เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 115

พระพักตร์ขององค์ชายแสดงความภาคภูมิพระทัยอย่างยิ่ง เมื่อทรงเฉลยความจริงให้คนในสกุลชิงได้รู้ว่าที่แท้ผู้ที่ส่งเจิงอิ่งมานั้นมิใช่คุณชายน้อยจั๋ว ชิงหลานถึงกับแอบส่ายหน้าน้อยๆ แม้จะรู้สึกขอบพระทัยองค์ชายอยู่ในใจแต่ก็ยังหงุดหงิดที่ หมิงเฉิงอวี่แอบอ้างชื่อจั๋วเหรินหาว องค์ชายสิบห้าทอดพระเนตรเห็นสายตาขุ่นเคืองของสาวน้อยที่นั่งอยู่ติดกับจังฮูหยินก็หน้าเผือดสีเล็กน้อย

“องค์ชายไม่เห็นต้องทรงใช้ชื่อคุณชายจั๋วเลยนะเพคะ ทรงบอกพวกเราตรงๆ ตั้งแต่ทีแรกก็ได้” จังฮูหยินมีท่าทีเกรงอกเกรงใจ นางขอบพระทัยซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ทรงมีเมตตาส่งเจิงอิ่งมาดูแลความปลอดภัยให้นางสองแม่ลูก

“เอ่อ....ข้าเห็นว่าหากให้นางมาอยู่ในฐานะสาวใช้จะได้ไม่เอิกเกริก อีกอย่างหากมีคนปองร้ายพวกท่านก็อาจจะจับได้ตัวได้ง่ายกว่า”

องค์ชายทรงรับสั่งถึงการตามจับกุมเฉาอวิ๋นจือและอู่ฉางชิงหัวหน้าโจรกลุ่มนั้น “ในเมื่อจับตัวคนทั้งสองยังไม่ได้ พวกท่านก็ยังคงต้องระมัดระวังตัวให้มากเพราะคนของหัวหน้าโจรถูกจับที่นี่หลายคน ข้าเกรงพวกเขาจะมาแก้แค้นน่ะสิ"

จังฮูหยินเห็นว่าองค์ชายทรงกล่าวได้อย่างมีเหตุผล นางจึงเห็นด้วยที่จะปิดบังตัวตนของเจิงอิ่งเป็นความลับต่อไป ในส่วนการเชิญแขกวันแต่งนั้นนางก็ได้เชิญเพื่อนบ้านละแวกใกล้เคียงไม่กี่ครัวเรือน

“งานแต่งครั้งนี้ถือเป็นงานภายในเพคะ ในเมื่อเจิงอิ่งกับเหล่าลู่ต่างก็กำพร้ากันทั้งคู่ หม่อมฉันจึงได้เชิญเพียงเพื่อนบ้านเท่านั้น”

“ได้อย่างไรกัน? ต่อให้ปิดบังฐานะของเจิงอิ่งแต่ข้าที่เป็นเจ้านายของนางไม่อาจปล่อยให้นางแต่งงานอย่างน่าสงสาร ข้าได้ขอให้นายอำเภอเฉินเป็นเจ้าภาพฝ่ายหญิง พรุ่งนี้เหล่าลู่กับขบวนสินสอดต้องไปรับเจ้าสาวที่จวนนายอำเภอ สินสอดและสินเดิมนั้น ท่านอย่าได้กังวลข้าให้คนเตรียมมาจากเมืองหลวงแล้ว”

จังฮูหยินตะลึง งานแต่งของพ่อบ้านสกุลชิงกลายเป็นงานใหญ่ไปเสียแล้ว ชิงหลานที่รู้จากปากเหล่าลู่เมื่อไม่กี่วันก่อนว่าองค์ชายรู้ฐานะที่แท้จริงของพ่อบ้านลู่แล้วได้แต่ยิ้มพอใจที่องค์ชายสิบห้าทรงจัดงานให้อาจารย์ของนางอย่างดี

เช้าวันงาน คนทั้งอำเภอเฉินต่างงุนงงที่ขบวนไปรับเจ้าสาวออกจากเรือนสกุลชิงเป็นขบวนใหญ่ พวกเขาต่างพากันงุนงงเพราะไม่เคยได้ยินว่าจวนเก่าแห่งนั้นมีคุณชายอาศัยอยู่ด้วยแต่พอได้รับคำอธิบายจากเพื่อนบ้านที่ยืนปะปนอยู่บอกให้รู้ว่าเจ้าบ่าวคือพ่อบ้านลู่...ชาวบ้านก็ยังถกกันด้วยความประหลาดใจ

“เหตุใดพ่อบ้านสกุลชิงที่ยากจนถึงได้มีเงินแต่งภรรยามากมายเช่นนี้?”

“เจ้าไม่รู้อะไร? ข้าได้ยินว่าเจ้าสาวเป็นบุตรบุญธรรมของนายอำเภอเฉินน่ะสิ ตามไปดูกันเถอะเห็นว่าจวนนายอำเภอก็จัดพิธีเตรียมต้อนรับเจ้าบ่าวเอิกเกริก อีกทั้งยังมีองค์ชายสิบห้าเสด็จมาเป็นแขกคนสำคัญในงานแต่งเสียด้วย”

คนทั้งอำเภอเฉินต่างกล่าวกันเป็นเสียงเดียวว่าพ่อบ้านลู่ช่างโชคดีทีแรกเพื่อนบ้านในถนนต่างรับรู้ว่าจวนสกุลชิงมีหญิงสาวผู้หนึ่งมาอาศัยอยู่ด้วย นางบอกกับทุกคนว่านางเป็นสาวใช้คนใหม่ ที่ไหนได้! นางกลับเป็นถึงบุตรบุญธรรมนายอำเภอ!

….บัดนี้ พ่อบ้านที่เลยวัยแต่งงานคนนั้นได้เป็นถึงบุตรเขยท่านนายอำเภอ!

“วาสนาคนเรา...แข่งขันไม่ได้จริงๆ แต่ก่อนผู้คนล้วนพูดกันว่าพ่อบ้านสกุลชิงชาตินี้คงไม่มีเงินแต่งภรรยาเลยต้องอยู่โดดเดี่ยวเฝ้าเรือนเก่าๆ ผุพัง แต่พอจะคว้าได้กลับได้บุตรสาวของนายอำเภอ”

ในจวนของนายอำเภอเฉินครึกครื้นไปด้วยผู้คนเข้ามาแสดงความยินดี ก่อนหน้านี้ห้าวัน องค์ชายสิบห้าทรงส่งมาเร็วให้แจ้งข่าวกับใต้เท้าจั๋วให้รับเจิงอิ่งเป็นบุตรบุญธรรมเพื่อออกหน้าในการจัดงานแต่งเหมาะสมแก่คนสนิทของพระองค์ ใต้เท้าจั๋วรีบทำทุกสิ่งตามพระประสงค์อย่างเร่งด่วนกระทั่งการจัดงานในจวน เหล่าเจ้าหน้าที่ของทางการที่ทำงานในอำเภอ รวมถึงคหบดีทั้งหลายต่างได้รับบัตรเชิญเร่งด่วนจนแทบจะเตรียมของขวัญไม่ทัน แม้พวกเขาจะแปลกใจที่จู่ๆ นายอำเภอเฉินก็มีบุตรสาวบุญธรรมโผล่ขึ้นมา แต่เมื่อรู้ว่าองค์ชายสิบห้าเสด็จมาร่วมแสดงความยินดีทุกคนก็รีบหาของขวัญให้แก่คู่บ่าวสาวอย่างเหมาะสม

“บุตรสาวบุญธรรมของท่านช่างมีบุญยิ่งนักที่องค์ชายสิบห้าทรงเมตตาขนาดนี้ อุตส่าห์เสด็จจากเมืองหลวงมาร่วมงานโดยเฉพาะ”

“กระหม่อมยินดีพะยะค่ะ” ในเมื่อท่านพ่อให้ความเห็นชอบ จั๋วเกิงซินกับจั๋วเหรินหาวก็ไม่ขัดข้อง ส่วนฮูหยินของใต้เท้าจั๋วก็พึงพอใจที่ได้บุตรสาวเพิ่มมาอีกหนึ่งคน ซ้ำเป็นคนที่องค์ชายสิบห้าฝากฝังด้วยตนเองแสดงว่านางมีความสำคัญต่อพระองค์ไม่น้อย อนาคตข้างหน้าของคนในตระกูลนางย่อมได้ดีเพราะบุตรบุญธรรมฟ้าประทานผู้นี้

ครั้นพิธีกราบไหว้ที่เรือนสกุลชิงเสร็จสิ้นลง โต๊ะดื่มสังสรรค์ด้านหน้าเรือนที่มีองค์ชายสิบห้านั่งดื่มอยู่กับคุณชายใหญ่และคุณชายน้อยตระกูลจั๋วยังคงครึกครื้น เพื่อนบ้านที่รู้จักมักคุ้นกับเหล่าลู่ล้วนยินดีที่พ่อบ้านคนขยันของจวนแห่งนี้ได้กลายเป็นคนสำคัญของอำเภอไปแล้ว

“เหล่าลู่ ตอนนี้เจ้าเป็นบุตรเขยนายอำเภอคงจะไม่ลืมข้าดอกกระมัง?” ทุกคนพากันสัพยอกด้วยประโยคนี้ซ้ำๆ จนลู่ฮั่นอดจะขำมิได้...เพราะผู้ที่อยู่เบื้องหลังนั้นยิ่งใหญ่กว่านายอำเภอเฉินมากนัก

“แม่นางเจิงของเจ้างดงามนัก ข้าล่ะข้องใจว่าเจ้าทำเช่นใดนางจึงตกลงปลงใจกับบุรุษเลยวัยออกเรือนอย่างเจ้า?” ชายหนุ่มอีกคนที่เคยไปตกปลากับเหล่าลู่ทั้งดื่มทั้งแซว “ข้าว่าแล้วเชียวคราวนั้นที่เหล่าหานมาถามเจ้าเรื่องนางเจ้าทำฮึดฮัดที่แท้ก็เก็บไว้อุ่นท้องตัวเอง ฮ่าๆ”

สารพัดเรื่องที่หนุ่มๆ จะขุดออกมาทับถมเหล่าลู่ พ่อบ้านหนุ่มเอาแต่อมยิ้มและหัวเราะร่า กว่าครึ่งนั้นเป็นความจริงเพราะก่อนหน้านี้เขายังระแวงนางอยู่จึงพยายามกีดกันมิให้ชายหนุ่มที่ได้เห็นนางมีโอกาสเข้าใกล้ แต่ตอนหลังที่เขามิให้ผู้อื่นมาวอแวกับนางเพราะรู้สึกหึงหวง

ชิงหลานได้ยินคำหยอกล้อเหล่านั้นก็อดจะขำอาจารย์ตนเองมิได้ นางเดินไปใกล้เจ้าบ่าวแล้วกระซิบเบาๆ

“อาจารย์ลู่ที่แท้ท่านวางแผนจับนางกลืนลงท้องใช่หรือไม่? ข้าหลงนึกว่าท่านห่วงความปลอดภัยของข้าเป็นอันดับหนึ่งเสียอีก ผิดหวังจริงๆ เลยนะเจ้าคะ”

********************