เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 168

“เจ้าไม่ได้ทำอะไร?” เสียงฮูหยินผู้เฒ่าร้องตวาดพลางกระแทกไม้เท้าอันใหญ่กับพื้นดังกึก!

“ข้าไม่ได้เอาดอกไม้ให้ฮูหยินดมจริงๆ นะเจ้าคะ! ปะ เป็นฮูหยินใหญ่ที่ดมเองต่างหาก” ร่างของสาวใช้ผู้นั้นสั่นเทา

ใบหน้าของฮูหยินห่วงเยวียนถมึงทึง ส่วนใต้เท้าเผยย่างสามขุมเข้ามาใกล้

“ยังจะเล่นลิ้นอีก พูด! ใครใช้ให้เจ้าทำ!”

“คะ คะ คุณหนูรองเจ้าค่ะ!” สาวใช้ผู้นั้นหลับตาปี๋ คุกเข่าทรุดลงพื้น ปลายนิ้วชี้ไปทางที่เผยหนิงเอ๋อร์ยืนอยู่

“เหลวไหล! เจ้าอย่ามาพูดจาใส่ร้ายข้า! วันนั้นข้าออกไปจากจวนตั้งแต่เช้าเพราะมีนัดหมายกับเหล่าคุณหนูทั้งหลายที่จวนใต้เท้าจาง จะเอาเวลาใดไปใช้เจ้าทำเรื่องชั่วช้าเช่นนั้น!” เผยหนิงเอ๋อร์สาวเท้าไปยืนต่อหน้าสาวใช้แล้วเชยปลายคางนางขึ้นก่อนจะตบลงไปอย่างแรง

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

“ท่านย่า! ท่านพ่อ! อย่าไปเชื่อมันเจ้าค่ะ! มันคงรับเงินคนนอกคิดจะทำร้ายฮูหยินใหญ่แล้วใส่ร้ายข้า”

สาวใช้ผู้นั้นถูกตบจนหน้าหัน ทันใดนั้นเองหัวหน้ามือปราบโหยวกับมือปราบจั๋วก็ออกไปแสดงตัว โดยมีมู่เยี่ยนฟางเดินออกมาจากห้องเผยมู่ซีโดยแสร้งหันไปปิดประตูไว้

“เรื่องนี้ให้ข้าน้อยช่วยสอบสวนหรือไม่ขอรับใต้เท้า?”

ใต้เท้าเผยหันไปตามเสียงนั้น เมื่อเห็นว่ามือปราบทั้งสองแฝงกายอยู่ข้างเรือนและยังมีคุณหนูใหญ่ตระกูลมู่ก็ตกใจ “พวกเจ้ามาทำอันใดที่นี่?”

“พวกข้าน้อยก็มาช่วยออกอุบายจับคนร้ายอย่างไรเล่า?”

“ถ้าเช่นนั้น...เรื่องโต๊ะบูชาพวกนี้ก็เป็นเรื่องโกหกอย่างนั้นหรือ?” ใต้เท้าเผยกวาดตามองบรรยากาศสุดสยองแล้วหันมามองหน้าคนทั้งสาม

“เจ้าค่ะ! พวกเรามาช่วยฮูหยินผู้เฒ่ากับท่านหมอเกาวางแผนจับคนร้าย โดยการแอบอ้างพิธีพวกนี้ นี่เป็นการจับเท็จคนที่คิดจะฆ่าฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ!”

ใต้เท้าเผยหันไปมองหน้ามารดา ฮูหยินผู้เฒ่าจึงพยักหน้าให้รู้ว่านี่เป็นแผนที่นางร่วมวางเอาไว้กับคนทั้งหลาย ใต้เท้าเผยตวัดสายตามองบุตรสาวแวบหนึ่ง สัญชาตญาณของเขาไม่ค่อยจะดีนักเมื่อเห็นใบหน้าของเผยหนิงเอ๋อร์คล้ายจะเผลอแสดงความตระหนก เผยหมิงเฮ่าเกรงว่าชื่อเสียงของจวนตนจะป่นปี้เพราะดูแล้ว การทำร้ายฉิวเจียงซือในครั้งนี้น่าจะเป็นฝีมือของบุตรสาวคนรองของตนแน่

“ในเมื่อยังไม่มีผู้เสียชีวิต เช่นนั้นให้พวกเราไต่สวนในครอบครัวก่อนได้หรือไม่?”

มือปราบโหยวเห็นแก่หน้าของใต้เท้าเผยจึงมิได้คิดบีบคั้น “เช่นนั้นก็ได้ขอรับ ข้าน้อยทั้งสองก็จะรอให้พวกท่านจัดการกันเองในครอบครัวเสียก่อน แต่หากว่าฮูหยินใหญ่เกิดเป็นอันใดไป ข้าน้อยหวังว่าพวกท่านจะส่งคนผิดให้แก่ทางการนะขอรับ!”

“ได้ๆ ข้ารับปาก! แต่เรื่องในคืนนี้ขอให้พวกท่านเก็บไว้เป็นความลับด้วยนะ ถือเสียว่าเห็นแก่หน้าข้าสักครั้ง”

“ขอรับ!” มือปราบโหยวจำใจรับปากอย่างเสียมิได้ อย่างไรเสียใต้เท้าเผยก็นับว่าเป็นขุนนางผู้ใหญ่เขาไม่อาจจะทำการเกินตัว

สาวใช้ผู้นั้นยังคงนั่งตัวสั่นอยู่ที่เดิม “ขะ ข้าเห็นวิญญาณของฮูหยินใหญ่อยู่ใน ห้องนั้นนะเจ้าคะ!”

“จะ...เจ้า เห็นจริงน่ะหรือ?” อนุหมิวรีบร้องถาม

“จริงเจ้าค่ะ!” คำตอกย้ำของสาวใช้ที่ถูกจับผิดได้ทำให้คนที่ไม่รู้ความจริงล้วนรู้สึกหวาดกลัวในความเฮี้ยนของเผยมู่ซี ที่ทุกคนคิดอยู่ในใจก็คือ...วิญญาณที่สาวใช้ผู้นี้เห็นไม่น่าจะใช้ฮูหยินใหญ่แต่น่าจะเป็นคุณหนูใหญ่มากกว่า!

“นางใส่ชุดสีอะไรหรือ?”

“พระองค์ห้ามบอกผู้ใดเด็ดขาดนะเพคะ!” นางเอ่ยเสียงเขียว กระจกทั้งสามนี้นางขออาจารย์ลู่มาจากค่ายกลหลังป่าไผ่ในวันที่ไปช่วยองครักษ์ทั้งสองขององค์ชายเอาไว้ คาดว่าสักวันตนเองจะต้องนำออกมาใช้ เพียงแต่ต้องระวังมิให้ผู้ใดรู้กลนี้ คาดไม่ถึงกลับมาพลาดท่าถูกหมิงเฉิงอวี่เห็นเข้าได้

“กระจกที่เจ้าเก็บไว้นั่นคืออะไรหรือ? ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน” ชายหนุ่มก้าวเข้ามาใกล้อย่างคุกคามจนชิงหลานต้องถอยไปทรุดนั่งอยู่บนขอบเตียง

“เป็นของที่หม่อมฉันขอมาจากอาจารย์ลู่เพคะ”

“อืม...นี่คงเป็นของที่ใช้สร้างค่ายกลของจอมยุทธ์ลู่เป็นแน่!” หมิงเฉิงอวี่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้อย่างยั่วล้อ “เจ้าไม่คิดจะให้ข้าดูสักหน่อยหรือ? ข้าสัญญาว่าเรื่องนี้จะเป็นความลับระหว่างเรา...ดีหรือไม่?” ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งเบียดกับนางที่ริมเตียง

ชิงหลานจำใจควักเอากระจกกลมเล็กสามบานออกมาให้องค์ชายสิบห้าทอดพระเนตร

“ระวังหน่อยนะเพคะ หม่อมฉันยังต้องใช้มันทำเรื่องสำคัญอีกมาก”

“หือ! ยังมีเรื่องสำคัญที่เจ้าคิดจะลวงผู้คนอีกหรือ?” ชายหนุ่มพลิกดูกระจกทั้งสามบานในมือไปมา ขนาดของมันก็แค่เท่าอุ้งมือของเขาเท่านั้น น่าแปลกจริงที่นางวางมันไว้แต่ละมุมแล้วตั้งระยะเทียนให้เหมาะสมก็เกิดแสงสะท้อนเป็นภาพสตรีที่นางนำมาตั้งไว้ด้านหลัง กระจกสองอันด้านหลังทึบ อีกอันโปร่งทั้งหน้าและหลัง

“นี่เป็นของประดิษฐ์ของอาจารย์ปู่เพคะ”

“สมแล้วที่เป็นฝีมือจอมยุทธ์ลู่ผู้ลือลั่น ค่ายกลของคนผู้นั้นเป็นหนึ่งในยุทธภพ ในเมื่อเจ้าใช้มันช่วยจับคนร้ายก็ดีแล้ว แต่คงต้องระวังอย่าให้ผู้ใดรู้เห็นอีก” องค์ชายทรงยื่นกระจกทั้งสามคืนให้นางเก็บในถุงผ้าแล้วสอดใส่ในเสื้อ

“หม่อมฉันระวังแล้วเพคะ แต่องค์ชายนั่นล่ะ! ที่มาแอบดูหม่อมฉัน!”

******************************