เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 2

“แจสเปอร์! คอยดูเถอะฉันจะไม่ปล่อยให้คุณได้มีทางเดินของตัวเองแน่นอน!” เพเนโลเป้โพล่งออกมาด้วยความโกรธและเดินออกไป

สายตาของแจสเปอร์ไม่มีแววเสียใจเลยที่ได้เห็นเธอเป็นเช่นนั้น

เขาควรจะทิ้งผู้หญิงคนนี้ไปตั้งนานแล้ว!

ในตอนเย็น ท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลง

แจสเปอร์จดบันทึกโอกาสทั้งหมดในการหาเงินที่เขาจำได้ลงในสมุดโน้ต เผื่อในกรณีที่ความจำเสื่อมในอนาคต นี่คือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขาในตอนนี้ เขาจะประมาทไม่ได้

ขณะนั้นก็มีคนมาเคาะประตูห้องสีฟ้า

แจสเปอร์เปิดประตูและพบเข้ากับคนสามคน เพเนโลเป้ ฮันท์ พี่ชายของเธอ คาลวิน ฮันท์ และแม่ของเธอ ซูซาน โจนส์

ซูซานมีท่าทีรังเกียจบนใบหน้าของเธอเมื่อได้เจอแจสเปอร์ เธอชี้นิ้วมาที่เขาและตะโกนออกมาดัง ๆ “แจสเปอร์ เลน! ฉันให้ลูกสาวออกเดทกับนายเพราะคิดว่าเป็นคนซื่อสัตย์และจริงใจ กล้าดียังไงมาทิ้งลูกสาวฉัน ไอ้สารเลว! ยังมีความเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า!”

แจสเปอร์เหลือบมองเพเนโลพีที่ตาแดงเพราะร้องไห้ “ผมจบกับเธอด้วยดี ระวังปากคุณด้วย” เขาพูดอย่างใจเย็น

“ช่างเป็นเรื่องไร้สาระ!”

คาลวิน ฮันท์ ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ เขาชี้ไปที่แจสเปอร์และตะโกนว่า “ดูสิว่าน้องสาวของฉันร้องไห้มากแค่ไหน! อย่าพยายามปกป้องตัวเองอีกต่อไปเลย อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่านายทำแบบนี้เพียงเพราะทนไม่ได้ที่จะให้เงินเราอีก”

“แม่ ผมเคยบอกมาตั้งนานแล้วว่าคนชนบทเก่งด้านการคำนวณ พ่อแม่ของเขาไม่ค่อยประสบความสำเร็จมาโดยตลอดชีวิต แล้วเราจะหวังให้ลูกชายเขาประสบความสำเร็จได้ยังไง?”

คาลวินตะโกนออกมา

ซูซาน โจนส์ หัวเราะอย่างเย็นชา “ฉันต้องตาบอดแน่ ๆ ที่ยอมให้ลูกสาวฉันคบกับแก ลูกชายฉันพูดถูก พ่อแม่จนก็ย่อมเลี้ยงลูกอย่างจน ๆ จากเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ แค่นี้ เราบอกได้เลยว่านายมันไร้ค่า” เธอพูด

“คิดว่าจะหนีไปง่าย ๆ เหรอหลังจากที่อยู่กับลูกสาวฉันมาหลายปี? หวังอะไร! ไม่ว่าจะยังไงก็ตามนายต้องให้เงินเรา 300,000 ดอลลาร์!”

แจสเปอร์ยังคงนิ่งต่อหน้าท่าทีที่ตลกเช่นนั้น “ไม่มีเงิน” เขาพูด

ซูซานเยาะเย้ย “ไม่มีเงิน? แกไม่มีเงินหลังจากขายบ้านพ่อแม่ไปแล้วเนี่ยนะ?”

“แจสเปอร์ เลน!” เพเนโลเป้ตะโกน “ดูสิว่าคุณทำให้แม่โกรธมากขนาดไหน! ขอโทษเดี๋ยวนี้! จำสิ่งที่บอกฉันเมื่อก่อนตอนพยายามไล่ตามฉันไม่ได้เหรอ? คุณไม่เต็มใจทำแบบนี้กับฉัน ยังเป็นคนอยู่รึเปล่า?” เธอถาม

“ช่างแม่ง เขาไล่ตามน้องสาวฉันเหมือนหมา ตอนนี้จะมาเลิกจากกันไปง่าย ๆ แจสเปอร์ เลน แกนี่มันน่ารังเกียจจริง ๆ ไอ้สารเลว ครอบครัวแกมันก็ชั่วอย่างกับนรก...”

ก่อนที่คาลวินจะพูดจบ แจสเปอร์ก็มองอย่างเย็นชา

“นี่มันบ้านฉัน ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะ ออกไป!” แจสเปอร์ตะโกน หลังจากนั้นเขาก็ปิดประตูดังปัง

เมื่อได้เห็นประตูที่ถูกปิดลง ซูซานก็ตัวสั่นด้วยความโกรธ

“แม่ หนูขอโทษ หนูไม่รู้ว่าเขาเป็นคนแบบนี้...” เพเนโลเป้ร้องไห้

ท่าทีของคาลวินก็นิ่งลง “แม่ ตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี? ไอ้ชั่วนี่ไม่อยากขายบ้าน ผมขึ้นศาลไม่ได้นะ! ชีวิตผมจะพังไม่เป็นท่า แล้วไหนจะบ้านผมอีก?” เขาถาม

ซูซานมองประตูอย่างโกรธจัด เธอพูดอย่างคาดแค้น “ตอนนี้มันดึกแล้ว เรากลับกันก่อนเถอะ เดี๋ยวก็ถึงเวลาที่ไอ้บ้านี่จะต้องโดนเวรกรรม!”