เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 210

เซนซ่อนตัวอยู่ที่มุมหนึ่ง ตัวสั่นด้วยความกลัว ไม่กล้าพูดแม้แต่คำเดียวภายใต้การจ้องมองของบ๊อบ

เขาเองก็รู้สึกเสียใจอย่างมากเช่นกัน ในตอนแรกเขาไม่มีความกล้าที่จะทำสิ่งนั้น แต่ทั้งหมดเป็นเพราะมิทช์มั่นใจมากเกินไป ดังนั้นเขาจึงตื่นเต้น และทั้งคู่ก็รวบรวมเงินได้ประมาณ 2,000 ล้านดอลลาร์ จากนั้นพวกเขาก็ทุ่มเงินทั้งหมดไปกับหุ้น

หากเป็นเพียงเงิน 2,000 ดอลลาร์ เคนเนดี้ก็คงไม่โกรธเคืองขนาดนั้น ปัญหาหลักคือทุกคนในเมืองฮาร์เบอร์อาจรับรู้ถึงการกระทำของพวกเขาก็ได้

ความร่วมมือของเขากับกองทุนควอนตัมเป็นความลับสุดยอด และเพื่อความปลอดภัยจึงไม่ควรให้บุคคลภายนอกรู้ เขาไม่ได้บอกลูกชายเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน

เขาใช้ความระมัดระวังในขณะที่ทำงานอยู่ด้านข้าง แต่ลูกชายของเขาเกือบจะประสบปัญหาใหญ่ ความคิดนั้นทำให้เคนเนเด้ไม่พอใจ

“ทั้งหมดเป็นเพราะแจสเปอร์!”

มิทช์กัดฟันและตะโกนด้วยความโมโห “ถ้าไม่ใช่เพราะเขายั่วยวนผม ผมคงไม่ทำการชอร์ตเซลด้วยเงินมหาศาลขนาดนี้!”

ท่าทีของเคนเนดี้บ่งบอกได้ว่าเขาไม่พอใจ เขาตะคอก “แกทำผิดพลาดและโง่เขลา แกยังจะมีหน้าไปโทษคนอื่นอีกงั้นเหรอ? ถูกคนอื่นกวนประสาทง่าย ๆ มันหมายความว่าแกยังสงบนิ่งไม่พอ!”

"แก รอเดี๋ยวนะ!"

ในขณะนั้น บ๊อบก็เปล่งเสียงออกมาและพูดว่า “มิสเตอร์แลงดอน มันไม่มีประโยชน์อะไรถ้าคุณยังโกรธอยู่ จะดีกว่าถ้าคุณคิดหาวิธีแก้ไขสิ่งต่าง ๆ มิทช์ ก่อนหน้านี้นายบอกว่าแจสเปอร์ยั่วนาย จริง ๆ แล้วมันเกิดอะไรขึ้น?”

มิทช์และเซนทั้งคู่โพล่งเหตุการณ์ทั้งหมดในวันที่พวกเขาอยู่ที่อ่าววิคตอเรีย

ในที่สุด มิทช์ก็กัดฟันและพูดว่า “ในตอนนั้น แจสเปอร์น่าจะรู้อยู่แล้วว่าเขาจะเป็นผู้ดำเนินแผนกอบกู้ตลาด นั่นเป็นเหตุผลที่เขาจงใจยั่วโมโหผมและวางแผนต่อต้านผม ผู้ชายคนนี้ช่างร้ายกาจนัก!”

เซนเองก็โกรธจนหน้าเปลี่ยนสี เขาตะโกนว่า “ให้โอกาสผมเถอะ ถ้าผมคว้าโอกาสนั้นไว้ ผมจะทำให้พวกคนแผ่นดินใหญ่ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแน่นอน!”

บ๊อบและเคนเนดี้มองตากัน และทุกคนก็เงียบ

“แจสเปอร์…”

เคนเนดี้เรียกชื่อนั้นเบา ๆ

“เด็กคนนี้ ไม่ธรรมดาอย่างที่คิด” บ๊อบพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

ที่ชั้น 118 ตรงระเบียงด้านบน

มีร่ม โต๊ะกาแฟ และเก้าอี้สามตัว

แจสเปอร์นั่งอยู่ที่ระเบียง กำลังดื่มด่ำถึงลมหนาวและอากาศที่สดใส เขามีรอยยิ้มที่ขี้เกียจและสงบอยู่บนใบหน้าของเขา

เฮนรี่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แล้วหาว เขานอนอาบแดดอย่างเกียจคร้าน หน่วยรักษาความปลอดภัยที่เข้าแถวอยู่ไม่ไกล ต่างพากันอิจฉาพวกเขา

“ตอนนี้นายเอาใจพ่อของฉันเยอะเกินไปแล้วนะ เขายังบอกด้วยว่าเขาเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของนาย เขาส่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยชั้นยอดทั้งหมดมาให้ ฉันไม่เคยได้รับการรักษาความปลอดภัยแบบนี้มาก่อนเลย”

แจสเปอร์ยิ้มและเพิกเฉยต่อคำพูดนั้นว่า “เจคมาถึงหรือยัง?”

“อย่ากังวลไป ฉันส่งคนไปรับเขาแล้ว แม้ว่าเขาจะมีความกล้า แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธที่จะออกมาหรอก!”

ระหว่างที่เขาพูด เจคที่ดูหิวโหยก็ปรากฏตัวขึ้นที่ทางเข้าระเบียง ทั้งคู่สบตากัน ทันทีที่เจคเห็นแจสเปอร์ มุมปากของเขาก็กระตุก เขามีสีหน้ามืดมนมาก