เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 619

ตอนที่ 619 หาหลักฐานกลับมาได้มั้ย

“เป็นไปไม่ได้！เมื่อเช้าฉันยังฟังอยู่ที่นี่อีกรอบอยู่เลย ไม่เห็นมีปัญหาอะไรเลย” เรื่องที่เกิดขึ้นกะทันหันทำเอาเธออยู่ไม่สุข รีบคว้าเครื่องบันทึกเสียงจากมือของหยินปู้ฝันมา เอามาเช็กดู

ทนายหวังเห็นท่าทีที่กู้ฮอนลุกลี้ลุกลน มุมปากของเขาก็ยกยิ้มขึ้น แต่ว่าไม่นานก็หายไป

ทำท่าตื่นเต้นอย่างปลอมๆ พูดว่า “คงไม่ใช่ที่เธอเอาใส่กระเป๋า หรือว่าตอนอื่นไปกระแทกถูกจนพังหรอกนะ”

กู้ฮอนส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้ ตอนที่ฉันมา นั้นระวังมาก จากนั้นฉันก็ส่งมันไปให้คุณแล้ว”

เธอพูดพลาง มองไปทางทนายหวัง

“นี่ คุณกู้พูดให้มันชัดเจนหน่อยได้มั้ย ไม่ผิด เธอเอาเครื่องบันทึกเสียงมาให้ฉัน แต่ก็พูดได้ว่ามันมาเสียที่ฉันเหรอ?” ทนายหวังร้อนตัวอย่างเห็นได้ชัด

เขายื่นนิ้วออกไปชี้ที่บริเวณสำนักงาน “ฉันดูแต่เอกสาร ไม่มีเวลานั่งฟังว่าบันทึกว่าอะไรบ้าง แถมก่อนที่ฉันจะออกไปก็คืนเครื่องบันทึกเสียงให้เธอแล้ว เพราะฉันรู้ว่าของสิ่งนี้สำคัญต่อคดีมาก ฉันกลัวว่าตอนที่ฉันออกไป จะเกิดอะไรขึ้นกับเครื่องบันทึกเสียง จึงตั้งใจคืนให้เธอก่อน ฉันกลับเห็นเธอโยนมันลงกระเป๋าไปแบบลวกๆ ”

คำพูดของทนายหวังทำเอากู้ฮอนยากที่จะโต้แย้ง แถมเธอก็ไม่รู้ว่าในระยะเวลาสั้นๆ นี้ เครื่องบันทึกเสียงจะพัง

หยินปู้ฝันฟังทั้งสองฝ่ายโต้แย้งกันไปมา ไม่มีความจำเป็นที่จะเถียงกันต่อไป “พอแล้ว พวกเธอสองคนไม่ต้องเถียงกันแล้ว เรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว เพราะงั้นลองดูว่ามีทางไหนที่สามารถกู้กลับมาได้บ้าง”

เขาพูดพลางมองไปทางกู้ฮอน “กู้ฮอน เธอเอาเครื่องบันทึกเสียงไปที่ร้านซ่อม ลองดูว่าสามารถซ่อมได้มั้ย”

จากนั้นก็มองไปทางทนายหวัง “ทนายหวัง ตอนนี้ใกล้จะถึงวันขึ้นศาลแล้ว ลำบากนายหน่อย คิดว่าวิธีว่ามีทางอื่นที่จะกู้กลับมาได้มั้ย”

ทนายหวังพยักหน้า “ทนายหยินวางใจเถอะครับ ผมจะพยายามคิดหาวิธี”

หยินปู้ฝันพยักหน้า “โอเค เรื่องเกิดขึ้นแล้ว งั้นก็ขอให้ทุกคนอย่าไปใส่ใจ ช่วยกันคิดหาวิธีเปลี่ยนร้ายให้กลายเป็นดีเถอะ”

***

กู้ฮอนฟังรู้ ว่าหยินปู้ฝันกำลังปลอบใจเธออยู่

เธอกลับไปที่นั่งของตน มองไปที่เครื่องบันทึกเสียงที่พังแล้วขมวดคิ้ว เธอเอาแต่คิดว่ามันมีเรื่องแปลกๆ แต่ก็พูดไม่ออก

ยังไงก็ตามเธอก็มีความหวังอยู่ แล้วเอาเครื่องบันทึกเสียงไปที่ร้านซ่อม เสี่ยงโชคดูว่าจะซ่อมได้มั้ย

ขณะเดินทาง ลุงคุนก็มองกู้ฮอนที่นั่งตรงเบาะหลังจากกระจกมองหลัง เธอขมวดคิ้วแน่น เหมือนมีความในใจ

“คุณครับ มีเรื่องอะไรกวนใจเหรอครับ?”

กู้ฮอนส่ายหน้า ก่อนจะตามมาด้วยการพยักหน้า

ลุงคุนมือซ้ายจับพวงมาลัย มือขวาที่ว่างก็หยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋าเสื้อ “คุณกู้ ดูนี่สิครับ”

กู้ฮอนยื่นมือไปรับกระดาษจากลุงคุน

หลังจากที่เธอเห็นที่อยู่บนกระดาษ ก็ขมวดคิ้ว เพราะว่าบนนี้เขียนที่ตั้งของอาคารสำนักงานบริษัทบันเทิงใหม่อยู่บนถนนเส้นเดียวกัน

“ลุงคุน อันนี้ไปเจอมาจากไหนเหรอคะ?” กู้ฮอนถือกระดาษแล้วถามลุงคุน

“เมื่อเช้าวันนี้ ตอนที่ผมเดินเล่นอยู่ใต้ตึก ก็บังเอิญเห็นทนายหวังทำท่าทีลับๆ ล่อๆ อยู่ที่ฝั่งตรงข้ามแล้วโบกรถแท็กซี่ เขายื่นกระดาษให้คนขับแท็กซี่ คนขับดูเสร็จก็โยนมาออกมาจากรถ โชคดีที่ตอนนั้นบนถนนรถน้อย ผมจึงเดินเข้าไปเก็บกระดาษแผ่นนั้นมา เห็นที่อยู่แล้วมันใกล้กับสถานที่ที่คุณไปมาเมื่อวานเลย”

ลุงคุนเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้กู้ฮอนฟัง

พอกู้ฮอนได้ยิน ก็ไม่ได้เอามาใส่ใจ เพราะว่าแถวนั้นมีบริษัทบันเทิงและองค์กรสื่ออยู่หลายแห่ง

เธอมาถึงร้านซ่อมที่มีชื่อในที่นี้ แล้วยื่นเครื่องบันทึกเสียงให้ช่างซ่อม “ช่วยดูหน่อยค่ะว่าสามารถซ่อมได้มั้ย?”

ช่างซ่อมรับเครื่องบันทึกเสียงมา แล้วใช้ไขควงเปิดมันออกอย่างรวดเร็ว เขาดูที่ตัวแบตเตอรี่ แล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณครับ แผงวงจรนี้เกิดการลัดวงจร ไฟล์ส่วนมากในนี้โดนเผาไปแล้ว อาจจะซ่อมให้กลับมาเหมือนเดิมไม่ได้แล้วครับ”

“งั้นคุณช่วยดูให้หน่อยได้มั้ยคะ ว่าสามารถกู้ไฟล์ด้านในกลับมาได้มั้ย?” กู้ฮอนไม่ยอมแพ้ ด้วยความหวังอันน้อยนิด

“โอเค ผมจะลองดู” ช่างซ่อมพูดพลาง เชื่อมต่อสายข้อมูลจากคอมพิวเตอร์เข้ากับแผงวงจร จากนั้นเขาก็บัดกรีชิปหน่วยความจำบนเครื่องบันทึกอย่างรวดเร็ว แล้วเชื่อมกับคอมพิวเตอร์ หลังจากยืนยันว่าถูกต้องเขาก็เริ่มใช้งานซอฟต์แวร์

หลังจากนั้นสองชั่วโมง ช่างซ่อมก็ยื่นแฟลชไดรฟ์ให้กู้ฮอน “คุณครับ ผมช่วยได้แค่เท่านี้แหละ อันอื่นโดนเผาจนเสียหาย จนกู้กลับมาไม่ได้แล้ว ถ้าหากเอามาตอนที่มันเริ่มมีปัญหา ผมก็อาจจะพอจะกู้กลับมาได้หมด”

ในที่สุดก็มีความหวังเล็กๆ แล้ว กู้ฮอนยิ้มอ่อนให้ช่างซ่อม “ขอบคุณนะคะ”

ช่างซ่อมพยักหน้า “ไม่เป็นไรครับ คุณครับผมแนะนำอีกเรื่อง จากนี้ถ้ามีไฟล์อะไรที่สำคัญ ก็เซฟไฟล์สำรองไว้ที่อื่นด้วย แบบนี้จะได้ไม่มีอะไรผิดพลาด”

“ขอบคุณที่เตือนนะคะ จากนี้ฉันจะระวังค่ะ” กู้ฮอนหยิบแฟลชไดรฟ์เข้ากระเป๋าอย่างระมัดระวัง หลังจากจ่ายเงินให้ช่างซ่อมแล้ว ก็นั่งรถลุงคุนกลับไปที่ออฟฟิศของหยินปู้ฝัน

เธอค่อยๆ ลงจากรถ ไม่นานก็มาถึงสำนักงาน แล้วเดินตรงไปทางออฟฟิศของหยินปู้ฝัน

***

ทนายหวังเงยหน้ามองกู้ฮอน แล้วยิ้มมุมปาก เห็นท่าทางเธอแบบนั้น ก็พอรู้ว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ของไฟล์คงกู้กลับมาไม่ได้

กู้ฮอนนึกถึงแต่จะหาหยินปู้ฝัน บอกเขาว่ากู้คืนกลับมาได้ส่วนนึง ลองดูว่าจะมีประโยชน์อะไรมั้ย

เพราะงั้นจึงไม่ได้ใส่ใจทนายหวัง

กู้ฮอนเห็นหยินปู้ฝันแบบนี้ ตอนแรกคิดว่าพอมีหวังเล็กๆ แต่แบบนี้ความหวังสักนิดก็คงไม่เหลือแล้ว

ทันใดนั้นก้อนหินที่อยู่ในใจทนายหวังก็หล่นไปแล้ว เขาเห็นทั้งสองน้ำตาคลอ ในใจก็แอบมีความสุข

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ทำเหมือนจะร้องไห้เช่นกัน “ทนายหวัง คุณกู้พยายามแล้ว เห็นที่พวกเราคงต้องเตรียมตัวดีๆ แล้ว”

กู้ฮอนมองทนายหวัง “เตรียมตัวอะไร?”

ทนายหวังพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “ตอนนี้ในมือเราไม่มีหลักฐานที่มีน้ำหนักอะไร การว่าความครั้งนี้อาจจะแพ้ก็ได้”

บทสรุปนี้สำหรับกู้ฮอน เกินความคาดหมายของเธอโดยสิ้นเชิง

***

กู้ฮอนหันหน้าไปหาหยินปู้ฝัน. เห็นแค่เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ของตน สองมือเท้าคาง คิ้วขมวดแน่นไม่พูดอะไรสักคำ

น้อยมากที่เธอได้เห็นสีหน้าแบบนี้ของหยินปู้ฝัน หรือว่าเขาจะเห็นด้วยกับบทสรุปของทนายหวัง?

“ปู้ฝัน หรือว่าพวกเราจะต้องยอมแพ้จริงๆ ? นายพูดไม่ใช่เหรอว่ายังไม่จบก็อย่ายอมแพ้ง่ายๆ น่ะ” กู้ฮอนพูดพลางหันหลังเดินออกไป

“กู้ฮอนเธอจะทำอะไร?” ทันใดนั้นหยินปู้ฝันก็ลุกขึ้นยืน

กู้ฮอนหันมาพูด “ฉันจะไปหาหลักฐานมาอีก！”

“ตอนนี้เธอจะหาเจอเหรอ เรื่องเมื่อวาน ก็แหวกหญ้าให้งูตื่นแล้ว ถ้าหากไปอีกก็เปล่าประโยชน์ เธอจะไม่ได้อะไรเลย”

หยินปู้ฝันพูดพลาง เดินผ่านโต๊ะทำงานไปยืนอยู่ข้างกู้ฮอน “แพ้คดี เรื่องนี้พวกเราไม่มีใครอยากให้เกิดหรอก แต่ว่าก็ต้องกล้าที่จะยอมรับ นี่ถึงจะเป็นทนายที่ดีได้”

กู้ฮอนเงยหน้ามองหยินปู้ฝัน “ถ้างั้นนายก็ต้องชดเชยค่าเสียหายให้เป่หมิงโม่น่ะสิ ไม่รู้ว่าเป็นเงินตั้งเท่าไหร่

หยินปู้ฝันยิ้มแล้วส่ายหน้า “เรื่องนี้เธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันมีทางออก โอเคแล้ว พวกเธอสองคนลำบากมาพอแล้ว ฉันอนุญาตให้เธอสองคนเลิกงานก่อนเวลาแล้วรีบกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ”

“ทนายหยินถึงกับพูดแบบนี้ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะ” ทนายหวังพูดจบก็หันตัวแล้วเดินออกไป

หยินปู้ฝันถึงกับยอมรับว่าแพ้แล้ว งั้นตัวเขาเองก็ไม่มีเหตุผลที่จะแกล้งทำต่อไปแล้ว

กลับไปเก็บของที่โต๊ะของตน

“ปู้ฝัน.....” กู้ฮอนอยากจะพูดกับเขาต่อ แต่เห็นแค่หยินปู้ฝันยิ้มแล้วโบกมือให้เธอ “กลับไปพักผ่อนเถอะ ดูแลลูกๆ ให้ดี จำไว้ว่า ต้องออมแรงไว้ เตรียมตัวว่าความที่ศาล ถึงแม้จะรู้ว่าต้องแพ้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะยอมแพ้ทั้งหมดนะ”