เด็กดื้อของคุณป๋า Nc20+ นิยาย บท 72

คำขู่ของคุณป๋าทำให้ฉันกลัวก็จริง แต่ไม่ได้ทำให้ฉันอยากจะตอบตกลงรับข้อเสนอเลยสักนิด

“ถ้าอยากจะทำร้ายกันมากขนาดนั้นก็เชิญเลยค่ะ” พูดจบฉันก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น “ปลดล็อกรถด้วยค่ะ ป่านนี้พี่ดินคงกำลังรอหนูอยู่”

“ฉันจะเคลียร์ตัวเอง ขอแค่เธอกลับมาเป็นของฉัน”

บรรยากาศภายในรถเงียบสนิทขึ้นมาทันที เมื่อคุณป๋าเอ่ยคำพูดนั้นออกมา ‘เป็นของฉัน’ มันไม่ต่างอะไรจากสิ่งของเลยสินะ

“หนูไม่ใช่สิ่งของที่จะจับวางไว้ตรงไหนก็ได้ค่ะ หนูเป็นคนมีหัวใจ มีความรู้สึก”

“ฉันไม่เคยมองเห็นเธอเป็นสิ่งของ”

“การกระทำของคุณป๋ามันกำลังบอกแบบนั้นค่ะ”

คุณป๋าถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วยอมปลดล็อกรถให้ เห็นแบบนั้นฉันจึงรีบเปิดประตูลงจากรถทันที

แต่!! ก้าวขาเดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าว แขนของฉันก็ถูกคุณป๋ารั้งเอาไว้

“ไม่ใช่เธอก็กลับไปดูที่บ้าน พรุ่งนี้เพลงจะไม่อยู่ที่นั่น”

ฉันหมุนตัวกลับไปมองใบหน้าของคุณป๋าด้วยแววตาที่ไร้ความรู้สึก “ของเล่นชิ้นนั้น คงจะเล่นจนเบื่อแล้วสินะคะ”

“…..” พอถูกฉันตั้งคำถามแทงใจดำ คุณป๋าก็เงียบไม่พูดไม่จา

“วันนั้นคุณป๋าเลือกมัน แล้ววันนี้จะมาเลือกหนู มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอคะ”

“ฉันไม่เคยเลือกใครนอกจากเธอ”

อยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ให้กับคำตอบของคุณป๋าจริงๆ ไม่เคยเลือกใครนอกจากฉันอย่างนั้นสินะ แล้ววันนั้นที่ผลักฉันเพื่อช่วยยัยนั่นคืออะไร

ฉันต้องจมปักอยู่กับเหตุการณ์นี้กี่วัน กี่อาทิตย์ที่ฉันเอาแต่ร้องไห้ โดยที่ตัวคุณป๋าเองทำอะไรอยู่กับมันก็ไม่รู้

“ฉันรู้ว่ายังหักห้ามตัวเองไม่ได้เรื่องผู้หญิง ฉันรู้ว่ายังไม่ควรดึงเธอเข้ามามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งตั้งแต่แรก…”

ฉันรอฟังว่าคุณป๋าจะพูดอะไรต่อ ในตอนนี้มือของคุณป๋ากำแขนของฉันแน่น เหมือนกำลังกดดันตัวเองอยู่

“ฉันรู้ว่าถ้าบอกรักเธอไปแล้ว ตัวเองควรหยุด แต่สุดท้ายฉันก็ทำพัง…”

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ทุกอย่างมันแย่ไปกว่านี้ ฉันมันโง่ โง่ที่เลือกทำแบบนั้นตั้งแต่แรก โง่ที่ไม่พยายามไม่รั้งเธอไว้”

“จริงๆ ระหว่างเรามันไม่ควรเป็นความรักตั้งแต่แรกอยู่แล้วค่ะ” คุณป๋าค่อยๆ ปล่อยมือออกไปจากแขนของฉัน “ตอนนี้คุณป๋าไม่ใช่ความสุขของหนูแล้วค่ะ คุณป๋าคือความทุกข์ของหนูต่างหาก”

“เมเบล….”

“คลิปนั่น ถ้าต้องการจะลงก็ลงได้เลยนะคะ หวังว่าเราจะไม่เจอหน้ากันอีกนะคะ”

พูดจบฉันก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหันหลังเดินหนีออกมาจากตรงนั้น ทันทีที่หันหลังให้คุณป๋า หยดน้ำตามันก็ไหลลงมาอาบแก้ม

แต่ครั้งนี้ฉันไม่ได้ร้องไห้สะอื้น ไม่ไห้ฟูมฟายแบบครั้งก่อนๆ ก็แค่น้ำตาที่มันไหลออกมา ความรู้สึกมันชินชาไปแล้ว

ฉันกลับเข้ามาในงานโชคดีที่เห็นพี่ดินอยู่หน้าทางเข้าของโรงแรมพอดี

“ไปไหนมา พี่ตามหาจนทั่ว” พี่ดินรีบเดินเข้ามาหาฉันด้วยท่าทางที่ร้อนรน

“ไปทำธุระมาน่ะค่ะ”

พูดจบฉันก็ยิ้มจางๆ ให้พี่ดิน แต่สายตาของพี่ดินกลับมองไปทางด้านหลังของฉัน ทำให้อดสงสัยไม่ได้ฉันจึงหันไปมองด้านหลังของตัวเอง เห็นว่าคุณป๋ากำลังเดินมา

ฉันละสายตาออกจากคุณป๋า กลับมามองพี่ดินเหมือนเดิม “เข้าไปด้านในงานกันดีกว่านะคะ คุณพ่อคุณแม่คงรอแย่แล้ว”

“สนใจค่ะ” ฉันตอบโดยไม่ต้องมานั่งคิดมาก เพราะการได้ตัดขาดจากโลกพายนอก ไม่ต้องรับรู้อะไร มันคงเป็นสิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดในตอนนี้แล้วแหละ

“ถ้าอย่างนั้นสอบเสร็จแล้วพร้อมเมื่อไหร่บอกพี่ได้เลยนะ พี่จะไปส่ง แต่ต้องเดินขึ้นไปอีก 2กิโลนะไหวมั้ย”

“สบายมากค่ะ”

“ยิ้มบ้างก็ได้ หวงจังรอยยิ้มเนี่ย” พี่ดินเอ่ยแซว

“ขอบคุณนะคะ ^_^” ครั้งนี้ฉันยิ้มให้พี่ดินตามที่เขาต้องการ ทำให้พี่ดินถึงกับต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น แถมใบหูยังแดงเถือก “เป็นพี่น้องกันห้ามหวั่นไหวนะคะ รู้มั้ย”

“อ่า! รู้แล้วน่า ลงไปได้แล้วๆ”

ฉันเอ่ยลาพี่ดินอีกครั้งก่อนจะลงมาจากรถแล้วเดินไปที่ประตูทางเข้าคอนโด แต่ก็ต้องหยุดแล้วหันหลังกลับไปมอง เพราะรู้สึกเหมือนถูกใครจับตามองอยู่ก็ไม่รู้

แต่เมื่อมองดูแล้วไม่เห็นใครฉันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก คงจะคิดไปเอง ช่วงนี้ฉันกลายเป็นคนขี้ระแวงไปเลย

เช้าวันใหม่…

ฉันแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาเดินไปเปิดประตู กำลังจะก้าวขาออกจากห้อง แต่สายตาดันสะดุดกับช่อดอกไม้ที่วางไว้ตรงพื้นหน้าประตูซะก่อน บนช่อดอกไว้มีโพสต์อิทแปะไว้ด้วย ฉันจึงนั่งลงแล้วอ่านข้อความในโพสต์อิทนั่นโดยไม่ได้หยิบช่อดอกไม้ขึ้นมา

‘มาดูที่บ้าน แล้วเธอจะรู้ว่าเรื่องเมื่อวานฉันไม่ได้พูดเล่น เพลงไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว’

ฉันละสายตาออกจากโพสต์อิทนั่นทันทีเมื่ออ่านจบ ไม่มีความรู้สึกใดๆ ในตอนนี้ มันเฉยชากับทุกอย่างไปแล้ว แน่นอนว่าคุณป๋าคือคนที่เอาช่อดอกไม้มาวางไว้ตรงนี้

ฉันลุกขึ้นยืนก้าวขาออกจากห้อง โดยเท้าที่ก้าวออกไปนั้นเหยียบเข้ากับช่อดอกไม้ที่คุณป๋าเอามาวางไว้อย่างจัง โดยที่ฉันเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น

ก็แค่สิ่งของที่มันมาวางเกะกะขวางทางเดิน