เกิดอีกคราเป็นชายาตัวร้าย(มีEbook) นิยาย บท 96

ชิงหลานทำหน้าสลด...ที่แท้เจ้าม้าตัวนี้ก็เหมือนกับนางที่เคยล้มป่วยแล้วกลับมาแข็งแรงอีกครั้งหนึ่ง นางลูบคอมันแผ่วเบา ชะโงกหน้าเข้าไปกระซิบ

“เจ้าสายลม ต่อไปข้าจะพาเจ้าไปด้วยทุกหนทุกแห่ง จะดูแลเจ้าอย่างดีให้เจ้าแข็งแรงและวิ่งเร็วกว่าม้าตัวอื่นให้จงได้”

เจ้าม้าตัวสันทัดร้องฮี้ๆ ตอบเบาๆ ราวกับว่ามันพอใจในถ้อยคำที่เจ้าของคนใหม่บอกกับมัน

“ดูสิ! มันยอมรับเจ้าเป็นเจ้าของมันแล้ว”

หมิงเฉิงอวี่เห็นท่าทางแปลกๆ ก็จั๋วเหรินหาวก็รีบเดินเข้ามาสมทบ จินวั่งซู่ตบพัดงูดำอมยิ้มตามมาไม่ห่าง

“เจ้าเอาม้ามาเผื่อนางด้วยหรือ?”

จั๋วเหรินหาวหันมาคารวะองค์ชาย “หม่อมฉันซื้อมาให้ศิษย์น้องพะยะค่ะ คนขายม้าบอกว่าตัวนี้เคยล้มป่วยเพิ่งรักษาหายจึงขายราคาถูก”

“เจ้าเอาตัวไม่แข็งแรงมาให้นางเลี้ยง แล้วนางจะขี่มันได้หรือ?” น้ำเสียงติเตียนนั้นทำเอาชิงหลานไม่ค่อยพอใจนัก

“หม่อมฉันเองก็เคยล้มป่วยเหมือนกับมัน แต่พอรักษาหายแล้วก็แข็งแรงได้เช่นกันเพคะ เจ้าสายลมอยู่กับหม่อมฉัน หม่อมฉันจะเลี้ยงมันให้วิ่งเร็วให้ได้”

ใบหน้าขององค์ชายเปลี่ยนไปแวบหนึ่งเมื่อเห็นว่าสาวน้อยเริ่มโกรธตนเองก็จำยอมพยักหน้า “หากเจ้าชอบม้าตัวนี้ก็ให้กังเฉินช่วยดูให้ดีหรือไม่? กังเฉินเชี่ยวชาญการดูแลม้า เผื่อว่าจะหาวิธีช่วยม้าของเจ้าให้แข็งแรงเร็วขึ้น”

“เพคะ” นางตอบเสียงแข็ง

หมิงเฉิงอวี่ทอดพระเนตรจั๋วเหรินหาวด้วยอาการเคืองน้อยๆ คุณชายจั๋วเหมือนจะรู้ตัวจึงแสร้งเบี่ยงประเด็น

“องค์ชายจะเสด็จไปดูคุณชายจินแก้ค่ายกลหรือพะยะค่ะ?”

“อืม...ข้าไปด้วยได้หรือไม่?”

“ได้สิพะยะค่ะ! หากว่าคุณชายจินสามารถแก้ค่ายกลของอาจารย์ปู่หม่อมฉันได้ก็นับว่าเป็นยอดคนแล้ว”

ขบวนม้าทั้งหมดมาถึงศาลาหน้าป่าไผ่ในเวลาไม่นานนัก จินวั่งซู่กวาดตามองไปรอบๆ ด้วยความสนใจ

“ที่นี่เป็นป่าไผ่แล้วลึกเข้าไปด้านในเป็นป่าทึบงั้นหรือ? ชัยภูมิเช่นนี้ยากจะหาจุดสังเกตนัก”

ป่าไผ่ที่อยู่ต่อหน้าพวกเขาเป็นต้นไผ่ที่ลำมีขนาดแทบจะเท่าๆ กัน ด้วยลักษณะต้นที่เป็นปล้องสีเขียวเหมือนกันไปทั้งหมดดูละลานตา ทำให้ยากจะหาจุดสังเกต ทางเดินเล็กๆ ที่สามารถขี่ม้าเข้าไปได้เพียงหนึ่งตัวเรียงหน้ากระดานก็ดูคดเคี้ยวไปตามป่าไผ่ดูแปลกตายิ่ง

“ข้ายังไม่เคยแก้ค่ายกลลักษณะนี้มาก่อน หากไม่เป็นป่าไผ่อย่างเดียว ก็เป็นป่าทึบอย่างเดียว แต่ซ้อนสองค่ายกลในป่าสองลักษณะเช่นนี้เพิ่งจะเคยเห็น”

“คุณชายจิน ข้าขอเข้าไปส่งหลานเอ๋อร์หาอาจารย์ก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวจะออกมาดูท่านอีกครั้ง” จั๋วเหรินหาวไม่อาจจะพาองค์ชายเข้าไปหาอาจารย์ได้โดยพลการ เขาจึงกราบทูลขอให้องค์ชายรออยู่ที่ด้านนอกก่อน

“กฎที่อาจารย์เจ้าเคยประกาศข้าจำได้ว่า...หากผู้ใดแก้ค่ายกลได้ก็สามารถเข้าพบอาจารย์เจ้าได้ใช่หรือไม่?”

“พะยะค่ะ”

“เจ้าเข้าไปหาอาจารย์เจ้ากับนางเถอะ ข้าเชื่อมั่นว่าคุณชายจินจะพาข้าเจ้าไปจนถึงเรือนของอาจารย์เจ้าได้”

จั๋วเหรินหาวอมยิ้ม “หากว่าภายในครึ่งชั่วยามหม่อมฉันไม่เห็นองค์ชายไปถึงเรือนของอาจารย์ข้าจะออกมาค้นหาในค่ายกลก็แล้วกันนะพะยะค่ะ”

“องค์ชายเราต้องมองหาสิ่งที่ผิดปกติในป่าไผ่แห่งนี้ให้ออกพะยะค่ะ จอมยุทธ์ลู่ผู้นี้นิยมสร้างค่ายกลแบบพรางตา มีเหมือนไม่มี เห็นเหมือนไม่เห็น สิ่งที่เห็นอาจมิใช่ของจริงพะยะค่ะ”

กังเฉินที่เดินอยู่ข้างหลังขมวดคิ้ว “ท่านลองยกตัวอย่างหน่อยเถิดคุณชายจิน ข้าจะได้พอนึกออกบ้าง?”

“อย่างเช่น...ในบรรดาต้นไผ่พวกนี้อาจจะมีบางต้นที่ลักษณะแตกต่างจากต้นอื่นหรือไม่ก็อาจจะเจอสิ่งที่ไม่ควรมีอยู่ในป่าไผ่แต่ก็มี”

จงเหยียนส่ายหน้า “นับว่าเป็นเรื่องยากอยู่นะคุณชายจิน ตั้งแต่พวกเราเดินเข้ามาในนี้ข้ามองไปทางใดก็เหมือนจะดูคล้ายกันไปหมด ต้นไผ่แต่ละต้นสีเขียวเหมือนกัน ลำต้นขนาดเท่าๆ กัน แม้แต่โคนต้นก็ยังเหมือนกันด้วย”

“เพราะสังเกตยากอย่างนี้ไงเล่า? ที่ผ่านมาไม่ว่าจอมยุทธ์เก่งกาจเท่าใดก็ล้วนต้องติดอยู่ในค่ายกลนี้จนคุณชายจั๋วต้องออกมาช่วย นี่ล่ะความน่ากลัวของค่ายกลจอมยุทธ์ลู่...เหมือนจะธรรมดาแต่อันที่จริงเต็มไปด้วยภาพลวงตาทั้งสิ้น”

หมิงเฉิงอวี่ไม่ทรงชำนาญเรื่องค่ายกลจึงได้แต่พยายามทอดพระเนตรหาสิ่งผิดปกติอย่างที่คุณชายจินบอก

“เจ้าดูนั่น! แบบนั้นเรียกว่าผิดปกติได้หรือไม่?”

ทุกคนรีบหันไปตามพระดรรชนีขององค์ชายสิบห้า ข้างกอไผ่ไปไกลออกไปประมาณสิบก้าวมีก้อนหินลายประหลาดวางอยู่ข้างใน หากไม่สังเกตให้ดีย่อมจะมองไม่เห็น

“องค์ชายก้อนหินนั้นมันเหมือนลายก้อนหินที่อยู่ตามริมแม่น้ำเลยนะพะยะค่ะ” จินวั่งซู่มองตามแล้วทำตาโต เขาเดินเข้าไปใกล้เพื่อดูให้ชัดถนัดตา คนที่เหลือไม่กล้าออกนอกเส้นทางได้แต่ปล่อยให้คุณชายจินออกคำสั่งเสียก่อน

บุรุษผู้หลงใหลในค่ายกลอย่างยิ่งเดินดูรอบๆ หินก้อนนั้น หน่อไม้ที่เพิ่งงอก บดบังก้อนหินนี้ไว้เกือบมิดชิด หากว่าองค์ชายมองเผินๆ ก็คงจะไม่สังเกตเห็นเช่นกัน จินวั่งซู่เหยียดร่างขึ้นเต็มความสูงแล้วมองว่าห่างจากก้อนหินนี้ไปยังมีก้อนหินซ่อนอยู่อีกหรือไม่? สายตาของเขากวาดไปทั่วๆ ในขณะนี้ปากก็ร้องออกมา

“ทุกคนช่วยข้ามองหาก้อนหินลายนี้ทีว่ามีอยู่บริเวณนี้อีกหรือไม่?”

*****************************