เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 71

ตอนที่ 71 เธอเป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง1

กู้ฮอนมือสั่น คลานขึ้นมาจากเบาะลม

เมื่อครู่ที่กระโดดลงมา อีกนิดเดียวก็จะวิญญาณหลุดแล้ว

พอคิดขึ้นมาแล้วตัวเองช่างโง่เหลือเกิน อยู่ดี ๆ พอได้ยินเขาบอกให้กระโดด ก็กระโดดเลยงั้นหรือ?

แต่ว่าตอนนั้น เธอไม่สามารถสยบอารมณ์โกรธเขาได้จริง ๆ

ผู้ชายสกปรกพวกนั้น มื้ออาหารอันโสโครก และ…...ตัวเขาที่โสมม!

ล้วนทำให้เธอขยะแขยงเสียจนทนไม่ไหว

อาจเป็นเพราะความวู่วาม ทั้งหวาดกลัวและสับสน จึงได้กระโดดลงมา

มือจับผ้าคลุมเตียงบนตัวเอาไว้แน่น ริมฝีปากซีดขาวของเธอยังคงสั่นระริก: ฉิงฮัว คุณสุคนนั้น ก็คือSosoงั้นเหรอ?”

ฉิงฮัวพับเบาะที่ปล่อยลมออกแล้ว ปราดตามามายังกู้ฮอนแวบหนึ่ง

ถอนหายใจยาวในที่สุด ก่อนพยักหน้า

กู้ฮอนซีดเผือดไร้สีเลือดไปชั่วขณะ

ที่แท้ เรื่องSosoก็ไม่ใช่ข่าวลือ ทั้งยังมีตัวตนอยู่ในชีวิตของเป่หมิงโม่จริง

ในหัวพลันปรากฏภาพจากเมื่อคืนขึ้นมาฉับพลัน ภายในบาร์ Zeus.คำว่า ‘พี่สะใภ้’ ที่ป่ายมู่ซี พูดนั้น

จึงเข้าใจขึ้นมาในทันใด นั่นไม่ได้เรียกเป่ยใต้เอ๋อ

แต่เป็นSosoต่างหาก!

หัวใจราวกับถูกควักออก เธอลุกขึ้นอย่างโซซัดโซเซ

มิน่า ป่ายมู่ซี ถึงได้พูดว่า ทำไมเป่หมิงโม่ถึงผลักดันให้เธอเป็นเป้าสายตาของผู้คน?

ทำไมถึงผลักดันเธอไปอยู่ต่อหน้าเป่ยใต้เอ๋อ รับหน้าแทนSoso!

พระเจ้า……

มือของเธอเยียบเย็นไปทุกตารางนิ้ว

ที่แท้ตัวเอง ก็เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งให้เขาใช้ประโยชน์

ทว่าคนที่เขาต้องการปกป้องตั้งแต่แรกจนถึงที่สุด ก็คือหญิงสาวที่ชื่อSosoคนนั้นนี่เอง?

“คุณกู้ให้ผมส่งคุณกลับไปไหมครับ?” ฉิงฮัวมองเธอด้วยความกังวล

กู้ฮอนกัดริมฝีปาก เชิดหน้าขึ้น

แววตาอิสระมีชีวิตชีวาทว่าโศกเศร้า จ้องตรงไปยังหน้าต่างชั้นสามบานนั้น--

ชายผู้เย็นชาที่ยังสูบซิการ์อยู่เมื่อครู่ ไม่อยู่ให้เห็นแล้ว……

เธอส่ายหน้าอย่างเรียบ ๆ: “ไม่ต้องหรอกค่ะ ขอบคุณมากฉิงฮัว”

ครั้งแรก ถือซะว่าได้ลิ้มรสความเจ็บปวดขื่นขม

คงไม่ต้องแปลกใจที่เป่หมิงโม่ดึงเธอเข้าสู่อ้อมอก อย่างลึกซึ้งอบอุ่นในค่ำคืนนั้น

แต่กลับบอกเธอว่า:ฮอน อย่ารักฉันเลยอย่ารักฉันเลย

ในใจเจ็บร้าว ราวมีเลือดซึมไหล

รักเขาแล้วหรือ?

เธอไม่รู้ เพียงรู้สึกแขนขาเย็นเยียบขึ้นมาอีกครั้งแต่กลับไม่รู้สึกหนาว

ทว่าใจกลับเจ็บปวดราวมีดกรีดแทง

ในที่สุด เธอก็จับผ้าปูเตียงเอาไว้แน่น สาวเท้าอย่างรวดเร็ว หันร่างจากไป……

*

ฉิงฮัวมองเงาด้านหลังอันบอบบางของกู้ฮอน จากไปอย่างรวดเร็ว

แล้วอดถอนใจไม่ได้

ภายในห้อง

บนเตียงข้างหน้าต่าง

มีร่างเล็ก ๆ สองร่างนอนอยู่อย่างสบายอารมณ์

แสงจันทร์ส่องทะลุผ่านม่านหน้าต่าง อาบเข้ามาในห้องอย่างอ่อนโยน

“เป่หมิงซิเฉิงนายคิดจะอยู่ที่นี่ไปอีกนานแค่ไหน?”

“......”

“แถมนายบอกว่าจะให้ยายรู้ว่ามีหยางหยางสองคนไม่ได้ เพราะว่าคุณตาอาจทำร้ายพวกเราอีก”

“......”

“แต่ว่าจะปิดประตูขังตัวเองอยู่แต่ในห้องก็ไม่ใช่ทางออกนะ อึดอัดจะแย่!”

“......”

“ที่สำคัญ วันนี้ยายทำขาหมูนึ่งซีอิ๊ว ฉันยังอุตส่าห์อดทนแอบแบ่งมาให้นายชิ้นนึงเลย!”

“......”→_→！

“นายรู้ไหมว่า แย่งข้าวปลาบ้านคนอื่นเขามันหน้าไม่อาย! กว่าฉันจะอวบอ้วนขึ้นมาได้ไม่ง่ายนะ เดี๋ยวต้องผอมลงอีกเพราะนายแหง ๆ!”

“......”

“ผอมแล้วก็ไม่หล่อ พอไม่หล่อ จ้าวจิงอี้ดาวห้องฉันก็จะไม่ชอบฉันน่ะสิ”

“......”→_→！！

“เป่หมิงซิเฉิงนายต้องรู้นะว่า เดิมทีแม่น่ะเป็นของฉัน! นายจะมาแย่งฉันไม่ได้ ขนาดคุณพ่อเบิร์ดแมนน่ะ เวลาฉันคิดถึงเขา ยังวิ่งไปหาเขาแทนนายเลย……”

“......”==“แล้วก็นะ เป่หมิงซิเฉิง ก่อนหน้านี้นายสอบได้ร้อยคะแนนทุกวิชามาตลอด แบบนี้ก็กดดันกันแย่น่ะสิ เพราะฉะนั้น หลังจากนี้พอถึงเวลาสอบ นายต้องปลอมเป็นฉันนะ”

“......”