ฉันกดวางสายจากทิชาก่อนจะหมุตตัวหันกลับมาทางประตูห้องแต่ก็ต้องชะงักหัวใจแทบจะหยุดเต้นเมื่อเจอกับคัลเลนที่กำลังจ้องเขม็งอยู่
“มะ มาตั้งแต่เมื่อไร” ฉันกำโทรศัพท์ในมือแน่น ภาวนาในใจขอให้เขาไม่ได้ยินที่คุยกับทิชาเมื่อครู่
“คุยกับใคร” ฝ่ามือหนาคว้ามากระชากแขนของฉันอย่างแรงจนเซมากระแทกกับแผงอกแกร่ง
“กะ เกลคุยกับ พะ เพื่อน”
“คุยเรื่องอะไร?”
“……..” สายตาที่เอาผิดแบบนั้นไม่ใช่ว่าเขารู้อยู่แล้วหรอกหรอ
“ถามก็ตอบสิเกลลิน”
“คุณได้ยินใช่ไหม” ฉันเม้มปากแน่นสังเกตอาการของคนตรงหน้า แรงบีบที่ข้อมือนั้นแรงขึ้นเป็นเท่าตัว
“จะรีบหนีไปไหน อยู่ด้วยกันต่ออีกหน่อยสิ ตอนนี้ฉันยังอยากเล่นกับเธออยู่”
“………” เขาใช้คำว่าเล่นหรอ เล่นอะไรกัน อ๋อ คงหมายถึงเล่นกับความรู้สึก
“พรุ่งนี้ฉันจะโอนหุ้นของบริษัทพ่อเธอให้ แลกกับการที่เธอต้องอยู่ต่อ”
“ทำไมคะ อยากให้เกลอยู่ด้วยขนาดนั้นเลยหรอ”
“หึ!!” เขาไม่ตอบอะไรแต่โน้มลงมาใกล้ๆ แล้วซุกหน้าลงที่ซอกคอพร้อมใช้เคี้ยวฟันงับจนเกิดรอย
“อึก! อื้อ~” ความเจ็บปวดทำให้ฉันต้องขมวดคิ้วนิ่วหน้าแต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงออกไปทั้งที่ตัวเองเจ็บขนาดไหน
“ถ้าฉันไม่อนุญาตเธอก็หนีไม่พ้นหรอกเกลลิน อย่าตัดสินใจโง่ๆ”
“………”
“อยู่เป็นของเล่นให้ฉันมันดีกว่าตั้งเยอะ”
“………”
“อย่าทำให้พ่อกับพี่ชายของเธอผิดหวังสิ”
“เรื่องโอนหุ้นคืน พูดจริงๆ ใช่ไหมคะ”
“หึ!! ทำไมต้องเปลี่ยนเรื่อง” เขาพ่นลมหายใจอิกมาแรงๆ ก่อนจะผลักตัวฉันออก จากนั้นก็เดินไปนั่งลงบนเตียง
“ไม่ได้หลอกกันใช่ไหมคะ”
“ก็แค่หุ้นบริษัทของพ่อเธอฉันไม่ได้เสียดาย”
“ค่ะ”
“มานั่งคุกเข่าตรงหน้าฉันสิ ตอบแทนที่ฉันใจดีกับเธอหน่อย”
ฉันกัดฝากตัวเองจนห้อเลือดจ้องมองการกระทำของคนตรงหน้าที่กำชังปลดเข็มขัดราคาแพงแล้วรูดซิบลงช้าๆ ควักเอาแก่นกายใจออกมา
“มาทำหน้าที่ของเธอซะเกลลิน”
ฉันหายใจเข้าลึกๆ ด้วยหัวใจที่เต้นสั่น ก่อนจะคุกเข่าลงตามคำสั่งแล้วค่อยๆ ใช้มือสัมผัสแก่นกายของเขาอย่างช้าๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD