เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 137

“ยืนอยู่ตรงนั้นแหละ”

ภายใต้การจ้องมองที่น่าสะพรึงกลัวของเซย์เดน แจสเปอร์เดินไปหาเขาและยืนอยู่นิ่ง ๆ

“นายจะทำอะไร!”

ภายนอกของเซย์เดนนั้นดูแข็งแกร่งแต่ภายในช่างอ่อนแอ เขาถามด้วยท่าทางดุร้าย พยายามปกปิดความวิตกกังวลด้วยการแสดงออกที่ดุร้าย

ตับ!

เซย์เดนโดนต่อยเข้าที่หน้า

เซย์เดนรู้สึกราวกับว่าใบหน้าข้างซ้ายของเขาเหมือนโดนตัดออกไป เขารู้สึกชาไปครึ่งหน้า

เขาเอามือมาปิดหน้า เซย์เดนจ้องมองไปที่แจสเปอร์ เขาตะโกนออกมาด้วยสายตาที่เดือดพล่าน “แกกล้าดียังไงมาต่อยฉันวะ!”

“ความรู้สึกที่ได้ต่อยหน้านายน้อยแฮงค์ ก็ไม่ต่างจากการต่อยหน้าคนอื่นเลยนะ”

แจสเปอร์สะบัดข้อมือแล้วพูดอย่างใจเย็น

ในขณะนั้น เซย์เดนเกือบจะเป็นบ้า

“หมัดนี้ เป็นเพราะนายตั้งใจจะจับมือเวนดี้ทั้ง ๆ ที่มันไม่ควร”

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ต่อยซ้ำอีกครั้ง

ตอนนี้หน้าของเซย์เดนชาไปทั้งสองข้าง

“ส่วนหมัดนี้ เป็นเพราะนายไม่เคยสนใจใครเลย และเคยทำให้ฉันอับอายขายหน้าหลายสิบครั้ง”

การที่เซย์เดนโดนต่อยสองครั้งมันทำให้เขารู้สึกมีดาวลอยอยู่บนหัว เขาคำรามและกระโจนเข้าหาแจสเปอร์

แจสเปอร์ถอยหลังหนึ่งก้าว ทำให้เซย์เดนเสียการทรงตัว และล้มลงกับพื้น นั่นยิ่งทำให้เขาอับอายมากขึ้นไปอีก

แจสเปอร์พูดอย่างเย็นชาในขณะที่มองไปที่เซย์เดนบนพื้น “ตั้งแต่เริ่ม นายมองว่าฉันเป็นศัตรูตัวฉกาจ แต่ในความคิดของฉัน นายเป็นแค่เศษขยะที่ไร้ค่า”

เซนที่อยู่ข้าง ๆ ได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด แม้แต่เขา ก็ตัวสั่นเหมือนกัน

ในขณะนั้น ในความคิดของเขา แจสเปอร์ก็ไม่ต่างอะไรจากปีศาจ

เพียงแต่เขาสวมผิวหนังมนุษย์อยู่ก็เท่านั้น

สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือปีศาจตนนั้นกำลังเดินเข้ามาหาเขาในตอนนี้

บ๊อบไม่เคยรู้สึกทรมานใจขนาดนี้มาก่อน

“ขอโทษเขาซะ!”

บ๊อบระงับความโกรธในตัวเขาและตะคอกใส่เซน

“พ่อ…” เซนมองพ่อของเขา พบว่ามันยากที่จะเชื่อ

'แม้แต่พ่อก็ยังต้องยอมจำนนให้กับมัน?'

เซนไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อของเขาถึงกลัวแจสเปอร์ขนาดนี้!

“ฉันบอกว่าให้ขอโทษ! นี่คือสิ่งที่นายควรได้รับจากการถือดีเมื่ออยู่ข้างนอก นี่เป็นบทเรียน และนายควรจำไว้ให้ขึ้นใจ!” บ๊อบตะคอก

เซนเขากัดฟันและจ้องไปที่แจสเปอร์ ด้วยความขุ่นเคืองอย่างถึงที่สุด จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงอย่างสิ้นหวัง และโพล่งคำสามออกมาโดนผ่านซอกฟัน

"ฉันขอโทษ"

“ไม่ได้ยิน” แจสเปอร์พูดอย่างเย็นชา

เซนตกตะลึง เขาเงยหน้าขึ้นอย่างก้าวร้าวและมองตรงไปที่แจสเปอร์ เขาตะโกนว่า “ฉันขอโทษ!”