เด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD นิยาย บท 6

ฉันใช้จังหวะที่ไม่มีใครอยู่บ้านมาออกไปหาคนที่นัดหมาย ขับรถตามโลเคชั่นมาไกลจากบ้านพอสมควร หน้าจอโทรศัพท์แสดงให้เห็นว่าอีกไม่ถึงห้านาทีจะถึงจุดหมาย

ไม่นานรถก็เข้ามาจอดที่คอนโดหรูแห่งหนึ่ง หน้าจอจีพีเอสบอกว่าตอนนี้ถึงจุดหมายแล้วเรียบร้อย ฉันยังนั่งอยู่ในรถไม่ดับเครื่องก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งแชตไปหาคนที่นัดมาที่นี่

ฉัน: มาถึงแล้ว

ไม่ถึงหนึ่งนาทีเจ้าของแชตที่ส่งไปบอกก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็วราวกับรออยู่ เมื่อได้อ่านข้อความนั้นทำเอาฉันถึงกับขมวดคิ้ว

Cullen: เธอช้าไปยี่สิบนาที

ฉัน: ตอนนั้นคุณไม่ได้บอกเวลากับฉันนะ

Cullen: ฉันจับเวลาหลังจากพิมพ์ประโยคนั้น

Cullen: ฉันกำลังให้ลูกน้องลงไปรับ เดินไปรอที่หน้าลิฟต์

เจ้าเลห์!! ฉันกร่นด่าในใจก่อนจะปิดหน้าจอมือถือ ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่จากนั้นก็เดินไปที่ลิฟต์

@ภายในห้องชั้นบนสุดของคอนโดหรู

คงไม่ต้องบรรยายว่าห้องจะกว้างใหญ่และหรูหราขนาดไหน ฉันเดินเข้ามาด้านในห้องก่อนที่สายตาจะหยุดโฟกัสไปยังคนที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่

เพียงแค่เห็นใบหน้าคมคายความโกรธมันก็พลั่งพลูเข้ามาจนอัดแน่นเต็มอก ก่อนจะเหยียดยิ้มอย่างไม่เต็มใจให้กับคนตัวสูงตรงหน้า

“มานั่งสิ” เขาบอกแล้วหันไปมองการ์ดร่างหนาที่ยืนประกบอยู่ใกล้ๆ ก่อนจะส่งสัญญาณให้ออกไปด้านนอก

ฉันเดินมามาที่โซฟาตัวใหญ่แต่ยังไม่ทันได้หย่อนก้นนั่งลงเสียงทุ้มก็เอ่ยขัดขึ้น “ฉันหมายถึงให้มานั่งตรงนี้”

ไม่พูดเปล่าเขายังใช้มือตบลงบนหน้าตักของตัวเองเบาๆ สองครั้ง ฉันยืนนิ่งใช้ความคิดครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจทำตามที่อีกฝ่ายต้องการ ครั้งนี้ที่ยอมทำตามง่ายๆ เพราะเขาถือไพ่เหนือกว่า อย่าให้ถึงวันที่ฉันแย่งไพ่มาได้ก็แล้วกัน

เมื่อหย่อนก้นนั่งลงบนท่อนขาความรวดเร็วของวงแขนแกร่งก็ยกขึ้นมาโอบเอวฉันไว้ทันที ผู้ชายคนนี้ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งอันตราย แต่ฉันกลับรู้สึกชอบความท้าทายตรงหน้า ถึงแม้จะเกลียดแต่พอมาเห็นหน้ามันยิ่งอยากเอาคืนในสิ่งที่เขาทำมากกว่าการหนี

สายตาที่มองอย่างเย็นชาและเหยียดหยาม เหมือนเขากำลังกดให้ฉันอยู่ต่ำกว่าตัวเอง มันทำให้คิดว่าต้องทำอะไรสักอย่างดีกว่าปล่อยให้อีกคนคุมเกมและเล่นสนุกอยู่ฝ่ายเดียว

จู่ๆ ความคิดก็เปลี่ยนไป….ถ้าทำให้เขารู้สึกสนใจในตัวฉันจนแทบคลั่งตาย….มันคงจะดี….และคิดว่าตัวเองสามารถใช้มารยาทำให้เขายอมสยบได้

“ลบคลิป” เมื่อบอกแบบนั้นคนตัวสูงก็ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะตอบเสียงเย็น “ง่ายเกินไปหรือเปล่าคนสวย”

“ต้องการอะไรก็พูดมา” ฉันเป็นฝ่ายเอ่ยถามหลังจากที่เราต่างเงียบไปพักใหญ่

“ถ้าฉันบอกสิ่งที่ต้องการ” เขาหยุดพูดก่อนจะก้มมาสูดดมกลิ่นที่ซอกคอของฉัน แล้วพูดต่อ “แน่ใจว่าเธอจะให้ได้”

“พูดมาสิ ได้ไม่ได้ฉันจะตัดสินใจเอง”

“ไม่คิดว่าน้องสาวไอ้เรย์จะปากกล้าขนาดนี้ ปากดีไม่แพ้พี่ชายของเธอเลยนะ” ไม่พูดเปล่า เขาใช้ฝ่ามือมาบีบแก้มของฉันอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บ แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ชอบใจ “ฉันไม่ชอบคนที่นิสัยเย่อหยิ่ง เพราะตอนนี้เธอไม่ได้มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรมากมายนัก”

“แล้วคุณอยากได้อะไร”

เหมือนคำถามจากฉันจะทำให้เขาอารมณ์ดี ก่อนจะค่อยๆ คลายมือที่บีบแน่นออกแล้วเปลี่ยนเป็นใช้นิ้วลากไล้สัมผัสผิวบนพวงแก้มอย่างเชื่องช้า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน