เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 176

จี้หลันรู้สึกตื่นตระหนกทันที ประธานเหอและเถ้าแก่คนนั้นยังมาไม่ถึง ถ้าพวกเธอกลับตอนนี้จะเป็นการเบี้ยวนัดพวกเขา?

สัญญาพรีเซนเตอร์โฆษณาจำนวนเงินสิบล้านนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่ ถ้าประธานเหอสั่งให้เล่อซางมีเดียแบล็กลิสต์ไป๋โร่วหนิง ถึงแม้ว่าตอนนี้เล่อซางมีเดียจะไม่ได้ผูกขาดตลาด แต่เส้นสายและทรัพยากรของเหอกวงจี๋ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้โมเดลลิ่งของพวกเขาลำบาก

ขณะนี้ คนที่เหมือนเทพเจ้าที่มาช่วยชีวิตได้เดินเข้ามาในห้อง

“ต้องขอโทษจริง ๆ ที่ทำให้พวกคุณสองคนรอนาน........”

คนที่กำลังพูดคือเหอกวงจี๋แห่งเล่อซางมีเดีย หลังจากเขาเดินเข้ามาและพูดได้ครึ่งประโยค เขาก็รู้สึกว่าบรรยากาศผิดปกติ เขาก็เลยหยุดพูด

“ประธานเหอ ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว คนท้องถิ่นพวกนี้รังแกพวกเราที่เป็นคนต่างถิ่น คุณต้องให้ความเป็นธรรมแก่พวกเราด้วย” จี้หลันพูดย้อนเล่นงานอีกฝ่ายทันที

“ประธานเหอ ขอโทษจริง ๆ พวกเราสามารถเปลี่ยนเป็นสถานที่อื่นได้ไหม? การบริการของที่นี่แย่มาก” ไป๋โร่วหนิงกล่าว

เซียวชุ่นยิ้มบาง ๆ “พวกคุณสองคนอยากเปลี่ยนไปที่ไหนล่ะ?”

“เศษเดนอย่างคุณไม่มีสิทธิ์พูด! ไม่เห็นหรือว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคุณเป็นใคร!” จี้หลันกล่าวด้วยความโมโห

เพี๊ยะ!

ทันทีที่เธอกล่าวจบ เหอกวงจี๋ตบหน้าเธอทันที

รอยนิ้วมือสีแดงทั้งห้าปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ขาวสวยของเธอ

“กำเริบสืบสาน! กล้าพูดกับคุณเซียวแบบนั้นได้อย่างไร ใครให้ความกล้าแก่คุณ!” เหอกวงจี๋กล่าวด้วยความโมโห

“แม่งฉิบหาย มีตาแต่หามีแววไม่จริง ๆ คนที่นั่งอยู่ข้างหน้าพวกคุณ สามารถตบพวกคุณตายด้วยการตบเพียงครั้งเดียว!”

เซียวชุ่นยกมือขัดจังหวะเขาและกล่าวว่า “ประธานเหอ วันนี้ไม่พูดเรื่องพรีเซนเตอร์โฆษณาแล้ว คุณเปลี่ยนตัวพรีเซนเตอร์ให้ผมด้วย คุณไป๋โกรธมาก ควรจะพักผ่อนให้เยอะ ๆ ไม่ควรทำงานเหนื่อยเกินไป”

“แน่นอนอยู่แล้ว” เหอกวงจี๋พยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นเขามองไปที่พวกไป๋โร่วหนิงสองคน

“กลับไปบอกประธานหลี่ว่าสัญญาพรีเซนเตอร์โฆษณาสิ้นสุดลงแล้ว ถ้าเขาต้องการเงินค่าปรับผิดสัญญา ก็ให้มาหาผม!”

ไป๋โร่วหนิงและจี้หลัน ตกตะลึงจนตัวแข็งทื่อ ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

โดยเฉพาะจี้หลันตอนนี้สมองของเธอว่างเปล่า

ถ้ากลับบริษัทพร้อมกับข่าวนี้ เธอต้องถูกไล่ออกอย่างแน่นอน

ไอ้ยาจกที่อยู่ตรงหน้าเป็นสปอนเซอร์ที่อยู่เบื้องหลังพรีเซนเตอร์โฆษณาหรือ?

เป็นไปได้อย่างไร?

ในความทรงจำของพวกเธอสองคนแล้ว เศรษฐีใหม่ควรจะเป็นชายแก่หัวล้าน

แต่คนที่อยู่ตรงหน้า อายุประมาณแค่ยี่สิบสี่ยี่สิบห้าเท่านั้น และกระทั่งเมื่อวันเขายังมาขอลายเซ็นไป๋โร่วหนิงอยู่เลย

และแน่นอนว่าไป๋โร่วหนิงได้ดูคลิปวิดีโอบนโลกโซเชียลแล้ว และรู้ว่าคนที่อยู่ข้างหลังผลักเขาไปข้างหน้า เขาไม่ได้ตั้งใจจะจับมือตนเอง ซึ่งตอนนั้นปฏิกิริยาตอบสนองของตนเองรุนแรงไปหน่อย

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้น เขาก็ไม่เหมือนเถ้าแก่เลย

ดูเหมือนว่าเหอกวงจี๋จะให้เกียรติเขามาก และดูเหมือนจะกลัวเขาอีกด้วย

เหอกวงจี๋เป็นใคร? เป็นหนึ่งในสามกลุ่มสื่อหลักในประเทศ เขาเป็นประธานของเล่อซางมีเดีย มีทรัพยากรบันเทิงขนาดใหญ่และเส้นสายมากมาย ถึงแม้ว่าจะไม่มีพลังอำนาจมหาศาล แต่สามารถถือว่าเป็นคนใหญ่คนโตในประเทศได้

หรือว่าเขาจะเป็นลูกชายของตระกูลใหญ่?

“ประธานเหอ นี่มัน......นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” จี้หลันถามด้วยสีหน้าขาวซีด และเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ถ้าฉันไม่ยอมล่ะ” จี้หลันกล่าวน้ำตาคลอเบ้า

“ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องพูดถึงเจียงไห่ วันนี้คุณออกไปไม่ได้แม้แต่ประตูของหอตี้หวาง!” ขณะนี้ซ่งหยุนกล่าว

“ที่นี่คืออาณาเขตของผม และผมไม่สามารถให้พี่เซียวเคลียร์เรื่องทุกอย่างได้”

จี้หลันรู้ว่าวันนี้เธอตกเป็นเบี้ยล่างอย่างสมบูรณ์ คนสามคนที่อยู่ตรงหน้า ไม่ใช่คนที่เธอสามารถยั่วยุได้ เธออยู่ในวงการบันเทิงมาหลายปีแล้ว และเคยชินกับเรื่องที่ว่าคนที่อยู่สูงเหยียบย่ำคนที่อยู่ต่ำกว่า ในที่สุดวันนี้ก็ถึงคิวของตนเองแล้ว

เธอยิ้มด้วยความขมขื่น “เอาล่ะ วันนี้ฉันยอมแพ้แล้ว”

หลังจากกล่าวจบ เธอเดินไปอยู่ตรงหน้าพนักงานบริการหญิงคนนั้น “ลงมือตบเถอะ”

“พี่หลัน?” ไป๋โร่วหนิงสวมแว่นกันแดด ดังนั้นจึงมองไม่เห็นดวงตาของเธอ แต่สามารถเดาได้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกจำใจมากแค่ไหน

ในห้องเงียบสงัด

พนักงานบริการหญิงเป็นคนระดับล่าง และเคยชินกับการถ่อมตน

ขณะนี้มีคนใหญ่คนโตสามคนเข้าข้างตนเอง ทำให้เธอรู้สึกตื่นตะลึงเพราะได้รับความเมตตาอย่างคาดคิดไม่ถึง ขณะเดียวกันเมื่อเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ เธอรู้สึกมือไม้อ่อนไปหมด และเมื่อเผชิญหน้ากับจี้หลัน ที่แต่งตัวดี ทำให้เธอไม่สามารถยกมือตนเองขึ้นได้ เธอทำอะไรไม่ถูกแล้วมองไปทางซ่งหยุน และกล่าวเบา ๆ ว่า “เจ้านาย ฉัน.....ฉันยกโทษให้เธอแล้ว”

ประโยคสั้น ๆ เพียงไม่กี่คำไม่เพียงแค่แสดงถึงการให้อภัยและความโอบอ้อมอารีเท่านั้น แต่ยังแสดงถึงความโศกเศร้าและความต่ำต้อย ทันใดนั้นทำให้ทุกคนรู้สึกมีอารมณ์หลากหลาย

เซียวชุ่นหัวเราะเบา ๆ ด้วยสีหน้าซับซ้อน “คุณไป๋ ภรรยาและแม่ยายของผมชอบคุณมาก ถ้าผมจำไม่ผิด ก่อนที่คุณจะไปร่วมรายการนั้น คุณก็เป็นคนที่ฐานะยากจน ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไร?”

แว่นกันแดดขนาดใหญ่ของไป๋โร่วหนิงปิดบังใบหน้าเกือบครึ่งหนึ่งของเธอ มุมปากของเธอกระตุกเล็กน้อย เธอหันหลังและนั่งลงใกล้ผู้หญิงคนนั้น โค้งตัวเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “ขอโทษ”

“เอาล่ะ พวกคุณออกไปเถอะ” เซียวชุ่นกล่าว

หลังจากไป๋โร่วหนิงจากไปแล้ว ซ่งหยุนก็ถอนหายใจ ยักไหล่และหัวเราะเบา ๆ “พวกเราผู้ชายอกสามศอกสามคนรังแกผู้หญิงสองคน มันไม่ค่อยดีใช่ไหม?”