เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 231

ภายในห้องของคฤหาสน์ ถังหลี่เริ่มเกาตรงจุดที่มีอีสุกอีใสขึ้นบนร่างกายอย่างเอาเป็นเอาตาย ชั่วพริบตาเดียวเลือดออกจนเนื้อเปื่อยยุ่ย หมอทุกคนเริ่มเร่งรีบจนทำอะไรไม่ถูกทันที

“ยาระงับประสาท เร็ว !”

“โรคของประธานถังนี่ดูท่าจะรุนแรงขึ้น !”

“เมื่อกี้ไม่น่าปล่อยไอ้หนุ่มนั่นไปเลย หากว่าเกิดเหตุการณ์คาดฝันขึ้นกับประธานถัง ไอ้หนุ่มนั่นก็คือฆาตกรฆ่าคน”

“คนเป็น ๆ ตัวใหญ่คนหนึ่ง จะหนีไปที่ไหนได้ ? หนีไม่พ้นหรอก”

ในมือของฉินกวงหยวนยังบีบเข็มเงินที่ดึงออกมาอยู่เลย ขมวดคิ้วเล็กน้อย แอบฉงนอยู่ในใจ ดูจากฝีมือของเซียวชุ่นเมื่อครู่รวมทั้งจุดลมปราณที่ฝังไป น่าจะไม่ถึงขนาดที่มีปฏิกิริยาโต้ตอบรุนแรงขนาดนี้นะ

หากไม่เหนือที่คาดไว้ละก็ น่าจะเป็นอาการป่วยของตัวถังหลี่เองรุนแรงขึ้นล่ะมั้ง

สองวันต่อมา

ตกกลางคืน

ถังหลี่ฉีดยาระงับประสาทไปปริมาณหนึ่งแล้ว นอนบนเตียงผู้ป่วยอย่างนิ่งเงียบ ตามร่างหายมีแต่สีแดงฉานเป็นปื้น ๆ ดูแล้วมีชีวิตเหมือนเป็นมนุษย์เลือด โดยเฉพาะตรงหน้าอกเลือดออกจนเนื้อเปื่อยยุ่ยตั้งนานแล้ว คราบเลือดที่แดงเข้มซึมทะลุผ้าพันแผลสีขาว มองแล้วช่างน่าสะพรึงกลัว

ร่างกายที่อายุห้าสิบกว่าปีภายในระยะเวลาสั้น ๆ ไม่กี่วันทรมานจนไม่เป็นรูปเป็นร่างแล้ว

เหยียนหยิงกับถังจื้อยืนอยู่หน้าเตียง จ้องมองเขาอยู่เงียบ ๆ

ราวสิบนาทีต่อมา

นิ้วมือเขาขยับเล็กน้อย

“พี่ ? พี่ฟื้นแล้วใช่ไหม ?” ถังจื้อเอ่ยถาม “รู้สึกยังไงบ้าง ?”

ดวงตาของถังหลี่ลืมขึ้นเล็กน้อยอย่างช้า ๆ จากนั้นก็หลับตาลงอีกครั้ง

“พี่เกรงว่าจะไม่ดีขึ้นแล้วล่ะ แม้กระทั่งป่วยเป็นโรคอะไรยังตรวจดูไม่ได้เลย ยังจะรักษาอะไรอยู่อีก ? มิสู้ให้พี่ตาย ๆ ไปดีกว่า ให้พี่ทรมานน้อยลงหน่อย” ถังหลี่เอ่ยอย่างอ่อนแรง

ถังจื้อกับเหยียนหยิงสบตากันทีหนึ่ง คนหนึ่งเอ่ย : “พี่อย่าพูดจาไร้สาระสิ จะต้องมีวิธีแน่นอน ผมติดต่อผู้เชี่ยวชาญจากต่างประเทศไปแล้ว เดี๋ยวจะมาในสองวันนี้ พี่วางใจได้ ไม่เป็นไรหรอก พี่ทนอีกสองวันนะ”

ถังหลี่เจียดยิ้มออกมาอย่างยากลำบากพลันเอ่ย : “ไม่ต้องหรอก พี่สาม พี่คิดว่าชีวิตของพี่ควรจะแค่นี้แล้วกัน เราพี่น้องสองคนสนิทกันมากที่สุดตั้งแต่เล็ก จนถึงตอนนี้ก็ยังเป็น ดังนั้นหลังจากพี่ตายไป ชือชือเจ้าเด็กคนนี้ขาดประสบการณ์อยู่มาก ยากที่จะรับผิดชอบหน้าที่อันยิ่งใหญ่ ให้นายคุมหางเสือคุนหลุนกรุ๊ปดีกว่า ต้องช่วยดูแลให้ดีแทนพี่ด้วยล่ะ”

ในนัยน์ตาของถังจื้อประกายแสงวาววับที่สังเกตเห็นได้ยาก : “พี่ พี่จะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน”

“อย่าพูดแทรก แล้วก็เหยียนหยิง พี่รู้ว่านายกับเหยียนหยิงเป็นเพื่อนสมัยเด็กตั้งแต่เล็ก ก่อนหน้าที่พี่จะแต่งงานกับเธอ พวกนายได้แอบตกลงเรื่องการแต่งงานไว้ก่อนแล้ว ในเรื่องนี้พี่ต้องขอโทษนายด้วย พี่ก็มีความลำบากเหมือนกัน……” ถังหลี่พูดต่อ

สายตาของถังจื้อพลันเปลี่ยนเป็นเย็นเฉียบ เริ่มกำหมัดโดยไม่ได้ตั้งใจ ข้อต่อนิ้วเริ่มขาว

“หลังจากพี่ไป นายก็เอาเธอคืนให้นายเองเลย นายต้องดูแลเธอกับชือชือให้ดี……”

“ดังนั้นตอนนี้คุณยอมรับแล้วว่าตอนนั้นคุณวางยาฉันใช่ไหม ?” เหยียนหยิงพูดขัดจังหวะเขาด้วยใบหน้าเหมือนน้ำแข็ง

“ตอนนั้นตระกูลถังตกอยู่ในสถานการณ์คลอนแคลน ต้องอาศัยอิทธิพลของตระกูลเหยียนพวกเธอจึงจะสามารถทำให้เชิงฐานที่มั่นมั่นคงได้ เธอเป็นคนแกร่งกร้าวและหยิ่งในศักดิ์ศรี ฉันจึงต้องใช้แผนการเลว ๆ นี้”

เมื่อคนใกล้ตาย จะพูดจาจริงใจ ถังหลี่เอ่ยยอมรับด้วยน้ำเสียงเจือด้วยความจำใจ : “หลายปีมานี้ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉันอยู่ในใจ รอฉันตายไปแล้ว ความเกลียดชังในใจของเธอก็จะหายไปได้ในที่สุดเอง”

“คำถามสุดท้าย เหยียนหยิงเธอเองก็ถูกพิษไม่ใช่เหรอ ?” ถังหลี่ถาม

“ใครบอกคุณว่าฉันถูกพิษ ? อาการเจ็บตรงหน้าอกสามารถแสดงได้คุณไม่รู้หรือ ? แสดงละครอยู่บนเตียงให้คุณดูตั้งหลายปีขนาดนั้น แสดงได้สมจริงมากเลยใช่ไหมล่ะ ?” ความอาฆาตทำให้ผู้หญิงที่สง่างามคนนี้อย่างเหยียนหยิงเปลี่ยนโฉมหน้าไปเลย มุมปากเธอฉีกยิ้มโหดเหี้ยม พลันเอ่ยอย่างชั่วร้าย

ถังหลี่ยิ้มอย่างขมขื่น น้ำเสียงเจือด้วยความสิ้นหวังอย่างไร้ที่สิ้นสุด และมีโล่งอกอยู่มากอยู่อีกด้วย

“ดูการแสดงพอแล้ว ควรออกมาได้แล้วล่ะ” เขาเอ่ยพลางทอดถอนใจเบา ๆ

เอี๊ยด

ประตูตู้ที่ห้องเปิดออก ร่างของคนคนหนึ่งกระโดดออกมา

“ละครจริยธรรมครอบครัวที่แสนน้ำเน่า”

ถังจื้อกับเหยียนหยิงหน้าถอดสี มองร่างที่กระโดดออกมาจากในตู้อย่างงงงัน ก็คือเซียวชุ่นที่สองวันก่อนมาตรวจและรักษาโรคให้ถังหลี่นั่นเอง

“ทำให้คุณเซียวต้องหัวเราะเยาะแล้ว” เสียงของถังหลี่ดังกังวาน

“เป็นแกได้ยังไง ?” เหยียนหยิงเอ่ยด้วยความประหลาดใจ

“ทำไมจะเป็นผมไม่ได้ หรือว่าในคฤหาสน์แห่งนี้ นอกจากผมแล้วยังมีคนที่ประธานถังสามารถไว้วางใจได้อยู่อีกงั้นเหรอ ? ป้าดำที่ทำอาหาร? เสี่ยวหลิวที่เป็นคนขับรถ? เหล่าจ้าวที่เป็นคนสวน ? หรือว่าหมอพวกนั้นที่คุณเชิญมา?” เซียวชุ่นหัวเราะหยอกล้อ

“คุณเซียวมีฝีมือยอดเยี่ยมรักษาคนไข้อาการหนักให้หายเป็นปกติได้ ตอนนั้นที่ฝังเข็มให้ฉันก็มีผลลัพธ์อันแสนน่าทึ่งแล้ว เพียงแต่หากว่าฉันไม่แสดงต่อไป พวกเธอจะกระโดดออกมาได้ยังไง ?” ถังหลี่เอ่ยโดยที่ในคำพูดไม่เจือความรู้สึกใด ๆ เลย

“เป็นไปไม่ได้ ยาพิษนี้หากว่ากำเริบก็หมดทางเยียวยาแล้ว คุณกำลังขู่ฉัน ? ดูแล้วคุณไม่เห็นจะดีขึ้นเลยสักนิดเดียว !” เหยียนหยิงเอ่ยด้วยสีหน้าซีดเผือด