เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 233

“ผมไม่สนหรอก ตราบใดที่คุณไม่ฆ่าคนเพื่อปิดปากก็พอแล้ว” เซียวชุ่นเอ่ยยิ้มเบา ๆ

“คุณเซียวกังวลเกินไปแล้ว คุณเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตถังหลี่เอาไว้ ผมซาบซึ้งเป็นอย่างมาก การรู้จักบุญคุณเป็นบรรทัดฐานที่พื้นฐานที่สุดของคนคนหนึ่ง ผมยังมีบรรทัดฐานนี้อยู่ ขอให้คุณฝังเข็มเลยเถอะ พอพี่สามไปแล้ว บริษัทจะต้องยุ่งเหยิงอย่างแน่นอน ผมต้องรีบ ๆ ดีขึ้นเห็นจะได้” ถังหลี่ยกยิ้มเอ่ย

ช่วงนี้มีแพทย์แผนจีนมาตรวจและรักษาให้เขาไม่หยุด ในห้องมีเข็มที่ใช้ในการฝังเข็ม หลังจากเซียวชุ่นเอามาฆ่าเชื้อแล้วก็เริ่มฝังเข็มให้ถังหลี่

ในขณะนั้นเอง คนหนุ่มที่ดูเหมือนคนไม่ค่อยพูดคนหนึ่งเดินเข้ามา ก็คือเหวินฉือนั่นเอง

“ประธานถังครับ ให้เปลี่ยนคนในบ้านตอนนี้ไหมครับ ?” เหวินฉือผงกหัวเอ่ยถาม

“เปลี่ยนเลยเถอะ คนพวกนี้ไว้ใจไม่ได้”

“เข้าใจแล้วครับ ผมได้เตรียมกำลังคนไว้เรียบร้อย เป็นคนที่ไว้ใจได้หมด เดี๋ยวผมจะให้พวกเขามาสมทบ”

“ไปเถอะ” ถังหลี่เอ่ย

หลังจากเหวินฉือพยักหน้าจากไปแล้ว ทางเซียวชุ่นที่ฝังเข็มให้เขาเอ่ย : “คุณถูกพิษเยอะเกิน ฝังเข็มครั้งสองครั้งไม่พอที่จะขจัดให้หมด หลังจากผ่านวันนี้ไปยังต้องทำอีกสามครั้ง จากนั้นผมจะจ่ายใบสั่งยาถอนพิษไว้ให้คุณอีกสองสามชุด หลังจากรับประทานตามใบสั่งยาติดต่อกันหนึ่งเดือนก็จะสามารถขจัดให้หมดเกลี้ยงได้ครับ”

“ขอบพระคุณความเมตตากรุณาของคุณมาก คุณฝีมือยอดเยี่ยมรักษาคนไข้อาการหนักให้หายเป็นปกติได้ วันนั้นไม่มีทางเลือกจึงทำให้คุณเสียชื่อเสียง รอผมดีขึ้นหน่อย ผมจะไปอธิบายกับพวกเขาโดยเฉพาะ เพื่อล้างมลทินให้คุณ” ถังหลี่เอ่ยด้วยความละอายใจเล็กน้อย

“ชื่อเสียงอันจอมปลอมก็เท่านั้น ผมไม่สนใจเลยสักนิด” เซียวชุ่นยิ้มเอ่ย

“ยังมีพิษที่อยู่ในตัวลูกสาวผม ต้องรบกวนคุณเซียวแล้วครับ”

“ไม่เป็นไรครับ ในเมื่อมาแล้ว รักษาหนึ่งคนก็คือรักษา สองคนก็คือรักษาอยู่ดี เพิ่มค่ารักษาอีกเท่าหนึ่งก็ใช้ได้แล้วครับ”

“คุณช่างมีคุณธรรม”

ถังหลี่อดไม่ได้ที่จะลืมตามองชายหนุ่มคนนี้ที่อยู่เบื้องหน้าอย่างประเมินอีกที อายุยังน้อยก็มีวิชาแพทย์ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ และเป็นคนจัดการปัญหายาก ๆ ได้อย่างง่ายดาย ใจกว้าง เป็นคนหนุ่มที่ดี

“ไม่ทราบว่าคุณเซียวแต่งงานหรือยังครับ ?”

“หยุดครับ รักษาโรคก็ส่วนรักษาโรค ไม่คุยอย่างอื่นครับ” เซียวชุ่นได้ฟังก็รู้ว่าเขาอยากพูดอะไร จึงรีบเอ่ยขัดจังหวะ

โลกภายนอกยั่วยวนมากเกินไปจริง ๆ อยู่บ้านดีกว่า

บ่ายวันรุ่งขึ้น เซียวชุ่นมาคฤหาสน์ตระกูลถังอีกครั้งตามเวลาที่นัดไว้

พอเข้าประตูไปก็ได้ยินเสียงร้องไห้ที่แทบขาดใจ อดไม่ได้ที่จะมองดูไปรอบ ๆ

“เป็นคุณหนู ” เหวินฉือที่พูดจาน้อย ๆ เหมือนกับหุ่นยนต์พูดอธิบาย

“แม่แท้ ๆ ต้องการทำให้เธอตาย ก็น่าที่จะร้องไห้จริง ๆ เข้าใจได้” เซียวชุ่นเอ่ย

ก้าวเข้าไปในห้องผู้ป่วยของถังหลี่ อาการบวมที่เบ้าตาก็หายไปเยอะ ดูท่าผลลัพธ์จะดีมาก

“ประธานถังโหดเหี้ยมเหลือเกินนะครับ ไม่คลี่คลายการปะทะให้ลูกสาวของคุณหน่อยเลย หากว่าเธอทนไม่ไหวจะทำอย่างไรล่ะ ขืนร้องไห้ขนาดนี้ต่อไปจะเป็นการทำร้ายร่างกายเอาได้นะครับ” เซียวชุ่นเอ่ยเปรย ๆ ไปประโยคหนึ่ง

ประการแรกคือในครอบครัวประสบเหตุร้ายใหญ่เช่นนี้กะทันหัน ประการต่อมาคือพิษในร่างกายของถางชือชือก็ต้องการให้เซียวชุ่นช่วยรักษา เช้าวันนี้ ถังหลี่เรียกถางชือชือกลับมา สองชั่วโมงก่อนหน้าที่เซียวชุ่นเพิ่งจะถึงบ้าน ถังหลี่ก็ได้เอาบันทึกเสียงนั่นให้ถางชือชือไปฟังเองแล้ว

“ยังไงเรื่องนี้ก็ปิดเอาไว้ไม่ได้อยู่ดี ต่อให้ฉันไม่พูด ถึงตอนนั้นเธอจะไปเยี่ยมนักโทษ ถึงเวลานั้นแม่ของเธอเป็นคนบอกเรื่องนี้กับปากเอง เกรงว่าจะเป็นการทำร้ายเธอยิ่งกว่า” ถังหลี่เอ่ย

“ที่คุณพูดก็มีเหตุผล”

“เธอเป็นลูกสาวของถังหลี่ เรื่องแค่นี้ยังทนไม่ไหวก็ไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกสาวของฉัน” ถังหลี่เอ่ยด้วยความมั่นใจ

“รอให้อารมณ์เธอนิ่งหน่อย ต้องรบกวนคุณเซียวให้ช่วยตรวจและรักษาให้เธอหน่อยด้วยนะครับ”

หลังจากสองจิตสองใจอยู่พักหนึ่ง ไม่สนใจมันแล้ว เดินเข้าไปอย่างไม่สนใจไยดี นั่งลงอยู่ข้าง ๆ

เซียวชุ่นกับถังหลี่สบตากันทีหนึ่ง จู่ ๆ ก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

ถางชือชือใช้หางตาชำเลืองมองเซียวชุ่นแวบหนึ่ง จิตใจซับซ้อนอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าเชิญไอ้หมอนี่มาที่บ้านตัวเองนั้นเป็นเรื่องที่ถูกต้องหรือผิดกัน

พอเขามาก็ทำให้ครอบครัวตัวเองแยกออกจากกัน แต่ว่าเขาไม่มาชีวิตของพ่อแล้วก็ชีวิตน้อย ๆ ของตัวเองเกรงว่าจะรักษาเอาไว้ไม่ได้แล้ว ชั่งน้ำหนักระหว่างข้อดีและข้อเสีย เธอคิดว่าการที่เชิญเซียวชุ่นมาถือว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้อง

หลังจากถางชือชือชะงักไปพักหนึ่งก็ไม่พูดไม่จา เริ่มเขมือบอย่างตะกละตะกลาม ยัดเข้าไปอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่สนใจภาพลักษณ์เลยสักนิด

เหมือนมาดจากเศร้าเสียใจกลายเป็นความอยากอาหารเลยทีเดียว คาดว่าสองวันนี้หิวโซเลย

“มีซุปไหม เอาซุปมาให้คุณหนูชามหนึ่ง” เล่อเหวินเห็นสภาพนั้นของถางชือชือ เกิดกลัวว่าเธอจะสำลักอาหาร จึงรีบเอ่ยถามเด็กเสิร์ฟที่อยู่ข้าง ๆ

ถางชือชือโบกมือ หยิบไวน์แดงที่อยู่ด้านข้าง รินใส่แก้วใหญ่ดังกร๊อก กร๊อก แล้วเงยหน้าดื่มไม่กี่อึกใหญ่ ๆ ก็หมดเกลี้ยง

“ลูกรัก ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว ก็ต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับมัน ตอนนี้หนูโตแล้ว พ่อเชื่อว่าหนูน่าจะรับไหว” ถังหลี่เอ่ยพลางทอดถอนใจ

ถางชือชือเชื่องช้าลง พยักหน้าเอ่ย : “หนูรู้ค่ะพ่อ หนูไม่เป็นอะไร สองวันนี้ก็ทำใจได้แล้วค่ะ”

ตั้งแต่ได้ฟังบันทึกเสียงนั่น ในใจของถางชือชือก็ซับซ้อนมาก ไม่ถึงขั้นเป็นทุกข์หรอก

หวนคิดดูอย่างละเอียด อันที่จริงตั้งแต่เล็กจนโตแม่ก็ปฏิบัติต่อเธออย่างเมินเฉยมาตลอด แม้กระทั่งจำนวนที่เดินเล่นด้วยกันก็งอนับนิ้วได้เลย ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงการจับเข่าคุยอย่างแม่กับลูกสาวคู่อื่น ๆ แบบนั้นเลย

แต่ก่อนเธอไม่เคยคิดถึงเรื่องอื่น ๆ มาก่อนเลย จนได้ยินบันทึกเสียงนั่นจึงเข้าใจว่าที่แท้ในใจของแม่เก็บซ่อนความแค้นไว้มากขนาดนี้ มีความแค้นที่บิดเบี้ยวอยู่

ถางชือชือไม่เกลียดเธอหรอก เธอเป็นเพียงผู้หญิงที่น่าเวทนาและน่าเศร้าคนหนึ่งก็เท่านั้นเอง