เกิดใหม่เป็นนางร้าย เอ๊ย! นางเอก นิยาย บท 31

เมื่อมองท่าทางประหลาดใจของเหลิงหยุนฉี เฉียวหยู่โม่ยิ้ม ดวงตาของเขาเคร่งขรึมเล็กน้อย ราวกับก้อนหินที่ถูกโยนลงไปในบ่อน้ำโบราณ คลื่นเบามากจนแทบจะดูดจิตวิญญาณของคนเข้าไปด้วย

“ผมให้หลัวจิ้นตรวจสอบแล้ว เรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวกับคุณ และตระกูลฉีเป็นคนมาหาเรื่องถึงที่ ส่วนรูปถ่ายนั้นถ่ายโดยคนที่สัญจรไปมา ถ่ายได้ค่อนข้างดี ผมยังโพสต์ลงในโมเมนต์วีแชตตนเองเลย”

เสียงของประโยคสุดท้ายนั้นมีรอยยิ้มจาง ๆ

เหลิงหยุนฉี……

ดังนั้นการโพสต์รูปนั้นมันสมเหตุสมผลเหรอ?

เสียแรงเมื่อสักครู่ตอนที่ตนเองนั่งอยู่ในรถ ได้คิดถึงความเป็นไปได้ทุกรูปแบบ อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกว่าตนเองคิดมากไปเอง?

ไหล่ของเหลิงหยุนฉีอ่อนลงอย่างกะทันหัน และรู้สึกผ่อนคลายไปทั่วร่างกาย ความกังวลในใจของคลายออก ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มที่ไม่สามารถควบคุมได้

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความขอโทษตอนที่เดินเข้ามาในประตูเมื่อสักครู่ ตอนนี้ได้หายไปอย่างสมบูรณ์แล้ว

วินาทีนี้ เธอหันหน้าไปทางด้านข้าง มีรอยยิ้มที่มุมตา ผ่อนคลายและสบายใจ ราวกับว่าคนที่นั่งตรงข้ามไม่ใช่ผู้ครองเฉียวซื่อที่ไม่อาจเอื้อมถึงได้ หรือเพศตรงข้ามที่เพิ่งพบกันเป็นครั้งที่สอง แต่เป็นเพื่อนสนิทที่แชร์ข่าวในกลุ่มเพื่อน

เฉียวหยู่โม่เห็นการเปลี่ยนแปลงของเธอทั้งหมด รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากของเขา แล้วเติมน้ำให้เธอด้วยมือตนเอง

คราวนี้ เหลิงหยุนฉีรับไว้ทันที “บอกตามตรง เมื่อคืนตอนที่ฉันเห็นการค้นหายอดนิยมบนโซเชียลแล้ว ทำให้ฉันตกใจมาก”

“ทำไมเหรอ?” เฉียวหยู่โม่มองเธอด้วยความสงสัย มองแล้วเธอไม่น่าจะเป็นขี้ขลาด

“คุณเป็นคนถ่อมตน และไม่เคยเปิดเผยรูปตนเองต่อสาธารณะ เพราะคุณมางานเลี้ยงวันเกิดของฉัน คุณถึงได้ถูกคนสัญจรไปมาแอบถ่ายรูป ปฏิกิริยาแรกของฉันคือคุณจะต้องไม่พอใจ” ประเด็นสำคัญคือพื้นที่ฝากข้อความบนเวย์ปั๋วมีคำว่า “เด็กเลี้ยง” ถูกคนอื่นขีดเส้นใต้ แล้วเธอจะไม่อึดอัดได้อย่างไร?

“ผมแค่ขี้เกียจตอบคำถามของสื่อ ถึงจะถูกถ่ายรูป มันก็ไม่เป็นไร” เฉียวหยู่โม่ส่ายศีรษะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

และขณะนี้ บริกรก็เดินเข้ามาเสริฟอาหาร

เหลิงหยุนฉีสังเกตเห็นว่าเขาไม่ได้สั่งไวน์ และอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเขา “คุณต้องการไวน์แดงสักขวดไหม?”

เฉียวหยู่โม่ส่ายศีรษะ “ผมไม่ดื่มล่ะ เพราะตอนบ่ายมีประชุม คุณสนใจไวน์ไหม? ห้องเก็บไวน์ในวิลล่าของผมนั้น มีไวน์ที่มีชื่อเสียงจากประเทศต่าง ๆ มากมาย”

เหลิงหยุนฉีนึกขึ้นได้ว่าเมื่อสักครู่ตอนที่เธอเปิดโมเมนต์ของเขา ดูเหมือนว่าจะมีรูปห้องเก็บไวน์อยู่ไม่น้อย ดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะพยักหน้า “ฉันชอบไวน์ขาวมาก”

เมื่อก่อนตอนเธออยู่ที่เซียวซื่อเธอเคยร่วมงานเลี้ยงหลายครั้ง และฝึกดื่มเหล้าจนเป็นจากงานเลี้ยงพวกนั้น แต่ถ้าในแง่ของความชอบแล้ว เธอชอบทานอาหารทะเลคู่กับไวน์ขาวมากกว่า สวนไวน์อื่น ๆ นั้นดื่มตามมารยาทและวัฒนธรรมบนโต๊ะอาหารเท่านั้น

“ประจวบเหมาะสัปดาห์หน้าเพื่อนผมกลับมาจากฝรั่งเศส ไวน์ขาวโรงกลั่นของเขานั้นรสชาติไม่เลว เมื่อถึงเวลาแล้ว ผมจะให้เขาส่งไปให้คุณหนึ่งขวด”

เหลิงหยุนฉีมองเฉียวหยู่โม่ ที่ยืนอยู่ใกล้ เขายิ้มเช่นนั้นอีกแล้ว!

เมื่อวานตอนที่เธอเปิดฟลอร์เต้นรํากับ เฉียวหยู่โม่เขายิ้มแบบนี้เช่นกัน

ดังนั้น……

นี่คือการหยั่งเชิง? หรือแค่ความอยากรู้?

เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร เหลิงหยุนฉีรู้สึกคาดไม่ถึง วินาทีถัดมา ดวงตาของเธอเป็นประกาย เธอยิ้มอย่างมั่นใจ เธอมองตรงเข้าไปในดวงตาของเขา “ถ้าเช่นนั้น ถ้าฉันปฏิเสธก็จะเป็นการไม่ให้ความเคารพแล้ว!”

เฉียวซื่อที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของเมืองหลวงแล้ว เธอจะไม่สนใจได้อย่างไร?

ชาติที่แล้วไม่มีปัจจัยโอกาสได้ติดต่อ ตอนนี้โอกาสที่หาได้ยากอยู่ตรงหน้าแล้ว เธอไม่ปล่อยมันไปอย่างแน่นอน!

แสงแดดจ้าส่องผ่านหน้าต่างใสที่สูงจากพื้นจรดเพดาน และสาดส่องอยู่บนใบหน้าที่สดใส ดวงตาที่ยิ้มแย้มนั้นดูเหมือนจะมีความลับไม่รู้จบ และยิ้มให้เขาอย่าแน่วแน่

วินาทีนั้น……

ดวงตาคู่นั้นของเฉียวหยู่โม่ลึกจนไม่สามารถมองเห็นก้นบึ้ง!