เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 203

“เราสงสัยว่ามีผู้ชำนาญศิลปะการต่อสู้ในหมู่สมาชิกคนสำคัญของลัทธิเทียนเซิ่ง เพื่อหลีกเลี่ยงการบาดเจ็บล้มตายจำนวนมาก และเพื่อให้มั่นใจว่าภารกิจนี้จะไม่มีอะไรผิดพลาด เราอยากจะขอความช่วยเหลือจากนาย เมื่อถึงเวลาให้นายช่วยฉันจัดการพวกมัน"

“แม้ว่าเราจะไม่แน่ใจว่าบุคคลนั้นไปถึงระดับใดแล้ว แต่ว่าฝีมือระดับน้องชายแล้วคงรับมือได้ไม่ยาก”

“ลุงซ่ง ไปฆ่าฟันกันในช่วงตรุษจีนมันคงไม่ดีนัก？ ฉันต้องไปฉลองปีใหม่กับภรรยาและแม่ยาย” เซียวชุ่นกล่าวอย่างไม่มีทางเลือก

"เพื่อความมั่นคงของสังคม และความสงบสุขของประชาชน จงเสียสละตัวเอง..."

“เฮ้ๆๆๆ อย่าพูดถึงเรื่องนี้กับผม มันไม่ใช่เรื่องของผม” เซียวชุ่นรีบพูดขัดจังหวะเขาทันที

“ทำไมนายไม่มีความรับผิดชอบต่อสังคมบ้างล่ะ” ซ่งชิงโจวพูดด้วยความโกรธ

“งั้นเอาอย่างนี้ ครั้งหน้าถ้านายอยากเจอลูกสาวของฉัน ฉันจะไม่ห้ามนาย นายว่าไง ？”

เซียวชุ่นพูดไม่ออก คุณห้ามไม่ให้ผมเจอลูกสาวของคุณได้？นอกจากนี้ผมก็ไม่ได้คิดถึงลูกสาวของคุณมากนัก!

อย่างไรก็ตาม เขาขี้เกียจจะเถียงกับซ่งชิงโจวแล้ว ในเมื่ออยู่แต่ในโรงแรมก็น่าเบื่ออยู่แล้ว ไปร่วใสนุกด้วยดีกว่า

เขาพูดเบาๆ : "ตกลง ถ้าอย่างนั้นเมื่อถึงวันปฏิบัติการของพวกคุณก็บอกผมด้วย"

ไอ่เด็กคนนี้ยังสนใจลูกสาวของฉัน ซ่งชิงโจวคิด

แต่ตอนนี้เขาทำได้เพียงเสียสละตัวเอง ใครเล่า ใครให้เขาไม่มีลูกน้องเองล่ะ ภายใต้คำสั่งของเขา มีเพียงไม่กี่คนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ แต่ก็ไม่ได้เก่งมากนัก

“งั้นก็ตามนี้ รอการแจ้งจากฉัน ถึงเวลาฉันจะไปรับนายที่โรงแรม”

"ตกลง"

“ฉันคงไม่กลับเข้าไปบ้านตระกูลหลิว ในเมื่อเป็นงานเลี้ยงของตระกูล ฉันเข้าไปนั่งก็รู้สึกประหม่า” ซ่งชิงโจวกล่าว

คุณไปนั่งที่นั่นจะทำให้พวกเขาประหม่ามากกว่า เซียวชุ่นพูดในใจ

...

หลังจากแยกทางกับซ่งชิงโจวแล้ว เซียวชุ่นกลับไปที่บ้านตระกูลหลิวเดินเข้าไปในห้องโถงและเหลือบมองภาพของนักบุญหญิงที่แขวนอยู่บนผนังตรงหน้าโดยไม่รู้ตัว

ในเวลาเดียวกันเขายังสังเกตเห็นสายตาของทุกคนในตระกูลหลิว บางคนแปลกใจ บางคนดูไม่คุ้นเคย และบางคนก็ดูถูกเหยียดหยาม

“อ้างบารมีผู้มีอำนาจข่มเหงผู้อื่น ยังไงๆ สุดท้ายทุกคนก็ต้องพึ่งพาตัวเอง แม้ว่าเขาจะสนิทสนมกับตระกูลซ่งแล้วจะมีประโยชน์อะไร ยังคงเป็นได้แค่เศษสวะ เซียวโจของเราพึ่งแต่ความสามารถของตัวเองล้วนๆ ไม่มีที่พึ่งแม้กระทั่งคนในบ้าน...”

หลิวเมี่ยวเจินพึมพำด้วยท่าทางที่ไม่พอใจ

แม้ว่าเสียงไม่ดังมาก แต่ก็ทำให้คนรอบข้างได้ยินชัดเจน

เซียวโจแทบทนไม่ไหวที่จะบีบคอผู้หญิงที่อยู่ข้างๆให้ตาย

จากคำพูดของเซียวชุ่นและซ่งชิงโจวเมื่อกี้นี้ก็ฟังออกว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองไม่ได้เรียบง่ายเหมือนอย่างที่เข้าใจ

หากมองย้อนไป คนที่มีสิทธิ์คบกับคนใหญ่คนโตอย่างซ่งชิงโจว จะเป็นแค่คนธรรมดาทั่วไปได้อย่างไร?

หากเป็นปค่ธรรมดาๆอย่างตู่ซิ่งก็ช่าง ในเมื่อเขาเป็นเศรษฐียุคใหม่ที่เริ่มต้นจากรากหญ้า แม้ว่าเขาจะอึดอัดบ้าง แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ

ซ่งชิงโจวเป็นใคร? คือคนใหญ่ที่สามารถบดขยี้ตระกูลเซียวให้ตายได้เพียงแค่กระดิกนิ้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตระกูลหลิวของพวกเขา แยกแยะความสำคัญไม่ได้เลย

เซียวชุ่นไม่ได้สนใจ ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น เจอหน้าแค่เพียงปีละครั้ง ไม่มีความจำเป็นต้องที่ต้องไปเถียงกับเธอ ความจริงแล้วเขาไม่ได้สนใจว่าตระกูลหลิวจะคิดอย่างไรกับเขา .

หลังจบงานเลี้ยงคนส่วนใหญ่ออกจากบ้านตระกูลหลิวด้วยความสงสัย พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าลูกเขยเศษสวะที่พวกเขาเคยเยาะเย้ยในอดีตจะเปลี่ยนไปมากในเวลาเพียงปีเดียว

หลิวหมิงต๋ายังมีทัศนคติที่ดีต่อตระกูลเหยามากขึ้นอีกด้วย

คืนนั้น วันส่งท้ายปีเก่า

นี่คือที่เป็นเขตอำเภอเมือง ดังนั้นจึงไม่มีข้อห้ามเกี่ยวกับดอกไม้ไฟ

เสียงประทัดดังไม่หยุดตั้งแต่หัวค่ำ ซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นอายของวันปีใหม่

หลังจากเซียวชุ่นและคนอื่นๆทานอาหารเย็น พวกเขาออกไปเดินเล่นเพื่อสัมผัสบรรยากาศของวันตรุษจีน จากนั้นจึงกลับมาที่โรงแรมเพื่อเคาท์ดาวน์

เวลาประมาณสิบเอ็ดโมง เซียวชุ่นได้รับโทรศัพท์จากซ่งชิงโจว เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด "น้องเซียว ลุงขอโทษจริงๆที่มารบกวนแก เวลานี้ แต่สถานการณ์เร่งด่วนดังนั้นฉันจึงต้องให้แกมาหาหน่อย..."

ข้อมูลที่ซ่งชิงโจวได้รับนั้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา แต่ไม่แน่ใจว่าเป็นวันไหน จนกระทั่งข่าวล่าสุดที่เพิ่งได้รับเมื่อกี้ ยืนยันว่าเป็นคืนนี้ดังนั้นเขาจึงต้องโทรเรียกเซียวชุ่นทันที

“ลุงซ่งพูดอะไรกัน ในเมื่อผมรับปากไปแล้วต้องรักษาสัญญาอย่างแน่นอน ส่งที่อยู่มาให้ผม” เซียวชุ่นตอบอย่างง่ายดาย

“ไปรับนายที่ชั้นล่าง”

หลังจากวางสายแล้ว เซียวชุ่นก็ทักทายสมาชิกในตระกูลเหยาทั้งสามคนและรีบออกไป

ในเมืองเล็ก ๆแห่งนี้ที่ทั้งหมดถูกปกคลุมไปด้วยบรรยากาศของวันตรุษจีน ทั้งตระกูลกำลังดูงานเทศกาลตรุษจีนทางทีวี ที่สนามชานเมือง ผู้คนมากกว่าสิบคนในชุดคลุมสีดำกำลังถือเทียนอยู่ในมือ นั่งเป็นวงกลม เหมือนจัดพิธีสวดมนต์เคร่งขรึมและแปลกประหลาด

ห่างจากสนามไป 1 กิโลเมตร ในรถอเนกประสงค์สีดำ สีหน้าของซ่งชิงโจวเคร่งขรึมราวกับว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่ยิ่งใหญ่ ซึ่งทำให้เซียวชุ่นก็รู้สึกประหม่าบอกไม่ถูก

“

“ลุงซ่ง ทำไมผมรู้สึกว่าคุณเหมือนหัวหน้าสายลับในทีวี” เขาต้องการใช้บทสนทนาเพื่อกลบเกลื่อนบรรยากาศที่จริงจังในรถ ซึ่งเขาไม่คุ้นเคยบรรยากาศแบบนี้

“ที่ผ่านสมาชิกกระดูกสันหลังของลัทธิเทียนเซิ่งระวังตัวเป็นอย่างดี ไม่ง่ายที่จะหาโอกาสกำจัดพวกมันทั้งหมด หากครั้งนี้ทำสำเร็จต่อไปก็จะสบาย แต่ถ้าล้มเหลวไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอีกครั้งเมื่อไหร่” ซ่งชิงโจว กล่าว