เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 77

เขากำลังอยู่ในวัยกระฉับกระเฉงทรงพลัง บางครั้งมักจะควบคุมตัวเองไม่ได้

ในช่วงนี้พวกเขาใช้เตียงร่วมกัน ตอนกลางคืนเขามักจะวอแวต้องการเธอ

ไม่กี่วันก่อนประจำเดือนเธอมา เขาทำได้แค่ข่มใจนอนหลับ แค่ตอนจะหลับและตื่นนอนยังคงรู้สึกแย่มาก

เขาหายใจเข้าลึกๆ อยากผลักคนในอ้อมกอดออกไป แต่ก็ทำไม่ลง ทำได้เพียงกอดเธอไว้แน่น

ได้ยินว่าช่วงเวลานี้เด็กผู้หญิงจะหนาวสั่น โดยเฉพาะฤดูหนาว พยายามอย่าโดนความเย็นเลยดีกว่า ไม่งั้นจะป่วยง่าย

เมื่อก่อนทั้งสองไม่ได้สนิทกันถึงขั้นนี้ เธอไม่เคยบอกเขาเรื่องนี้

จนกระทั่งตอนนี้ทั้งสองนอนเตียงเดียวกัน เธอถึงบอกเขาเรื่องประจำเดือน

ช่วงนี้งานเบ็ดเตล็ดในบ้านเช่าเขาเป็นคนทำคนเดียว ไม่ยอมให้เธอสัมผัสน้ำเย็นเลยแม้แต่นิดเดียว

ไม่ใช่แค่นั้น เขายังต้มน้ำในตอนเช้าและตอนกลางคืน เติมพวกกาน้ำร้อนให้เต็ม ให้เธอล้างหน้าแปรงฟันด้วยน้ำอุ่น ล้างมือก็ล้างด้วยน้ำอุ่นทั้งหมด

ก่อนหน้านี้เธอนั่งแปลงานตรงหน้าต่าง นั่งทีหนึ่งก็เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงกว่า

เมื่อมนุษย์ไม่เคลื่อนไหว แน่นอนว่าร่างกายจะเย็นลง จึงกอดเธอไว้ในอ้อมแขน ทำให้ร่างกายเธออบอุ่น ทำให้มือเธออบอุ่นได้

เขารีบหายใจเข้าลึกๆ คิดว่าร่างกายเธอยังไม่สะดวก ก็พยายามคิดเรื่องอื่นเพื่อเบี่ยงเบน

ใบหน้าสวยเธอแดงก่ำ แล้วพูดเสียงทุ้ม "ฉัน......หายแล้ว"

เฉิงเทียนหยวนตกตะลึงเล็กน้อย แต่มือใหญ่ดึงเธอขึ้นมา

ดึกสงัด ด้านนอกมีเกล็ดหิมะปลิวลอยขึ้นมาเล็กน้อย อุณหภูมิลดลงทีละนิด

แต่ภายในห้องอบอุ่นราวกับดวงอาทิตย์ อาลัยอาวรณ์กันไม่หยุดพัก

......

เช้าวันรุ่งขึ้น เฉิงเทียนหยวนตื่นแล้ว

ในผ้าห่มอบอุ่นมาก จู่ๆ เขาก็ไม่ค่อยอยากลุก ในใจไม่อยากปล่อยเธอผู้อ่อนโยนและไร้เดียงสาไป

คิดว่าวันนี้ทั้งสองไม่ต้องทำงาน ด้านนอกยังมีหิมะตกเปาะแปะ ไม่ต้องทำอาหารเช้าเร็วนัก เขาจึงซุกในผ้าห่มต่อ

เขาหรี่ตาหลับต่อ

จนกระทั่งใกล้แปดโมงแล้ว เซวียหลิงก็ตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย

เดิมทีนึกว่าเขาจะตื่นเช้าเหมือนแต่ก่อน กลายเป็นว่าเขายังอยู่ข้างกาย เหมือนเตาอุ่นขนาดใหญ่ อบอุ่นเหมือนควันร้อน

เธอหัวเราะเสียงทุ้ม แล้วถามขึ้น "วันนี้พี่ขี้เกียจเลียนแบบฉันเหรอ?"

เฉิงเทียนหยวนจูบผมของเธอ แล้วพูดเสียงทุ้ม "นอนเป็นเพื่อนเธออีกแป๊บ ข้างนอกหนาวมาก ฉันกลัวว่าฉันลุกออกไปแล้วเธอจะหนาวจนตื่น"

เซวียหลิงยิ้มหวาน แล้วถูๆ ไถๆ ไหล่ของเขา

"พี่หยวนดีจัง......"

เฉิงเทียนหยวนเห็นท่าทางสวยงามบอบบางของเธอ ก็แอบกลืนน้ำลาย หายใจเข้าลึกๆ ก่อนลุกออกมาจากผ้าห่ม

"ฉันจะลงไปต้มน้ำร้อนทำอาหารเช้า เธอพักผ่อนต่ออีกหน่อยค่อยลุกก็ได้นะ ยังไงวันนี้ก็ไม่ต้องไปทำงาน นอนต่ออีกสักครึ่งชั่วโมง เดี๋ยวทำอาหารเสร็จ กินตอนร้อนๆ แล้วค่อยไปแปลงานต่อ"

ร่างกายเซวียหลิงยังปวดอยู่มาก ไม่อยากออกไปจากผ้าห่มอุ่นเลยจริงๆ

เขาพูดเสียงทุ้มอย่างรู้สึกผิด "ที่รัก น้องฉันเป็นคนปากพูดไปเรื่อยแต่ไม่ได้คิดร้ายอะไร เธออย่าใส่ใจเลยนะ ฉันมีน้องสาวแค่คนเดียว พ่อแม่เลยเอาใจหล่อนจนเสียคน"

น้องสาวตัวเองพูดจาไม่น่าฟัง ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของคนอื่น เมื่อก่อนเซวียหลิงไม่ค่อยคุยกับเธอ เขาก็ค่อนข้างวางใจ

ดูจากสถานการณ์ปัจจุบัน ถึงแม้พ่อแม่ไม่เห็นด้วยให้เธออยู่ในอำเภอ ก็ต้องรอหิมะน้อยลง ถนนโล่งก่อน ถึงจะให้เธอกลับไปได้

สามมื้ออาหารในหนึ่งวันเธอต้องมาขอกินฟรีที่นี่ พี่สะใภ้กับเสี่ยวกูจื่อก็ต้องคุยกันมากขึ้นอยู่แล้ว

เซวียหลิงโบกมือบอกปัด แล้วบ้วนฟองในปาก

"ฉันไม่ใส่ใจหรอก พี่ช่วยฉันทุกครั้ง ในใจฉันรู้ดี เธอกับฉันเป็นครอบครัวเดียวกัน อายุก็ยังน้อย ฉันไม่เอาเรื่องเธอหรอก"

เฉิงเทียนหยวนฟังจบ ก็แอบโล่งใจ

"งั้นก็ดี......เธอไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะไม่ให้หล่อนพูดจาส่งเดช ถ้าเธอไม่พอใจ ก็อย่าเก็บไว้ในใจ มีอะไรก็บอกฉัน"

เซวียหลิงยิ้ม แล้วพูดเสียงทุ้ม "เธอกับเราเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่โอวหยางเหมยไม่ใช่ ดังนั้นพี่เข้าใจนะ"

ยังไงเสี่ยวกูจื่อก็เป็นส่วนหนึ่งในตระกูลเฉิง ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมา พ่อสามีและแม่สามีจะเป็นห่วง เขาในฐานะพี่ใหญ่ก็อาจจะต้องช่วยแบกรับผลที่ตามมา

ดังนั้น มีเหตุผลที่เธอต้องนำทางเสี่ยวกูจื่อไปในทางที่ดี ไม่ให้ทั้งตระกูลเฉิงประสบหายนะไปด้วย

ส่วนโอวหยางเหมยไม่เหมือนกัน เธอเป็นคนนอกที่อยากได้สามีตน ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลเฉิงแม้แต่นิดเดียว เซวียหลิงไม่มีทางไว้หน้าเธอ และไม่อนุญาตให้เธอพูดจาส่งเดช!

เฉิงเทียนหยวนตกตะลึงเล็กน้อย และเข้าใจความหมายที่ซ่อนในคำพูดเธออย่างรวดเร็ว

"ฉันเข้าใจ เธอไม่ต้องเป็นห่วง"