เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 59

เหยาเสินจ้องมองไปที่เขา และพยายามควบคุมทุกอย่างไว้ อยากจะอาละวาดแต่ทว่าต้องเงียบไว้ และแสร้งทำเป็นถ่อมตนออกมา

และคิดอีกว่าเจ้าบ้านี่เมื่อสักครู่เกือบทำให้เธอหัวใจวายไปแล้ว เธอได้แต่โกรธ ก่อนจะหยิกไปที่แขนของเขา

เซียวชุ่นเจ็บจนกัดฟัน

ก่อนที่ในเวลานี้ พนักงานประมูลจะนำหยกชิ้นนี้มาให้

เหยาเสินมองไปที่หยกพิลึกนั่น ก่อนที่จะอดพูดไม่ได้ และรอบๆที่เต็มไปสวยสายตาหยอกล้อของผู้คนมากมาย มองมาที่พวกเขาราวกับว่าพวกเขาเป็นคนโง่

เพราะหากเป็นคนธรรมดาทั่วไปล่ะก็ ใครจะไปโง่ขนาดนี้ล่ะ

เธอกัดฟันพร้อมพูดบ่นเบา“ยี่สิบล้านซื้อเจ้านี่ ถึงแม้คุณจะมีเงิน แต่ก็อย่าใช้มั่วสิ?”

เซียวชุ่นยิ้มๆไม่พูดอะไร และรับของที่พนักงานประมูลนำมาให้ เมื่อมือสัมผัส ราวกับมีพลังบางอย่างกำลังโลดเต้น ที่ค่อยๆไหลเข้าไปในรูปปั้นหยก ก่อนที่จะรู้สึกเหมือนกับมีพลังลึกลับจากข้างในที่มีพลังแน่นหนา ที่เริ่มหลั่งไหลเข้ามาก่อนจะแพร่กระจายสลายไป

ภายในห้องประมูลนั้นได้เปิดแอร์อย่างเหมาะสม แต่ตอนนี้ราวกับต่ำกว่า 20 องศา

ผู้คนที่อยู่รอบตัวนั้นรู้ถึงลมหายใจอ่อนโยนที่พัดมา เหมือนกับลมในคืนแห่งหน้าร้อน อีกทั้งลมแอร์ที่พัดมาอย่างเย็น เลยทำให้รู้สึกสบายขึ้น แต่ทว่าผู้คนที่อยู่รอบตัวเขานั้น จะรู้สึกได้ดีอย่างชัดเจน

ซ่งชิงซานถามอย่างอึ้งๆ“คุณเซียว นี่มัน……？”

“คุณเคยได้ยินคนเลี้ยงหยกสามปี แต่หยกเลี้ยงคนทั้งชีวิตไหม หยกนี้มีชีวิต สามารถเลี้ยงคนได้”

เซียวชุ่นเอ่ย ก่อนจะนำหยกไปวางไว้หน้าซ่งชิงซาน “ลองเอามือไว้ข้างบนดูสิ ”

ซ่งชิงซานเอามือวางไว้บนหยก ก่อนจะมีความเย็นวูบหนึ่ง ที่ทำให้รู้สึกราวกับมีลมความร้อนของลมหายใจไหลเข้าสู่ร่างกาย ก่อนจะแพร่กระจายไปทั่วร่างกาย

โดยปกตินั้นเข้าได้ซ้อมรบอยู่ในสนามมักได้รับความบาดเจ็บ บวกกับการเดินทางไกลเพื่อกลับมาที่เมืองเจียงไห่ เลยทำให้เขารู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้เพียงไม่กี่วินาที เขากลับรู้สึกเหมือนร่างกายได้รับพละกำลังเต็มไปหมด

เมื่อการประมูลรอบแรกจบลง

ผู้คนในห้องโถงนี้ ต่างก็รู้สึกถึงความแปลกประหลาดของเซียวชุ่นที่ซื้อหยกชิ้นนี้ แม้แต่ผู้คนที่หัวเราะเยาะว่าเขาเป็นคนโง่ ต่างก็อดไม่ได้ที่จะเดินมาดู ก่อนจะรู้สึกถึงลมอ่อนๆที่แพร่กระจายออกมาจากหยก และประหลาดใจ

ส่วนซือคงซิงนั้นก็เสียใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะจ้องมองไปที่เซียวชุ่นอย่างเงียบๆ

เหยาเสินนั้นรู้สึกได้ตั้งแต่แรก แต่ก็อดไม่ได้ ก่อนที่จะเอ่ย “คุณรู้ตั้งแต่แรกแล้วหรอว่าของชิ้นนี้มันแตกต่างจากชิ้นอื่นๆ?”

“ใช่สิ ไม่อย่างงั้นคุณจะคิดว่าผมโง่จริงๆหรอ? ที่จะยอมเสียเงินมากมายเพื่อซื้อของชิ้นนี้นะ?”เซียวชุ่นพูดยิ้มๆ

เหยาเสินกรอกตาขาวมองไปที่เขา“แล้วทำไมคุณไม่พูดตั้งแต่แรกล่ะ?”

“พูดไปคุณก็ไม่เชื่ออยู่ดีแหละ”

เหยาเสินหมดคำจะพูด ก่อนจะเอ่ยอย่างขุ่นเคือง“คุณไม่พูดก่อน แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าฉันจะไม่เชื่อล่ะ”

“เพื่อนเซียว เราเจอกันอีกแล้วนะ”

ในตอนนี้มีเงาคนหนึ่งเดินเข้ามาเพื่อทักทาย นั่นก็คือโอวหยางเจิ้งที่ได้พบกันในงานเลี้ยงวันเกิดของเหยาเจิ้นชู

โอวหยางเจิ้งนั้นไม่ค่อยสนใจของพวกธรรมดาเช่นนี้ ดังนั้นการประมูลรอบแรกเขาจึงไม่ได้เข้าร่วม ถึงได้มาในตอนนี้ ในการประมูลรอบที่สองจะเป็นพวกของโบราณ ภาพวาดต่างๆ ที่เป็นของสะสมล้ำค่าสูงส่ง แน่นอนว่าของโบราณแบบนี้ที่ประธานสมาคมจะต้องไม่พลาด

เซียวชุ่นพนักหน้า ก่อนจะทักทาย

“ได้ยินมาว่าเพื่อนเซียวได้ประมูลของชิ้นหนึ่ง ใช่หยกชิ้นนี้หรือเปล่า?”

โอวหยางเจิ้งนั้นเดินเข้ามาใกล้ก็สัมผัสได้ถึงลมหายใจที่หาได้ยัง ถึงแม้ตอนทักทาย แต่ทว่าสายตาของเขานั้นได้แต่จ้องไปที่หยกที่อยู่ในเมืองของเซียวชุ่น

“โชคดีได้มาน่ะ”เซียวชุ่นเอ่ย

“ให้ผมสามารถที่จะลองศึกษาดูหน่อยได้ไหม ถึงแม้ผมจะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องหยกโบราณเท่าไหร่ แต่ก็รู้อยู่มาบ้าง”

“ได้สิ”ก่อนที่เซียวชุ่นจะนำหยกส่งให้เขา

“หุบปากสะ คนนี้คือประธานสมาคมของเก่าของเมืองเจียงไห่ เจ้าคิดว่าเขาจะมองไม่ออกหรอ?”

ห้าสิบล้านแน่นอนว่าทำให้คนตกใจถอยหลังไปเกือบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์

ทันใดนั้นเซียวชุ่นก็เข้าใจ ว่าโอวหยางเจิ้งและซ่งชิงซานก็อยากจะได้หยกนี้ไปครอบครอง ของชิ้นนี้แน่นอนว่ามีประโยชน์กับพวกเขาไม่นอน แน่นอนว่าจะต้องเอามาให้ได้แน่ๆ

แต่ว่าเขาคิดไว้ดีแล้วว่าจะจัดการอย่างไร

เขาพูดเรียบๆกับโอวหยางเจิ้ง“ของชิ้นนี้ข้าหาคนรับไว้แล้ว แต่ทว่าขอบคุณในความปรารถนาดีขอท่านประธานมากๆ”

“ไม่ต้องเกรงใจ ถ้าเป็นเช่นนี้ ถ้าอย่างงั้นข้าไม่รบกวนก็แล้วกัน”โอวหยางเจิ้งพูดอย่างเสียดาย

หลังจากที่โอวหยางเจิ้งเดินจากไป เซียวชุ่นก็มอบรูปปั้นหยกให้กับซ่งชิงซานก่อนเอ่ย “เจ้าเอาของชิ้นนี้ไปให้พ่อของเจ้านะ สามารถช่วยให้ท่านสามารถอายุยืนแข็งแรงไปอีกยี่สิบปีเลย”

“จริงหรอ?”

ซ่งชิงซานตกใจ ก่อนจะโบกมือไป“ไม่ได้ ทำอย่างงี้ไม่ได้”

“ข้ามาได้บอกสักหน่อยว่าจะให้ฟรีๆ”เซียวชุ่นพูดยิ้มๆ

ซ่งชิงซานถึงยอมรับ ก่อนจะเผยรอยยิ้ม และพูดอย่างดีใจ“พี่เซียวเปิดราคามาเลย ข้าจะไม่ต่อราคาแน่นอน”

“เจ้าเอาเงินที่ข้าซื้อของชิ้นนี้มาให้ข้าก็พอแล้ว”

ซ่งชิงซานแสดงสีหน้าตกใจ ก่อนเอ่ย

“เป็นไปได้อย่างไร ถ้าหากเป็นอย่างที่ท่านพูด นี้คือของที่หาราคาเปรียบมิได้ อย่างงี้ก็แล้วกัน ข้าเอาไปให้พ่อของข้าดูก่อนก็แล้วกันว่าเขาคิดยังไง ท่านคิดว่ายังไง?”

เซียวชุ่นไม่อยากที่จะพูดต่อราคากับเขาก่อนเอ่ย “แล้วแต่เจ้าก็แล้วกัน”