เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 101

“กลับบ้านกันเถอะ”

แจสเปอร์ยิ้มและยื่นมือออกไป

เวนดี้พยักหน้าและวางมือเล็ก ๆ ลงบนมือของแจสเปอร์อย่างเป็นธรรมชาติ

เขาสองคนเดินแนบชิดกันกลับไปที่ลานจอดรถ

ระหว่างทาง เวนดี้เห็นรถพยาบาลกำลังขับไปยังลานอย่างรวดเร็ว และถามอย่างสงสัย “ทำไมถึงมีรถพยาบาลอยู่ที่นี่กันคะ?”

“สภาวะทางจิตใจของเซย์เดนไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ เขาโกรธผมมากไปและเขาจำเป็นต้องไปโรงพยาบาล”

เวนดี้ยกมือบังปากและหัวเราะอย่างเงียบ ๆ หลังจากที่แจสเปอร์กล่าวแบบนั้น

เขาทั้งสองขึ้นรถไป และจู่ ๆ เวนดี้ก็พูดขึ้นมาว่า “ลูกสาวของนักธุรกิจจากเมืองฮาร์เบอร์ชื่อแอนนา ลอว์ ใช่มั้ยคะ?”

“ใช่ครับ” แจสเปอร์ขับรถไปและไม่ได้เหลือบมองทางด้านข้าง

“ฉันเห็นนะว่าเกิดอะไรขึ้น เธอช่วยคุณ เพราะงั้นคุณถึงมีโอกาสได้คุยกับมิสเตอร์ลอว์”

เวนดี้ยิ้ม

“ผมคิดว่า เธอคงไม่อยากทนมองหน้าเย่อหยิ่งของเซย์เดนมั้ง”

ท่าทีของแจสเปอร์เริ่มเครียดมากขึ้นเรื่อย ๆ

“คงงั้นมั้งค่ะ”

เวนดี้ดูเคร่งเครียด

ระหว่างการประมูลก่อนหน้านี้ แจสเปอร์ไม่ได้อ่อนแอเลย เวลาที่เขาวางแผนการสำหรับศึกมูลกองทุนที่มีมูลค่ากว่าหนึ่งพันล้านดอลลาร์ และในตอนที่เผชิญหน้ากับมิสเตอร์ลอว์ แต่ตอนนี้ เขากลับเหงื่อตก

กลับมาที่คฤหาสน์ชูเลอร์ ดอว์สันกำลังรอเขาทั้งสองกลับมาอยู่ตรงประตูด้วยรอยยิ้มที่อิ่มเอมบนใบหน้าหลังจากที่รู้ข่าว

“ผู้ชนะของเรากลับมาแล้ว!”

ดอว์สันเล่นมุขตลกที่ยากจะตบมุขทัน

เวนดี้ทำได้แค่เปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นพวกผู้ชายที่กำลังทำตัวแบบนี้

“ตระกูลแฮงค์สูญเสียมากในตอนครั้งนี้ และตอนนี้พวกนั้นต้องตัดสินใจยากมากแน่ ๆ คุณคิดว่าพวกเขาจะกัดฟันและอดทนถือสิทธิ์ในการพัฒนาที่ดินไว้ไหมคะ?

“ไม่” แจสเปอร์ส่ายหัวและพูดว่า “เซย์เดนคือผู้นำตระกูล อาจจะนะ ยังไงก็ตาม พวกพี่ใหญ่คงจะไม่โง่เหมือนเขา”

“ตัวเลือกที่ดีที่สุดของตระกูลแฮงค์ตอนนี้คือ ยอมแพ้กับราคา มันดีกว่าที่ยอมเสียเงินสดมัดจำ 50 ล้านดีกว่าเสีย 1.5 พันล้าน ไม่อย่างนั้น พวกเขาคงเสียอำนาจอย่างหนักแน่”

“ยังไงก็ตาม ตระกูลแฮงค์จะก้าวข้ามไปได้ยังไง? คนอื่นจะไม่หัวเราะพวกเขาตายเลยหรอ? ตระกูลนี้ห่วงภาพลักษณ์ของพวกเขาเป็นที่สุด” เวนดี้กล่าวอย่างกังวล

“โดยปกติแล้ว พวกเขาให้ค่ากับภาพลักษณ์ แต่เมื่อากำลังเผชิญหน้ากับความเป็นและความตาย พวกเขาจะเข้าใจเรื่องนี้ดีกว่าคนอื่น” แจสเปอร์ยิ้มและกล่าว

“นั่นก็แย่มากแล้วนะคะ กับแค่การเสียเงิน 50 ล้าน” เวนดี้กล่าวขณะที่รู้สึกว่ามันน่าเสียดายมาก

ดอว์สันหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “ปล่อยเป็นหน้าที่พ่อเถอะ”

แจสเปอร์และเวนดี้เงยหน้าขึ้นละมอง ดอว์สันยิ้มละพูดว่า “พวกแฮงค์มันอวดดีมานานหลายปีแล้ว คนมากมายไม่มีความสุขก็เพราะพวกมัน ตอนนี้แหละ เรามีโอกาสที่จะเอาชนะในตอนที่พวกมันล้ม เพราะงั้น เงิน 50 ล้านจะพอได้ไง?”