เกิดใหม่ ไปให้สุด นิยาย บท 256

“พ่อครับ เรื่องทั้งหมดแจสเปอร์เป็นคนทำ!

“เขาเป็นคนที่ติดต่อกับคนที่เมืองฮาร์เบอร์!

“เราทุกคนถูกเขาหลอก!”

ในที่สุดมาร์คก็พบโอกาสที่จะตะโกนออกมาอย่างสิ้นหวัง

เขาฟังดูน่าสังเวช ราวกับว่าในที่สุดเขาก็มีโอกาสได้นอนกับหญิงสาวสวยคนหนึ่ง แต่กลับกลายเป็นว่าเธอตัวใหญ่กว่าเขามากนัก

ดวงตาของฮาร์วี่ย์เบิกกว้างหลังจากได้ยินเช่นนั้น เขาจ้องที่แจสเปอร์อย่างไม่เชื่อ

สีหน้าและแววตาของเขาดูเหมือนกับที่มาร์คแสดงให้เห็นก่อนหน้านี้

จากนั้นฮาร์วี่ย์ก็หัวเราะ

"ไม่เลว ฉันเดินทางไปรอบ ๆ เมืองบรัค มาเป็นเวลากว่า 20 ปีแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมีวัยรุ่นมาวิ่งวนรอบตัวฉัน

“นายคือ แจสเปอร์ เลน ใช่ไหม? ทำได้ดีนี่ ช่างบริหารชีวิตอย่างน่าอัศจรรย์”

ฮาร์วี่ย์ผลักผู้คุ้มกันของเขาออกไป และจ้องตรงเข้าไปในดวงตาของแจสเปอร์ในขณะที่เขาพูดอย่างใจเย็น “นายได้พิสูจน์ตัวเองแล้ว โดยสามารถหลอกฉันได้ในวัยนี้ บอกฉันมา ว่านายต้องการอะไร?”

แจสเปอร์ยืนอยู่หลังโซฟาโดยใช้มันเพื่อพักแขน ดูเหมือนว่าเขาจะยิ้มในขณะที่จ้องมองไปที่ฮาร์วี่ย์ และพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณคิดว่าผมทำทั้งหมดนี้ เพื่อพิสูจน์คุณค่าของผมต่อคุณงั้นเหรอ?”

ฮาร์วี่ย์ก้มหน้าลงขณะพูดว่า “หนุ่มน้อย ตอนที่ฉันดูแลกิจการของตระกูลไซออนมูลค่ากว่าหมื่นล้านเหรียญ นายยังอยู่ในท้องแม่อยู่เลย! ฉันขอแนะนำให้นะ ว่าอย่าทำตัวโง่เง่าไปหน่อยเลย”

“หมื่นล้านมันมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” แจสเปอร์ถามอย่างใจเย็น

ตอนนี้ฮาร์วี่ย์โกรธ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่าหยิ่งให้มันมากนัก แม้แต่ดอว์สันก็ยังไม่พูดแบบนั้นกับฉัน”

“นั่นหมายความว่าคุณยังไม่ถึงระดับนั้น คุณอาจคิดว่าคุณอยู่ในสังคมชั้นสูง แต่คนที่อยู่ในนั้น ไม่เคยแม้แต่จะสนใจคุณด้วยซ้ำนี่” แจสเปอร์พูดอย่างสนุกสนานขณะที่เขายักไหล่

“ยิ่งคนเยอะเท่าไหร่ คนโง่เง่าก็จะมากขึ้นเท่านั้น คุณเป็นหนึ่งในคนโง่เง่าพวกนั้น คุณคิดว่าคุณเป็นราชวงศ์ หลังจากสร้างชื่อให้ตัวเองในเมืองบรัค ซึ่งเป็นเมืองเมื่อไม่นานมานี้เหรอครับ?”

ท่าทางของฮาร์วี่ย์แข็งทื่อเมื่อเขาฟังแจสเปอร์พูด เขาคำราม “ช่างกล้า! นายคิดว่านายเป็นใคร? พระเจ้างั้นเหรอ?!"

แจสเปอร์ยิ้มขณะชี้ไปที่มาร์ค “ผมไม่ใช่พระเจ้าหรอก แต่ลูกชายของคุณเป็น”

ใบหน้าของมาร์คกลายเป็นสีขาวราวกับแผ่นกระดาษ เมื่อเขาจำได้ว่าเขาได้พูดคำเหล่านั้นต่อหน้าแจสเปอร์

แจสเปอร์ยืนอยู่ต่อหน้าพ่อและลูกชายอีกครั้ง แจสเปอร์หยิบโทรศัพท์ออกมา

ฮาร์วี่ย์และมาร์คมีสีหน้าเคร่งขรึม เมื่อพวกเขาเห็นแจสเปอร์ทำอย่างนั้น สตีฟกลัวจนตัวสั่น

ไม่นานมานี้ แจสเปอร์ใช้โทรศัพท์ของเขาโทรออก ซึ่งจะทำให้ธุรกิจของตระกูลเขาอย่างฟิวเจอร์ อินดัสทรีส์ต้องทนทุกข์ทรมานจากการทำลายล้าง

เขาจะทำอะไรกับโทรศัพท์ของเขาในตอนนี้อีก?

เขาจะทำลายล้างตระกูลไซออนงั้นเหรอ?

สตีฟตัวสั่น ตาเบิกกว้างด้วยความกลัว

แจสเปอร์กดหมายเลขของดอว์สัน

ในไม่ช้า เสียงง่วงนอนของดอว์สันก็ดังขึ้น

“แจสเปอร์ มีอะไรเหรอ?”

แจสเปอร์ยิ้มขณะที่เขาพูดว่า “ผมได้ชี้แจงเรื่องนี้ให้กระจ่างแล้ว เริ่มใช้อำนาจจากจังหวัดได้เลยครับ ลุงชูเลอร์ ผมได้จัดการกับอู่ต่อเรือของตระกูลไซออนแล้ว คุณสามารถขอความช่วยเหลือจากเพื่อนจากอุตสาหกรรมอื่น ๆ ได้แล้วครับ”

ดอว์สันหยิบแว่นตาของเขาจากโต๊ะข้างเตียง แล้วเดินไปที่ห้องอ่านหนังสือ

เขาไม่ได้ถามเหตุผล และไม่ขอรายละเอียดเกี่ยวกับครอบครัวไซออน เขาตอบเพียงว่า “ได้สิ”

“ยังมัวเที่ยวเตร่อยู่ได้! เอาก้นของแกกลับมาเดี๋ยวนี้!”

ริมฝีปากของสตีฟสั่นขณะที่เขาพูด เกือบจะน้ำตาคลอแล้ว “พ่อครับ เราจบแล้ว พวกเราจบสิ้นแล้ว”

ชายผู้โกรธจัดตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยลมหายใจเฮือกใหญ่ “แกหมายความว่ายังไง?”

สตีฟนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ดวงตาของเขาว่างลงเมื่อเขาจ้องไปที่แจสเปอร์และพูดว่า “ไม่ใช่แค่พวกเรา ตระกูลไซออนก็จบสิ้นเหมือนกันครับ”

ราวกับว่ามันเป็นสัญญาณ โทรศัพท์ของฮาร์วี่ย์ก็ดังขึ้นเช่นกัน

ฮาร์วี่ย์รับสายด้วยความยากลำบากอย่างยิ่ง

พี่ชายของเขา ซึ่งเขาส่งไปเป็นสายลับที่บริษัทแอมบิชั่นอยู่ปลายสาย

“พี่ครับ พวกเขารู้แล้วว่าผมเป็นใคร ตอนนี้คนของซาเวียร์ จอห์นสัน กำลังตามล่าหาผมอยู่ พี่ครับ ทำยังไงดี?

“ผมเพิ่งกลับถึงบ้าน และทั้งครอบครัวก็วุ่นวายไปหมด พันธมิตรของเราทุกคนต้องการยกเลิกสัญญากับเรา!

"เกิดอะไรขึ้น!?"

ท่ามกลางความโกลาหล มือของฮาร์วี่ย์ก็หมดแรง ทำให้โทรศัพท์ของเขาตกลงไปที่พื้น เขายังคงได้ยินเสียงสิ้นหวังของน้องชาย

ฮาร์วี่ย์ตัวสั่น และจ้องไปที่แจสเปอร์ด้วยดวงตาเบิกกว้าง “นายเป็นใครกันแน่!”

“แจสเปอร์ เลน อักษร เจ สำหรับ จูเลียส อักษร แอล สำหรับ ลอร์ด”

แจสเปอร์ส่งต่อสิ่งนี้ให้ฮาร์วี่ย์อย่างใจเย็น ก่อนที่เขาจะไคว้มือไว้ด้านหลังและออกจากห้องไป

จูเลียนอยู่ข้างหลังแจสเปอร์ เขาไม่ได้หันกลับมามองในห้อง ขณะที่เขาเดินตามแจสเปอร์

มาร์คมีใบหน้าซีดขาวราวกับผ้า ในขณะที่เขาจ้องไปที่ฮาร์วี่ย์ซึ่งมีสีหน้าสยดสยอง เขาถามอย่างประหม่า “พ่อ เราควรทำยังไงกันดีครับ?”