เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 199

ใต้เท้าชิงกึ่งเดินกึ่งวิ่งลงจากรถม้าเมื่อถึงลานจอดข้างเหลาหงส์ขาว สองเค่อก่อนแม่สื่อที่คุ้นเคยกับมารดาของเขาจู่ๆ ก็บุกเข้าไปในจวน

“ใต้เท้าชิง ข้าน้อยเห็นกับตาว่าฮูหยินของท่านตามบุรุษผู้หนึ่งขึ้นไปบนชั้นสองของเหลาหงส์ขาว ข้าเกรงว่านางจะเป็นอันตรายเพราะคนผู้นั้นดูท่าทางน่ากลัวนัก ท่านรีบตามไปช่วยนางเถอะเจ้าค่ะ”

ชิงเว่ยได้ยินเช่นนั้นก็รีบเรียกรถม้าออกมาโดยไว เขามิได้เป็นห่วงภรรยาเอกอย่างที่ทุกคนเข้าใจแต่เขานึกถึงคำพูดของชิงหลานที่สั่งเอาไว้ต่างหากว่า หากมีผู้มาตามให้เขาไปช่วยซิวฮูหยินให้รีบตามไปโดยเร็ว ใต้เท้าชิงร้องเรียกหยุนเถิงคนรับใช้คนสนิทให้ตามติดตนเอง

“เจ้าเรียกพ่อบ้านนำคนไปด้วยสามสี่คน เร็วเข้า!”

ฮูหยินผู้เฒ่ากับสามียืนดูความกระตือรือร้นของบุตรชายแล้วรู้สึกตื่นตระหนก

“เสี่ยวเว่ย เจ้าช่วยนางให้ได้นะ! อย่าให้นางถูกคนทำร้ายได้!”

ใต้เท้าชิงทำหน้าปริวิตกเพื่อให้บิดากับมารดารู้สึกว่าตนเองเป็นห่วงภรรยา

“ท่านแม่อย่าห่วง ข้าจะพานางกลับมาอย่างปลอดภัยขอรับ!”

ใต้เท้าชิงมองไปรอบๆ เหลาหงส์ขาว เขาส่งคนมาสืบดูผังที่นี่และลองวาดออกมาคร่าวๆ แล้วพบว่าชั้นสองมีห้องลับอยู่หลายห้องและห้องที่นางเคยมานั่นคือห้องในสุด

ซิวฮูหยินถูกชายที่อ้างว่าเป็นคนของใต้เท้าจื้อพาตัวเข้ามาในห้องที่ตนมา เริงสวาทอยู่บ่อยๆ ทว่าคนผู้นั้นกลับนั่งเฝ้านางไม่ยอมออกไปเสียที

“เจ้าออกไปได้แล้ว! หากใต้เท้าจื้อมาค่อยเรียกข้า!”

“มิได้ขอรับ! ข้าน้อยได้รับคำสั่งให้เฝ้าอยู่ในห้องนี้ก่อนจนกว่าจะมีคนมา”

ซิวฮูหยินทำหน้าเอือมระอา นางไพล่นึกไปว่าจื้อซุ่นซีเป็นห่วงตนเองจึงได้ส่งคนมาคอยนั่งเฝ้า “ไม่รู้จะห่วงข้าทำไมนักหนา? ที่นี่ก็มาเจอกันออกจะบ่อย” นางหันไปรินน้ำชาจากกาใส่จอกเล็กก่อนจะก้มหน้าลงดมกลิ่น

“ใต้เท้าจื้อเปลี่ยนใบชาใหม่แล้วหรือนี่? ช่างหอมดีเหลือเกิน!” นางดมกลิ่นอยู่อีกครู่ก็ยกขึ้นดื่ม “รสชาติก็ดีเยี่ยม!”

บุรุษร่างใหญ่ถมึงทึงผู้นั้นยังคงนั่งเฝ้านางอยู่โดยไม่ขยับเขยื้อน ซิวซีชวนที่รู้สึกว่าตนเองรอนานกว่าปกติก็เริ่มหงุดหงิด

“เหตุใดใต้เท้าจื้อวันนี้ถึงชักช้านัก? โอ๊ย! ห้องนี้ก็ร้อนเหลือเกิน!” นางรู้สึกเนื้อตัวรุ่มร้อนราวกับมีไฟสุม ร้อนจนนางเองชักจะทนไม่ไหว “เจ้าออกไปข้างนอกก่อนได้หรือไม่? ข้ารู้สึกร้อนมาก” นางคิดจะไล่ให้คนผู้นี้ออกไปข้างนอกเพื่อที่ตนจะได้ถอดเสื้อคลายร้อนสักหน่อยแต่คนผู้นั้นกลับไม่ยอมขยับเขยื้อน

พลันนางก็รู้สึกคล้ายตนเองมึนๆ เบลอๆ และร้อนจนทนไม่ไหว คราวนี้ถึงกับดึงสายรัดเอวของตนเองออกและถอดเสื้อตัวนอกกองไป ซิวซีชวนคิดจะขึ้นไปหลบบนเตียงแล้วถอดเสื้อผ้าออกให้หมด

“ข้าร้อน! ร้อนจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว!” นางทึ้งเอาผ้ามุ้งสองข้างลงพลางดึงเสื้อผ้าตนเองด้วยความหงุดหงิดสุดขีด

บุรุษผู้นั้นรู้สึกตกใจที่นางเอาแต่ถอดเสื้อถอดผ้าราวกับคนบ้าเขาจึงลุกขึ้นเดินไปห้ามนาง “ฮูหยินอดทนหน่อยขอรับ! นี่ไม่ใช่เรื่องเหมาะสม!”

“เจ้าไม่มีสิทธิ์มาห้ามข้า! ข้าจะถอดให้หมด!” นางโยนเสื้อผ้าออกมาจากข้างในมุ้ง เหลือเพียงเอี๊ยมกับกางเกงชั้นในบางๆ ติดกาย

ผู้อารักขาของตระกูลจี่ยื่นมือยุดข้อมือของซิวฮูหยินเอาไว้เพื่อหวังจะหยุดนางทว่านางกลับชักมือกลับจนร่างเขาล้มไปในเตียง

“ซีชวน! ซีชวน!”

ปัง!

ใต้เท้าชิงใช้เท้าถีบประตูเข้าไปข้างในพร้อมผู้ติดตามถึงหกคน ทุกคนล้วนเป็นคนในจวนตระกูลชิงทั้งสิ้น สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าทำให้ทุกคนถึงกับตกตะลึง

“นี่เจ้า! คบชู้เช่นนั้นหรือ?” เสียงของใต้เท้าชิงตวาดลั่น

“ตอนแรกที่ไปถึง คนเฝ้าเหลาหงส์ขาวไม่ยอมให้นายท่านเข้าไปท่าเดียวขอรับ ดีที่พวกเขามีกันแค่สองคนพวกเขาถึงบุกขึ้นไปชั้นสองได้ ข้าน้อยก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันมีห้องลับซ่อนอยู่ท้ายสุดและเสี่ยวเอ้อบอกว่าฮูหยินไปที่นั่นเพื่อพบกับบุรุษผู้หนึ่งหลายครั้งแล้วขอรับ!”

“พอๆ หยุนเถิง! เจ้าไม่ต้องเล่าเรื่องบัดสีบัดเถลิงนี่ซ้ำแล้ว! ข้าอยากจะอาเจียนนัก รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น! ภรรยาของเจ้ากรมกลาโหมคบชู้สู่ชาย! ข้าอยากจะโบยนางให้ตายคามือนัก!”

ไช่จิวฝูมารดาของใต้เท้าชิงถึงกับหน้าเสีย ในเมื่อบุตรชายจับได้คาหนังคาเขานางก็ไม่อาจจะปกป้องลูกสะใภ้คนโปรดได้อีกต่อไป!

“ในเมื่อเจ้าเห็นคาตาเช่นนี้ เจ้าพิจารณาเองเถิด แม่ยกให้เจ้าเป็นผู้ตัดสินใจ”

ชิงเว่ยรู้สึกค้างคาใจที่ตนมิได้จับผิดนางกับจื้อซุ่นซีได้ แต่ครั้งนี้เหมือนมีคนจัดฉากไว้ให้เขาได้พบนางกับผู้อื่น

‘ช่างเถอะ! ถึงอย่างไรข้าก็จะกำจัดนางคนชั่วผู้นี้ออกจากจวนได้แล้ว!’

เขาแสร้งเดือดดาลจนโทสะพุ่งขึ้นฟ้า เมื่อนางนั่งรถม้าคันเล็กกลับมาถึงก็รีบถลาคุกเข่าลงกอดขามารดาของสามีร่ำไห้อย่างน่าเวทนา ทั้งยังรำพึงรำพันว่าตนเองถูกคนใส่ร้ายวางยาให้ร้อนรุ่มจนถึงถอดเสื้อผ้า

“นี่เจ้ายังจะคิดโทษผู้อื่นอีกหรือ? หยุนเถิงไปสอบถามเสี่ยวเอ้อมาแล้วว่าเจ้านัดพบกับบุรุษที่ห้องนั้นหลายครั้ง! ข้าผิดหวังในตัวเจ้ายิ่งนัก เจ้าเป็นลูกสะใภ้ที่ข้ารักยิ่งกว่าผู้ใดแต่กลับทำตัวต่ำทรามเช่นนี้ สกุลชิงคงไม่อาจเลี้ยงดูเจ้าได้อีก”

“ท่านแม่! ท่านแม่! ข้ามิได้ทำชั่วทำเลวอย่างนั้นจริงๆ นะเจ้าคะ ข้าถูกใส่ร้าย! ข้าถูกใส่ร้ายจริงๆ เจ้าค่ะ”

ชิงเว่ยนึกถึงคำบอกเล่าของเหล่าลู่พ่อบ้านจวนเก่าบอกว่านางคนชั่วผู้นี้ส่งคนไปลอบฆ่าภรรยาและบุตรสาวของเขาหลายครั้ง! เขาจึงเห็นว่าครั้งนี้สมควรจะเป็นโอกาสในการเอาคืนให้กับคนทั้งสอง

“พ่อบ้าน! ลากนางไปโบยยี่สิบไม้!”

**************************