เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 106

เหล่าลู่รู้สึกได้ว่าฝีมือของคนทั้งสามที่ปะทะกับตนมิใช่ธรรมดา! เขาก้มลงมองรอยกระบี่ที่ปาดแขนเสื้อขาดเป็นทางยาว ทำให้มีรอยเลือดซึมออกจากแขนเล็กน้อย หลังและหน้าอกรู้สึกบอบช้ำ ชายหนุ่มตัดสินใจจับปลาข้างเรือนที่เลี้ยงไว้สามตัวใส่ในชะลอมไม้ไผ่ที่สานไว้ หยิบคันเบ็ดใหม่ข้างเรือนออกมา เขาต้องรีบกลับจวนไปเตือน ชิงหลาน...มือสังหารที่ถูกส่งมาก่อนหน้านี้เทียบไม่ได้กับคนทั้งสามที่เพิ่งมาดักทำร้ายเขา ที่ผ่านมาเหล่าลู่ก็เก็บกวาดหมดจดทุกครั้ง เขาขมวดคิ้วครุ่นคิดว่าตนเองพลาดที่ใด? คนพวกนี้จึงได้สงสัยและตามล่าเขา

เจิงอิ่งเดินไปวนมารออยู่ที่ประตูเล็กหลังจวน ครั้นเห็นว่าเหล่าลู่เดินลิ่วตรงมา นางจึงแสร้งไปนั่งรออยู่ม้าหินที่อยู่ไม่ไกลนัก

“ท่านกลับมาแล้วหรือ? เป็นอย่างไรบ้าง?”

เหล่าลู่สังเกตเห็นความตื่นเต้นในแววตาของนางแวบหนึ่ง...หรือว่านางจะรู้เห็นกับคนร้ายสามคนนั่น? เขายื่นชะลอมใส่ปลาสามตัวยื่นให้นาง

“เย็นนี้เจ้าทำปลาทอดให้ข้ากินหน่อยสิ!”

สายตาของเจิงอิ่งมองเห็นแขนเสื้อที่ขาดเป็นทางของเขาพอดี

“ท่านได้รับบาดเจ็บหรือ? รีบไปเปลี่ยนเสื้อเถอะ เดี๋ยวข้าทำแผลให้” เหล่าลู่ไม่ขัดขืน ยามนี้เขานึกถึงคำพูดของชิงหลาน เขาคงต้องเล่นตามน้ำสักหน่อย อยากจะรู้เหมือนกันว่านางจะเล่นเล่ห์อันใด?

เหล่าลู่ปล่อยให้เจิงอิ่งกอดแขนเขาข้างหนึ่งไปจนถึงห้องนอนของตน เมื่อจับเขานั่งลงแล้ว หญิงสาวก็ออกไปเอากล่องไม้ใส่ยามา เหล่าลู่ถอดเสื้อตัวนอกนั่งรอ เจิงอิ่งถลกแขนเสื้อให้เขาแล้วทำแผลอย่างคล่องแคล่ว

“ดูเจ้าชำนาญการทำแผลราวกับเป็นหมอเทียว”

“ตระกูลข้าตีกระบี่ย่อมมีคนได้รับบาดเจ็บบ่อย ความสามารถเช่นนี้ข้ามีมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว” นางก้มหน้าก้มตาพันแผลเสร็จก็เงยหน้าขึ้นมอง “ตกลงว่าท่านเกิดเหตุใดจึงได้บาดแผลกลับมาเช่นนี้?”

“ข้าถูกคนลอบทำร้ายระหว่างทางน่ะ ดีที่หนีรอดมาได้ก็เลยรีบมาจวนนี่ล่ะ? เจ้าเห็นคุณหนูหรือไม่?”

“คุณหนูวาดภาพอยู่ในห้องหนังสือแน่ะ”

เหล่าลู่รีบลุกพรวดพราดไปหาคุณหนูที่ห้องหนังสือไม่สนใจเรียกร้องเรียกของเจิงอิ่งทีไล่หลังมา เมื่อเห็นว่าเรียกเพียงใดชายหนุ่มก็ไม่หันกลับนางจึงได้หันไปเก็บกล่องยาเดินกลับห้องโถงใหญ่

ชิงหลานฟังเหตุการณ์แล้วตื่นตระหนก “ฝีมือพวกเขาร้ายกาจจนทำร้ายท่านได้ เห็นทีพวกเราอาจจะต้องระวังตัวให้มากขึ้น”

“ข้ารู้สึกว่าเจิงอิ่งน่าจะรู้เห็นกับคนพวกนี้ ตอนที่ข้ากลับมานางดูเหมือนจะ รอคอยข้าอยู่ นางมีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด สิ่งที่เจ้าสงสัยดูมีมูลมากเทียว”

“ทำอย่างไรเราจะจับนางได้คาหนังคาเขา?”

เสี่ยวลิ่งเดินยิ้มแย้มเข้ามาในห้องหนังสือ เมื่อเห็นว่าเหล่าลู่อยู่กับคุณหนูนางก็ยิ้มกว้าง “พวกท่านอยู่กันพร้อมหน้าพอดี ข้าได้ขนมจากเมืองหลวงมาฝากด้วย”

“เจ้าได้มาจากที่ใดหรือ?”

เสี่ยวลิ่งทำหน้าเอียงอาย “ก็...ก็...องครักษ์จงมาน่ะสิเจ้าค่ะ องค์ชายก็เสด็จด้วย ฮูหยินกำลังต้อนรับอยู่เจ้าคะ”

“ไอหยา! องค์ชายมาหรือ?”

ชิงหลานออกมาถึงห้องโถงก็พบว่าองค์ชายกำลังจิบน้ำชาพูดคุยกับมารดาของตนอยู่ จงเหยียนกับกังเฉินยืนยิ้มอยู่ด้านหลัง ของฝากจากเมืองหลวงมาสองกล่องไม่ใหญ่นักวางอยู่บนโต๊ะ ส่วนของชิงหลานเป็นม้วนกระดาษคุณภาพดีที่จงเหยียนหอบมาวางต่อหน้านาง

“นาง เสียชีวิตผู้เดียวหรือเพคะ?” จังฮูหยินที่ได้เห็นขบวนแห่ศพในวันนั้นอดจะถามไถ่มิได้

“มิได้ฮูหยิน นางเสียชีวิตพร้อมสาวใช้คนสนิทอีกผู้หนึ่ง ยามนี้เฉาอวิ๋นจือหนีการตามล่าของทางการ ได้ข่าวว่าหลบมาอยู่แถวอำเภอเฉินข้าจึงนำคนออกมาติดตาม หากจับกุมคนผู้นี้มิได้ก็จะไม่รู้ว่าผู้ใดคือคนบงการฆ่าคุณหนูเผย”

ชิงหลานเผลอกุมจอกน้ำชาแน่น...ที่แท้! นางก็ตายเพราะถูกคนวางแผนฆ่าจริงๆ สาวน้อยหลับตาทบทวนเหตุการณ์นั้นอีกครั้ง ตอนทีนางรู้ว่ารถม้าลอยอยู่ในอากาศร่างกายของนางที่เคยคล่องแคล่วกลับไม่อาจใช้กำลังภายในพาตนเองลุกหนีออกมาได้...ช่างน่าแปลกนัก!

‘จริงสิ! ไม่เพียงแต่ถูกวางแผนฆ่าแต่ยังถูกวางยาอีกด้วย’

ชิงหลานลืมตามององค์ชายที่นั่งอยู่ตรงข้าม...หากว่าเป็นองค์ชายคิดจะตามหาคนร้ายเพื่อถือโอกาสฆ่าปิดปากเล่า? เหตุใดเขาจึงต้องออกจากวังหลวงมาตามล่าเฉาอวิ๋นจือด้วยตนเอง? แค่เพียงออกคำสั่งตามล่าก็น่าจะเพียงพอแล้ว...องครักษ์ของเขาก็ล้วนมีฝีมือร้ายกาจ อีกทั้งมือปราบที่ควบคุมไว้ในมือก็มีจำนวนไม่น้อย ไม่จำเป็นต้องออกมาเสี่ยงชีวิตตนเอง

จิบน้ำชาอีกสองจอกหมิงเฉิงอวี่ก็ขอตัวจากไป เสี่ยวลิ่งยืนส่งสายตาอาลัยอาวรณ์จงเหยียน มาคราวนี้องครักษ์จงเอากำไลหยกมาฝากหญิงคนรัก

“เสี่ยวลิ่ง ข้าอิจฉาเจ้าจังที่มีคนรักใจดีเช่นนี้ กำไลหยกที่เนื้อดีเช่นนี้ราคามิใช่น้อย...องครักษ์จงช่างใจกว้างนัก”

สตรีทั้งสองยืนชื่นชมกำไลกันกระหนุงกระหนิงที่หน้าประตู ส่วนด้านหลัง เหล่าลู่กับชิงหลานแอบกระซิบกระซาบ

“อาจารย์ ข้ารู้สึกเรื่องนี้ไม่ชอบมาพากลซะแล้ว!”

********************************