เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 187

“น่าจะตรวจสอบในโลกโซเชียลได้ คุณสามารถไปตรวจสอบบนโลกโซเชียลได้”

เซียวชุ่นไม่เคยเห็นคนสองคนนี้มาก่อนเช่นกัน แต่เขาก็ไม่ได้สงสัยว่าจะเป็นตัวปลอม

ตอนที่โจ๋วจือหยวนมาที่เจียงไห่ เขายังคงจำภาพที่เกิดความโกลาหลติดตา ตอนนี้เจ้าสำนักของสมาคมบู๊โบราณอยู่ที่นี่แล้ว เป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเขาที่จะมาแสดงความเคารพ และมีเหตุผลเพียงพอที่จะมาขอโทษถึงบ้าน

สีหน้าของเสิ่นสิ้งเย่แดงก่ำ และเขารู้สึกอึดอัดจนไม่รู้จะพูดอะไรอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

ขณะนี้เหยาเจี้ยนกั๋วรู้สึกพึงพอใจมากขึ้น คุยโวโอ้อวดทันที

“มา เหล่าเสิ่น มาดื่มเหล้าเป็นเพื่อนผมหน่อย คุณเพิ่งจะกลับมาเลยไม่รู้จักลูกเขยของผม เขาเป็นคนมีความสามารถไม่น้อย ในเจียงไห่ นอกจากสี่ตระกูลใหญ่แล้ว ทุกคนล้วนแต่ให้เกียรติเขา ครอบครัวของพวกเราตั้งความหวังกับลูกเขยดีคนนี้แหละ”

“คุณพ่อ...” เหยาเสินพูดขณะจับหน้าผากตนเอง

“คุณอาเสิ่นเป็นห่วงพวกเรา และกังวลว่าพวกเราจะเดือดร้อน”

“พ่อจะไม่รู้ได้อย่างไร? พ่อเป็นเพื่อนนักเรียนกับคุณอาเสิ่นมาหลายปีแล้ว พ่อจะไม่รู้ว่าเขาเป็นคนแบบไหนได้อย่างไร” เหยาเจี้ยนกั๋วกล่าว

“คุณโอ้อวดเถอะ นอกจากสี่ตระกูลใหญ่แล้วทุกคนล้วนให้เกียรติเขา”

เมื่อเสิ่นสิ้งเย่เห็นรูปลักษณ์คางคกขึ้นวอของเขาแล้ว เขารู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก เหลือบมองเหยาเจี้ยนกั๋วและกล่าว

“ดื่มเหล้ากันเถอะ ในเมื่อไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ทุกคนนั่งลงเถอะ อาหารเย็นหมดแล้ว หยุนเซียง นำอาหารไปอุ่นหน่อย แล้วเพิ่มจานชามสองชุด ผมกับเหล่าเสิ่นไม่ได้เจอกันสักพักแล้ว พวกเราจะดื่มเหล้าให้มันหนำใจไปเลย”

เหยาเจี้ยนกั๋วเชิญเสิ่นยี่กับเซียวชุ่นนั่ง แล้วกล่าวกับหลิวหยุนเซียง

“ได้! ฉันจะไปอุ่นเดี๋ยวนี้” หลิวหยุนเซียงลุกขึ้นและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เสิ่นสิ้งเย่ก็ไม่เกรงใจ ยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม

สักพัก กริ่งประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง

สมาชิกของตระกูลเหยาทั้งสามมองหน้ากัน วันนี้เป็นอะไรกันแน่? ไม่เคยคึกคักขนาดนี้มาก่อน แขกมาเรื่อย ๆ

ขณะที่เซียวชุ่นกำลังจะลุกขึ้น เหยาเจี้ยนกั๋วกดมือของเขา “คุณนั่งลง ให้เสินเอ๋อร์ไปเปิด”

เหยาเสิน “……”

เธอรู้สึกว่าสถานะทางครอบครัวของเธอเริ่มต่ำลงอย่างกะทันหัน เธอลุกขึ้นไปเปิดประตูด้วยความจำใจ

คราวนี้ยังคงเป็นผู้ชายอายุประมาณห้าสิบกว่า สวมหมวกฟีโดร่าและใช้ไม้ค้ำยัน ท่าทางเหมือนเศรษฐีบ้านนอกในละครโทรทัศน์

“คุณมาหาใคร?” เหยาเสินถาม

“สวัสดีครับ ผมต้องการพบคุณเซียว” คนที่มากล่าว

เหยาเสินรู้สึกสงสัย หรือว่าเซียวชุ่นทำร้ายคนอื่นด้วย?

“เชิญเข้ามาข้างใน” เหยาเสินให้เขาเข้ามาในบ้าน แล้วพาเขาไปที่ห้องอาหาร

เสิ่นสิ้งเย่เพิ่งดื่มเหล้าที่วางไว้บนโต๊ะ และเมื่อเขาเห็นคนเดินเข้ามา เขาสำลักจนสีหน้าแดงก่ำ และไออย่างรุนแรงหลายครั้ง

“จวงจิน? เจ้าสมาคมชิงจุน ราชาใต้ดิน?”

หลังจากเสิ่นสิ้งเย่ย้ายบริษัทกลับมาที่เจียงไห่แล้ว เขาสร้างความสัมพันธ์ไปทั่ว และทำความคุ้นเคยกับบุคลากรทุกด้านของเจียงไห่ใหม่

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยติดต่อกับจวงจิน แต่เขาเคยได้เห็นภาพถ่ายของเขาจากบางช่องทาง สัญญาลักษณ์หมวกฟีโดร่าที่โดดเด่น และไม้ค้ำด้ามหยก ไม่ผิดแน่นอน

คนที่มาคือจวงจินหลังจากเขากลับจากหอเฉ่ามู่แล้ว เขาเริ่มรวบรวมเงิน จนกระทั่งตอนเย็นถึงรวบรวมจนครบ จากนั้นเขาก็รีบมาส่งเงินทันที

เงินเป็นสิ่งสำคัญ แต่ชีวิตสำคัญกว่า

ขอเพียงแค่ยังมีชีวิตอยู่ สมาคมชิงจุนก็ยังอยู่ ไม่ช้าก็เร็วก็จะสามารถหาเงินกลับคืนมาได้ แต่ถ้าล่วงเกินสมาคมบู๊โบราณ จะเป็นปัญหาใหญ่ โดยเฉพาะคนที่มีสถานะตัวตนที่ละเอียดอ่อนเช่นเขา

หลังจากจวงจินมอบเช็คจำนวนสองพันล้านให้เซียวชุ่นแล้ว ห้องเงียบสงัดทันที

เสิ่นยี่นั่งอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าเหม่อลอย

แม่งฉิบหาย ใครบอกผมว่าเขาเป็นคนไร้ประโยชน์?

ผมก็อยากเป็นคนไร้ประโยชน์เหมือนกัน!

“เป็นเจ้าสำนักของสมาคมบู๊โบราณประจำมณฑล คิดแล้วไม่เลว สมาคมบู๊โบราณมีทางการสนับสนุนอยู่ ถ้าเจอปัญหาก็สามารถแก้ปัญหาได้อย่างง่ายดาย นอกจากนี้ถ้าวันหนึ่งไม่อยากจะเป็นแล้วก็ลาออก เพราะอย่างไรเสียตนเองก็เป็นคนที่ว่างงานอยู่แล้ว”

เซียวชุ่นนอนอยู่บนเตียงและคิดถึงข้อเสนอของไห่ถัง เขารู้สึกไม่มั่นใจเล็กน้อย เขารู้เหตุผลที่ว่าทำอะไรก็ต้องมีผลประโยชน์ และการที่พวกเขาพยายามเข้าหาตนเองเพื่อผลประโยชน์อะไร?

เขาครุ่นคิดแต่ก็คิดไม่ออก เขาก็เลยไม่สนใจแล้ว อย่างมากที่สุดถ้าทำงานด้วยกันไม่ได้ก็แยกย้ายกันไป ถ้าตนเองต้องการไปแล้วใครจะสามารถห้ามได้?

เมื่อเขาพลิกตัว มองพื้นที่ว่างเปล่า คิดถึงตอนที่เขาปูนอนบนพื้น ตอนนั้นเขาสามารถพลิกตัวได้ตามต้องการ

ตอนนี้เหยาเสินแบ่งเตียงให้เขานอนครึ่งหนึ่ง ทำให้เขาขยับตัวไม่ได้มากนัก เขารู้สึกว่าปูนอนบนพื้นดีกว่า

เขายังหนุ่มยังแน่น มีสาวสวยนอนอยู่ข้างกาย แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ มีอะไรโหดร้ายไปกว่านี้อีกไหม?

“ฉันตื่นไปทำงานตั้งแต่เช้าและกลับมาค่ำ ทำงานยุ่งอยู่ตลอดเวลา คุณทำร้ายคนอื่นแล้วยังได้เงินมาสองพันล้าน มีอะไรไม่ยุติธรรมไปกว่านี้อีกไหม?” เหยาเสินนอนอยู่ข้าง ๆ หลับตาลงเล็กน้อย อารมณ์พลุ่งพล่าน

เธอรู้สึกว่ายิ่งอยู่ช่องว่างระหว่างตนเองกับเซียวชุ่นยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ อยู่ต่อหน้าเซียวชุ่นแล้ว ความสามารถทางธุรกิจที่น่าภาคภูมิใจของเธอนั้นไร้ค่า ความมั่นใจและความภาคภูมิใจของเธอสลายไปทีละน้อย

หลังจากผ่านเรื่องที่บริษัทถูกโจมตีแล้ว เธอพบว่าตนเองต้องพึ่งพาอาศัยผู้ชายคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ และตอนนี้เธอก็เต็มใจที่จะมอบตนเองให้กับเขา

แต่ขณะเดียวกัน เธอก็ค่อย ๆ รู้สึกขาดปลอดภัย และการขาดความรู้สึกปลอดภัยนี้มาจากผู้ชายเป็นเหมือนม้าป่าคนนี้ ซึ่งทำให้เธอรับรู้เรื่องใหม่ ๆ อย่างต่อเนื่อง

ทำให้เธอกลัวว่าวันหนึ่งตนเองจะไม่สามารถรั้งเขาไว้ข้างกายได้

เขาเป็นเหมือนไข่มุกที่เปื้อนฝุ่น เมื่อปัดฝุ่นออกแล้วประกายเจิดจ้า ยากที่จะไม่สังเกตเห็น

เหยาเสินอยู่ในสายธุรกิจ เธอเคยเห็นผู้ชายที่ประสบความสำเร็จมากมาย ซึ่งล้วนมีผู้หญิงอยู่ข้างกายมากมายเช่นกัน