เหมยฮวาบัญชาการ นิยาย บท 57

เมื่อถึงวันที่ฝูซิ่นฮวาวางแผนว่าจะยกทัพมาโจมตีเมืองลวี่เจาทางทิศตะวันออก ก็มีทหารกล้าจากทัพไป๋หู่ยกพลมาตามที่ซินเอ๋อร์นำความมาแจ้งแก่เสวียนชิวจริง ๆ เสียงกลองรบดังกระหึ่มฮึกเหิมยิ่งนัก เสวียนชิวและทัพใหญ่พร้อมรอตั้งรับ แต่แล้วอยู่ดี ๆ เสียงกลองรบก็กลับเงียบไป ไม่มีทหารสักคนบุกเข้ามา

พลทหารต้าเจามองหน้ากันอย่างงุนงง แต่เพียงไม่นานก็กลับมีเสียงลั่นกลองรบดังมาจากทางทิศตะวันตก

หรือนี่จะเป็นกลลวง?

เสวียนชิวลังเล จนกระทั่งพลทหารนายหนึ่งควบม้ามารายงานว่าทัพไป๋หู่ยกพลมาทางทิศตะวันตก

“บัดซบ!” เสวียนชิวสบถ ก่อนเร่งยกทัพไปยังทิศตะวันตก

เมื่อเสวียนชิวมาถึงก็พบทหารทัพไป๋หู่กำลังต่อสู้กับทหารของต้าเจา จึงเร่งนำทัพเข้าต่อตีจนทหารทัพไป๋หู่ถอยร่นหนีไป

“ตามไป!” เสวียนชิวสั่ง แต่ยังไม่ทันไรก็มีเสียงลั่นกลองรบดังมาจากทางทิศตะวันออกอีกครั้ง

“ท่านแม่ทัพ ทัพไป๋หู่โจมตีทางทิศตะวันออกขอรับ!”

“อะไรนะ!” เสวียนชิวสบถถ้อยคำหยาบคายออกมานับไม่ถ้วน ขณะเร่งยกทัพกลับไปทางทิศตะวันออก แต่ยังไปได้ไม่เท่าไหร่ เสียงกลองรบก็ดังมาจากทางทิศตะวันตกอีกครั้ง

“พวกมันจะเอาเช่นไรกับเรา!” เสวียนชิวเริ่มเดือดดาล “แบ่งกองกำลังออกเป็นสองฝ่าย รองแม่ทัพ เจ้าไปตั้งรับทางตะวันตก ส่วนข้าจะไปทางตะวันออก”

เมื่อสิ้นคำสั่งของเสวียนชิว เสียงลั่นกลองรบก็ดังมาจากทางทิศใต้

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!

ทหารต้าเจาต่างพากันงุนงง ไม่รู้จะยกทัพไปทางทิศใด แต่เมื่อแบ่งกำลังรอตั้งรับทั้งสามทิศก็กลับกลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เพราะต้องลดทอนกำลังพลไปยังจุดต่าง ๆ

เป็นเวลาหลายวันที่ทัพต้าเจาถูกทัพไป๋หู่ยื้อยุดยั่วโทสะอยู่เช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าฝูซิ่นฮวาจงใจปลุกปั่นฝ่ายต้าเจาโดยการบุกจากทิศทางต่าง ๆ แต่เมื่อต้าเจาส่งทหารไปตั้งรับ กลับถอยหนี ครั้นจะติดตามไปก็เกรงว่าจะต้องกลลวง นั่นทำให้พลทหารต้าเจาถูกทำร้ายจนบาดเจ็บล้มตายมากขึ้นทุกวัน เสบียงและยาก็ลดลง แต่แล้วในเช้าของวันที่เจ็ด เสวียนชิวก็ได้รับรายงานที่ทำให้โทสะของเขาพลุ่งพล่านจนแทบจะพลั้งมือฆ่าคนส่งข่าว

“ทัพไป๋หู่นำกำลังพลเข้ายึดเมืองเฉิงเจาได้สำเร็จแล้วขอรับ”

“สารเลว!” เสวียนชิวใช้หลังมือซัดพลส่งข่าวจนกระเด็น “เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้ ในเมื่อซินเอ๋อร์ได้ข่าวมาว่า...”

เสวียนชิวชะงัก พลางครุ่นคิดเรื่องน้องสาวของตน

ตั้งแต่แรกเริ่ม ข่าวที่ซินเอ๋อร์ส่งมาล้วนทำให้เขาพ่ายแพ้ต่อต้าจินทั้งสิ้น ตั้งแต่ศึกที่เมืองลั่วชิวจนถึงยามนี้

“ไปลากคอนางแพศยาซินเอ๋อร์มาให้ข้า!”

ทันทีที่เสวียนชิวเห็นหน้าผู้เป็นน้องสาว ชายหนุ่มก็พุ่งเข้ามาหาแล้วตบหน้านางอย่างแรง จนซินเอ๋อร์ล้มลงกระแทกพื้น

“เสด็จพี่”

“ไม่ต้องมาเรียกข้าว่าพี่!” เสวียนชิวตวาด “เจ้านำข่าวลวงมาให้ข้า ทำให้ข้าต้องพ่ายแพ้ เจ้าคิดจะหักหลังแผ่นดินต้าเจาหรืออย่างไร!”

“เสด็จพี่ หม่อมฉันหาได้ส่งข่าวลวงให้ท่าน” ซินเอ๋อร์คุกเข่าพลางโขกศีรษะกับพื้น “หม่อมฉันรู้เห็นสิ่งใดมาก็บอกท่านตามที่ทราบ ไม่เคยคิดหลอกลวงเสด็จพี่หรือหักหลังแคว้นต้าเจาของเราแม้แต่น้อย”

“เช่นนั้นเหตุใดข่าวที่เจ้าส่งมาจึงทำให้ฝ่ายเราพ่ายแพ้!”

“หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ”

ยามอยู่ในวัง นางกับมารดาก็ถูกสนมอื่นกับพี่น้องร่วมบิดารังแก พอออกมานอกวังก็ยังหนีไม่พ้นต้องถูกพี่ชายทำร้าย เหตุใดสวรรค์จึงต้องให้ชีวิตเช่นนี้แก่นาง

เหตุใดกัน

เสวียนชิวยังคงเดือดดาลพาลอาละวาดกับพลทหารไปทั่ว ในมือของเขามีแผนการรบของฝูซิ่นเล่อที่ซินเอ๋อร์ขโมยมาให้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเชื่อได้หรือไม่ หากแม้ข้อความในกระดาษเหล่านี้เป็นเท็จ ทำให้เขาต้องพ่ายแพ้และสูญเสียไพร่พลอีก เขาจะตัดคอน้องสาวต่างมารดาด้วยมือของตัวเอง แล้วส่งศีรษะของนางไปเป็นของขวัญให้แม่กับน้องของนาง!

“ในแผนการรบที่ซินเอ๋อร์บอกว่าขโมยมาได้เขียนไว้ว่า พวกต้าจินคิดจะยึดเมืองหยินเจาเป็นเมืองต่อไป พวกเจ้าเห็นว่าอย่างไร” เสวียนชิวถามบรรดารองแม่ทัพและนายกองของตน

“บางทีพวกนั้นอาจจับได้ว่าองค์หญิงเป็นไส้ศึก จึงมอบข่าวลวงแก่นาง” รองแม่ทัพคนหนึ่งที่เห็นใจซินเอ๋อร์เอ่ยขึ้น “นางอาจถูกใช้เป็นหมากลวงพวกเราโดยไม่รู้ตัว ข่าวที่ได้มาก็อาจเป็นข่าวลวง”

“เช่นนั้นเราจึงไม่ควรเชื่อแผนการรบที่นางขโมยมาได้อย่างนั้นหรือ?”

“ที่ผ่านมาพวกนั้นลวงเราว่าจะตีเมืองหนึ่ง แต่กลับไปตีอีกเมืองหนึ่ง ยามนี้เขียนว่าเจตนาจะตีเมืองหยินเจา ก็เป็นไปได้ว่าแท้จริงอาจรุดไปเมืองที่เป็นทิศตรงข้ามกับหยินเจาก็เป็นได้”

“เจ้าหมายถึงจินเจา?”

“ข้าเองก็ไม่แน่ใจขอรับ แต่ก็มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นเช่นนั้น”

เสวียนชิวครุ่นคิด ตัวเขาเองก็มีความรู้สึกไม่ต่างไปจากที่บรรดารองแม่ทัพและนายกองออกความเห็นเท่าไรนัก และยามนี้คงต้องลองเสี่ยงดูสักครั้ง

“แบ่งกำลังออกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งไปหยินเจา และฝ่ายหนึ่งไปจินเจา”

“ขอรับท่านแม่ทัพ!”