เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 184

เวรยามยินยอมแก้มัดให้นาง ชิงหลานจึงบอกพวกมันให้ออกไปเดี๋ยวนางจะกินยาเอง เมื่อเห็นว่าสาวน้อยอ้อนแอ้นดูไม่มีพิษสงทั้งสองจึงถอยออกไปเฝ้าอยู่หน้าประตูดังเดิม จั๋วเหรินหาวจึงแอบเข้ามา

“ดีที่เจ้าล่อพวกมันเข้ามาตอนที่ข้ากับคุณชายจินออกไปเมื่อครู่ เจ้าสองคนนี้มันคอยมองไปรอบๆ อยู่ตลอด เกือบไปแล้ว!” ศิษย์พี่ของนางพ่นลมออกมาทางปากฟู่หนึ่ง “คุณชายจินกลับไปกราบทูลเรื่องผังเรือนนี้ให้องค์ชายได้ทรงทราบแล้ว”

“อ้าว! องค์ชายจะไม่กริ้วพวกเราหรือ? แอบวางแผนให้ข้าถูกจับตัวมาเช่นนี้ กลัวว่าองค์ชายจะรีบร้อนเอาคนมาถล่มที่นี่น่ะสิ!”

“เจ้าไม่ต้องกลัวหรอกน่า...มีคุณชายจินอยู่ เขาก็คงจะวางแผนกับ องค์ชายให้รัดกุมก่อนบุกแน่ๆ ว่าแต่เจ้าเถอะยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างนี้มีแผนใช่หรือไม่?”

“อืม...ข้าจะล่อให้เฉาอวิ๋นจือมาที่นี่! เจ้าช่วยข้าที!”

ชิงหลานอธิบายแผนการคร่าวๆ ให้จั๋วเหรินหาวฟัง ชายหนุ่มพยักหน้า ชิงหลานควักเอามีดสั้นที่ศิษย์พี่นางเคยให้เป็นของขวัญออกมา

“ดีที่พวกมันมิได้ค้นตัวข้า” นางก้มลงตัดเชือกที่มัดขาออกแล้วเก็บเศษพวกนั้นไปซ่อนใต้ผ้าห่มบนเตียง “เดี๋ยวข้าจะวางกลกระจก ท่านช่วยข้าค้นทีว่าในห้องนี้เหลือเสื้อผ้าเก่าบ้างหรือไม่?”

“เจ้ารู้กลกระจกได้อย่างไร?” มือปราบจั๋วตกตะลึง เขาผู้ซึ่งเป็นศิษย์ของอาจารย์ลู่เคยเห็นกลกระจกในค่ายกลหลังป่าไผ่แต่กลับไม่เคยได้ลองทำสักครั้ง

ชิงหลานยิ้มแล้วควักเอาถุงเล็กๆ หยิบกระจกกลมสามชิ้นออกมา “ข้ามีกระจกสร้างร่างน่ะสิ ศิษย์พี่!”

“เจ้าเอาเปรียบข้านี่! ทีข้าอาจารย์ไม่เห็นจะให้กระจกสร้างร่างเลยแล้วทำไมเจ้าถึงได้?”

“เอาน่าๆ อย่าเพิ่งงอแงให้ออกจากที่นี่ไปได้เสียก่อน ข้าจะบอกท่านเองว่าข้าได้มาอย่างไร?”

จั๋วเหรินหาวไปค้นดูเสียจนทั่วจึงพบชุดบุรุษเก่าๆ ซุกอยู่ด้านล่างตู้เสื้อผ้า

“มีเหลืออยู่ชุดหนึ่ง พอใช้ได้หรือไม่?”

“ไม่มีปัญหา ขอเพียงเป็นเสื้อผ้าคนก็ใช้ได้ทั้งนั้น!”

ชิงหลานรีบจัดวางมุมกระจกไว้คนละมุม แขวนเสื้อผ้าไว้บนเตียงในท่านั่งคร่อมหมอนที่คลุมด้วยผ้าห่มนวม ขยับเทียนให้อยู่ในจุดที่จะส่องแสงไปในทิศทางที่จะทำให้เกิดภาพลวงตาอย่างที่นางต้องการ

“ใช้ได้หรือยังศิษย์พี่”

“ใช้ได้แล้ว ข้าดูแล้วเหมือนเจ้าตัวปลอมนั่นกำลังจะฆ่าเจ้าที่ถูกจับอยู่บนเตียง” กระจกสร้างร่างร้ายกาจเสียจริง เขาเคยเข้าไปในค่ายกลกับอาจารย์ลู่ มองเห็นเหมือนฝูงเสือกำลังจะเข้ามาขย้ำ คราวนั้นจำได้ว่าเขาร้องเสียงหลงจนอาจารย์ต้องใช้วิชาตัวเบาลอยขึ้นปิดกระจกเอาไว้ เมื่อเสือฝูงนั้นหายไป อาจารย์ลู่จึงเฉลยว่านี่คือจุดที่จอมยุทธ์ลู่ทำค่ายกลกระจกเอาไว้โดยอาศัยแสงอาทิตย์

“เจ้ารู้วิธีใช้แสงจากเทียนพวกนี้ทำค่ายกลได้อย่างไร?”

“ข้าเอามาทดสอบดูเองในห้องนอนน่ะสิ แล้วก็ได้ผลเช่นนี้”

จั๋วเหรินหาวพยักหน้ายอมรับ “ศิษย์น้อง นับว่าเจ้าก้าวหน้ายิ่งนัก สามารถพลิกแพลงสร้างค่ายกลได้แล้ว”

“เดี๋ยวข้าหาวิธีออกไปล่อเฉาอวิ๋นจือเข้ามาก่อน ท่านขึ้นไปซ่อนมุมขื่อด้านโน้นก็แล้วกัน”

ห้องที่นางถูกขังไว้อยู่ถึงจากห้องโถงเข้ามาอีกชั้นหนึ่ง เวรยามที่เฝ้านางเดินออกไปอยู่หน้าระเบียงเพราะความเบื่อหน่าย นางจึงออกไปเคาะประตูด้านหน้า

“พวกเจ้ายังอยู่หรือไม่?”

“เจ้ามีอะไรอีกล่ะ? เรื่องมากเสียจริง!”

เสียงเดินกะโผลกกะเผลกของเฉาอวิ๋นจือก้องไปทั่วห้อง ชิงหลานซ่อนอยู่ใต้เตียงรีบพยักหน้าให้กับจั๋วเหรินหาวที่อยู่ขื่อ

ผัวะ!

เฉาอวิ๋นจือผลักประตูห้องนอนที่นางถูกขังอยู่อย่างแรง

“ข้ามาแล้ว คุณหนูน้อย! เจ้าว่า...เจ้ารู้ว่าผู้ใดลอบทำร้ายข้า? มาเล่าให้ข้าฟังสักหน่อยเป็นไร?” มือปราบร่างใหญ่ได้ยินลูกน้องของอู่ฉางชิงเล่าเรื่องที่ตามจับสาวน้อยผู้นี้ให้เขาฟังว่านางหวาดกลัวจนสะดุดล้มร้องไห้เสียงดังลั่น เฉาอวิ๋นจือจึงมิได้ระแวงถึงอันตราย

“ช่วยข้าด้วย! ช่วยข้าด้วย!” เสียงแหบแห้งที่ร้องมาจากบนเตียงทำเอาเฉาอวิ๋นจือสะดุ้ง บุรุษชุดขาวกำลังคร่อมร่างที่อยู่ในผ้าห่มเหมือนกำลังบีบคอนางเอาไว้

เฉาอวิ๋นจือพุ่งเข้าไปด้วยสัญชาตญาณยกไม้ค้ำขึ้นฟาดร่างบุรุษผู้นั้นในทันที

ป้าบ! ป้าบ!

เสียงที่ตีลงบนเสื้อผ้าเปล่าเป็นเสียงที่แปลกหู ทว่าเฉาอวิ๋นจือมิได้สังเกต จังหวะที่เขายกไม้ค้ำขึ้นนั่นเอง ร่างน้อยที่นอนซุกอยู่ใต้เตียงก็ดึงข้อเท้าของเขาอย่างแรง

ตึง!

ร่างใหญ่ของเฉาอวิ๋นจือหงายล้มลงไปบนพื้นยังไม่ทันจะได้ตะเกียกตะกายหรือหันไปมองว่าสิ่งใดดึงขาของตน ร่างหนึ่งก็ลอยละลิ่วลงมาจากขื่อบนเพดาน มีดสั้นจ่ออยู่ที่คอหอยของเขา

“อย่าส่งเสียง! ไม่งั้นข้าเชือดเจ้าแน่!”

*********************************