เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 61

“คนอื่นหัวเราะเยาะฉันเกี่ยวไรกับคุณ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่คุณต้องมาสนใจเรื่องของชาวบ้าน？” ซือคงซิงโกรธจนอยากกระทืบเท้าแล้ว

“คุณเซียวท่านนี้เป็นเพื่อนของพวกเราตระกูลซ่ง คุณแตะต้องเขาก็เป็นการแตะต้องพวกเราตระกูลซ่ง”

ซ่งชิงซานไม่ยอมให้สักนิด จ้องซือคงซิงเขม็งด้วยความเย็นชา

“ได้ ได้！วันนี้เป็นฉันที่แพ้แล้ว แต่พวกคุณก็จำไว้นะ เรื่องนี้ยังไม่จบ พวกเราค่อยค่อยเล่นกัน แม่ง ไม่ช้าก็เร็วฉันจะทำให้คุณตายยังดีกว่ามีชีวิตอยู่”

ซือคงซิงชี้ไปทางเซียวชุ่น อีกทั้งชี้ไปทางซ่งชิงซาน พูดด้วยใบหน้าดุร้าย

ถัดไปก็มองไปยังเหยาเสิน พูดหัวเราะอย่างตีโพยตีพาย “เหยาเสิน ฉันได้ยินว่าเธอไม่ได้มีช่วงเวลาที่ดี ก็ต้องรีบบินกลับมาจากต่างประเทศ เธอในตอนนี้ไม่พูดถึงสิ่งไร้ประโยชน์นี้ ดูแล้วยังเต็มใจอยู่มาก？แต่ก็ไม่น่าล่ะ เพราะเขาเกี่ยวข้องกับต้นไม้ใหญ่ต้นนี้ของตระกูลซ่งใช่ไม่？”

“คุณก็คือคนเลวทราม ต่ำช้า！”

เพี๊ยะ！

ยังไม่ทันเปล่งวาจา เสียงตบหน้าดังกังวานบนใบหน้าของซือคงซิง ความหนืดมหาศาลทำให้ร่างกายของเขาโงนเงนควบคุมไปไม่อยู่ หมุนไปรอบหนึ่ง เกือบจะล้มลงบนพื้น

“ด่าว่าฉันไม่ได้ ด่าภรรยาฉัน ยิ่งไม่ได้！”

สายตาของเซียวชุ่นโหดเหี้ยม ราวกับคมมีดเล่มหนึ่งที่แทงลงบนหัวใจของซือคงซิง

สายตานี้ สามารถฆ่าคนได้！

ซือคงซิงคาดไม่ถึงตกตะลึงจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ ลืมโต้ตอบไปชั่วขณะ

ไม่ช้ามียามจำนวนหนึ่งวิ่งเข้ามาอีก ลากดึงซือคงซิงไว้ แค่เพียงนำเขาออกไปจากตรงนี้ ออกไปไกลมากแล้วยังได้ยินเสียงเขาคำรามจะโกนอย่างบ้าคลั่ง

เรื่องราวเกิดขึ้นกะทันหัน ผู้ประมูลจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เคาะค้อน ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ควรทำอย่างไร

“เงินสดหนึ่งร้อยล้านนับเป็นค่าใช้จ่ายตระกูลซ่งของผม หลังจากนี้จะมีคนไปติดต่อพวกคุณจัดการเรื่องนี้” ซ่งชิงซานพูดกับผู้ประมูลเหล่านั้น

“ได้ครับ ขอบคุณคุณชายซ่ง” ผู้ประมูลพูดไปพยักหน้าไป

“พี่เซียว ตระกูลซือคงแต่ไหนแต่ไรก็จิตใจคับแคบอย่างยิ่ง วันนี้คุณผิดใจกับซือคงซิง ต่อไปก็ต้องระวังมากยิ่งขึ้นหน่อย พรุ่งนี้ผมก็ต้องกลับสังกัดเดิมแล้ว คุณมีเรื่องอะไรให้ช่วยล่ะก็สามารถไปหาพ่อของผมที่ตระกูลซ่ง”

ตรงประตูวิลล่าหว้างห่าย ซ่งชิงซานพูดกับเซียวชุ่นด้าวยจิตใจร้อนรุ่ม

เซียวชุ่นพยักหน้า “เข้าใจแล้ว”

ซ่งหลิงเอ๋อร์อยู่ด้านข้าง สายตาคลุมเครือจ้องเขม็งไปที่เซียวชุ่น สองวันนี้มานี้อยู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่าอาจารย์ของเธอคนนี้ความจริงแล้วก็หล่อมากนะ

จนกระทั่งซ่งชิงซานเตือนสติว่าต้องไปแล้ว เธอถึงได้มีสติกลับมา เรียวตาคู่ดวงโตโค้งงอกลายเป็นพระจันทร์เสี้ยวก็โบกมือไปทางเซียวชุ่น

หลังจากทั้งสี่คนแยกจากัน เซียวชุ่นกับเหยาเสินกลับมาถึงบนรถ

เหยาเสินขับรถ สายตากลับเพ่งไปที่เขาตลอดเวลา คนคนนี้กลับมีใบหน้าผ่อนคลาย กำลังหลับตาพักผ่อน

“คุณรู้ไหมว่าผู้หญิงอยากได้อะไรมากที่สุด？”

“หืม？” เซียวชุ่นลืมตามองเธอ

“ผู้หญิงอยากได้มากที่สุดคือความรู้สึกปลอดภัย”

“มีผมอยู่ คุณจะปลอดภัย”

เหยาเสินไม่ได้อารมณ์ดีเหลือกตามองเขาแวบหนึ่ง “ต่อไปก่อนที่คุณจะทำอะไรบอกฉันก่อนสักคำได้ไหม？”

วันนี้ช่วงเช้าครึ่งค่อนวันนี้ อารมณ์ของเหยาเสินก็คล้ายกับรถไฟเหาะ ตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ตื่นเต้นจนเกือบหัวใจวาย

“อืม ไม่มีปัญหา”

เซียวชุ่นควานหาบัตรเอทีเอ็มออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ยัดเข้าไปในกระเป๋าของหล่อน “ในบัตรนี้ยังมียี่สิบห้าน เป็นเงินทุนเริ่มต้นของบริษัท”

“คุณตั้งใจจะให้ฉันทำบริษัทยานั่นจริง ๆ เหรอ？ฉันไม่มีความรู้อะไรเลยเกี่ยวกับบริษัทแบบนี้……”

“ไม่ใช่ว่ายังมีฉันเหรอ？” เซียวชุ่นพูดยิ้มตัดจบเบาเบา “วางใจได้ ผมจะช่วยคุณจัดการเอง เรื่องของวิธีการประกอบยาผมทำเอง คุณแค่ดูแลจัดการจัดตั้งบริษัทขึ้นมาก็พอ”

“คุณ……ทำไมต้องทำแบบนี้？” เหยาเสินจับพลัดจับผลูถามไปประโยคหนึ่ง

สติของเธอกลับมา “ไม่ได้คิดอะไร ตอนบ่ายคุณทำอะไร？”

“ผมไปเตรียมส่วนประกอบของยาสักหน่อย ต้องการไปร้านยาจีนซื้อเครื่องปรุงยาจีนบางอย่าง”

เหยาเสินเองก็ไม่รู้ว่าส่วนประกอบของยาที่ปากเขาพูดนั้นสุดท้ายแล้วจะมีประโยชน์หรือไม่ แต่เห็นความเชื่อมั่นอย่างยิ่งของเขาแบบนี้ งั้นก็แล้วแต่เขาเถอะ

ต่อจากนั้นห้องทดลองค้นคว้าและวิจัยยังต้องจัดตั้งขึ้น ถึงตอนนั้นด้านเงินทุนเกิดปัญหา อย่างมากก็หาเงินกู้ธนาคาร ในเมื่อเขาอยากจะบ้าก็บ้าเป็นเพื่อนเขาสักครั้งล่ะกัน

“อยากให้ฉันไปเป็นเพื่อนคุณไหม？”

“ไม่ต้องหรอก ผมไปคนเดียวก็พอ” เซียวชุ่นพูดโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา

เหยาเสินอยากกลอกตามาก ไม่เข้าใจประเพณี！

หรือว่าเขาคิดว่าฉันก็คือจะไปซื้อส่วนประกอบยาเป็นเพื่อนเขาจริง ๆ เหรอ？

คนสารเลวนี่！

“ตอนนี้สตาร์ไลท์บีโอเพิ่งจะประมูลได้ ขั้นตอนทั้งหมดยังต้องใช้เวลาหลายวันถึงจะดำเนินการได้แล้วเสร็จ ถือโอกาสช่วงไม่กี่วันนี้ คุณจำเป็นต้องทำการบ้านบางส่วนไปก่อนไม่ใช่หรือ？เถ้าแก่”

เซียวชุ่นสังเกตเห็นใบหน้าไม่มีความสุขจ้องเขม็งมาที่เขา เลยรีบร้อนพูดอธิบาย

“นี่ยังพอประมาณ”

เหยาเสินเก็บความรู้สึก แล้วเริ่มทานอาหาร

ทันใดนั้นก็คล้ายมีเงาร่างสีขาวที่คุ้นเคยอยู่บ้างผ่านมาช้าช้าจากนอกหน้าต่าง ทั้งสองมองไปพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย

“ไป๋เคอ？”

ในเวลานี้ไป๋เคอสวมชุดเซ็ตเจ้าสาวสีขาว สีหน้าใจลอย ใบหน้าซีดเซียวผ่านริมถนนจากด้านนอก

เหยาเสินวางตะเกียบลงแล้วรีบเดินออกไปจากร้านอาหาร เซียวชุ่นจ่ายเงิน แล้วติดตามออกไปอย่างใกล้ชิด