เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 113

ทั้งสองใช้กำลังฝ่ามือ หมัด เข่าและศอกต่อยตีกันอยู่ในห้องอาบน้ำ นางเหลือเพียงเสื้อตัวในกับกางเกงขายาว แต่วิทยายุทธ์ที่ใช้ก็นับว่าไม่ด้อย

“เหล่าลู่ ท่านคิดจะทำอันใดกันแน่?” นางยื้อยุดอยู่กับเหล่าลู่สี่ห้ากระบวนท่า

ลู่ฮั่นเกรงนางจะหลบหนีจึงคิดจะถอดเสื้อผ้าของนางออก เช่นนี้เขาจะสามารถจับกุมนางไว้สอบสวนอย่างง่ายดาย มือข้างหนึ่งของเขากระชากเสื้อขาวตัวในของนางออกได้สำเร็จ บัดนี้เจิงอิ่งเหลือเพียงเอี๊ยมสีชมพูเข้มปักลายดอกบัว นางเห็นว่าตนเองจะเสียเปรียบเหล่าลู่จึงได้ถอยหนีทว่ากลับหงายหลังลงไปในอ่าง

ตู้ม!

มือขวาของเจิงอิ่งคว้าได้คอเสื้อของเหล่าลู่จึงกระชากเขาลงอ่างมาเสียด้วยกัน ทั้งสองยังต่อสู้กันอยู่ในอ่างน้ำ เอี๊ยมของหญิงสาวเปียกน้ำจนแนบลู่ไปกับทรวงอกอิ่ม นางพลิกร่างถอดเสื้อตัวนอกของเหล่าลู่หลุดออกได้เช่นกัน

“ผู้ใดส่งเจ้ามา?” เหล่าลู่ที่อยู่ข้างใต้หงายหน้ายกแขนขึ้นรัดคอหญิงสาว ร่างนางหงายเกยอยู่ข้างบน

“ปล่อยข้า! ปล่อยข้า!” เจิงอิ่งร้องเสียงดัง

“ข้ารู้ว่าเจ้าซ่อนพิราบสื่อสารเอาไว้ เจ้าคิดจะส่งข่าวไปให้ผู้ใด?” ริมฝีปากของเหล่าลู่อยู่ชิดกับใบหูของเจิงอิ่ง

เสียงดังเอะอะจากห้องน้ำทำให้เสี่ยวลิ่งที่คิดจะเดินมาหาเจิงอิ่งเพื่อขอแบ่งขนมพลันชะงัก ตอนที่นางไปถึงหน้าประตูห้องอาบน้ำก็เห็นทั้งคู่กำลังกระชากเสื้อผ้ากันอยู่ อารามตกใจเสี่ยวลิ่งจึงได้วิ่งกลับไปเรียกจังฮูหยินให้ออกมาห้ามทั้งสอง

“พวกเขาทำอะไรนะ?”

“เหมือนจะกระชากแขนกันอยู่ในห้องอาบน้ำแน่ะเจ้าค่ะ ฮูหยินรีบไปห้ามเถิด”

จังฮูหยินเองก็ตกใจ นางไม่เคยคิดว่าเหล่าลู่ที่เคร่งขรึม สุภาพ ทำงานเรียบร้อยผู้นั้นจะหยาบคายถึงขั้นไปทำมิดีมิร้ายกับสตรีในห้องอาบน้ำ

“เร็วเข้า! รีบพาข้าไป!”

เสียงของเสียวลิ่งดังพอที่ชิงหลานที่กำลังนั่งวาดภาพอยู่ห้องไม่ไกลได้ยินพอดี นางจึงออกมาหน้าห้อง คิดจะร้องถามเสี่ยวลิ่งก็ไม่ทันแล้ว

“เสี่ยว.....อ้าว!”

เสี่ยวลิ่งควงแขนมารดาของนางเดินลิ่วไปยังด้านหลังเรือน ชิงหลานเร่งฝีเท้าตามไป ท่าทางเร่งร้อนของคนทั้งคู่ดูเหมือนจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในจวน

“นี่เจ้าคะ! ฮูหยินมาดูสิเจ้าคะ!”

เสี่ยวลิ่งที่คิดว่าเหล่าลู่กับเจิงอิ่งทะเลาะกัน เห็นภาพตรงหน้าก็พลันชะงัก ใบหน้าร้อนผ่าว จังฮูหยินที่เห็นภาพตรงหน้าชัดเต็มสองตาก็ถึงกับอ้าปากค้าง ประตูห้องอาบน้ำยังเปิดกว้างทิ้งไว้ ในอ่างนั้นมีชายร่างใหญ่สวมเพียงเสื้อขาวตัวในเปียกน้ำนอนหงายอยู่ข้างล่าง ส่วนข้างบนเป็นร่างเปลือยช่วงบนของเจิงอิ่งก้มหน้าซุกอยู่ตรงคอของเหล่าลู่

“พะ พวกเจ้า! ทำอะไรกันอยู่หรือ?” จังฮูหยินร้องถามออกมาด้วยความตระหนก

บุรุษและสตรีที่เปียกมะล่อกมะแล่กเพราะน้ำเย็นที่เทไว้ในอ่างไม่มากนัก ผงกศีรษะขึ้นมาดูพร้อมกัน ดวงตาของทั้งสองพลันตะลึง เจิงอิ่งหน้าแดงก่ำ ยามนี้ด้านหลังนางเปลือยเปล่า เอี๊ยมที่ปิดบังทรวงอกเปียกชุ่มซ้ำยังแนบอยู่กับหน้าอกของเหล่าลู่ เมื่อครู่นางพลิกตัวคิดจะบีบคอเขาเอาไว้ ทว่ากลับผิดท่าเพราะเหล่าลู่รัดร่างนางไม่ปล่อย ทำให้กลายเป็นว่านางคร่อมกอดอยู่ข้างบนตัวเขา

ชิงหลานที่วิ่งมาถึงคนสุดท้าย มองเห็นภาพตรงหน้าถึงกับตะลึงไปเช่นกัน คราแรกนางคิดจะร้องทักเหล่าลู่ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าหากเอ่ยถามเหล่าลู่จะกลายเป็นอาจารย์ของนางเป็นโจรเด็ดบุบผาเพราะนอนกอดกับสตรีอยู่ในอ่างอาบน้ำด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้น จึงคิดจะผลักความผิดไปที่สตรีผู้นั้นแทน

“เจิงอิ่งเจ้าใจร้อนถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”

....แต่ทุกอย่างกลับผิดคาด!

เมื่อเหล่าลู่รีบกระโจนกลับมาหน้าห้องอาบน้ำ นางเปลี่ยนชุดเรียบร้อยเปิดประตูออกมาพอดี

“ท่านคิดว่าข้าจะหลบหนีหรือไร?”

“ในเมื่อข้าจับได้ว่าเจ้าเป็นสายที่ถูกส่งมาสืบข่าวยังจวนนี้ นี่ย่อมเป็นจังหวะที่ดีที่สุดที่เจ้าจะหลบหนีมิใช่หรือ?”

“หากข้าไม่คิดจะหลบเล่า? ข้าจะอยู่ที่นี่จนกว่าภารกิจของข้าจะสำเร็จ งานของข้าถูกรับรองด้วยชีวิตของข้า ไม่มีทางที่ข้าจะหลบเลี่ยงโดยไม่มีผลลัพธ์”

“เจ้ายอมรับแล้วว่าถูกส่งให้แฝงตัวเข้ามาที่นี่”

เจิงอิ่งสะบัดหน้าเดินนำลิ่วไปยังห้องโถงที่คนทั้งสามนั่งรออยู่ จังฮูหยินใบหน้าตึงเพราะยังไม่แน่ใจว่าควรจะจัดการเรื่องนี้เช่นใดดี? ชิงหลานนั่งอมยิ้มมองดูสองหนุ่มสาวที่ก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามา...นางนึกขำที่อาจารย์ของนางใจร้อนจนทำเรื่องตลกเช่นนี้ ส่วนเสี่ยวลิ่งได้แต่มองคนทั้งสองสลับไปมาด้วยความสับสน...นางใคร่อยากจะรู้ว่าเหล่าลู่กับเจิงอิ่งนั้นเริ่มสานสัมพันธ์กันเมื่อใด? เหตุใดพวกเขาจึงดูร้อนแรงกันยิ่งกว่านางกับองครักษ์จงเสียอีก? เสี่ยวลิ่งคิดแล้วก็อดหน้าแดงไม่ได้...หากว่านางกับจงเหยียนลงอ่างอาบน้ำด้วยกันเช่นนั้น....

“เอาล่ะ! ข้าในฐานะที่เป็นผู้ดูแลรับผิดชอบพวกเจ้าทั้งสองคน แม้จะไม่เห็นด้วยกับการชิงสุกก่อนห่ามอย่างที่พวกเจ้าทำ แต่...เหล่าลู่เองก็มิได้มีพันธะกับสตรีใดและเจิงอิ่งเองก็ยังมิได้คบหาบุรุษอื่น หากเจิงอิ่งมีใจให้กับเหล่าลู่และเหล่าลู่มิได้รังเกียจนาง ข้าเห็นควรว่าเหล่าลู่ต้องรับผิดชอบแต่งงานกับเจิงอิ่งเพื่อรักษาชื่อเสียงดีหรือไม่?”

เจิงอิ่งน้ำท่วมปาก นางยืนอึกอักอยู่ครู่ เหล่าลู่เห็นท่าทางนั้นแล้วก็คิดว่านางคงคิดจะปฏิเสธและเขามีเพียงโอกาสเดียวที่จะรวบนางไว้สอบเค้นความจริงได้

“ข้าน้อยยินดีขอรับฮูหยิน!”

****************************