เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 250

“ผู้ใดจะยอมให้พวกเจ้าจับกันล่ะ?” มือปราบผู้หนึ่งใช้กระบี่ทาบไว้ที่ต้นคอของชิงหลวนซาน “เปิดทางให้เราเดี๋ยวนี้!”

“ถอยก่อน! รักษาชีวิตคุณชายชิงไว้ให้ได้!” จั๋วเหรินหาวร้องสั่งการ

มือปราบทั้งสองถอยหลังขึ้นจากคุกใต้ดินอย่างระมัดระวัง จนขึ้นมาถึงลานด้านหน้าของสำนักมือปราบ

ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!

เข็มพิษจากพัดงูดำของจินวั่งซู่พุ่งปักคอผู้ที่ถือดาบจ่อชิงหลวนซานเอาไว้ ชิงหลานที่กำกระบี่ทิวาราตรีไว้แน่นกระโจนเข้าไปตวัดกระบี่ของมือปราบที่เดินนำหน้าจนกระเด็นลงพื้นก่อนจะจ่อดาบลงไปที่คอ

เคร้ง!

“เจ้าถูกจับกุมแล้ว!”

ชิงหลวนซานพลิกตัวออกจากตัวคนร้ายโดยไว เขายกมือกุมรอบคอด้วยความตื่นตระหนก

“พี่ใหญ่บาดเจ็บหรือไม่?” ชิงหลานรีบร้องถาม

“บาดแผลเล็กน้อย ขอบใจที่เจ้าช่วยเหลือ”

จั๋วเหรินหาวที่ตามขึ้นมารีบเข้าไปจับกุมมือปราบที่ถูกกระบี่จ่อคอ ทว่าคนผู้นั้นกลับล้วงเอายาเม็ดใส่ปากแล้วล้มตาตั้ง

“แย่แล้ว!”

“ไม่ทันล่ะ! ฆ่าตัวตายไปแล้ว โน่นคนที่ถูกเข็มพิษข้ายังไม่ตาย ข้าอาบแค่ยาสลบไว้เฉยๆ ท่านรีบเอาตัวไปขังเถิด”

ความล้มเหลวของการลอบฆ่าชิงหลวนซานทำให้จื้อจื่อชงต้องถูกทางการออกประกาศจับ เผยหนิงเอ๋อร์หันไปบอกกับสาวใช้ของตนทันทีว่าได้เวลาต้องปลีกตัวออกห่างจากจื้อซุ่นซีแล้ว

“นายหญิงจะทำอย่างไรหรือเจ้าคะ?”

“วิธีเดียวที่จะรอดไปได้ก็ย่อมต้องหาคนที่มีอำนาจมากกว่าใต้เท้าจื้อคอยคุ้มหัวน่ะสิ! เจ้าดูสถานการณ์จวนจื้อแล้วไม่รู้หรือว่าอีกไม่นานก็คงจะล่มสลาย ใต้เท้าจื้อตาบอด ซ้ำยังบาดเจ็บเรื้อรังจากการถูกแทง คุณชายใหญ่จื้อก็ถูกทางการประกาศจับโทษฐานส่งคนไปฆ่าชิงหลวนซานในคุก เห็นทีข้าต้องรีบมองหาผู้อุปถัมภ์คนใหม่แล้ว”

เผยหนิงเอ๋อร์ขบคิดกับไถส่วงสาวใช้ประจำตัวเพื่อหาที่เกาะใหม่

“นายหญิงท่านจำใต้เท้าที่มางานเลี้ยงในจวนจื้อเมื่อครั้งนั้นได้หรือไม่? ผู้ที่ท่านเล่าว่าอยู่กรมตุลาการ รูปร่างท้วมสักหน่อยแล้วก็มองท่านบ่อยๆ น่ะ เจ้าค่ะ”

“คนผู้นั้นนั่นน่ะหรือ? ใต้เท้าผาง รูปร่างหน้าตาก็ไม่ถือว่าเลวร้ายแม้จะอายุมากกว่าใต้เท้าจื้ออยู่สักหน่อย ข้าได้ยินว่าเขาเป็นตุลาการหนึ่งในเก้าของเมืองหลวง อิทธิพลมากพอใช้ได้แต่ไม่รู้ว่ามีรายชื่ออยู่ในสมุดรับสินบนของ จื้อซุ่นซีหรือไม่?”

เผยหนิงเอ๋อร์ใช้ช่วงเวลาที่จื้อซุ่นซีได้รับบาดเจ็บแอบปลอมแปลงสมุดบัญชีรับสินบนเล่มนั้นแล้วเอาเล่มจริงมาเก็บเอาไว้ หากว่าวันหน้าใต้เท้าจื้อคิดจะทำร้ายนาง สิ่งนี้จะช่วยข่มขู่เขาได้ ส่วนทรัพย์สินนั้นนางยักยอกออกไปได้มากแล้ว ทั้งแบ่งปันให้น้องชายไปมากโขโดยกำชับให้เขาเอาออกมาใช้อย่างระมัดระวัง เผยหนิงเอ๋อร์จึงรีบตรวจสอบรายชื่อโดยเร็ว

“แปลกจริง! เหตุใดจึงไม่มีรายชื่อใต้เท้าผางอยู่เลยนะ?”

“ขุนนางทุกคนรับเงินทีละพันตำลึงนี่เจ้าคะ? ใต้เท้าผางจะไม่อยากได้เงินจำนวนมากบ้างเลยหรือ?” ไถส่วงที่พอจะอ่านตัวเลขได้แต่ไม่รู้หนังสือรับสมุดบัญชีไปเปิดดู

“เอ๊ะ! เจ้าพูดถูก หากว่าใต้เท้าผางไม่รับสินบนเป็นเงินแต่รับเป็นของมีค่าแทนเล่า? ชื่อของเขาจึงไม่ถูกบันทึกไว้ในนี้ ข้าจำได้ว่าใต้เท้าจื้อเคยมอบแจกันคู่มูลค่าหลายพันตำลึงให้เขา อืม...ฉลาดสมกับเป็นตุลาการจริงๆ รับสินบนไม่ให้ตนเองมีปัญหา เช่นนั้นก็เลือกคนผู้นี้นี่ล่ะ!”

“ดีๆ เช่นนั้นข้าจะหากระบี่ดีๆ ให้เจ้า!”

ชิงเว่ยเว่ยสั่งให้สาวใช้ของนางคอยระวังคนอื่นๆ อย่าให้เข้ามาใกล้เรือนของพี่สาว ส่วนสาวใช้ของชิงหลานนั้น นางได้วางผงนิทราให้คนทั้งสองหลับใหลไปตั้งแต่หัวค่ำแล้ว คืนนี้ชิงเว่ยเว่ยอ้างกับมารดาว่าจะมานอนกับพี่สาวเพื่อช่วยเหลือให้องค์ชายสิบห้าได้มาพบกับชิงหลานโดยเฉพาะ

“องค์ชายร้ายกาจนัก ทรงติดสินบนเว่ยเว่ยหมดไปเยอะสินะเพคะ”

“เอาน่า! เท่าใดข้าก็เต็มใจจะให้นาง ในเมื่อนางเป็นน้องสาวที่น่ารักของเจ้าก็นับว่าเป็นน้องสาวของข้าด้วยเช่นกัน” องค์ชายตรัสทั้งๆ ที่มือยังกุมคู่หมั้นอยู่ไม่ปล่อย “เมื่อเราอภิเษกสมรสกันแล้วเจ้าให้นางเข้าไปเยี่ยมที่วังพยัคฆ์ขาวบ่อยๆ จะได้ครึกครื้น”

“อีกไม่กี่วันเอง พระองค์ก็ยังแอบมาพบหม่อมฉัน”

“ข้าไม่เห็นหน้าเจ้าหลายวันแล้วนะ ช่วงนี้เรื่องวุ่นวายในเมืองหลวงมีเยอะเหลือเกิน” องค์ชายทรงรั้งนางเข้ามาใกล้ มือข้างหนึ่งกอดเอวนางไว้ “ตราบใดที่ใต้เท้าจื้อกับใต้เท้าจางยังไม่ถูกพิพากษาโทษ ยากนักที่เมืองหลวงจะสงบสุข”

ชิงหลานหันไปลูบใบหน้าของหมิงเฉิงอวี่

“พระองค์เองก็เพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บ อย่าทรงหักโหมเรื่องงานมากนักเลยเพคะ ทรงดูซูบผอมลงอีกแล้ว”

ชายหนุ่มอิงหน้าผากเข้ากับหน้าผากของคนรัก ปลายจมูกของทั้งสองคลอเคลียกันไปมา “ข้าอยากให้วันวิวาห์ของเราเป็นไปด้วยความราบรื่น หวังว่าวันนั้นจะไม่มีผู้ใดกล้ามารบกวนเหมือนวันงานของจงเหยียน”

“พี่รอง! ท่านพ่อมาทางนี้เจ้าค่ะ!”

**************************