เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 90

เฉาอวิ๋นจือตกตะลึง เขาจำองครักษ์กังขององค์ชายสิบห้าได้แต่ก็แข็งใจตอบออกไป! “พวกเจ้า! มีสิทธิ์อันใดมาจับกุมข้า”

หมิงเฉิงอวี่ชักม้าขึ้นมาข้างหน้า “แล้วหากเป็นข้าเล่า? ข้ามีสิทธิ์จับกุมพวกเจ้าหรือไม่?”

เฉาอวิ๋นจือมองเห็นร่างสูงถนัดตา เขาไม่คาดคิดว่าองค์ชายสิบห้าจะเป็น ผู้ออกมาตามจับกุมเขาด้วยพระองค์เอง มือปราบเฉาเห็นท่าไม่ดีก็ตะโกนบอกลูกน้อง

“ต้านเอาไว้! อย่าให้เข้ามาใกล้ได้!”

มือปราบนอกคอกกับกลุ่มโจรที่เฉาอวิ๋นจือเลี้ยงเอาไว้รีบพุ่งเข้าหาองครักษ์ทั้งหมดในทันที แต่ยังไม่ทันจะได้เข้าใกล้ลูกธนูก็พุ่งเสียบร่างของพวกเขาหลายคนอย่างแม่นยำ

องครักษ์กังชักกระบี่แล้วกระโจนลงจากหลังม้าไล่ฟันคนของเฉาอวิ๋นจือจนแตกฮือออกคนละทิศละทาง ฝีมือของกังเฉินเป็นที่ครั่นคร้ามต่อเหล่าคนร้าย องครักษ์ทั้งปลายบุกเข้าไปยังรถม้าที่สตรีทั้งหมดถูกจับขึ้นไปมัดไว้

“เฉาอวิ๋นจือหนีไปแล้วพะยะค่ะ!”

องค์ชายที่กำลังต่อสู้อยู่ด้านหลังรีบกระโจนขึ้นหลังม้าควบนำหน้าไปตามทิศที่มือปราบเฉาหนีไป องครักษ์อีกส่วนหนึ่งรีบตามหลังพระองค์ไปติดๆ เฉาอวิ๋นจือกับลูกน้องอีกหลายคนควบม้าหนีเข้าไปในป่า หมิงเฉิงอวี่ตามไปอย่างไม่ลดละ

“มือปราบเฉา! ท่านรีบหนีไปก่อน พวกเราจะขวางเอาไว้ให้!” มือปราบที่ติดตามเฉาอวิ๋นจือมาหลายปีชักกระบี่ชะลอม้าหันกลับมาประจันหน้ากับองค์ชาย สิบห้า หมิงเฉิงอวี่ดึงบังเหียนเข้าประจัญบานอย่างห้าวหาญ ทรงฟันร่างของผู้ขวางทางตกจากหลังม้าไปสองคนก่อนจะควบม้าตามหลังเฉาอวิ๋นจือไปติดๆ

มือปราบใจโฉดควบม้าไปถึงหน้าผาแทบจะชักบังเหียนม้าไม่ทัน เขาก้มลงไปมองเบื้องล่างเห็นเป็นแม่น้ำสายหนึ่งก็รีบลงจากหลังม้า องค์ชายสิบห้าและเหล่าองครักษ์สิบกว่าคนตามมากระชั้นชิด

“ยอมให้ข้าจับเจ้ากลับเมืองหลวงเสียดีๆ”

“องค์ชาย! ท่านคิดจะจับข้าเช่นนั้นหรือ? หากพระองค์มีความสามารถก็ตามข้ามาสิ!” เฉาอวิ๋นจือหันกลับไปมองข้างล่างอีกครั้งหนึ่ง

“เจ้าคิดจะกระโดดลงไปจริงๆ หรือ?” หมิงเฉิงอวี่ทรงหรี่พระเนตร ท่าทางของเฉาอวิ๋นจือคงไม่ยอมจำนนง่าย หากพระองค์ทรงจำไม่ผิดตามแผนที่แล้วป่าแถบนี้มีแม่น้ำไหลผ่าน หรือว่าข้างล่างหน้าผานี้จะเป็น....

“จับเขาเร็ว! อย่าให้กระโดดลงไปได้!”

องครักษ์พร้อมกรูเข้าไปหาเฉาอวิ๋นจือ มือปราบผู้นั้นกลับกระโจนลงไปก่อนที่ผู้ใดจะถึงตัว!

“ไม่ทันแล้วพะยะค่ะ! ด้านล่างเป็นแม่น้ำ เห็นทีมือปราบเฉาจะคาดเอาไว้แล้ว”

“สั่งคนตามลงไปควานหาตัวให้เจอ! แจ้งเจ้าเมืองฉู่จิ้งส่งมือปราบออกมาช่วยข้าด่วน!” ในเมื่อจับกุมมือปราบโฉดด้วยตนเองไม่ได้ ยามนี้คงต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตเพื่อให้เฉาอวิ๋นจือกลายเป็นนักโทษของทางการ

“พะยะค่ะ” กังเฉินรีบส่งป้ายสั่งการให้กับองครักษ์เสื้อแพรอีกผู้หนึ่งให้เข้าไปแจ้งเจ้าเมืองฉู่จิ้งโดยด่วน ส่วนพวกตนก็รีบกระจายกันออกไปสืบหาเฉาอวิ๋นจือตามหมู่บ้านที่อยู่ริมแม่น้ำ

หัวหน้ามือปราบของเมืองฉู่จิ้งได้รับบัญชาให้นำคนออกมาช่วยองค์ชายอย่างเร่งด่วน พวกเขาตามหามือปราบเฉาทั้งวันทั้งคืน ส่วนองค์ชายสิบห้าก็เข้าไปยังเมืองฉู่จิ้งเพื่อสอบสวนพ่อค้าชายแดนที่ถูกจับกุมพร้อมสตรีทั้งสิบคน

“พวกนางจะถูกปล่อยตัวเลยหรือไม่?”

“คงยัง...ตอนนี้องค์ชายให้พวกนางพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมใกล้ศาลาว่าการเมืองไปก่อนเพื่อจะตรวจสอบสัญญาที่ไม่เป็นธรรม ก็คงอีกไม่นานหรอกเพราะขุนนางเมืองฉู่จิ้งทำงานรวดเร็ว”

จงเหยียนฟังแล้วรู้สึกสบายใจขึ้น “พวกนางจะได้พ้นเคราะห์พ้นโศกกันเสียที คงมีแต่เพียงพวกที่ถูกจับมาเท่านั้นที่ถูกส่งกลับเร็ว”

เจ้าเมืองฉู่จิ้งสั่งให้รื้อฟื้นคดีต่างๆ ที่พวกโจรกลุ่มนั้นเคยทำก็พบว่าโจรป่า กลุ่มนี้ทั้งดักปล้นและฆ่าคนไปหลายราย ศาลเมืองฉู่จิ้งจึงตัดสินโทษประหาร ส่วนมือปราบโฉดจากเมืองหลวงต้องถูกส่งตัวไปรอการตัดสินโทษหลังจากจับกุมหัวหน้า มือปราบเฉาได้

องค์ชายสิบห้านำขบวนองครักษ์พร้อมด้วยลูกน้องของเฉาอวิ๋นจือเพียงผู้เดียวที่บาดเจ็บน้อยเดินทางกลับเมืองหลวง อีกสองคนที่บาดเจ็บสาหัสยังต้องรักษาตัวที่เมืองฉู่จิ้งแล้วค่อยส่งกลับในภายหลัง

ข่าวที่เฉาอวิ๋นจือถูกจับส่งถึง ‘นายท่าน’ หลังรับฟังข่าวแล้วคนผู้นั้นก็รีบแจ้งให้หุ้นส่วนของตนได้ทราบ รายได้มหาศาลของพวกอยู่ในมือของหัวหน้ามือปราบเฉา นายท่านจึงต้องสั่งการให้ลูกน้องของตนออกไปหาทางช่วยเหลือเฉาอวิ๋นจือโดยด่วน

“หากปล่อยผู้อื่นได้ตัวเฉาอวิ๋นจือไป เห็นทีเงินที่ควรจะได้ก็มลายและความลับของข้าก็จะถูกเปิดเผย เอาตัวมือปราบเฉามาให้ได้ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย”

“ขอรับ!” ลูกน้องคนสนิทของนายท่านนำคนนับสิบออกเดินทางไปยังบริเวณที่บอกมาว่าเฉาอวิ๋นจือกระโดดหน้าผาลงแม่น้ำ ด้วยความชำนาญสภาพพื้นที่มากกว่าจึงคาดคะเนระยะที่ร่างของเฉาอวิ๋นจือจะถูกสายน้ำพัดพาไปได้แม่นยำ

“เราต้องไปหาที่ตำบลข้างหน้า”

“ไกลถึงเพียงนั้นเชียวหรือขอรับ?”

“มือปราบเฉามิได้บาดเจ็บ หากว่าเขากระโดดลงแม่น้ำแล้วยังมีแรงพยุงตัวไป ด้วยแรงน้ำระดับนี้เขาอาจจะลอยไปจนถึงตำบลข้างหน้า เจ้าดูสิ! แม่น้ำนี้มีขอนไม้ลอยมาเป็นระยะ หากเป็นข้าเกาะขอนไม้ได้คงไม่ยอมเข้าตลิ่งใกล้ๆ ให้ถูกจับหรอก อาศัยสายน้ำพาไปไกลหน่อยค่อยขึ้นไม่ดีหรือ?”

“หัวหน้า ท่านช่างเก่งกาจเสียจริง!”

“เร็วเข้า! รีบหามือปราบเฉาให้เจอก่อนเถอะค่อยมายกยอข้า”

***********************