เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 16
ก่อนกลับคอนโดฉันต้องแวะซื้อแมวตามที่สัญญากับมินเอาไว้ ตอนนี้ยังไม่กล้าโทรกลับไปหามาลิคเลย
หลังจากได้น้องแมวมาแล้วก็รีบกลับเพราะตอนนี้มันค่ำมืดแล้ว โชคดีที่เจ้าของเขาให้กระเป๋ามาด้วยเพาะฉันไม่ได้เตรียมอะไรไปเลย
“มินพี่ซื้อแมวมา…” น้ำเสียงขาดหายไปเมื่อเห็นมาลิคนั่งอยู่บนโซฟากลางห้อง เขาจ้องมองมายังใบหน้าของฉันด้วยสายตาที่ไม่พอใจ
“เดี๋ยวนี้นึกอยากจะออกไปไหนก็ได้สินะ?”
“คะ... คือมิลาแค่ออกไปซื้อแมว”
“ออกไปตั้งแต่เมื่อไร”
“…” อย่าเงียบสิมิลาพูดออกไปอย่าให้เขาจับพิรุธได้ ไม่อย่างนั้นซวยแน่ ๆ
“ฉันถามว่าออกไปตั้งแต่เมื่อไร!!”
“ชะ ช่วงเย็นๆ นี่เองค่ะ”
“หึ!! ฉันมาตั้งแต่บ่าย ไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอเลยนะ”
“…” ทำยังไงดี ทำไมไม่คิดให้มากกว่านี้ มาลิคโทรมาหลายสายขนาดนั้นทำไมถึงคิดไม่ได้
“ไปไหนมา” เสียงทุ้มเอ่ยถามคำเดิมซ้ำอีกครั้ง ทำให้ฉันสะดุ้งเพราะความกลัว
“มิลาไปเดินเล่นแล้วก็ซื้อแมว แค่นั้นจริง ๆ”
“ตามฉันมานี่สิ”
ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนของฉัน ไม่แปลกที่จะไม่เห็นมินเพราะเวลาที่มาลิคมาน้องแทบจะไม่ออกมาเจอเลย
ฉันวางกระเป๋าแมวลงไว้ ก่อนจะเดินมาเคาะห้องของน้องสาว
“มิน พี่ซื้อแมวมาแล้วนะวางอยู่หน้าห้อง”
“…”
“ออกมาเอาน้องหน่อยนะ มาลิคไม่ได้อยู่ข้างนอก”
#ภายในห้องนอน
มาลิคเดินไปนั่งลงบนเตียง สายตาคู่นั้นเอาแต่จ้องมองฉัน ก่อนจะเอ่ยคำสั่งที่ทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ
“ถอดเสื้อออก”
“อย่าบังคับมิลาขนาดนั้นนะคะ”
“ฉันบอกให้ถอด”
“ไม่”
พอได้ยินฉันปฏิเสธเสียงแข็งมาลิคก็พ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ เขาลุกขึ้นมาแล้วกระชากแขนจนตัวฉันแทบปลิว
“ทำไมไม่กล้า ก็แค่ถอดฉันไม่ทำอะไรเธออยู่แล้ว”
“แล้วทำไมมิลาต้องทำตามคำสั่งนั้นของคุณ เราตกลงกันเรื่องนี้แล้วนะคะ”
“ฉันใจดีกับเธอมากไปหรือเปล่า?”
“คุณไม่เคยใจดี เห็นแก่ตัวมากกว่า”
“หึ” มาลิคหัวเราะในลำคอ ก่อนจะพูดต่อ “ใช่ ฉันมันเห็นแก่ตัว เพราะฉะนั้นฉันก็อยากจะทำอะไรตามใจตัวเองเหมือนกัน”
แขนของฉันถูกเหวี่ยงมากระแทกลงบนเตียง ก่อนที่ร่างหนาของมาลิคจะขึ้นมาคร่อมด้านบนแล้วรวบตรึงแขนทั้งสองข้างของฉันเอาไว้เหนือหัว
“จะทำอะไร อย่านะ!!”
“ที่ผ่านมาถึงฉันจะเลวแต่ก็ไม่เคยคิดล่วงเกินเธอเลยสักครั้ง”
“ออกไป!!”
“รังเกียจฉันให้มาก ๆ เดี๋ยวจะยัดเยียดความเป็นผัวให้”
พูดจบใบหน้าคมคายก็ก้มลงมาซุกไซ้ที่ซอกคอ ฉันพยายามดิ้นไม่ยอม ที่ผ่านมาเขาไม่เคยทำแบบนี้แล้วตอนนี้เกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมา
“ยอมรับความจริงมาว่าเธอหายไปไหนทั้งวัน”
“…” พูดไม่ได้ ถ้าพูดออกไปคาแลนต้องเดือดร้อนแน่ ๆ
“เงียบให้ตลอดก็แล้วกัน”
มาลิคขบกรามแน่น เขาดึงกระชากชุดของฉันจนขาดหลุดลุ่ยทำให้ตกใจเบิกตากว้างกับสิ่งที่เกิดขึ้น
สายตาคมสำรวจมองเรือนร่างของฉันอย่างไม่พอใจ เพราะมีร่องรอยแดงจ้ำ ๆ พร้อมรอยกัดจากการกระทำของคาแลน เขาพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะถาม
“รอยพวกนี้คืออะไร?” หัวคิ้วหนาขมวดชนกันเป็นปม
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD