เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 107

“คุณ…” จอห์นมองแจสเปอร์อย่างว่างเปล่าเหมือนกับรู้อยู่แล้วว่าเขาคิดอะไรอยู่

“ฮี่ฮี่ คุณคิดว่าคนอย่างฮิวจ์จะมีภูมิหลังที่ขาวสะอาดเหรอ?” แจสเปอร์กระตุกยิ้มที่มุมปาก จากนั้นทั้งสองก็ไปที่สำนักงานคณะกรรมการกำกับหลักทรัพย์ในเมือง

ทำไมพวกเขาถึงไปที่นั่น เพราะมีเพียงพวกเขาและประธานคณะกรรมการตลาดหลักทรัพย์เท่านั้นที่จะรู้!

…

วันรุ่งขึ้นในสำนักงานของจอห์น

ชายหนุ่มทั้งสองที่เพิ่งก้าวเข้าสู่สำนักงานต่างสั่นสะท้านด้วยความหวั่นเกรง

เห็นได้ชัดว่าเป็นครั้งแรกที่พวกเขาอยู่ในห้องทำงานของประธาน และจัดการเรื่องส่วนตัวให้กับประธาน ให้ตายเถอะ ตอนนี้พวกเขาได้เป็นที่โปรดปรานของประธาน...

“ตอนนี้คุณจำได้หรือยัง?”

การแสดงออกของจอห์นดูเคร่งขรึมขึ้น

“บัญชีและหุ้นที่เป็นเป้าหมายได้ให้กับคุณสองคนแล้ว เมื่อการซื้อขายเริ่มต้นในตอนบ่าย ให้เข้าไปกดราคาตลาดทันที กดให้ต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้”

สองหนุ่มพยักหน้าอย่างเร่งรีบ “อย่ากังวลไปเลยครับ มันง่ายมาก เราจะทำได้ดีอย่างแน่นอน”

“ในเมื่อเรากำลังจะตีตลาด แล้วแคปปิตอลล่ะครับ?” ชายหนุ่มหนึ่งในสองคนแสดงความกังวล

นี่คือตลาดหุ้น และหากแคปปิตอลไม่มีทุนอย่างน้อยหลายร้อยล้าน พวกเขาจะไม่สามารถทำอะไรได้เลย

จอห์นชี้ให้พวกเขาดูในบัญชีแคปปิตอลของเขาในระบบ

คนหนุ่มสองคนสับสนเมื่อเปิดระบบมา จากนั้นพวกเขาก็เบิกตากว้างราวกับว่าพวกเขาเพิ่งเห็นผีและพวกเขาก็อ้าปากค้าง

“พระเจ้า มันเป็นเงินที่เยอะมาก! สองพันล้าน?”

“ฉัน ฉันไม่เคยมีเงินมากขนาดนี้เพื่อจะเล่นเกมมาก่อนเลย…”

สองคนนั้นกำลังมองมาที่จอห์นราวกับว่าพวกเขากำลังดูภูเขาสูง

สองพันล้านดอลลาร์ คนธรรมดาทั่วไปไม่สามารถเห็นเงินจำนวนมากขนาดนี้ได้ในช่วงชีวิตแน่นอน

“งานที่มอบให้คุณทั้งสองคนนั้นไม่ยาก คุณจะสุขสบายถ้าทำสำเร็จ แต่ถ้าหากทำพลาดขึ้นมา คุณอาจจะเหลือแต่ตัวและคงต้องไสหัวออกไป”

จอห์นพยักหน้าและพูดอย่างประหม่า “คุณแน่ใจนะ ว่ามันจะไม่เป็นอะไร”

“อย่ากังวลไปเลย เขากล้าที่จะฆ่าเราจริง ๆ เหรอ?” แจสเปอร์พูดอย่างเฉยเมย

จอห์นพยักหน้าอย่างเห็นด้วยเมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

แกรนด์มิลเลนเนียมเป็นหนึ่งในทรัพย์สินภายใต้การดูแลของฮิวจ์ และถือว่าเป็นโรงแรมระดับสูงที่ค่อนข้างตระการตา

รถของแจสเปอร์จอดที่ทางเข้า และทั้งสองก็ลงจากรถ

หลังจากที่ออกจากลิฟต์เพื่อไปยังห้องส่วนตัวที่จองไว้ แจสเปอร์และจอห์นก็รู้สึกถึงบรรยากาศที่ตึงเครียด

มีคนอยู่เต็มสองข้างทางเดิน

ทั้งหมดดูเหมือนอันธพาล พวกเขากำลังเคี้ยวหมากฝรั่งและกระดิกเท้า ขณะที่มองดูพวกเขาสองคนด้วยท่าทางหาเรื่อง

ในแวบแรก มีคนยืนอยู่ที่ทางเดินประมาณ 20 กว่าคน

จอห์นเริ่มตื่นตระหนกเมื่อเห็นสิ่งนี้ จากนั้น เขาก็จำข่าวลือที่ว่าฮิวจ์เก็บกลุ่มคนหาอนาคตไม่ได้พวกนี้ไว้เป็นลูกน้อง และใบหน้าของเขาก็เริ่มซีด