอฟังข่าวของฉันก็แล้วกัน” พูดจบ เขาวางโทรศัพท์”

*

กู้ฮวนยังคงนั่งเป็นเพื่อนแอนนิที่ข้างเตียง มองดูเมฆที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า

พวกเธอมีเรื่องมากมายอยากพูด แต่ตอนนี้กลับไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อน

กู้ฮวนเริ่มพูดถึงเรื่องตอนที่แต่งงานแทนที่เกิดขึ้น จากนั้นพูดเรื่องการตายของป้าฟางที่คาดไม่คิด ยังมีเรื่องความปรารถนาของเด็กๆ

แอนนิฟังแล้ว อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความเสียใจ : “หญิงชราที่ใจดีมีเมตตาไม่น่าไปอย่างนี้เลย ทำให้รู้สึกเสียใจ

ตอนนี้เธอคิดถึงปัญหาที่สำคัญที่สุด : “ฮวน ตอนนี้จิ่วจิ่วอยู่กับคุณที่นี่ ถ้าเป่หมิงโม่รู้จะทำอย่างไร?”

อันที่จริงกู้ฮวนก็กังวลใจเรื่องนี้ เพราะครั้งแรกหลังจากที่เขารู้ว่าหยางหยางยังอยู่ ก็ดำเนินเป็นคดีความรู้กันไปทั่วเมือง

ตอนนี้จิ่วจิ่วปรากฏตัว เขาจะทำให้เป็นคดีความอีกไหม? ครั้งที่แล้วแพ้เพราะความไม่รู้แปลกของเธอในเรื่องกฎหมาย

เจ็บแล้วต้องจำ เพราะเหตุนี้เธอจึงตั้งใจเรียนกฎหมาย และสมัครสอบแล้ว

ตอนนี้ขอเพียงคว้าใบอนุญาตทนายความ เธอก็จะสามารถปกป้องจิ่วจิ่วได้ ไม่ให้เป่หมิงโม่แย่งตัวไปได้

ตอนนี้โทรศัพท์มือถือของกู้ฮวนดังขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเป็นหยินปู้ฝันโทรศัพท์มา

เธอรับโทรศัพท์ : “ปู้ฝัน มีธุระอะไร?”

หยินปู้ฝันตอนนี้กำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน : “ฮวนฮวน พรุ่งนี้เป็นวันสอบ ‘คุณสมบัติทนายความ’ คุณเตรียมตัวเป็นอย่างไรบ้าง?”

***

พรุ่งนี้เป็นวันสอบ‘คุณสมบัติทนายความ’ กู้ฮวนเพิ่งนึกขึ้นมาได้ สองสามวันนี้มีเรื่องมากมายให้เธอทำ

เธอยกมือขึ้น ตบที่หน้าผากของตัวเอง : “ปู้ฝัน ขอบคุณนะที่เตือน ช่วงนี้ฉันยุ่ง เรื่องอะไรๆ ก็ลืมหมด”

หยินปู้ฝันก็รู้ว่าช่วงนี้มีเรื่องมากมาย เกรงว่าเธอจะผัดวันประกันพรุ่งเรื่องสำคัญนี้ : “ฮวนฮวน คุณเตรียมตัวดีหรือยัง ไม่อย่างนั้นต้องรอสอบครั้งหน้า?”

กู้ฮวนส่ายหน้า : “ปู้ฝัน คุณวางใจเถอะ ฉันเตรียมตัวมาพอประมาณ การสอบครั้งนี้สำคัญมาก โดยเฉพาะตอนนี้เด็กๆ อยู่กับฉัน ฉันยิ่งต้องคว้าใบอนุญาตให้ได้ ฉันไม่อยากเดินซ้ำรอยเดิมเหมือนเรื่องหยางหยางอีก”

หยินปู้ฝันพยักหน้า : “ในเมื่อคุณเตรียมตัวดีแล้ว ฉันก็ขอให้คุณโชคดี อ้อ..สองสามวันนี้คุณคงยุ่งมาก ยังไงก็ให้เด็กๆ มาอยู่กับฉันสองสามวันก็ได้?”