เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 239

ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป สตาร์ไลท์บีโอมีงานกองโตรอให้จัดการ เหยาเสินไม่ได้หมกมุ่นกับเหตุการณ์ในตระกูลเหยา ไม่โทษตัวเอง ไม่ได้รู้สึกเสียใจนาน ไม่ช้าหลังออกจากโรงพยาบาลเธอก็ทุ่มเทให้กับการทำงาน

แต่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกไม่เข้าใจคือสองวันมานี้เซียวชุ่นกลับดูเก็บกดอารมณ์ ไม่ทุกข์ไม่ร้อน ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ แต่เหยาเสินก็แอบรู้สึกได้ว่าเขากำลังสะกดกลั้นอารมณ์แทบแย่

ถึงแม้เธอจะรู้เรื่องยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนลจากปากของม่ายหย่าฉิน ราวกับได้ทำโทษตระกูลเหยาแล้ว เธอยังรู้สึกว่านี่ไม่เหมือนสไตล์ของเซียวชุ่นเลย

เที่ยงวันนี้ ตอนที่ทั้งสองทานอาหารอยู่ที่ออฟฟิศ เธอก็อดถามไม่ได้ว่า : “เรื่อง...ยู่เหลย อินเตอร์เนชั่นเนลคุณเป็นคนทำหรือคะ?”

“อื้ม มาทำร้ายพ่อตาผม มันน่าเอาไว้ไหมล่ะ?” เซียวชุ่นตอบอย่างสบายๆ ไม่ปิดบัง

“แล้วคนอื่นล่ะคะ?” เหยาเสินยังแสร้งทำเป็นไม่สนใจ ทำท่าทางถามไปอย่างนั้น

“ผมคิดว่าจะฆ่าพวกเขา” เซียวชุ่นไม่แม้แต่จะเงยหน้า ปากก็เคี้ยวข้าวไปด้วย พูดเลี่ยงปัญหาไปด้วย

สีหน้าของเหยาเสินตกตะลึง และพูดอย่างเคร่งขรึม : “อย่าฆ่าคนเด็ดขาดเลยนะคะ ถึงแม้จะทำเพื่อฉัน ฉันก็ไม่อยากให้คุณฆ่าใครเพราะฉัน” เธอหยุดพักหนึ่งและพูดต่อ : “ซือคงซินหรงเป็นข้อยกเว้น”

ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นที่คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลซือคง เซียวชุ่นไม่เคยเล่าให้เธอฟัง สิ่งที่ได้ยินมาจากคนอื่นก็เป็นแค่คำพูดปากต่อปาก เธอก็ไม่ได้คิดเป็นจริงเป็นจัง

เซียวชุ่นมองเธอแล้วยิ้มออกมา : “โอเค ผมรับปากคุณว่าจะไม่ฆ่าคน”

ได้ยินเขาพูดอย่างนี้เหยาเสินค่อยหายใจหายคอสะดวกขึ้นมา

“แล้วคุณจะทำอย่างไรกับพวกเขาคะ” เธอยังคงไม่วางใจ จึงถามขึ้นอีกประโยค

“ตอนนี้คนตระกูลเหยากำลังเตรียมการบริษัทที่เหมือนสตาร์ไลท์บีโอของเราอย่างดุเดือด เพื่อผลิตหุ้ยเชิงหยวน” เซียวชุ่นกล่าว

“คุณว่าไงนะ?” เหยาเสินขมวดคิ้วถามกลับ

“ผู้จัดการฉินไม่ได้บอกคุณหรือ? เหยาเสี่ยวหยูขโมยสูตรของเรา ตอนนี้ตระกูลเหยากำลังคิดจะสร้างโรงงานผลิตหุ้ยเชิงหยวน อาจไม่ต้องสร้างโรงงาน ถ้าพวกเขาอยากรีบเร่งคงจะซื้อโรงงานเอาเลยล่ะ”

“เหยาเสี่ยวหยู?” เหยาเสินไม่อยากจะเชื่อ

ในตระกูลเหยานอกจากเหยาเจี้ยนกั๋วและภรรยา เหยาเสี่ยวหยูคือคนที่เธสนิทด้วยมากที่สุด แม้ว่าวันนั้นเหยาเสี่ยวหยูจะไม่ได้พูดเข้าข้างเธอ แต่ในสถานการณแบบนั้น เหยาเสินก็ไม่โทษเธอเลย

ตอนนี้พอได้ยินว่าเหยาเสี่ยวหยูขโมยสูตร ในใจก็สับสนขึ้นมา

ขนาดเหยาเสี่ยวหยูยังฉ้อโกงเธอ เธอผิดหวังเหลือเกินกับตระกูลเหยาผิดหวังอย่างถึงที่สุด

เธอรู้ว่าที่หุ้ยเชิงหยวนสามารถออกฤทธิ์ดีขนาดนั้นได้เป็นเพราะสูตรของเซียวชุ่น ในตอนนั้นบอกให้ขอจดสิทธิบัตร เซียวชุ่นบ่นว่ายุ่งยาก เขาสาบานว่าสูตรนั้นมีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถทำได้ ดังนั้นเขาจึงไม่ขอจดสิทธิบัตร

ตอนนี้เธอก็ไม่รู้ว่าที่เหยาเสี่ยวหยูขโมยไปเป็นเพียงสูตรของหุ้ยเชิงหยวนมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิด

เธอยิ่งไม่อยากจะเชื่อว่าเหยาเสี่ยวหยูจะทำเรื่องแบบนี้ ถึงว่าตอนนั้นที่บ้านบรรพบุรุษตระกูลเหยา เหยาเจิ้นชูเอาแต่พูดถึงการขโมยสูตรลับอะไรนั่น

ตอนนั้นเธอเข้าใจว่าเป็นเพียงเหตุผลที่เหยาเจิ้นชูอ้างขึ้นเอาเองแบบไม่มีมูล ที่แท้สูตรลับที่ว่าก็คือที่เหยาเสี่ยวหยูขโมยกลับไป น่าตลกจริงๆเลย

“สูตรนั่นคือ?”

เหยาเสินถลึงตาใส่เขา : “เรื่องใหญ่ขนาดนี้คุณก็ยังไม่ปรึกษาฉันอีก”

เซียวชุ่นยิ้มแหย เล่าให้เธอฟังคร่าวๆเกี่ยวกับเรื่องเมื่อหลายวันก่อนที่เกิดขึ้นตอนที่เขาไปเมืองหลวง

“เอาล่ะๆ ตอนนี้แม้แต่ตลาดในประเทศพวกเรายังไม่ค่อยเข้าใจเลย ส่งให้พวกเขาในต่างประเทศไม่มีปัญหาอะไร และเราสามารถใช้โรงงานของพวกเขาได้ เราก็จะได้ลดความยุ่งยากไปได้มาก และสามารถขยายกำลังการผลิตได้อย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ทั้งสามกะการผลิตไม่เพียงพอต่อความต้องการ ฉันยังแพลนไว้ว่าในไม่กี่วันนี้จะไปต่างประเทศเพื่อดูสายการผลิตใหม่ล่าสุดสักหน่อย ถ้าทุกอย่างลงตัวฉันแพลนว่าจะสั่งซื้อเพิ่มอีก 2 สายการผลิต โรงงานก็ต้องขยาย แน่นอนว่าตอนนี้ยังไม่รีบ รอพวกเขามาแล้วค่อยว่ากัน” เหยาเสินกล่าว

ในตอนนี้มือถือของเซียวชุ่นก็ดังขึ้น เขาเหลือบมองเห็นเป็นถางชือชือโทรมา ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ผู้หญิงหรือ?” เหยาเสินจับสีหน้าของเขาได้ หรี่ตาถาม

“อ้อ คนที่ผมเคยไปรักษาคุณพ่อของเธอน่ะ” เซียวชุ่นพูดอย่างจริงจังไม่ปิดบัง แต่ดูท่าทางเธอไม่เชื่อ เขาจึงเปิดลำโพงเสียเลย

ทันใดเสียงหวานหยดย้อยของถางชือชือก็ดังมาจากปลายสาย: “ประธานเซียว คุณต้องรับผิดชอบฉันนะคะ”

แม่งเอ้ย ยัยผู้หญิงบ้านี่!

เซียวชุ่นตาโตทันที กระแอมไออกมาสองครั้ง เขาจ้องโทรศัพท์ด้วยความตกใจ คว้าโทรศัพท์มาแล้วพูดว่า : “ถางชือชือ คุณพูดบ้าอะไรเนี่ย? รับผิดชอบ...รับผิดชอบอะไร?”

ถางชือชือได้ยินน้ำเสียงเช่นนี้ ก็รู้ได้แปดสิบเปอร์เซ็นต์ว่าเมียเขาอยู่ข้างๆ

พ่อหนุ่มนี่พอรักษาเสร็จปกติไม่พูดอะไรสักคำก็รีบไปแล้ว ตอนนี้เธอเริ่มมีน้ำโห ตั้งใจไม่ยอมให้เขา พูดหยอกเอินอย่างกะลิ้มกะเหลี่ยว่า : “ผู้ชายนี่ไม่มีอะไรดีจริงๆ พูดถึงกางเกงก็ไม่ยอมรับซะแล้ว? ตอนมืดๆฉันจะไปหาคุณที่เจียงไห่!”